Geografie van de vrouw

Wie bedenkt toch die e-mailattachments? Wanneer er in de samenleving iets opvallends gebeurt, circuleren er binnen no time allerlei grappige, cynische of beledigende aanhangsels op internet. Kort na het drama rond Theo van Gogh rolde er een lijst met ‘islamitische kinderprogramma’s’ in mijn mailbox, met titels als Tik Tak Boem. Daar zat ik niet echt op te wachten. Attachments worden met een razend tempo rondgestuurd, waarbij de oorspronkelijke schrijver altijd naamloos blijft. Deze anonimiteit draagt ertoe bij dat op internet de meest onaangepaste en politiek incorrecte grappen worden gemaakt. Toch duikt er in deze wirwar van onderbroekenlol ook wel eens een attachment op dat niet alleen geestig is, maar je ook nog aan het denken zet. Zo kreeg ik laatst De geografie van de Homo sapiens opgestuurd. De auteur was uiteraard onbekend, dus als ik iemands copyright schend, bied ik hierbij meteen mijn excuses aan.

Volgens De geografie van de Homo sapiens is een vrouw tussen de zestien en eenentwintig net als Afrika: wild met een natuurlijke schoonheid en vele mysterieuze, onbezochte gebieden. Een vrouw tussen de eenentwintig en dertig is als Amerika: ontwikkeld en sterk economisch georiënteerd. Van eenendertig tot vijfendertig is de vrouw als India: sensueel, ontspannen en bewust van haar schoonheid. Ook van zesendertig tot veertig valt er in Frankrijk nog wat te beleven: smakelijk rijp en een aangenaam gebied om te bezoeken. De vrouw tussen de eenenveertig en vijftig is echter Joegoslavië: de oorlog is verloren, de schade van het verleden heeft sporen achtergelaten en het wordt tijd voor herstelwerkzaamheden. Van eenenvijftig tot zestig volgt dan Rusland: uitgestrekt en oncontroleerbaar; de kilte schrikt bezoekers af. Van eenenzestig tot zeventig weerspiegelt de vrouw Mongolië: een roemrijk verleden met grote veroveringen maar helaas zonder toekomst. Vrouwen boven de zeventig ten slotte zijn als Afghanistan: iedereen weet waar het ligt maar niemand wil erheen. (Om alle mannen tussen de zestien en de zeventig te beschrijven, had de auteur maar één land nodig: Amerika, want ‘bestuurd door een lul’.) Ik moest hier erg om lachen, tot ik me realiseerde dat ik net zesendertig ben geworden en dus van het sensuele India naar het rijpe Frankrijk ben opgeschoven. Dag buikdans, hallo buiklift.

Het woord ‘rijp’ is in verband met vrouwen vaak een belediging verpakt in een compliment. Het neigt mij iets te veel naar ‘overjarig’, als een oude brie die over je baguette is gaan blubberen. Zijn wij vrouwen via het kille Rusland en het uitzichtloze Mongolië echt op weg naar het onbegaanbare Afghanistan? Ik geloof er niets van. Deze geografie kan alleen maar door een (jonge) man zijn opgesteld, want ik denk bijvoorbeeld niet dat vrouwen van boven de veertig zichzelf met Joegoslavië zouden vergelijken. Misschien wel in de zin dat ze beter op hun grenzen letten, maar ‘de oorlog’ is nog lang niet verloren, hoor. Veertig is het nieuwe dertig, lees ik overal. En niet alleen dat: uit een onderzoek is gebleken dat getrouwde vrouwen tussen de vijfendertig en vijfenveertig juist de meeste behoefte hebben aan een minnaar. Een jongere minnaar, welteverstaan. Want de eigen man (om er zelf eens één te bedenken) is net België: het ligt naast je, maar spreekt dezelfde taal heel anders uit.