Hoofdstuk 36

Uit mijn zak klonk een gedempt beltoontje. Patch zette meteen zijn motor aan de kant en voor ik opnam deed ik eerst een schietgebedje.

‘Ik heb de v-v-veren,’ zei Pepper met trillende piepstem.

Opgelucht haalde ik adem en ik gaf Patch een high five, waarbij ik mijn vingers met de zijne vervlocht, zodat onze handen stevig verstrengeld waren. We hadden de veren. We hadden de dolk. Het duel van morgenochtend was niet meer nodig; dode tegenstanders zwaaien niet met degens, of die nu behekst waren of niet.

‘Goed gedaan, Pepper,’ zei ik. ‘Je bent er bijna. Nu moet je ons alleen nog de veren en de dolk geven en dan zit het voor jou erop. Patch doodt Dante zodra hij de dolk heeft. Maar kijk goed uit, want Dante zit ook achter de veren aan.’ Ik had te weinig tijd om hem dit voorzichtig te vertellen. ‘Hij wil ze net zo graag als wij en is naar je op zoek, dus blijf op je hoede. En zorg ervoor dat hij de dolk en veren niet in handen krijgt.’

Pepper snufte. ‘Ik ben b-b-bang. Wat als Dante me weet te vinden? En stel dat de aartsengelen merken dat de veren weg zijn?’ Opeens ging zijn stem de hoogte in. ‘Denk je nou eens in dat ze erachter komen dat ík het heb gedaan.’

‘Rustig nou maar. Het komt allemaal goed. Je overhandigt ons alles in het pretpark. Over drie kwartier kunnen we daar afspreken…’

‘Dat is nog bijna een uur! Zo lang kan ik de veren niet bij me houden! Ik moet ze kwijt. Dat was de afspraak. Je hebt nooit gezegd dat ik voor oppas moest spelen. En hoe zit het dan met mij? Dante zit me op de hielen. Als jullie willen dat ik op jullie veren pas, wil ik dat Patch achter Dante aan gaat en ervoor zorgt dat hij geen bedreiging meer voor me vormt!’

‘Ik heb het toch uitgelegd?’ reageerde ik ongeduldig. ‘Patch maakt korte metten met Dante zodra we de dolk in handen hebben.’

‘Daar heb ik wat aan als Dante me vindt! Ik wil dat Patch nu meteen achter Dante aan gaat. Ik geef jullie de dolk niet als ik geen overtuigend bewijs heb dat Patch Dante in handen heeft.’

Ik hield het mobieltje bij mijn oor vandaan om te voorkomen dat mijn trommelvlies werd beschadigd door Peppers hysterische geschreeuw. ‘Hij stort in,’ vertelde ik Patch bezorgd.

Patch nam het toestel van me over. ‘Hoor eens, Pepper, neem die veren en de dolk mee naar het pretpark. Ik zorg dat twee gevallen engelen bij de poort op je wachten. Zij zullen je veilig naar mijn studio brengen. Vertel hun alleen niet wat je bij je hebt.’

Ik hoorde Pepper iets door de telefoon piepen.

‘Leg de veren in mijn appartement,’ zei Patch. ‘En blijf daar totdat wij er ook zijn.’

Een luid gejammer.

‘Denk erom dat je de veren niet onbewaakt laat,’ zei Patch dreigend. ‘Je gaat bij mij thuis op de bank zitten en zorgt er maar voor dat ze er zijn als wij komen.’

Nog meer paniekerig gepiep.

‘Hou op met grienen. Ik ga nú op zoek naar Dante, als je dat zo graag wilt, en daarna kom ik de dolk halen. Intussen ga je daar heel goed op passen. Ga nou maar en doe precies wat ik zeg. O, en nog iets: hou op met dat gejank. Zo bezorg je de aartsengelen een slechte naam.’

Patch verbrak de verbinding en gaf me het mobieltje terug. ‘En nu maar duimen dat het werkt.’

‘Denk je dat Pepper op de veren blijft passen?’

Hij haalde zijn handen over zijn gezicht en er ontsnapte hem een geluid dat het midden hield tussen een lach en een kreun. ‘We moeten onafhankelijk van elkaar te werk gaan, engel. Als we samen op jacht gaan naar Dante, lopen we het risico dat de veren onbewaakt zijn.’

‘Ga jij Dante maar zoeken, dan neem ik Pepper en de veren wel voor mijn rekening.’

Ernstig keek Patch me aan. ‘Ik weet dat je je best zult doen, maar ik vind het toch geen prettig idee dat je in je eentje op pad gaat.’

‘Met mij komt het wel goed. Ik bewaak de veren en bel Lisa Martin. Ik vertel haar wat ik heb, en dan kan zij me helpen ons plan ten uitvoer te brengen. We gaan een einde aan de strijd maken en de Nephilim bevrijden.’ Geruststellend kneep ik in Patch’ hand. ‘Dat is alles. Het einde komt in zicht.’

Patch wreef over zijn kaken. Hij was duidelijk niet gelukkig met de situatie en dacht diep na. ‘Neem voor mijn gemoedsrust Scott mee.’

Er verscheen een spottend lachje om mijn mond. ‘Vertrouw je Scott?’

‘Ik vertrouw jóú,’ antwoordde hij zo hees dat ik me vanbinnen voelde smelten.

Patch zette me tegen een boom en kuste me hartstochtelijk. Toen ik weer op adem was gekomen, zei ik: ‘Dát was nog eens een kus… Daar kunnen andere jongens een voorbeeld aan nemen.’

Patch lachte niet. Zijn ogen stonden duister vanwege iets wat ik niet kon benoemen, maar waarvan ik pijn in mijn buik kreeg. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en zijn armspieren waren duidelijk gespannen. ‘Als dit is afgelopen, blijven we bij elkaar.’ Even was er een ongeruste uitdrukking op zijn gezicht te zien.

‘Als het aan mij ligt, wel.’

‘Wat er vanavond en vannacht ook gebeurt, ik hou van je.’

‘Dat soort dingen moet je niet zeggen, Patch,’ fluisterde ik. Mijn stem klonk schor van emotie. ‘Je maakt me bang. We zijn straks samen. Jij vindt Dante en komt dan naar het appartement, waar we samen een eind aan de strijd maken. Zo simpel als wat.’

Weer kuste hij me, deze keer eerst zachtjes op mijn oogleden, toen op mijn wangen en uiteindelijk heel teder op mijn lippen, als om iets te bezegelen. ‘Ik zal nooit meer dezelfde zijn,’ zei hij hees. ‘Door jou ben ik totaal veranderd.’

Ik sloeg mijn armen om zijn hals en drukte me stevig tegen hem aan, in een poging het akelige, kille gevoel in mezelf te verdrijven. ‘Kus me op een manier die ik nooit zal vergeten.’ Ik keek hem recht in de ogen. ‘Kus me op een manier die me zal bijblijven totdat ik je weer zie.’ Want we zullen elkaar heel binnenkort weer zien, voegde ik er in mijn gedachten aan toe.

In zijn ogen leek iets te zinderen; ik zag mezelf erin weerspiegeld, rood haar en rode lippen – vurig. Ik voelde me met hem verbonden met een kracht waar ik geen controle over had, een draadje dat mijn ziel met de zijne verbond. Door de maan achter hem en de schaduwen onder zijn ogen en jukbeenderen zag hij er even adembenemend knap als duivels uit.

Hij omvatte mijn gezicht. De wind blies mijn haren rond zijn polsen en die bonden ons letterlijk samen. Heel zacht en teder liet hij zijn duimen liefkozend over mijn wangen gaan, en ondanks de kou stond ik vanbinnen in vuur en vlam, uiterst gevoelig voor zijn aanraking. Zijn handen dwaalden steeds verder naar beneden en lieten een heerlijk gloeiend spoor achter. Ik sloot mijn ogen, was als was in zijn handen. Hij liet me vanbinnen stralen met een intensiteit en een warmte die ik nooit eerder had ervaren.

Toen hij zijn duim teder en verleidelijk over mijn lip liet gaan, zuchtte ik van genot.

Zal ik je nu dan kussen? was de vraag die hij me stuurde.

Ik kon niet meer spreken, alleen loom knikken.

Zijn warme lippen kwamen neer op de mijne. Dit was geen speelse kus, dit was een bezitterige kus, waarvan het donkere vuur mijn ziel en lichaam verteerde, en waarbij alles wat ik ooit als een kus had beschouwd in het niets verzonk.