38

––––––––

Leia

We gaan via kleinere bootjes aan land. Als we daarna richting Newexter vertrekken, loop ik voorop en houd ik het tempo erin. Al voordat we bij de ouders in het dorp zijn aangekomen, weet ik dat er iets gaande is. Ondanks de duistere nacht en het late tijdstip klinken er opgewonden stemmen in Newexter. Overal zijn vuren aangestoken en als ik het plein oploop met het leger van de Boekhouder achter me aan, komt de Oudste op me af met mijn moeder naast zich, die me met tranen in haar ogen aankijkt.

‘Wie zijn dat?’ vraagt onze leider met openvallende mond, als hij de anderen in het oog krijgt.

Mijn moeder pakt mijn hand en trekt me in een warme omhelzing tegen zich aan. ‘Je leeft nog,’ stamelt ze. ‘Colin wist niet ...’

‘Dwazen,’ antwoord ik de Oudste over moeders schouder. ‘Ze komen ons helpen.’ Dan laat ik mijn moeder los en richt ik me tot haar. ‘Waar is Colin? Is hij hier? Heeft hij kunnen vluchten?’

Ze knikt. ‘Hij en Pete zijn zo snel mogelijk hierheen gekomen en de andere jongeren zijn later gevolgd. Colin wist niet zeker of je erin was geslaagd te ontkomen, dus hij was vreselijk bezorgd.’

‘En Andy?’ Ik kijk om me heen. ‘Waar is Andy?’

Mijn moeder schudt haar hoofd. ‘Die heeft het niet gered.’

Mijn maag draait zich om. ‘Wat? Is hij ... ?’

‘In het landhuis,’ legt de Oudste snel uit. ‘Sol heeft hem gegijzeld. We zijn erheen geweest, maar Sol weigert zijn positie op te geven. Als we aanvallen, gaat Andy eraan, heeft hij gezegd.’

‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vraagt Walt voorzichtig, die naast me komt staan en inderdaad bij me in de buurt lijkt te willen blijven.

Ik adem even diep in en uit, en kijk dan de kring rond die zich rond mij, de Oudste en mijn moeder heeft verzameld. ‘Ik stel voor dat we naar het huis gaan en alle deuren en ramen proberen open te breken, net zolang tot Sol naar buiten komt en Andy laat gaan. En als hij niet uit eigen beweging naar buiten komt, dan roken we hem wel uit.’ Mijn blik glijdt over de fakkels die de dorpsbewoners vasthebben. De dansende vlammen geven het plein een macabere sfeer. ‘De brand moet erin.’

‘Waar moeten de jongeren dan wonen?’ roept de moeder van Mara vanuit de kring.

‘Hier.’ Ik gebaar gedecideerd om me heen. ‘Bij jullie. In het dorp. We horen bij elkaar.’

Ik heb het altijd gehoopt, maar nu weet ik ook echt dat het kan. Eenheid maakt ons sterk. Samenwerking tussen ouders en kinderen is een echte mogelijkheid. Dit is een waarheid die van binnenuit komt, die me niet van buitenaf is geleerd. Moederliefde sterft nooit.

Terwijl de mannen in het dorp zich verzamelen om mee te gaan naar het landhuis, komt Colin naar me toe om me ook even een knuffel te geven. ‘Andy kon Het Boek nergens verstoppen,’ mompelt hij verslagen. ‘Ik denk dat Sol het weer heeft. Misschien heeft hij het zelfs vernietigd.’

‘Het maakt niet meer uit,’ antwoord ik. ‘Tony heeft gezegd dat onze voorouders een boodschap hebben achtergelaten die niet verloren is gegaan.’

‘Echt waar? Wat dan?’

‘Dat horen we nog wel.’

Even later vertrekken we naar het huis waar ik de laatste zes jaar van mijn leven heb doorgebracht. Ergens ben ik blij dat het huis misschien wel in vlammen opgaat. Het voelde meer als een gevangenis, ook al hebben de oude Luke en Leia er gewoond. Wat daar allemaal heeft plaatsgevonden, had hun goedkeuring vast en zeker niet kunnen wegdragen. Daar ben ik van overtuigd.