Hoofdstuk 30

Onder aan de helling keek ik omhoog, maar Dante was verdwenen. De zwarte hond sprong achter me aan en rende zelfs rondjes om me heen, alsof hij bezorgd om me was. Ik ging zitten. De maan verschool zich achter dikke wolken en ik huiverde van de kou. Plotseling werd ik me bewust van mijn omgeving. Ik sprong op en rende door de doolhof van grafzerken naar het mausoleum. Tot mijn verrassing rende de hond voor me uit en keek hij regelmatig achterom om te controleren of ik hem wel volgde.

‘Scott!’ schreeuwde ik. Ik gooide de deuren van het mausoleum open en stormde naar binnen.

Er waren geen ramen en ik kon niets zien. Vol ongeduld stak ik mijn handen voor me uit en deed mijn best me te oriënteren. Mijn voet raakte een klein voorwerp en ik hoorde het wegrollen. Met mijn handen tastte ik over de stenen vloer en kreeg de zaklantaarn te pakken die Scott bij zich had gehad en overduidelijk had laten vallen. Ik knipte hem aan.

Daar. In de hoek. Scott lag op zijn rug met zijn ogen open, half bewusteloos. Snel ging ik naar hem toe en trok aan de zweep met de blauwe gloed die zijn polsen schroeide. Eindelijk liet de zweep los. Scott had blaren op zijn huid waar vocht uit sijpelde, en hij kreunde van de pijn.

‘Volgens mij is Dante weg, maar blijf toch op je hoede,’ zei ik tegen hem. ‘De deur wordt bewaakt door een hond die aan onze kant staat. Blijf hier tot ik terugkom. Ik moet Patch zien te vinden.’

Scott kreunde weer en vervloekte Dante. ‘Zag dit in de verste verte niet aankomen,’ mompelde hij.

Dat gold voor ons allebei.

Ik rende naar buiten, dwars over de begraafplaats, waar het inmiddels aardedonker was geworden. Ik ploegde me door een haag om het stuk naar het parkeerterrein af te snijden en sprong over een metalen hek. Eindelijk kwam ik bij het parkeerterrein waar ik de eenzame zwarte pick-up zag staan.

Hoewel ik er nog meters vandaan was, zag ik toch een griezelige blauwe gloed achter de raampjes. Snel rukte ik het portier open, trok Patch de auto uit, legde hem op de grond en begon de zweep los te trekken die om zijn borst was gewikkeld, waardoor zijn armen als in een folterend korset tegen zijn zij werden gedrukt. Zijn ogen waren gesloten en zijn huid straalde iets vaag blauwigs uit. Eindelijk kreeg ik de zweep los en zonder op mijn pijnlijke vingers te letten gooide ik hem van me af.

‘Patch,’ zei ik, en ik schudde aan hem. De tranen sprongen in mijn ogen en mijn keel zat dichtgeknepen van emotie. ‘Wakker worden, Patch.’ Ik schudde nog iets harder. ‘Het komt allemaal goed met je. Dante is weg, ik heb de zweep losgemaakt. Word alsjeblieft wakker.’ Met meer overtuiging zei ik nog eens: ‘Het komt helemaal goed met je. Ik ben er. Doe je ogen open. Ik wil weten of je me hoort.’

Hij voelde zo koortsig dat de hitte door zijn kleren heen kwam. Ik scheurde zijn shirt open en de adem stokte in mijn keel toen ik de blaren op zijn lichaam zag waar de zweep om hem heen gekronkeld had gezeten. De ergste wonden leken op verschroeid en omgekruld papier. Het leek of hij met een snijbrander was bewerkt.

Ik wist dat hij het niet kon voelen, maar ík voelde het wel. Ik klemde mijn kaken op elkaar, vol van haatgevoelens ten opzichte van Dante, en de tranen biggelden over mijn wangen. Dante had een enorme, onvergeeflijke fout gemaakt. Patch was mijn alles, en als er door de duivelskunstenarij blijvende schade was aangericht, zou ik ervoor zorgen dat Dante levenslang spijt van zijn daad zou hebben. En als het aan mij lag, zou dat leven niet erg lang duren. Maar mijn withete woede werd verdrongen door een overweldigend medelijden met Patch. In mijn binnenste streden verdriet, schuldgevoelens en een ijzige angst om voorrang.

‘Toe,’ fluisterde ik bibberig. ‘Toe nou, Patch, word wakker,’ smeekte ik, en ik drukte een kus op zijn mond in de hoop dat hij dan als bij toverslag zou ontwaken. Ik schudde mijn hoofd om de ergste gedachten kwijt te raken. Die mochten zich niet vormen. Patch was een gevallen engel. Er kon hem niets overkomen. Niet op deze manier. Het kon me niet schelen dat de duivelskunstenarij uiterst krachtig was; die kon Patch geen blijvende schade berokkenen.

Ik voelde Patch’ vingers mijn hand aanraken vlak voordat ik zijn stem in mijn hoofd hoorde: engel.

Zodra ik dat hoorde, sprong mijn hart van blijdschap op. Hier ben ik! Hier, bij jou. Ik hou van je, Patch, ik hou zo ontzettend veel van je! seinde ik snikkend terug. Voordat ik mezelf ervan kon weerhouden, drukte ik mijn lippen op de zijne. Ik boog me over hem heen en steunde op mijn ellebogen aan weerskanten van zijn hoofd, want ik wilde hem niet nog meer pijn doen, maar ik kon niet anders dan hem liefkozen. En toen sloeg hij zomaar zijn armen stevig om me heen en viel ik boven op hem.

‘Ik doe je pijn!’ gilde ik, en ik deed mijn best me uit zijn omhelzing te bevrijden. ‘De duivelskunstenarij… Je huid…’

‘Door jou voel ik me juist beter, engel,’ mompelde hij. Hij kuste me op de mond om mijn tegenwerpingen te smoren. Met gesloten ogen, terwijl zijn gezicht strak stond van vermoeidheid en spanning, wist hij toch mijn zorgen weg te kussen. Ik ontspande op zijn lange, lenige lichaam. Toen hij zijn hand op mijn rug onder mijn shirt liet glijden, voelde die warm en stevig.

‘Ik was zo bang voor wat er met je gebeurd zou kunnen zijn,’ bracht ik met gesmoorde stem uit.

‘En ik was doodsbang voor wat jou had kunnen over komen.’

‘De duivelskunstenarij…’

Patch zuchtte diep, en mijn lichaam bewoog mee op het zijne. In die zucht klonk niet alleen opluchting maar ook diepe emotie door. Met een blik waaruit uitsluitend oprechtheid sprak, keek hij me aan. ‘Mijn huid is vervangbaar, maar jij niet, engel. Toen Dante vertrok, dacht ik dat het afgelopen was. Ik dacht dat ik je in de steek had gelaten. Ik heb nog nooit zo gehoopt en gebeden.’

Ik knipperde de tranen weg die aan mijn wimpers glinsterden. ‘Als hij je voorgoed bij me had weggehaald…’ Mijn stem brak en ik kon mijn zin niet afmaken.

‘Hij heeft geprobeerd je van me weg te nemen, en dat is voor mij reden genoeg om hem tot het bittere einde op te jagen. Hier komt hij niet mee weg. Ik heb hem vergeven voor kleine misstappen, om maar beleefd te blijven en begrip te tonen voor jouw rol als aanvoerder van het leger van zijn vroegere baas, maar vannacht heeft hij alle regels geschonden. Hij heeft duivelskunstenarij tegen me gebruikt. Ik ben hem niets meer verschuldigd, zeker geen hoffelijk gebaar. De volgende keer dat we elkaar tegenkomen, spelen we volgens mijn regels.’ Ondanks zijn vermoeidheid die bijna voelbaar was in elke spierbundel in zijn lichaam klonk hij vastberaden, zonder twijfel of mededogen.

‘Hij werkt voor de gevallen engelen, Patch. Ze hebben hem in hun macht.’

Ik had Patch nog nooit zo verbaasd zien kijken. Hij sperde zijn donkere ogen open terwijl hij deze informatie tot zich liet doordringen. ‘Heeft hij je dat verteld?’

Ik knikte ernstig. ‘Hij zei dat de Nephilim deze strijd onmogelijk kunnen winnen. Ondanks al zijn woorden vol hoop en overtuiging die hij tegen de Nephilim heeft gezegd,’ voegde ik er verbitterd aan toe.

‘Heeft hij nog namen van gevallen engelen genoemd?’

‘Nee. Hij doet zijn best hier heelhuids uit te komen, Patch. Hij zei dat als het erop aankwam de aartsengelen de kant van de gevallen engelen zullen kiezen. Per slot van rekening hebben ze een lange, gezamenlijke geschiedenis achter de rug. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, ook al is er van alles mis mee. En dan nog iets…’ Ik haalde diep adem. ‘Dante is van plan mijn positie als aanvoerder van het leger van de Zwarte Hand over te nemen en de Nephilim rechtstreeks in handen van de gevallen engelen te laten vallen.’

Patch was sprakeloos, maar ik zag aan de felle blik in zijn donkere ogen dat er allerlei gedachten door zijn hoofd flitsten. Net als ik besefte hij dat als Dante me mijn titel zou ontnemen, mijn eed aan Hank zou zijn gebroken. En dat betekende maar één ding: de dood.

‘Dante is ook degene die Pepper afperst,’ zei ik.

Patch knikte kortaf. ‘Dat dacht ik al toen hij me overviel. Hoe heeft Scott het er afgebracht?’

‘Hij is in het mausoleum, en een ongelooflijk slimme zwerfhond houdt de wacht bij hem.’

Patch trok zijn wenkbrauwen op. ‘Eh…’

‘Volgens mij dingt de hond naar jouw baan als mijn beschermengel. Hij heeft Dante verjaagd, en ik heb het aan hem te danken dat ik nu hier ben.’

Patch streek met zijn vinger over mijn jukbeen. ‘Dan moet ik hem maar bedanken dat hij mijn meisje heeft gered.’

Ondanks de situatie moest ik glimlachen. ‘Je vindt hem vast geweldig. Jullie hebben dezelfde smaak.’

Twee uur later reed ik Patch’ pick-up de garage van zijn huis in. Patch zat in elkaar gezakt naast me, bleek en nog steeds een vage blauwe gloed uitstralend. Hij glimlachte net zo loom als anders wanneer hij iets zei, maar ik kon zien dat het hem moeite kostte; hij deed het om mij gerust te stellen. Door de duivelskunstenarij was hij verzwakt, en wie weet voor hoelang? Ik was blij dat Dante ’m was gesmeerd. Waarschijnlijk had ik dat aan mijn nieuwe hondenvriend te danken. Als Dante erin was geslaagd door te gaan met zijn plan, hadden we allemaal groot gevaar gelopen en hadden we het waarschijnlijk niet overleefd. Ik was deze zwarte zwerfhond ontzettend dankbaar. Dit griezelig slimme mormel dat zijn trouw bijna met de dood had moeten bekopen.

Patch en ik waren op de begraafplaats bij Scott gebleven tot hij weer in staat was om zelf naar huis te rijden. En wat de zwarte hond betrof… Ik had een aantal pogingen gedaan hem achter te laten en hem een paar keer uit de achterbak van Patch’ pick-up moeten tillen, maar hij was steeds weer in de auto gesprongen. Op een gegeven moment hadden we het maar opgegeven en hem meegenomen. Wanneer ik genoeg had geslapen om weer helder te kunnen denken, kon ik hem altijd nog naar het asiel brengen.

Toen we eenmaal bij Patch thuis waren, was ik het liefst uitgeput op zijn bed neergeploft, maar eerst moest er nog wat werk verzet worden. Dante was me inmiddels twee stappen voor. Als we gingen slapen voordat we tegenmaatregelen hadden genomen, konden we net zo goed meteen met de witte vlag gaan zwaaien en ons overgeven.

Ik ijsbeerde door Patch’ keuken, met mijn handen samengevouwen in mijn nek, alsof ik zo het idee voor een briljante volgende stap zou kunnen opwekken. Wat ging er in Dante om? Waar was hij mee bezig? Hij had gedreigd me kapot te maken als ik hem van verraad zou beschuldigen, dus had hij er in ieder geval rekening mee gehouden dat ik dat zou doen. Dat betekende dat hij waarschijnlijk druk bezig was met twee dingen. Ten eerste een waterdicht alibi in elkaar flansen. Ten tweede, en dat was veel bedreigender, me onderuithalen door het gerucht rond te strooien dat ík de verrader was. Bij die gedachte bleef ik stokstijf staan.

‘Begin bij het begin,’ zei Patch vanaf de bank. Hij klonk zwak en vermoeid, maar zijn ogen schitterden wraaklustig. Nadat hij een kussen onder zijn hoofd had geschoven, had ik zijn volledige aandacht. ‘Vertel me precies wat er is gebeurd.’

‘Toen Dante vertelde dat hij voor de gevallen engelen werkte, en ik dreigde dat te verklappen, moest hij alleen maar lachen. Hij zei dat toch niemand me zou geloven.’

‘Klopt,’ beaamde Patch onomwonden.

Met een wanhopige zucht liet ik mijn hoofd tegen de muur rusten. ‘Daarna vertelde hij me over zijn plan het leiderschap van me over te nemen. De Nephilim lopen met hem weg. Ze zouden hem graag als aanvoerder willen, dat zie ik in hun ogen. Het maakt niets uit als ik ze waarschuw. Ze zullen hun nieuwe leider met open armen verwelkomen. Ik weet er geen oplossing voor, hij heeft ons in de tang.’

Patch reageerde niet meteen. Maar toen zei hij heel rustig: ‘Als je Dante publiekelijk aanvalt, geef je de Nephilim inderdaad een excuus om tegen je in opstand te komen. Er zijn al te veel spanningen en onzekerheden. Ze zijn op zoek naar een uitlaatklep. Daarom gaan we Dante beslist niet in het openbaar beschuldigen.’

‘Wat gaan we dan wel doen?’ Ik draaide me om om hem te kunnen aankijken. Het was duidelijk dat hij iets in gedachten had, maar ik had geen idee wat dat was.

‘We laten Pepper met Dante afrekenen.’

Ik moest even nadenken over de logica waarvan Patch zich bediende. ‘En Pepper gaat daarmee akkoord omdat hij niet kan riskeren dat Dante hem bij de aartsengelen verraadt? Maar waarom heeft Pepper Dante dan al niet laten verdwijnen?’

‘Pepper wil geen vuile handen maken. Hij wil geen spoor achterlaten waardoor de aartsengelen hem kunnen pakken.’ Er verscheen een harde trek om zijn mond. ‘Ik weet opeens wat Pepper van me wilde.’

‘Denk je dat Pepper hoopte dat jij Dante voor hem uit de weg wilde ruimen? Zou dat die klus zijn waarop hij doelde?’

Patch keek me recht in de ogen. ‘Er is maar één manier om daarachter te komen.’

‘Ik heb Peppers nummer. Ik kan onmiddellijk een afspraak regelen,’ zei ik vol walging. Ik had nog wel gedacht dat Pepper niet dieper kon zinken. Hij wilde zijn eigen problemen niet aanpakken, nee, de lafaard probeerde elk risico op Patch af te schuiven.

‘Weet je, engel, hij heeft iets wat nuttig voor ons kan zijn,’ zei Patch nog nadenkend. ‘Iets wat hij voor ons uit de hemel kan stelen, als we hem tenminste zover kunnen krijgen. Ik heb mijn best gedaan een oorlog te voorkomen, maar misschien is de tijd voor de strijd toch aangebroken. Laten we hier een eind aan maken. Als je de gevallen engelen hebt verslagen, heb je je aan je eed gehouden.’ Betekenisvol keek hij me aan. ‘En dan zijn we vrij. Samen. Geen oorlog of Cheshvan meer.’

Ik wilde net vragen wat hij bedoelde, toen het kwartje viel. Ongelooflijk dat ik daar niet eerder aan had gedacht. Ja, Pepper had inderdaad toegang tot iets wat ons in staat zou stellen met de gevallen engelen te onderhandelen – en wat tegelijkertijd het vertrouwen van de Nephilim in mij zou herstellen. Maar wilden we dit eigenlijk wel op die manier? Was het wel geoorloofd om de hele bevolking van gevallen engelen ernstig in gevaar te brengen?

‘Ik weet het niet hoor, Patch…’

Patch stond op en pakte zijn leren jack. ‘Bel Pepper. We gaan nú met hem praten.’

Het terrein achter het benzinestation was verlaten. De hemel was pikzwart, net als de vettige ramen van het gebouwtje. Patch parkeerde zijn motor en we stapten af. Een dikke, gedrongen gestalte doemde op uit het duister, keek even gejaagd om zich heen en hobbelde toen onze kant op.

Pepper. Toen hij Patch zag, verscheen er een zelfingenomen blik in zijn ogen. ‘Je ziet er bescheten uit, maat. Zo te zien valt het leven op aarde je zwaar.’

Patch liet Peppers laatdunkende opmerkingen langs zich heen gaan. ‘We weten dat Dante je afperst.’

‘Ja. Ja, Dante. Wat een varken. Kom je me dat vertellen?’

‘Wat had je voor klus voor me?’

Pepper zette zijn vingertoppen tegen elkaar en bleef Patch sluw aankijken. ‘Ik weet dat je samen met dat vriendinnetje van je Hank Millar hebt vermoord. Ik ben op zoek naar iemand die net zo meedogenloos is.’

‘We hebben hulp gekregen van de aartsengelen,’ bracht Patch hem in herinnering.

‘Ik ben een aartsengel,’ merkte Pepper nors op. ‘Dante moet dood en ik wil jullie de middelen geven om dat doel te bereiken.’

Patch knikte. ‘Komt voor elkaar. Maar er hangt een prijskaartje aan.’

Hier had Pepper niet op gerekend en hij knipperde met zijn ogen. Volgens mij had hij niet verwacht dat we zo snel akkoord zouden gaan. Hij schraapte zijn keel. ‘Wat had je in gedachten?’

Patch keek naar mij, en ik knikte bijna onmerkbaar. Tijd om de spreekwoordelijke aap uit de mouw te laten komen. Omdat Patch en ik weinig tijd hadden gehad om alles te overdenken, hadden we besloten meteen maar hoog spel te spelen.

‘We willen toegang tot elke veer van gevallen engelen die in de hemel ligt opgeslagen,’ zei ik.

De zelfingenomen grijns verdween van Peppers gezicht en hij lachte kil. ‘Zijn jullie soms gek geworden? Dat kan ik niet maken. Er is een hele commissie voor nodig om die veren vrij te geven. En wat willen jullie er eigenlijk mee doen? Ze in de fik steken? Daarmee zou je alle gevallen engelen naar de hel sturen!’

‘Zou je dat erg vinden?’ vroeg ik. Het was een serieuze vraag.

‘Wat maakt het uit wat ik vind?’ grauwde hij. ‘We hebben te maken met regels en procedures. Alleen gevallen engelen die een zware misdaad hebben gepleegd of mensenrechten hebben geschonden, worden naar de hel gestuurd.’

‘Veel keus heb je niet,’ stelde Patch ijzig vast. ‘We weten allebei dat je aan die veren kunt komen. Jij weet waar ze worden bewaard en kent de procedure om ze te krijgen. Jij hebt alles wat ervoor nodig is. Bedenk een plan en voer dat uit. En anders moet je maar zien hoe je het probleem met Dante oplost.’

‘Eén veer zou nog kunnen. Maar duizenden? Dat lukt me nooit!’ jammerde Pepper op schrille toon.

Toen Patch een stap in zijn richting deed, deinsde hij angstig achteruit en deed zijn armen omhoog om zijn gezicht te beschermen.

‘Kijk eens om je heen,’ zei Patch zacht en dreigend. ‘Hier wil je toch niet je hele leven doorbrengen. Je zou de nieuwste gevallen engel zijn, en reken maar dat ze je dat zullen laten weten. Je bent niet opgewassen tegen een week van inwijding.’

‘I-i-inwijding?’

Patch keek zo duister dat de rillingen over mijn rug liepen.

‘W-wat moet ik nou?’ jammerde Pepper. ‘Ik wil niet worden ingewijd. Ik kan niet aldoor op aarde blijven. Ik moet terug kunnen naar de hemel wanneer ik dat wil.’

‘Ga die veren dan halen.’

‘D-dat kan ik n-niet,’ stamelde Pepper.

‘Je hebt geen keus. Jij gaat die veren halen, Pepper, en ik ga Dante doden. Heb je goed nagedacht over je plan?’

Een treurig knikje. ‘Ik geef je een speciale dolk. Daar kan Dante mee worden gedood. Als de aartsengelen achter je aan gaan en je mijn naam wilt noemen, zul je gedwongen zijn je eigen tong af te snijden. Ik heb de dolk behekst en hij zal niet toestaan dat je me verraadt.’

‘Oké.’

‘Als we dit doorzetten, mag je geen contact met me hebben zolang ik in de hemel ben. Geen communicatie totdat het me is gelukt. Áls het me gaat lukken,’ zei hij met een snik in zijn stem. ‘Ik laat je wel weten wanneer ik de veren heb.’

‘We moeten ze morgen hebben,’ zei ik tegen Pepper.

‘Morgen?’ reageerde hij ontsteld. ‘Weet je wel wat je van me vraagt?’

‘Maandag om middernacht op zijn laatst,’ zei Patch op een toon die geen tegenspraak duldde.

Aarzelend knikte Pepper. ‘Ik zal er zoveel mogelijk te pakken proberen te krijgen.’

‘Je moet álle veren uit de opslagplaats meebrengen’ zei ik. ‘Dat is de voorwaarde.’

Pepper slikte moeizaam. ‘Allemaal?’

Dat was inderdaad de bedoeling. Als Pepper erin slaagde de veren te pakken, konden de Nephilim de oorlog winnen door alleen maar een lucifer af te strijken. Omdat we zelf geen gevallen engelen konden vastketenen in de hel, moesten we hen treffen in hun zwakste plek: hun voormalige engelenveren. Elke gevallen engel zou de keus krijgen: óf zijn of haar Nephil-onderdaan ontslaan van de gelofte en een nieuwe eed afleggen om de vrede te tekenen, óf gaan wonen op een plek waar het een stuk warmer was dan in Coldwater, Maine.

Als ons plan slaagde, zou het niet uitmaken als Dante me van verraad beschuldigde. Zodra ik als winnaar uit de strijd kwam, zouden de Nephilim zich nergens anders meer om bekommeren. En ondanks hun gebrek aan vertrouwen in mij wílde ik de strijd voor ze winnen. En dat kon alleen maar op deze manier.

Met een stalen blik keek ik Pepper aan. ‘Allemaal.’