Hoofdstuk 31

Het was inmiddels zondag drie uur in de ochtend toen Patch en ik bij zijn huis in de stad aankwamen. We waren nauwelijks binnen of ik werd op mijn mobiel gebeld: Scott. Patch deed de voordeur achter ons dicht en ik zette de telefoon op de luidspreker, zodat hij kon meeluisteren.

‘We hebben een probleem,’ zei Scott. ‘Ik kreeg een aantal sms’jes van vrienden waarin stond dat Dante vanavond in Delphic na sluitingstijd aan de Nephilim een verklaring zal afleggen. Kijkt iemand hier nog van op na wat er de afgelopen nacht is gebeurd?’

Patch vloekte.

Ik probeerde rustig te blijven, maar er dansten allemaal zwarte vlekken voor mijn ogen.

‘Iedereen is aan het speculeren en de wildste theorieën doen de ronde,’ ging Scott verder. ‘Heb jij enig idee waar het over gaat? Die lul deed alsof hij je vriendje was en toen was het vannacht ineens baf. En nu krijgen we dit.’

Duizelig en met knikkende knieën zocht ik steun bij de muur. Patch nam de telefoon van me over.

‘Ze belt je straks terug, Scott. Laat het ons weten als je nog iets hoort.’

Ik plofte neer op de bank, deed mijn hoofd tussen mijn knieën en haalde een paar keer diep adem. ‘Hij gaat me in het openbaar van verraad beschuldigen. Vanavond.’

‘Ja,’ beaamde Patch zacht.

‘Ze zullen me in de gevangenis gooien en martelen om een bekentenis van me los te krijgen.’

Patch knielde voor me neer en legde beschermend zijn handen om mijn heupen. ‘Kijk me aan, engel.’

Mijn hersens schoten in de versnelling. ‘We moeten contact met Pepper opnemen. Die dolk hebben we eerder nodig dan we hadden gedacht. We moeten Dante vermoorden voordat hij die verklaring kan afleggen.’ Er ontsnapte me een snik. ‘En wat gebeurt er als we de dolk niet op tijd in handen krijgen?’

Patch trok mijn hoofd tegen zijn borst en masseerde teder mijn nekspieren, die zo gespannen waren dat ik dacht dat ze zouden knappen. ‘Denk je nou echt dat ik zal toestaan dat ze je met een vinger aanraken?’ zei hij op dezelfde zachte toon.

‘O, Patch!’ Ik sloeg mijn armen om zijn hals terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. ‘Wat moeten we nu doen?’

Hij tilde mijn hoofd op en streek met zijn duim de tranen onder mijn ogen weg. ‘Het zal Pepper echt wel lukken me de dolk te brengen, en dan ga ik Dante vermoorden. Jij krijgt de veren en gaat de oorlog winnen. Daarna neem ik je mee naar een plek waar we nooit meer de woorden “Cheshvan” of “oorlog” zullen horen.’ Hij keek alsof hij het zelf ook graag wilde geloven, maar zijn stem trilde.

‘De afspraak is dat Pepper de veren en de dolk maandag om middernacht bij ons aflevert. Maar hoe zit het dan met Dantes verklaring vanavond? We kunnen hem niet tegenhouden. Pepper moet de dolk eerder brengen. We moeten hem op een of andere manier zien te bereiken. Er zit niets anders op.’

Patch zweeg en streek nadenkend met zijn hand over zijn mond. Toen zei hij: ‘Pepper kan het probleem van vanavond niet oplossen – dat moeten we zelf doen.’ Er verscheen een vastberaden blik in zijn ogen. ‘Je gaat vanavond nog een vergadering met de meest prominente Nephilim bijeenroepen. Hiermee maai je het gras voor Dantes voeten weg. Iedereen zal verwachten dat je een offensief zult aankondigen om onze rassen in een oorlog te storten. Ze zullen denken dat dit je eerste militaire actie is en daarmee overtroef je Dante. De Nephilim zullen allemaal komen en Dante ook, alleen al uit nieuwsgierigheid. In aanwezigheid van iedereen maak je duidelijk dat je weet dat er bepaalde groepen zijn die willen dat Dante aan de macht komt. En dan zeg je dat je voor eens en altijd hun twijfel wilt wegnemen. Breng ze aan het verstand dat je hun leider wilt zijn en dat je ervan overtuigd bent dat je dat beter kunt dan Dante. Vervolgens daag je hem uit tot een duel, met als inzet de macht.’

Ik staarde Patch vertwijfeld en vol verwarring aan. ‘Een duel? Met Dante? Ik kan niet tegen hem op, dat gaat hij winnen.’

‘Als we het duel kunnen uitstellen tot Pepper terugkomt, is het alleen maar een truc om Dante aan het lijntje te houden en om tijd te winnen.’

‘En als we het duel niet kunnen uitstellen?’

Patch gaf geen antwoord op mijn vraag en keek me indringend aan. ‘We moeten nu iets doen, Nora. Als Dante erachter komt dat jij vanavond ook iets gaat zeggen, houdt hij zijn plannen voor zich tot hij weet wat je in je schild voert. Hij heeft niets te verliezen. Zodra jij hem in het openbaar beschuldigt, hoeft hij alleen maar met zijn vinger naar je te wijzen. Geloof me maar, zodra hij hoort dat je hem uitdaagt tot een duel, ontkurkt hij de champagne. Hij is ijdel, Nora. En zelfingenomen. Het zal nooit bij hem opkomen dat jij kunt winnen. Hij zal instemmen met het duel, in de veronderstelling dat het een fluitje van een cent zal zijn. Waar zal hij voor kiezen, denk je? Een rammelende openbare verklaring waarin hij je van verraad beschuldigt, gevolgd door een langdurige gerechtelijke procedure… of de macht overnemen door middel van een enkel pistoolschot? Hij zal zich vast voor zijn hoofd slaan dat hij daar niet eerder aan heeft gedacht.’

Het leek of mijn benen van rubber waren. ‘Als het duel doorgaat, gebruiken we dan pistolen?’

‘Of degens. Jij mag kiezen, maar ik zou je sterk aanraden voor een pistool te kiezen. Je kunt gemakkelijker met een pistool leren omgaan dan met een degen,’ zei Patch rustig, zich blijkbaar niet bewust van de wanhoop in mijn stem.

Ik moest bijna overgeven. ‘Dante zal instemmen met een duel omdat hij weet dat hij me kan verslaan. Hij is sterker dan ik. Wie weet hoeveel duivelskunstenarij hij heeft ingenomen? Het kan nooit een eerlijk gevecht worden.’

Patch pakte mijn trillende handen vast en gaf troostend een kusje op mijn knokkels. ‘In de menselijke cultuur is duelleren al een paar honderd jaar niet meer gebruikelijk, maar bij de Nephilim is het nog steeds sociaal aanvaardbaar. In hun ogen is het de snelste en meest voor de hand liggende manier om een geschil op te lossen. Dante wil aanvoerder van het Nephilimleger worden, en jij gaat hem en alle andere Nephilim duidelijk maken dat jij dat net zo graag wilt als hij.’

‘Waarom vertellen we op de vergadering met de prominente Nephilim niet gewoon hoe het met de veren zit?’ Ik kreeg opeens weer hoop. ‘Ze zullen zich nergens meer druk over maken als ze weten dat ik een waterdichte manier heb om de oorlog te winnen en de vrede te herstellen.’

‘Wanneer Pepper dit niet tot een goed einde brengt, krijg jij daar de schuld van. Het is niet voldoende dat je je best hebt gedaan. Als je de veren hebt, zul je worden ingehaald als redder, zo niet, dan nagelen ze je aan het kruis omdat je hebt gefaald. We kunnen de veren pas ter sprake brengen als we er zeker van zijn dat het Pepper is gelukt.’

Ik woelde met mijn handen door mijn haar. ‘Ik kan dit niet.’

‘Als Dante voor de gevallen engelen werkt en aan de macht komt, zal het Nephilimras erger dan ooit onderworpen worden. Ik ben bang dat de gevallen engelen duivelskunstenarij zullen gebruiken om de Nephilim ook lang na Cheshvan in slavernij te houden.’

Mistroostig schudde ik mijn hoofd. ‘Er staat te veel op het spel. Als ik nou faal?’ En dat zou ik, zonder enige twijfel.

‘Er is nog iets anders, Nora. Je eed aan Hank.’

Ik kreeg een ijzige knoop van angst in mijn maag. Voor de zoveelste keer spookten de woorden door mijn hoofd die ik tegen Hank Millar had gesproken op de avond dat hij me dwong de teugels van de verdoemde opstand in handen te nemen. Als jij doodgaat, zal ik jouw leger leiden. Als ik deze belofte verbreek, begrijp ik dat ik en mijn moeder zo goed als dood zullen zijn. Ik had niet veel keus, toch? Als ik met Patch op aarde wilde blijven en het leven van mijn moeder wilde redden, moest ik aanvoerder van het Nephilimleger blijven. Ik kon gewoon niet toestaan dat Dante me die titel zou afnemen.

‘Er vindt maar zelden een duel plaats en niemand zal een dergelijk spektakel willen missen, zeker niet als het tussen twee hooggeplaatste Nephilim gaat zoals Dante en jij,’ zei Patch. ‘Ik hoop natuurlijk dat we het duel kunnen uitstellen en Pepper het niet laat afweten, maar ik denk dat we ons op het ergste moeten voorbereiden. Het duel zou wel eens je enige redding kunnen zijn.’

‘Hoeveel toeschouwers zullen er zijn?’

Patch keek me aan met een koele, zelfverzekerde blik, maar toch zag ik heel even iets van medeleven in zijn ogen. ‘Honderden.’

Ik moest even slikken. ‘Dit gaat me niet lukken.’

‘Ik zal je trainen, engel, en je stap voor stap begeleiden. Je bent veel sterker dan twee weken geleden, ook al heb je helemaal niet erg lang getraind met iemand die net deed alsof hij je liet zwoegen, alleen maar om de indruk te wekken dat het hem menens was. Volgens mij heeft hij lang niet alles uit je spieren gehaald wat erin zit. Je weet zelf niet hoeveel kracht je hebt. Als je écht gaat trainen, kun je hem verslaan.’

Patch legde zijn handen om mijn hals en trok mijn gezicht naar het zijne. Er lag zoveel vertrouwen en zekerheid in zijn blik dat mijn hart bijna brak. Je kunt dit. Het is een taak die niemand je benijdt en ik bewonder je des te meer dat je dit in overweging neemt, zei hij tot mijn gedachten.

‘Is er geen andere manier?’ vroeg ik, hoewel ik inmiddels razendsnel de hele situatie vanuit alle oogpunten had bekeken. Gezien Peppers twijfelachtige kans van slagen, de eed die ik aan Hank had afgelegd en de benarde situatie waarin de Nephilim verkeerden, had ik geen andere keus. Ik moest hiermee doorgaan.

‘Patch, ik ben bang,’ fluisterde ik.

Hij nam me in zijn armen, drukte een kus op mijn kruin en streelde mijn haar. Hij zei het niet hardop, maar ik wist dat hij ook bang was. ‘Ik zal niet toestaan dat je dit duel verliest, engel. Ik laat je de confrontatie met Dante niet aangaan zonder dat ik de uitslag kan bepalen. Het zal eruitzien als een eerlijk duel, maar dat zal het niet zijn. Dante heeft zijn lot bezegeld toen hij zich tegen je keerde. Ik zal hem niet laten ontsnappen.’ Hoewel hij fluisterde, werd zijn toon steeds harder. ‘Hij zal het er niet levend van afbrengen.’

‘Kun je het duel manipuleren?’

De wraakzucht die in zijn blik besloten lag, zei me genoeg.

‘Maar stel dat iemand erachter komt…’ begon ik.

Patch kuste me stevig en er verscheen een ondeugende glinstering in zijn ogen. ‘Als ik word gesnapt, kan ik je nooit meer zoenen. Denk je dat ik dat risico wil nemen?’ Hij trok een ernstig gezicht. ‘Ik kan je aanraking niet voelen, maar je liefde wel, Nora. Diep vanbinnen. Dat betekent alles voor me. Ik zou willen dat ik jou net zo kon voelen als jij mij, maar ik draag jouw liefde in me. Daar kan niets tegenop. Sommige mensen zullen in hun hele leven nooit de emoties hebben die ik door jou heb ervaren. En dat is niet iets om treurig over te zijn.’

Mijn kin trilde. ‘Ik ben bang om je te verliezen. Ik ben bang om te falen en voor wat er dan met ons zal gebeuren. Ik wil dit niet doen,’ protesteerde ik, hoewel ik wist dat er geen magisch luikje was waardoor ik kon ontsnappen. Ik kon niet vluchten, ik kon me niet verstoppen. De eed die ik Hank had gezworen zou me achterhalen, ook al deed ik nog zo mijn best om te verdwijnen. Ik moest aan de macht blijven. Zolang het leger bestond, moest ik hiermee doorgaan. Ik kneep in Patch’ hand. ‘Beloof me dat je de hele tijd bij me blijft. Beloof me dat ik dit niet helemaal alleen hoef te doen.’

Hij legde zijn vinger onder mijn kin. ‘Als ik dit zou kunnen voorkomen, zou ik het doen. Als ik het van je kon overnemen, zou ik geen moment aarzelen. Maar ik heb slechts één optie, en dat is tot het eind aan je zijde blijven. Ik zal niet wijken, engel, dat beloof ik je.’ Hij streek met zijn handen over mijn armen, zich er niet van bewust dat zijn belofte me meer verwarmde dan dit gebaar. Ik kreeg er bijna tranen van in mijn ogen. ‘Om te beginnen zal ik het bericht laten doorsijpelen dat je vanavond een spoedbijeenkomst hebt afgekondigd. Ik zal meteen Scott bellen om te zeggen dat hij het moet doorvertellen. Het zal niet lang duren voordat het nieuws zich heeft verspreid. Binnen een uur is Dante van je aankondiging op de hoogte.’

Mijn maag draaide zich misselijkmakend om. Ik beet op mijn wang en dwong mezelf te knikken. Ik kon me maar beter bij het onvermijdelijke neerleggen. Hoe eerder ik de confrontatie aanging, hoe eerder ik een plan kon voorbereiden om mijn angst te overwinnen.

‘Wat kan ik doen om mijn steentje bij te dragen?’ vroeg ik.

Patch keek me aan en er verscheen een frons op zijn voorhoofd. Hij streek met zijn duim over mijn mond en mijn wang. ‘Je bent ijskoud, engel.’ Hij gebaarde met zijn hoofd naar de gang. ‘Ik ga je in bed stoppen en de open haard aansteken. Je hebt nu warmte en rust nodig. Ik zal ook een warm bad voor je maken.’

Ik rilde inderdaad als een gek. Het was net alsof van het ene op het andere moment alle warmte uit me was weggezogen, en ik had het idee dat ik in shock zou raken. Mijn tanden klapperden, en door mijn vingertoppen trok een vreemde tinteling.

Patch tilde me op en droeg me naar zijn slaapkamer. Met zijn schouder duwde hij de deur open, sloeg het dekbed terug en legde me voorzichtig in zijn bed. ‘Wil je iets drinken?’ vroeg hij. ‘Kruidenthee? Of bouillon?’

Terwijl ik naar zijn ernstige, bezorgde gezicht keek, borrelde er een schuldgevoel in me op. Ik wist dat Patch alles voor me zou doen. Zijn belofte om bij me te blijven betekende voor hem hetzelfde als een gezworen eed. Hij was een deel van mij, en ik van hem. Hij zou alles doen – echt álles – om me hier bij hem te houden.

Ik dwong mezelf mijn mond open te doen voordat ik het lef niet meer had. ‘Ik moet je iets vertellen,’ zei ik met een iel, broos stemmetje. Hoewel ik niet wilde huilen, sprongen de tranen toch in mijn ogen. Ik schaamde me dood.

‘Engel?’ zei Patch. Het klonk als een vraag.

De eerste stap was gezet, maar nu verstarde ik. Een stemmetje in mijn hoofd riep me ter verantwoording en zei dat ik niet het recht had om Patch hiermee op te zadelen nu hij zo verzwakt was. Als ik om hem gaf, hield ik mijn mond. Zijn herstel was belangrijker dan mijn geweten te ontlasten van een paar leugentjes om bestwil. Meteen voelde ik weer die ijskoude handen over mijn keel glijden.

‘Eh… niks,’ zei ik. ‘Ik moet gewoon even slapen. En jij moet Scott bellen.’ Ik verborg mijn hoofd in het kussen, zodat hij niet kon zien dat ik huilde. De ijskoude handen voelden zo echt, klaar om zich om mijn keel te sluiten als ik nu mijn geheim zou vertellen.

‘Ja, ik moet inderdaad Scott bellen. Maar ik vind het belangrijker dat je me vertelt wat er aan de hand is,’ zei Patch. De bezorgdheid in zijn stem maakte me duidelijk dat ik hier niet met een smoes onderuit zou komen.

De kille handen schroefden zich om mijn keel. Ik was te bang om iets te zeggen. Te bang voor die handen en de pijn die ze me zouden doen.

Patch deed het lampje naast het bed aan en trok zachtjes aan mijn schouder om mijn gezicht te kunnen zien, maar ik schoof van hem weg. ‘Ik hou van je,’ zei ik met verstikte stem. De schaamte blies zich als een ballon op in mijn binnenste. Hoe durfde ik dit tegen hem te zeggen terwijl ik tegen hem had gelogen?

‘Ik weet net zo goed als jij dat je iets voor me verbergt. Maar dit is niet het moment om geheimen voor me te hebben. We zijn samen zover gekomen dat we die weg nu niet moeten inslaan,’ bracht Patch me in herinnering.

Ik knikte en voelde de tranen op de kussensloop druppelen. Hij had gelijk, maar dat maakte het niet makkelijker alles op te biechten. Bovendien wist ik niet of ik het wel kon. Die ijzige handen die mijn keel dichtknepen, mijn stem…

Patch kwam naast me in bed liggen en trok me tegen zich aan. Ik voelde zijn adem langs mijn nek strijken, zijn warme huid tegen die van mij. Zijn knie paste precies in het holletje van de mijne. Hij kuste mijn schouder en zijn zwarte haar viel over mijn oor.

Ik… ik… ik heb tegen je gelogen, bekende ik tegen zijn gedachten, alsof ik de woorden door een stenen muur moest duwen. Ik verstrakte en wachtte tot de koude handen me zouden vastgrijpen, maar tot mijn verbazing leek de greep door mijn bekentenis te verslappen. De kille aanraking verflauwde en verdween. Gesteund door deze kleine stap vooruit ging ik verder. Ik heb gelogen tegen degene wiens vertrouwen meer voor me betekent dan wat dan ook. Ik heb tegen je gelogen, Patch, en ik geloof niet dat ik mezelf dat kan vergeven.

In plaats van om uitleg te vragen ging Patch verder met langzaam een spoor van kusjes over mijn arm te trekken. Pas toen hij een kusje op de binnenkant van mijn pols had gedrukt, zei hij zacht: ‘Ik ben blij dat je me dit hebt verteld.’

Ik draaide me om en knipperde verbaasd met mijn ogen. ‘Wil je niet weten waarover ik heb gelogen?’

‘Ik wil alleen maar weten of ik iets kan doen waardoor je je beter gaat voelen.’ Met geruststellende, cirkelvormige bewegingen masseerde hij mijn schouders.

Ik zou me alleen maar beter voelen als ik alles had opgebiecht. Het was niet Patch’ verantwoordelijkheid om mijn last te verlichten – dat was de mijne, het leek of het schuldgevoel als een mes door me heen sneed.

‘Ik heb… duivelskunstenarij ingenomen.’ Als ik had gedacht dat ik me niet dieper kon schamen, had ik me vergist. ‘Ik heb het onafgebroken ingenomen en nooit het tegengif gebruikt dat je van Blakely hebt gekregen. Ik nam mezelf voor dat ik het na Cheshvan zou innemen, als ik niet meer bovenmenselijk hoefde te zijn, maar dat was een smoes, want ik ben nooit van plan geweest het te gebruiken. De hele tijd was ik afhankelijk van duivelskunstenarij, uit angst dat ik niet sterk genoeg ben. Ik weet dat ik ermee moet stoppen en ik weet dat het verkeerd is, maar het geeft me allerlei extra mogelijkheden. Toen heb ik je gedachten gemanipuleerd en je laten denken dat ik het tegengif had gedronken. Ik heb nog nooit ergens zoveel spijt van gehad.’

Ik sloeg mijn ogen neer omdat ik de teleurstelling en afkeer op Patch’ gezicht niet zou kunnen verdragen. Het was al erg genoeg dat ik me van de waarheid bewust was, maar toen ik die mezelf hardop hoorde zeggen, sneden de woorden dwars door mijn ziel. Wie was ik nog? Ik herkende mezelf niet meer, en dat was het ergste gevoel dat ik ooit had gehad. Op een bepaald punt was ik mezelf kwijtgeraakt. Natuurlijk was het gemakkelijk om de schuld op de duivelskunstenarij af te schuiven, maar het was mijn eigen keuze geweest om dat eerste flesje van Dante te pikken.

Eindelijk zei Patch iets. Zijn stem klonk zo overtuigend en vol bewondering dat ik me afvroeg of hij soms al de hele tijd van mijn geheim wist. ‘Weet je wat ik dacht toen ik je voor het eerst ontmoette? “Ik heb nog nooit zoiets moois en fascinerends gezien.”’

‘Waarom zeg je dit?’ vroeg ik mistroostig.

‘Ik wilde niets liever dan bij je zijn, dat je me toeliet en je leren kennen zoals niemand anders je kende. Ik wilde je, ik wilde alles van je. Dat verlangen maakte me bijna gek.’ Patch zweeg even en het leek of hij me met zijn zachte ademhaling diep inhaleerde. ‘En nu ik je heb, ben ik alleen maar bang om weer terug te gaan naar af. Dat ik weer naar je moet verlangen, zonder de hoop dat mijn verlangen ooit zal worden bevredigd. Je bent van mij, engel. Van top tot teen. Daar brengt niets verandering in.’

Ik richtte me op op mijn elleboog en staarde hem aan. ‘Ik verdien je niet, Patch, wat je ook zegt. Het is gewoon zo.’

‘Je verdient me inderdaad niet,’ beaamde hij. ‘Je verdient beter. Maar je zit met me opgescheept en daar kun je je maar beter bij neerleggen.’ Met een soepele beweging schoof hij me onder zich en kwam op me liggen. Zijn donkere ogen straalden ondeugend. ‘Ik ben niet van plan je zomaar te laten gaan, hou daar maar rekening mee. Het maakt me niet uit of een andere man, je moeder of de machten van de hel proberen ons uit elkaar te drijven. Ik laat me niet aan de kant zetten en ik ga er niet vandoor.’

Ik knipperde met mijn vochtige wimpers. ‘Ik laat ook niets tussen ons komen. En zeker geen duivelskunstenarij. Het tegengif zit in mijn tasje en ik neem het nu meteen in.’ En met een gevoel dat recht uit mijn hart kwam voegde ik eraan toe: ‘Dank je… voor alles. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten beginnen.’

‘Dat hoeft ook niet,’ mompelde hij. ‘Want ik laat je niet gaan.’

Ik kroop tegen hem aan, maar al te blij dat ik het daar helemaal mee eens kon zijn.