Charlie’s Angels

Vlak voordat ik naar de brugklas ging, verhuisde ik van Nijmegen naar Persingen, het kleinste dorpje van Nederland. Daar ging een hele wereld aan hooizolders en boomhutten voor mij open. De boerenjongens uit de buurt deden wie-kan-er-het-langst-tegen-de-schrikdraad-pissen en ik speelde samen met mijn twee buurmeisjes ‘Charlie’s Angels’. Daarbij renden we heel kittig met getrokken vingerpistool langs de graansilo’s en de varkensstallen. Het was een soort ongeschreven regel dat ik, omdat ik er later was bijgekomen, nooit de knappe Cheryl Ladd of de nog mooiere Farah Fawcett mocht spelen. Ik moest altijd ‘de lelijke’ zijn. Dat de arme Kate Jackson de slímme Angel was, zoals mijn moeder goeiig stond te pedagoochelen, heeft nooit enige indruk op mijn gekwetste kinderziel gemaakt. Ik heb ’t al die jaren verdrongen, maar afgelopen week moest ik opeens weer aan mijn Charlie’s Angels-trauma denken bij het verhaal van Paula Zahn, de succesvolle ‘morning news’-presentator van CNN. Zahn begon haar tienjarige nieuwscarrière bij CBS, stapte toen over naar Fox, om uiteindelijk naam en faam te verwerven bij CNN in de nasleep van 11 september.

Zahn heeft nu een miljoenencontract bij CNN – en ruzie. Want de promotieafdeling had het gewaagd om haar in een tv-commercial ‘provocerend, superintelligent en ook een beetje sexy’ te noemen. Paula Zahn was diep beledigd, en met haar alle kwaliteitskranten en vele kijkers van CNN. Want hoe dúrfden zij Zahn sexy te noemen? Ze was toch zeker een serieuze vakvrouw! De directie bood ijlings haar diepste excuses aan en uiteindelijk liep het allemaal met een sisser af. Toch ben ik er nog een paar dagen over blijven nadenken. Natuurlijk kiezen we niet meer als kleine meisjes de beauty boven de brains, maar zijn we niet een beetje doorgeslagen naar de andere kant? Want hoe onoverkomelijk is het nu eigenlijk om ‘een beetje sexy’ te worden genoemd? Paula Zahn is een aantrekkelijke vrouw, maar blijkbaar mag dat nooit meer uitgesproken worden om haar geloofwaardigheid als serieuze nieuwslezer niet te torpederen. Alsof dat onverzorgde piekhaar Jeroen Pauw ooit in de weg heeft gestaan. Maar ja, dat is een man. Als werkende vrouw moet je nog steeds aan allerlei ongeschreven regels voldoen om mee te mogen spelen.

Laatst zei iemand tegen mij: “Je kinderboek is leuk, maar die foto op de achterflap is vreselijk. Je lijkt helemaal niet op een kinderboekenschrijfster!” Als ik de bewuste foto bekijk, zie ik een zwart-witportret van een glimlachende vrouw in een dikke, bruine coltrui. Niks mis mee. En toch ging ik twijfelen. Want hoe ziet een ‘echte’ kinderboekenschrijfster eruit? Zijn daar vaste regels voor? Dragen ze soms geen bruine coltruien? Moest ik de volgende keer niet meer glimlachen, maar peinzend in de verte kijken, diep in gedachten verzonken? Maar ik wil helemaal geen bedachte pose aannemen achter een toetsenbord, alleen maar om meer op een schrijfster te lijken. Ik hoop dat ik het ooit nog mag beleven dat het uiterlijk van nieuwspresentatrices, zakenvrouwen, atletes of wie dan ook, niet meer relevant is voor de waarde van hun werk. Tot die tijd heeft Charlie van Charlie’s Angels het misschien nog wel ’t beste bekeken. Die is gewoon de baas en blijft daarbij onzichtbaar.