Hoofdstuk 39

Ik gaf me over aan de slaap, want ik kon Patch alleen nog maar in mijn dromen bereiken. Het was altijd nog beter om me aan een droombeeld van hem vast te klampen dan zonder hem te moeten leven. Terwijl ik in zijn bed lag, waarin nog steeds vaag zijn geur hing, riep ik herinneringen aan hem op.

Ik had er nooit op moeten vertrouwen dat Pepper de veren zou brengen. Ik had kunnen weten dat hij de boel in de soep zou laten lopen. En ik had Dante niet moeten onderschatten. Natuurlijk zou Patch me hier nooit de schuld van hebben gegeven, maar toch voelde ik me verantwoordelijk voor wat hem was overkomen. Was ik maar tien minuten eerder in zijn appartement geweest. Had ik maar kunnen voorkomen dat Marcie de lucifer afstreek…

‘Wakker worden, Nora.’

Vee boog zich over me heen. Ze klonk gejaagd en gespannen. ‘Je moet je voorbereiden op het duel. Scott heeft me alles verteld. Een van Lisa Martins koeriers kwam langs toen je lag te slapen. Het duel vindt bij zonsopgang plaats op de begraafplaats. Je moet Dante de eeuwigheid in trappen. Hij heeft Patch van je afgenomen en nu wil hij jou te grazen nemen. Ik zal je zeggen hoe ik daarover denk. Als het aan ons ligt, zal dat verdomme niet gebeuren.’

Duel? Het idee was bijna lachwekkend. Dante hoefde niet de degens met me te kruisen om me mijn titel af te pakken. Hij had meer dan genoeg kruit om mijn geloofwaardigheid en reputatie aan flarden te schieten. Alle gevallen engelen waren tot op de laatste toe in de hel gekluisterd. De Nephilim hadden de oorlog gewonnen. Dante en Marcie zouden met de eer gaan strijken en vertellen dat ze een aartsengel onder druk hadden gezet om hun de veren te geven en dat ze ervan hadden genoten toen ze die zagen verbranden.

Bij de gedachte aan Patch die gevangenzat in de hel ging er weer een steek van verdriet door me heen. Geen idee hoe ik mijn emoties zou moeten bedwingen als de Nephilim uitzinnig juichend hun overwinning zouden vieren. Nooit zouden ze te weten komen dat Dante tot op het laatste moment de gevallen engelen had geholpen. De Nephilim zouden hem aan de macht brengen. Ik kon alleen maar gissen wat dit voor mij zou betekenen. Als het leger werd ontbonden, zou het er dan nog toe doen dat ik niet in staat was geweest het te leiden? Achteraf gezien was mijn eed veel te vaag geweest; hier was ik niet op voorbereid.

Maar ik kon erop rekenen dat Dante plannen met me had. Hij wist net zo goed als ik dat het afgelopen met me was als ik er niet in zou slagen het leger te leiden. En om zijn sporen uit te wissen zou hij me waarschijnlijk arresteren voor de moord op de Zwarte Hand. Voordat de dag ten einde was, zou ik worden geëxecuteerd wegens verraad of achter slot en grendel worden gezet.

Geëxecuteerd, durfde ik te wedden.

‘De zon komt bijna op. Kom uit dat bed,’ zei Vee. ‘Laat Dante hier niet mee wegkomen.’

Ik trok Patch’ kussen tegen me aan en snoof zijn vage geur op voordat die voor altijd zou verdwijnen. Ik haalde me voor de geest op welke plek hij in bed lag en nestelde me in de afdruk van zijn lichaam. Met mijn ogen gesloten stelde ik me voor dat hij naast me lag en me aanraakte. Ik zag zijn donkere ogen zachter worden terwijl hij mijn wang streelde met zijn warme, stevige handen, die zo echt aanvoelden.

‘Nora,’ waarschuwde Vee.

Ik negeerde haar, want ik wilde bij Patch blijven. Het matras boog door toen hij naar me toeschoof. Met een glimlach liet hij zijn handen onder me glijden en legde me boven op hem. Je bent ijskoud, engel. Laat me je warm maken.

Ik dacht dat ik je kwijt was, Patch.

Ik ben hier. Ik heb je toch beloofd dat we samen zouden blijven?

Maar je veer…

Ssst, zei hij, en hij legde zijn vinger tegen mijn lippen. Ik wil bij jou zijn, engel. Blijf bij me. Niet meer aan Dante en het duel denken… Ik zal ervoor zorgen dat hij je niets doet. Ik bescherm je.

De tranen prikten in mijn ogen. Neem me mee. Dat heb je beloofd. Laten we met z’n tweetjes weggaan.

‘Patch zou over zijn nek gaan als hij je zo zag,’ zei Vee pinnig, om een beroep op mijn geweten te doen.

Ik trok de dekens op om een tentje boven mij en Patch te maken. Ze weet niet dat je hier bent, zei ik giechelend in zijn oor.

Ons geheime trucje, zei hij.

Ik ga niet bij je weg, Patch.

Dat zal je ook niet lukken. Met een snelle beweging veranderde hij van positie en drukte me tegen het matras. Hij boog zich over me heen. Probeer nu maar eens te ontsnappen.

Opeens dacht ik dat ik een ijsblauwe schittering in zijn blik zag doorschemeren. Ik knipperde met mijn ogen om het beter te kunnen zien en toen zag ik inderdaad een felblauwe gloed rond zijn irissen.

Ik slikte en zei: Ik wil een glaasje water.

Ik zal het voor je halen. Niet weggaan. Blijf in bed.

Maar ik ben zo weer terug, wierp ik tegen, en ik probeerde me onder hem uit te wurmen.

Patch greep mijn polsen vast. Je zei dat je niet zou weggaan.

Alleen maar om een glas water te halen, protesteerde ik.

Ik laat je niet gaan, Nora, klonk het als een grauw in mijn hoofd. Zijn gezicht vertrok en veranderde en kreeg de trekken van een andere man. Dantes olijfkleurige huid, het kuiltje in zijn kin en zijn geloken ogen die ik ooit best aantrekkelijk had gevonden, kwamen tevoorschijn. Ik rolde weg, maar net niet snel genoeg, want Dante greep me hardhandig bij de schouders en schoof me weer onder zich. Ik voelde zijn hete adem in mijn hals.

Het is voorbij. Geef je over. Ik heb gewonnen.

‘Ga van me af,’ beet ik hem toe.

Zijn aanraking verslapte, zijn gezicht bleef nog even als een blauw waas boven me zweven en toen was hij verdwenen.

Er werd een plens ijskoud water in mijn gezicht gegooid, en met een kreet schoot ik overeind. De droom vervloog; Vee stond naast het bed met een lege karaf in haar hand.

‘Het is tijd om te gaan,’ zei ze. Ze hield de karaf omhoog alsof ze zich daarmee zou verdedigen, mocht dat nodig zijn.

‘Ik wil niet,’ kreunde ik. Ik voelde me zo ellendig dat het me niet eens lukte om kwaad te worden over het water. Mijn keel zat dicht en ik was bang dat ik zou gaan huilen. Het enige wat ik wilde, was Patch, maar hij was weg en zou nooit meer terugkomen. Daar kon ik niks aan veranderen. Alle dingen die ik de moeite waard had gevonden om voor te vechten, met alle woede en razernij die ik in me had, en zelfs het voornemen om Dante te verslaan en de duivelskunstenarij te vernietigen, hadden zonder Patch hun zin verloren.

‘En Patch dan?’ viel Vee uit. ‘Je hebt het blijkbaar voor jezelf opgegeven, maar heb je hem ook opgegeven?’

‘Patch is weg.’ Ik drukte mijn handen net zo lang tegen mijn ogen tot de aandrang om te huilen was verdwenen.

‘Hij is wel weg, maar niet dood.’

‘Zonder Patch lukt me dit niet.’ Ik kreeg weer een brok in mijn keel.

‘Verzin dan een manier om hem terug te krijgen.’

‘Hij is in de hel,’ snauwde ik.

‘Altijd nog beter dan in het graf.’

Ik trok mijn knieën op en liet mijn hoofd erop rusten. ‘Ik heb Hank Millar vermoord, Vee. Samen met Patch. Dante weet dat en hij zal me tijdens het duel laten arresteren. Hij zal me wegens verraad laten terechtstellen.’ Opeens zag ik het glashelder voor me: Dante zou me publiekelijk vernederen. Terwijl zijn lijfwachten me van de duelplaats sleepten, zou ik worden bespuugd en allemaal scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd krijgen. En wat de executie betrof, de manier waarop hij een einde aan mijn leven zou maken…

Hij zou de degen gebruiken die Blakely had bewerkt met duivelskunstenarij om mij te vermoorden.

‘Daarom kan ik niet naar het duel gaan,’ zei ik tot besluit. Vee reageerde niet onmiddellijk. ‘Het is Dantes woord tegen het jouwe,’ zei ze uiteindelijk.

‘Daar ben ik juist zo bang voor.’

‘Je bent nog steeds de leider van de Nephilim. Je bent nog steeds geloofwaardig. Als hij je wil laten arresteren, daag je hem uit.’ Ik zag vertrouwen in haar ogen. ‘Vecht tegen hem tot de laatste snik. Je kunt het hem makkelijk maken, of je hakken in het zand zetten en ervoor zorgen dat hij zijn best moet doen.’

Ik snufte en veegde met mijn hand mijn neus af. ‘Ik ben bang, Vee. Echt doodsbang.’

‘Weet ik, schat. Maar ik weet ook dat als iemand dit voor elkaar kan krijgen, jij dat bent. Ik zeg dit niet vaak, en misschien heb ik het je wel nooit verteld, maar toen ik opgroeide, wilde ik net als jij zijn. En nu voor de laatste keer: kom uit dat bed, anders krijg je weer een plens water over je heen. Je gaat naar de begraafplaats en laat Dante het gevecht van zijn leven vechten.’

Mijn ergste brandwonden waren genezen, maar desondanks voelde ik me uitgeput en verzwakt. Ik was nog niet lang genoeg Nephil om te weten hoe mijn snelle genezing in haar werk ging, maar ik vermoedde dat het me onbewust een heleboel energie had gekost. Voordat ik naar Patch’ huis ging, had ik niet in de spiegel gekeken, maar ik kon me wel zo’n beetje voorstellen hoe ellendig en verkreukeld ik eruitzag. Dante hoefde maar één blik op me te werpen om zeker te zijn van zijn overwinning.

Terwijl Vee en ik de parkeerplaats opreden die over de begraafplaats uitkeek, herzag ik mijn plan. Zodra Dante had verklaard dat hij de gevallen engelen naar de hel had verbannen en de oorlog had gewonnen, zou hij me naar alle waarschijnlijkheid van de moord op Hank Millar beschuldigen en zichzelf tot mijn plaatsvervanger uitroepen. Maar ik zou me niet gewonnen geven en hem mijn titel in de schoot werpen. Vee had gelijk: ik ging vechten. Ook al zou ik nog zo weinig kans hebben, ik zou vechten. Als Dante van plan was de Nephilim te gaan leiden, zou dat alleen over mijn lijk gebeuren… Letterlijk.

Vee pakte mijn hand vast. ‘Ga je titel verdedigen. De rest komt later wel.’

Ik onderdrukte een ongelovig lachje. Later? Het kon me niet schelen wat er daarna gebeurde. Mijn toekomst liet me koud. Ik wilde niet verder denken dan een uur. Ik wilde niet aan morgen denken. Met elke seconde verwijderde mijn leven zich steeds verder van het pad dat Patch en ik samen hadden bewandeld. Ik wilde niet vooruit. Ik wilde terug en weer samen met Patch zijn.

‘Scott en ik staan tussen de toeschouwers,’ zei Vee kordaat. ‘Wees… voorzichtig, Nora.’

De tranen sprongen in mijn ogen. Zoiets had Patch ook gezegd. Was hij hier maar om me gerust te stellen en te zeggen dat ik dit kon.

De maan hing hoog in de donkere hemel boven ons en zette de spookachtige omgeving in een bleek wit licht. Het gras was bedekt met een dikke laag rijp die knerpte onder onze voeten terwijl we langzaam de helling naar de begraafplaats afliepen. Vee liep voorop. De witte stenen kruisen en slanke obelisken op de graven leken in de nevel te zweven en een engel met geschilferde vleugels strekte twee zwaar beschadigde armen naar me uit. Er welde een snik in me op en ik sloot mijn ogen om me Patch’ sterke, knappe gezicht voor de geest te halen. Het deed me pijn omdat ik wist dat ik hem nooit meer zou zien. Haal het niet in je kop om nu te gaan huilen, sprak ik mezelf streng toe. Ik keek weg uit angst dat ik zou afhaken als ik emoties toeliet die de ijzige vastberadenheid in mijn hart zouden verstoren.

Op de begraafplaats beneden hadden zich honderden Nephilim verzameld. Alleen al dit overweldigende aantal deed me de pas inhouden. Omdat Nephilim niet ouder werden vanaf de dag dat ze trouw hadden gezworen, waren de meesten tien jaar ouder of jonger dan ik, maar ik zag ook een handjevol bejaarde mannen en vrouwen in de menigte. Kinderen speelden krijgertje rond de benen van hun ouders en werden af en toe bij de schouders gegrepen om ze tot kalmte te manen. Het geheel maakte de indruk van een familie-uitje naar een circus of een sportwedstrijd.

Toen ik dichterbij kwam, zag ik twaalf Nephilim in lange zwarte gewaden met capuchons op. Dit waren vast dezelfde machtige Nephilim die ik op de ochtend na Hanks dood had ontmoet. Als leider van de Nephilim hoorde ik natuurlijk te weten wat die gewaden te betekenen hadden. Dat hadden Lisa Martin en haar trawanten me moeten vertellen. Maar ze hadden me nooit in hun kring opgenomen omdat ze me al vanaf het begin niet hadden zien zitten. Hoewel ik vermoedde dat de gewaden aangaven welke macht of positie de eigenaars bekleedden, moest ik daar nu zelf maar zien achter te komen.

Een van de Nephilim deed de capuchon naar beneden. Het was Lisa Martin. Haar gezicht stond ernstig en ze had een gespannen, verwachtingsvolle blik in de ogen. Ze gaf me een zwart gewaad met een gebaar waaruit eerder sprak dat ze hiermee een plicht vervulde dan dat ik werd geaccepteerd. Het gewaad was zwaarder dan ik had verwacht en gemaakt van dik fluweel dat glad aanvoelde. ‘Heb je Dante gezien?’ vroeg ze met gedempte stem.

Ik liet het gewaad over mijn schouders glijden en gaf geen antwoord.

Mijn blik viel op Scott en Vee, en ik ontspande een beetje. Voor het eerst sinds ik Patch’ huis had verlaten, haalde ik opgelucht adem. Maar toen ik zag dat ze elkaars hand vasthielden, voelde ik me plotseling ontzettend eenzaam. Mijn handen waren leeg en tintelden in de bries, en ik kneep ze tot vuisten om te voorkomen dat ze gingen trillen. Patch zou niet komen en nooit meer zijn vingers door de mijne vlechten. Door dit besef ontsnapte er een zachte kreun aan mijn lippen.

Zonsopgang.

Aan de horizon verscheen een gouden streep in de grijze hemel. Binnen enkele minuten zouden de zonnestralen door de bomen schijnen en de mist laten verdampen. Dan zou Dante komen en kregen de Nephilim het bericht van hun overwinning te horen. De angst voor de eed van trouw en de vrees voor Cheshvan zouden voor eens en voor altijd tot het verleden behoren. Blij en uitzinnig juichend zouden ze Dante als hun redder verwelkomen. Ze zouden hem op hun schouders hijsen en zijn naam scanderen. En dan, als hij zeker was van hun unanieme goedkeuring, zou hij mij naar voren roepen…

Lisa begaf zich naar het midden van de menigte en verhief haar stem: ‘Dante zal ongetwijfeld zo verschijnen. Hij weet dat het duel precies bij zonsopgang zal beginnen en het is niets voor hem om te laat te komen, maar voor het geval we een aantal dingen moeten uitstellen…’

Ze werd onderbroken door een gerommel dat door de grond leek te golven. Het trilde onder mijn voetzolen en werd steeds sterker. Ik had het onbehaaglijke gevoel dat een vuist zich in mijn maag samenbalde. Er kwam iemand aan. En niet één iemand, maar vele iemanden.

‘Gevallen engelen,’ fluisterde een Nephil met angst in haar stem.

Ze had gelijk. Zelfs op deze afstand deed hun kracht elke zenuw in mijn lichaam tintelen. Mijn haren stonden rechtovereind van afschuw. Ik vermoedde dat het er honderden waren. Hoe was dit mogelijk? Marcie had hun veren verbrand – dat had ik met eigen ogen gezien.

‘Hoe hebben ze ons gevonden?’ vroeg een andere Nephil doodsbang. De stem kwam me bekend voor. Ik keek opzij en zag Susanna Millars van verbijstering samengetrokken mond onder de plooien van haar capuchon.

‘Dus daar zijn ze eindelijk,’ siste Lisa met ogen die glansden van bloeddorst. ‘Vlug! Verstop jullie kinderen en pak jullie wapens. We trekken tegen ze ten strijde, met of zonder Dante. De laatste slag vindt hier plaats.’

Haar bevel verspreidde zich onder de menigte, gevolgd door geroep om orde. Elkaar verdringend stelden de Nephilim zich haastig in slordige formaties op. Sommigen hadden messen en anderen verzamelden stenen, gebroken flessen en wat er nog meer voor rotzooi lag om zich mee te wapenen. Ik rende naar Vee en Scott, en zonder tijd te verliezen richtte ik me meteen tot Scott.

‘Haal Vee hiervandaan. Breng haar naar een veilige plek. Als alles achter de rug is, kom ik naar jullie toe.’

‘Je bent niet goed bij je hoofd als je soms denkt dat we hier zonder jou weggaan,’ zei Vee kordaat. ‘Zeg dat tegen haar, Scott. Pak haar op en sleep haar hier weg als het moet.’

‘Hoe komen de gevallen engelen hier?’ vroeg Scott. Hij keek me aan, op zoek naar een verklaring. We hadden samen gezien dat de veren verbrandden.

‘Dat weet ik niet. Maar ik ben van plan daarachter te komen.’

‘Je denkt dat Patch erbij is. Daar gaat het je om, waar of niet?’ zei Vee, en ze keek in de richting van het gerommel in de verte dat de grond onder onze voeten deed schudden.

Ik keek haar in de ogen. ‘Scott en ik hebben gezien dat de veren verbrandden. Óf ze hebben onze gedachten gemanipuleerd, óf iemand heeft de poorten van de hel opengezet. Mijn instinct zegt me dat het laatste waarschijnlijker is. Als er gevallen engelen uit de hel ontsnappen, moet ik ervoor zorgen dat Patch er ook uitkomt. En dan moet ik de poorten weer sluiten voordat het te laat is. Als ik hier nu geen einde aan maak, krijgen we geen tweede kans. Het is de laatste dag dat de gevallen engelen bezit kunnen nemen van Nephilimlichamen, maar ik denk niet dat het de gevallen engelen daarom te doen is.’ Ik dacht aan de duivelskunstenarij en de kracht ervan. ‘Ik weet zeker dat ze de middelen hebben om ons tot in de eeuwigheid tot slaaf te maken – als ze ons niet eerst doden.’

Vee knikte langzaam en liet de betekenis van mijn woorden tot zich doordringen.

‘Dan zullen we je helpen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Dit is net zo goed het gevecht van Scott en mij als van jou.’

‘Vee…’ begon ik waarschuwend.

‘Als dit echt het gevecht van mijn leven wordt, weet je dat ik erbij zal zijn. Of je het nu goedvindt of niet. Ik heb de laatste donuts laten staan om hier op tijd te zijn, en dat heb ik niet gedaan om me nu om te draaien en weg te lopen,’ zei Vee tegen me; het klonk bijna teder, maar ze meende alles wat ze zei. We zaten in hetzelfde schuitje.

Ik kreeg een brok in mijn keel en kon even geen woord uitbrengen. ‘Goed,’ zei ik uiteindelijk. ‘Laten we de poorten van de hel voor eens en voor altijd dichtsmijten.’