6

––––––––

Leia

‘Ze was dus hier. Moeder.’ Colin kijkt me ondoorgrondelijk aan.

‘Ja.’

‘Ze is ons niet vergeten.’ Hij sluit even zijn ogen. ‘Zeggen ze niet dat ouders altijd hun kinderen vergeten?’

Ik laat mijn vingers over de kralen van de ketting glijden die ik sinds mijn vertrek elke dag draag. Ik denk aan Newexter, aan de ouders, die na het vertrek van hun kinderen weer rustig kunnen leven. Zich geen zorgen meer hoeven maken over of er genoeg voedsel op tafel staat. Mensen die de verantwoordelijkheid voor hun zonen of dochters nooit prettig hebben gevonden. Sommigen kunnen zelfs niet wachten tot de kinderen het huis uit zijn.

Maar er zijn ook anderen. Een man die na de dood van zijn vrouw loog over de leeftijd van zijn oudste zoon, zodat die langer bij hem kon blijven. We wisten allemaal dat de rekensom niet klopte, maar de Oudste van Newexter kon het niet over zijn hart verkrijgen de zoon toch weg te sturen.

Een buurvrouw die nog dagen na het vertrek van haar dochter huilend op het stoepje van haar huis zat, alsof ze hoopte dat haar kind terug zou komen.

‘Ja, dat zeggen ze.’

‘En nu is vader overleden,’ gaat Colin door. ‘De begrafenis is ook al geweest. Waarom waren we er niet bij?’ Hij slaat met zijn vuist op de keukentafel waar hij vis stond te fileren. Het mes maakt een vreemd, zenuwachtig sprongetje door het geweld.

‘De ... De meeste jongeren gaan niet naar de begrafenis van ouders,’ stamel ik.

‘Nou, ík had wel willen gaan,’ snauwt Colin. ‘Liever nog had ik mijn vader levend teruggezien, maar ja. Daar is het nu te laat voor.’

Ik kijk mijn tweelingbroer aan. Fonkelende blauwe ogen en donkerblond haar, net zoals ik. Hij is groot voor zijn leeftijd. En hij heeft een oogje op Ami. Het zou me niets verbazen als hij volgend jaar teruggaat naar Newexter en haar meeneemt als bruid. Hij heeft deze plek nooit nuttig gevonden. Bleef stug volhouden dat hij ook wel had kunnen leren overleven met de hulp van vader en moeder en in het dorp had kunnen blijven. En de laatste tijd durft hij daar ook openlijk voor uit te komen, want een rebel is hij wel.

‘Ik weet het,’ fluister ik. ‘Ik snap het.’

‘Nee, jij snapt het níét. Jij hebt geen moment getwijfeld aan de zin van ons vertrek. Je mist ze niet eens.’

Mijn lip begint te trillen. ‘Jij snapt het ook niet. Waarom denk je dat ik dit altijd draag?’ Mijn hand sluit zich om de ketting van moeder.

Ik moest de oudste zijn. De sterkste zijn. Ik mocht niet aan mijn tweelingbroer laten zien dat ik ook mijn twijfels had.

Met een zucht loopt hij om de tafel heen en omhelst me ruw. ‘Kom met me mee,’ zegt hij in mijn haren, ‘als ik terugga naar Newexter. Misschien ga ik al snel. Alsjeblieft, blijf hier niet zonder mij. Laten we samen voor moeder zorgen.’

Voor moeder zorgen ... De omgekeerde wereld.

‘Ik kan niet,’ werp ik tegen. ‘Nog niet. Ik heb geen vriend. Als ik nu ga, kan ik ook nooit meer trouwen. Dan ben ik alleen en blijf ik alleen.’

‘Hoe zit het met Andy?’

‘Die gaat met Mara.’

‘Oh. Oké.’ Hij vraagt niet verder, en daar ben ik dankbaar voor.

Eigenlijk speelde ik met het idee om Colin iets te vertellen over Andy’s beweringen over Het Boek, maar hij is zo van slag. En eigenlijk weet ik niets zeker; ik heb het alleen van horen zeggen. Misschien kan ik beter eerst op zoek gaan naar Andy zelf. ‘Luister eens, ik spreek je bij het avondeten wel weer. Ik moet nog heel veel doen,’ zeg ik snel.

Ik kijk niet meer om als Colin me nog naroept. Ik wil niet meer in zijn stem horen hoe verdrietig hij is dat vader dood is. Dat maakt me alleen maar aan het wankelen. Want ergens ben ik net zo verward als mijn broer.

Een diep gevoel van eenzaamheid dringt door in mijn botten. Iedereen om me heen verlaat me. Mara gaat vast volgend jaar al met Andy trouwen en dan vertrekt ze natuurlijk uit het landhuis. Colin gaat met Ami en die zullen binnenkort ook wel weg zijn. Dan blijf ik hier in mijn eentje achter, onder het juk van een leider waar ik doodsbang voor ben. En ik heb geen idee wat ik moet doen om dat niet te laten gebeuren.

***

Mara is nog in het washok, haar armen tot de ellebogen in grauw water. Er hangt een geur van natte wol en lavendelzeep.

‘Hé,’ zeg ik met een medelijdende blik naar de enorme stapel wasgoed. ‘Weet jij waar Andy is?’

Mara veegt langs haar voorhoofd. ‘Die heeft een grote mond tegen Ben opgezet vanwege mij. En dat heeft hij geweten. Vanavond moet hij tegen Max en Cal vechten.’

Ik knipper met mijn ogen. ‘Met allebei tegelijk?’

‘Ja.’ Mara’s lip begint te trillen en als ik een arm om haar heen sla, barst ze in snikken uit. ‘Het is niet eerlijk.’

Mijn maag draait zich om. Sol maakt iedereen met een ziel kapot. Het liefste zou ik wegvluchten van deze plek, maar waar moeten we dan heen? Onze toevlucht zoeken bij de ouders?

‘Kom,’ zeg ik zacht. ‘Ik help je wel.’

Gedachten over stiekeme gesprekken met Andy moet ik maar even uit mijn hoofd zetten. Als Cal en Max vanavond klaar zijn met hem, is hij waarschijnlijk niet meer in staat om met mij over Sol en zijn leugens te praten. Samen met een zwijgzame Mara spoel ik alle kleren en dekens goed uit om ze vervolgens aan de waslijn te hangen.

Uiteindelijk verbreekt ze de stilte. ‘Ik vraag me af wat Andy nu aan het doen is.’

Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Op krachten komen misschien?’

‘Zodat het iets langer duurt om in elkaar geslagen te worden?’

‘Ja. Zoiets.’ Ik knik aarzelend.

Mijn beste vriendin bijt op haar lip. ‘Leia, zie je dan niet dat er iets mis is met deze plek? Maakt het je niet bang?’

Ik denk terug aan mijn confrontatie met Sol en knik zwijgzaam. Ik zeg niets terug, maar ik weet precies wat ze bedoelt. En Het Boek is niet eens nodig om me duidelijk te maken dat Sol niet goed voor ons is. Het recht van de sterkste is nou eenmaal zoals de natuur werkt, maar Sol probeert niet alleen te overleven; hij probeert de anderen te verzwakken. Ik zou blij moeten zijn dat mijn broer en mijn beste vriendin al snel zullen wegtrekken van deze plek, maar ik kan niet verhinderen dat ik me enigszins verbitterd voel.

Dus ja, ik ben wel degelijk bang. Want ik zit hier voorlopig nog wel even, als ik tenminste niet mijn kans op een gehuwd leven wil verspelen.

Dan denk ik aan Andy en zijn wilde verhaal over de geheime bladzijden uit Het Boek. Als ik niet van het landhuis weg kan komen, dan kan ik misschien wel zorgen dat de plek zelf ten goede verandert. Sol is een slechte leider. Als hij zou verdwijnen, zou het wel eens goed kunnen komen.

Ik moet zo snel mogelijk Andy spreken, ook al zal hij dan weten dat Mara haar mond voorbij heeft gekletst. Dat kan me nu even niets meer schelen. Ik houd van mijn beste vriendin en ze is belangrijk voor me, maar zonder veilige wereld kan onze vriendschap niet blijven bestaan.