Diamant

Er wordt veel geklaagd over ’de jeugd van tegenwoordig’, maar soms staat er een jongere op die als voorbeeld kan dienen voor velen. Terrell Pough, een achttienjarige zwarte Amerikaanse jongen uit Philadelphia, is zo iemand. Tot zijn zestiende verjaardag was hij een echt straatkind: omdat zijn moeder niet voor hem kon zorgen en zijn vader spoorloos was, zwierf Terrell vooral over straat in de achterstandsbuurt Germantown. Hij woonde bij zijn opa en oma, maar die hadden hun opstandige kleinzoon niet altijd in de hand. Nadat hij ook nog zijn vijftienjarige vriendinnetje Charmaine zwanger had gemaakt, leek Terrell voor eenzelfde soort leven als zijn vader bestemd. Maar toen werd zijn dochtertje Diamond geboren. De inmiddels zeventienjarige Terrell keek haar in de ogen en besloot ter plekke om zijn leven radicaal te gaan veranderen. Omdat hij vond dat zijn ex-vriendin Charmaine niet genoeg tijd en energie in hun dochtertje stak, besloot Terrell om Diamond alleen te gaan opvoeden.

Maar hoe? Hij had geen werk, geen opleiding en geen toekomst. Terrell moest dus terug naar school, maar omdat zijn grootouders geen substantiële bron van inkomsten hadden, moest hij naast zijn school ook nog een baan zien te vinden. En dat lukte. Twee jaar lang bracht hij iedere ochtend om 07.45u zijn dochter Diamond naar de crèche, waarna hij naar school vertrok. Tussen de middag at hij samen met Diamond een broodje om daarna weer verder te gaan met zijn lessen. Na schooltijd begon voor Terrell om 16.00u zijn werk als avondmanager van een fastfoodrestaurant. Hij mocht even naar huis om zijn dochter in bed te leggen, en werkte daarna door tot 22.00u. Bij thuiskomst moest hij dan eerst tot na middernacht zijn huiswerk maken, waarna het hele circus weer van voren af aan begon. Maar Terrell deed het met veel liefde, want zoals hij afgelopen zomer tegen het Amerikaanse blad People zei: “Ik wil een beter leven voor mijn dochter. Zij is waar ik voor werk, waar ik voor leef, de reden waarom ik ’s ochtends opsta. Zij is alles.”

Het artikel over de achttienjarige jongen die als alleenstaande vader in het ghetto met veel pijn en moeite zijn dochter op een goede manier wilde opvoeden, raakte de Amerikanen recht in het hart. Vanuit het hele land stroomden de donaties binnen: allerlei mensen wilden Terrell helpen met zijn huur en hij kreeg zelfs een Honda Accord aangeboden, zodat hij wat makkelijker heen en weer kon reizen tussen zijn school, de crèche, zijn huis en zijn werk. Terrell Pough werd een voorbeeld voor veel jonge, zwarte Amerikanen: zó kon het dus ook, schreven de kranten en zij plaatsten volop foto’s van een gelukkige Terrell met zijn schattige dochtertje Diamond. Maar deze week las ik in People dat Terrell Pough is doodgeschoten. Twee jongens uit zijn buurt, waarvan er één zelfs bij hem in de klas zat, hadden het op zijn nieuwe auto voorzien. Terwijl Diamond nietsvermoedend lag te slapen, joegen zij de achttienjarige vader op de stoep van zijn huis een kogel door het hoofd. “Als mij ooit iets overkomt”, zei Terrell tegen People, “dan kan niemand mijn dochter later vertellen dat haar vader niet alles heeft gedaan om voor haar te zorgen.”