De filevader

Zoals regelmatige lezers van mijn column reeds vermoedden, heb ik vooral wat met moeders. Desondanks wil ik het vandaag eens opnemen voor de vaders. Uit een onderzoek van Trouw is namelijk gebleken dat Nederlandse kinderen hun vader minder belangrijk vinden dan hun moeder. Daar kwam nog bij dat mannen de afgelopen vijf jaar op doordeweekse dagen niet méér, maar juist minder tijd aan hun kinderen bleken te hebben besteed. En dus verschenen er verontruste opiniestukken in de krant, actualiteitenrubrieken riepen ach en wee en iedereen vroeg zich af hoe het zo ver had kunnen komen. Nou, dat lijkt me simpel. Papa heeft heus niet minder feeling, maar wél meer file. Terwijl moeder thuis in de soep staat te roeren, staat vader muurvast bij knooppunt Muiderberg, de Lekbrug bij Vianen of het Rottepolderplein. In deze barre economische tijden moet er langer en harder gewerkt worden. En dat doen nu eenmaal voornamelijk de mannen. Wat mij betreft verdienen vaders dan ook wat meer krediet in plaats van de zwarte piet, want hun echtgenotes – de Nederlandse vrouw – werken het minst van álle westerse vrouwen.

In Nederland gaan méér vrouwen dan mannen naar de universiteit. Vervolgens studeren die vrouwen niet alleen sneller af, maar behalen ook nog eens in alle studierichtingen betere resultaten. Met name bij natuurwetenschappen, wiskunde en informatica is de voorsprong van vrouwen op mannen het grootst. Maar wat doen veel vrouwen met dit intellectuele kapitaal? Bestormen ze de top van het bedrijfsleven? Geven ze leiding aan grote organisaties? Beslissen ze mee over de toekomst van dit land? Misschien. Maar de meesten krijgen kinderen. En dan stoppen ze met werken. Slechts tien procent van de Nederlandse moeders heeft een fulltimebaan; veertig procent heeft een deeltijdbaan en de resterende vijftig procent werkt helemaal niet buitenshuis. Natuurlijk is het runnen van een huishouden en het opvoeden van kinderen óók een fulltimebaan – en een belangrijke baan daarbij. Maar het levert geen geld op. De man zal dan ook de bulk van het gezinsinkomen moeten verdienen en als hij daardoor weinig thuis is, kun je hem moeilijk tot slechte vader bestempelen.

Het is bepaald niet zo dat vrouwen genetisch gezien beter zijn gekwalificeerd voor het draaien van een bonte was. Maar als moeders willen dat het werk binnenshuis eerlijker wordt verdeeld, dan kan ik me voorstellen dat vaders willen dat vrouwen buitenshuis de handen wat meer uit de mouwen gaan steken. Veel mannen ervaren het namelijk als drukkend dat zij de hoofdverantwoordelijke zijn voor het inkomen. Maar vrouwen hebben soms nog behoorlijk calvinistische ideeën over wat het betekent om een goede moeder te zijn. Zodra ze gaan werken, worden ze verteerd door schuldgevoelens. Zo zei Svetlana Zjoerova, kersvers sprintwereldkampioene, vorige week tegen het Algemeen Dagblad: “Door het schaatsen zie ik mijn driejarige zoon heel weinig. Ik mis mijn kind enorm. Ik ben een slechte moeder. Ik maak nu een medaille voor hem met als opschrift: Vergeef Me.” Heb je een man óóit zoiets horen zeggen? Waarschijnlijk is haar zoon later juist ongelooflijk trots op zijn moeder, de wereldkampioen. Weet je wie Svetlana overigens heeft aangespoord om weer te gaan schaatsen? Haar echtgenoot. Zo’n ‘ongeëmancipeerde’ Rus. Als vooruitstrevend land zijn wij allang door het ijs gezakt.