Hoofdstuk 33

Omdat ik wist dat Patch bezig zou zijn tot de laatste Nephil het voormalige huis van de Millars had verlaten, stapte ik in de auto en reed naar Vee. Voor het geval Patch me nodig mocht hebben, had ik mijn spijkerjasje met het tracking-apparaatje aangetrokken. Maar nu moest ik eerst schoon schip maken.

Ik kon dit niet meer in mijn eentje af. Ook al had ik geprobeerd Vee buiten schot te houden, nu had ik mijn beste vriendin nodig.

En daarom moest ik haar alles vertellen.

Het leek me verstandiger om op dit late tijdstip niet via de voordeur te gaan, dus liep ik behoedzaam naar de achtertuin, sprong over het gaashek en tikte op het raam van haar slaapkamer.

Eén tel later werden de gordijnen opzijgeschoven en verscheen haar gezicht achter het raam. Hoewel het al bijna middernacht was, had ze nog geen pyjama aan. Ze schoof het raam een paar centimeter omhoog. ‘Jeetje, heb jij even een slecht moment uitgekozen om langs te wippen. Ik dacht dat het Scott was. Hij is op weg naar me toe en kan hier elk moment zijn.’

‘Ik wil met je praten,’ zei ik met schorre, trillende stem.

Vee bedacht zich geen seconde. ‘Ik bel Scott om het af te zeggen.’ Ze schoof het raam helemaal open om me binnen te laten. ‘Vertel maar wat je op je hart hebt, meid.’

Ik moest het Vee nageven: ze ging niet gillen of hysterisch snikken, en ze rende ook niet de kamer uit toen ik haar de bizarre geheimen had verteld waarmee ik het afgelopen halfjaar had rondgelopen. Ze knipperde alleen even met haar ogen toen ik haar uitlegde dat Nephilim het nageslacht waren van mensen en gevallen engelen. Maar afgezien daarvan zag ik geen enkele uitdrukking van afschuw of ongeloof op haar gezicht. Aandachtig luisterend liet ze me uitleg geven over twee oorlogvoerende rassen van onsterfelijken, plus de rol die Hank Millar had gespeeld en dat hij mij met zijn erfenis had opgezadeld. Ze glimlachte zelfs even toen ik Patch’ en Scotts ware identiteit onthulde.

Toen ik klaar was met mijn verhaal, hield ze slechts haar hoofd schuin en keek me onderzoekend aan. Na een paar tellen zei ze: ‘Nou, dat verklaart een hoop.’

Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te knipperen. ‘Hè? Is dit alles wat je te zeggen hebt? Ben je niet, hoe zal ik het zeggen… verbijsterd? In de war? Van de kaart? Hysterisch?’

Vee tikte nadenkend op haar kin. ‘Ik vond Patch wel een beetje te star om menselijk te zijn.’

Ik vroeg me af of ze eigenlijk wel had gehoord dat ik had verteld dat ik niet menselijk was. ‘En wat vind je van mij? Vind je het soms volkomen normaal dat ik niet alleen Nephilim ben, maar ook nog alle Nephilim daar,’ ik wees naar het raam, ‘aanvoer in de oorlog tegen de gevallen engelen? Gevallen engelen, Vee. Net zoals in de Bijbel. De zondaars die uit de hemel zijn verbannen.’

‘Eerlijk gezegd vind ik het nogal geweldig.’

Ik krabde aan mijn wenkbrauw. ‘Onbegrijpelijk dat je hier zo rustig onder blijft. Ik had een flinke uitbarsting verwacht. Jou kennende had ik ten minste gerekend op wapperende armen en een paar fikse vloeken. Maar voor mijn gevoel had ik net zo goed tegen een muur kunnen praten.’

‘Schat, zoals jij het zegt, lijk ik wel een diva.’

Ik glimlachte. ‘Het is dat je het zelf zegt.’

‘Toch vind ik het raar. Jij beweert dat je Nephilim het makkelijkst kunt herkennen aan hun lengte, terwijl jij, vriendin van me, niet echt heel lang bent,’ zei Vee. ‘Kijk bijvoorbeeld naar mij. Ik ben wél lang.’

‘Ik heb een gemiddelde lengte omdat Hank…’

‘Ja ja, dat heb je al verteld. Je hebt een eed afgelegd om Nephilim te worden terwijl je nog mens was, vandaar je normale postuur. Maar dat is toch wel een beetje klote, hè? Ik bedoel, stel je nou voor dat je door de Overgangseed langer was geworden. Net zo lang als ik?’

Ik wist niet welke kant Vee op wilde, maar ik had het idee dat ze het niet helemaal begreep. Mijn lengte deed er niet toe. Het ging erom dat ze zich moest openstellen voor een onsterfelijke wereld die eigenlijk niet hoorde te bestaan – en dat ik net de veilige zeepbel waarin ze leefde had doorgeprikt.

‘Geneest je lichaam snel nu je Nephilim bent?’ ging Vee verder. ‘Want als je dat voordeeltje niet hebt, ben je er bekaaid van afgekomen.’

Ik verstijfde. ‘Vee… ik heb je niks verteld over de mogelijkheid om snel te genezen.’

‘Nee, dat klopt.’

‘Hoe weet je dat dan in vredesnaam?’ Ik staarde haar aan en in mijn hoofd ging ik nog eens na wat ik net allemaal had gezegd. Ik had het haar echt niet verteld. Het leek of mijn hersens in slow motion werkten. En plotseling drong het tot me door, en wel zo snel dat ik het bijna niet kon bevatten. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. ‘Ben jij…’

Vee grijnsde. ‘Ik heb je toch gezegd dat ik een geheim had?’

‘Maar… Het kan niet… Dat is niet…’

‘Niet mogelijk? Ja, dat dacht ik in het begin ook. Ik ging ervan uit dat het met een soort tussentijdse menstruatie te maken had. De afgelopen weken was ik moe, had last van buikkrampen en kon alles en iedereen wel schieten. Maar toen ik een week geleden een appel aan het schillen was, sneed ik me in mijn vinger. De snee genas zo snel dat ik niet eens meer zeker wist of ik wel echt bloed had gezien. Daarna gebeurden er nog meer rare dingen. Met gym gaf ik de volleybal zo’n harde mep dat hij tegen de muur aan de andere kant van het veld knalde. Tijdens krachtoefeningen tilde ik zonder probleem gewichten die alleen de sterkste jongens uit de klas konden opdrukken. Natuurlijk hield ik het verborgen, wamt ik wilde niet de aandacht op me vestigen. Eerst moest ik erachter komen wat er met mijn lichaam aan de hand was. Geloof me maar; ik ben honderd procent Nephilim. Scott had het meteen in de gaten. Hij heeft me alle kneepjes bijgebracht en me geholpen aan het idee te wennen dat mijn moeder het zeventien jaar geleden met een gevallen engel heeft gedaan. Het was wel een steun om te weten dat Scott net zo’n lichamelijke verandering had doorgemaakt en dezelfde informatie over zijn ouders had moeten verwerken. We snapten geen van tweeën dat je er zo lang over deed om erachter te komen.’ Ze gaf een stomp tegen mijn schouder.

Mijn mond zakte heel dom wagenwijd open. ‘Je… je bent echt Nephilim.’ Hoe was het mogelijk dat ik dat niet had gezien? Ik had dat toch meteen moeten voelen – dat lukte me wel met elke andere Nephil en ook met gevallen engelen. Kwam het doordat Vee al zo lang mijn allerbeste vriendin van de wereld was dat ik haar alleen maar op die manier kon zien en niet anders?

‘Wat heeft Scott je over de oorlog verteld?’ vroeg ik uiteindelijk.

‘Dat is een van de redenen waarom hij vanavond hier zou komen, hij wilde me op de hoogte brengen. Het blijkt dat je echt een hoge piet bent, mevrouwtje. Aanvoerder van het leger van de Zwarte Hand.’ Vee floot bewonderend. ‘Jemig, schat. Dit moet je echt op je cv zetten.’