Hoofdstuk 32

En ja hoor, het gerucht dat ik met de prominente Nephilim wilde spreken, verspreidde zich als een lopend vuurtje. Zondagmiddag gonsde het onder de Nephilim van de geruchten en speculaties. Het ging alleen maar over mij, en het nieuws van Dantes aankondiging was totaal ondergesneeuwd. Alle aandacht was op mij gericht, en Dante had niets van zich laten horen. Patch had ongetwijfeld gelijk; Dante had zijn plannen op de lange baan geschoven totdat hij wist wat ik ging doen.

Scott belde om het uur met een update, die voor het grootste deel bestond uit de laatste speculaties omtrent mijn eerste aanval op de gevallen engelen. Valstrikken, het onklaar maken van vijandelijke communicatiemiddelen, het sturen van spionnen, het ontvoeren van engelcommandanten – dat waren zoal de ideeën die op het verlanglijstje stonden. Zoals Patch al had voorspeld, waren de Nephilim algauw tot de conclusie gekomen dat ik een vergadering bijeen had geroepen in verband met de naderende oorlog. Ik vroeg me af of Dante ook tot die conclusie was gekomen. Ik wilde dat ik met zekerheid kon zeggen dat ik hem een rad voor ogen had gedraaid, maar de ervaring had geleerd dat hij sluw genoeg was om beter te weten. Hij wist dat ik iets van plan was.

‘Groot nieuws,’ zei Scott opgewonden door de telefoon. ‘De hoge pieten – de machtigen onder de Nephilim – hebben je verzoek om een bijeenkomst goedgekeurd. Ze hebben de plaats daarvoor al bepaald, en dat is niet Delphic. En ze willen het gezellig houden. Zoals te verwachten viel is het een feestje voor uitsluitend genodigden. Voor hooguit twintig Nephilim. Niemand kan binnenglippen, want het stikt van de bewakers. Elke genodigde wordt gescreend voordat hij of zij naar binnen mag. Het goede nieuws is dat ik op de gastenlijst sta. Ik heb er wel een beetje voor moeten smoezen, maar ik zal er zijn!’

‘Zeg nou maar waar het is,’ zei ik, terwijl ik probeerde mijn walging te onderdrukken.

‘In het voormalige huis van Hank Millar.’

Er liep een rilling over mijn rug. Zodra ik die naam hoorde, zag ik die kille blauwe ogen voor me, dat zou nooit overgaan.

Ik verdrong snel elke gedachte aan hem en concentreerde me. Een deftig achttiende-eeuws pand in een keurige, door mensen bewoonde buurt? Dat leek me niet onopvallend genoeg voor een geheime Nephilimbijeenkomst. ‘Waarom daar?’

‘De hoge omes beschouwen het als een gebaar van respect tegenover de Zwarte Hand. Mooi bedacht, vind ik. Hij heeft immers deze puinhoop gecreëerd,’ voegde Scott er sarcastisch aan toe.

‘Ga vooral zo door. Straks mikken ze je nog van de lijst van genodigden.’

‘De bijeenkomst vindt plaats om tien uur vanavond. Hou je mobiel bij de hand, voor het geval ik nog iets te melden heb. En vergeet niet verrast te reageren als ze je bellen om je over de bijeenkomst te vertellen. Ze mogen niet de indruk krijgen dat er zich een spion in hun midden bevindt. O, en nog iets. Het spijt me van Dante. Ik voel me verantwoordelijk, want ik heb je tenslotte aan hem voorgesteld. Als het kon, zou ik hem vierendelen. En dan stenen aan zijn ledematen binden en die op zee overboord gooien. Nou, hou de moed erin, ik sta achter je.’

Nadat ik de verbinding had verbroken, draaide ik me om naar Patch. Hij stond tegen de muur geleund en had me tijdens het hele gesprek in de gaten gehouden.

‘Vanavond is er een bijeenkomst,’ zei ik. ‘In het voormalige huis van Hank Millar.’ Ik vertelde hem niet over mijn zorgen. Een woonhuis? Een screening? Bewakers? Hoe moest Patch ooit binnenkomen? Tot mijn grote teleurstelling zag het ernaaruit dat ik het vanavond zonder hem zou moeten doen.

‘Oké,’ zei Patch rustig. ‘Ik zal er zijn.’

Ik bewonderde zijn zelfvertrouwen, maar zag niet in hoe hij ongezien binnen zou kunnen komen. ‘Het huis wordt streng bewaakt. Zodra je voet in de straat zet, weten ze dat. Als ze voor een museum of een gerechtsgebouw hadden gekozen, zou het misschien lukken, maar daar niet. Het huis van Millar is groot, maar nou ook weer niet zó groot. Geen vierkante centimeter blijft onbewaakt.’

‘Dat is precies waar ik rekening mee heb gehouden. Ik heb het allemaal uitgewerkt. Scott laat me binnen.’

‘Dat zal niet lukken. Ze verwachten vast spionnen van de gevallen engelen, en ook al zet Scott een raam voor je open, daar zullen ze verdacht op zijn. Niet alleen pakken ze jou dan, maar dan weten ze ook meteen dat Scott een verrader is…’

‘Ik ga Scotts lichaam overnemen.’

Dat was een schok. Maar langzaam drong tot me door dat het een slimme oplossing was. Het was natuurlijk Cheshvan. Het zou Patch weinig moeite kosten om bezit van Scotts lichaam te nemen. En een buitenstaander zou het verschil niet opmerken. Patch zou zonder dat iemand dat in de gaten had bij de vergadering kunnen aanschuiven. Het was de perfecte vermomming. Er was echter wel een probleempje. ‘Dat vindt Scott nooit goed.’

‘Jawel, hoor. Ik heb zijn toestemming.’

Ongelovig keek ik hem aan. ‘Echt?’

‘Hij doet het voor jou.’

Ik kreeg een brok in mijn keel. Scott had zich tegen niets zo erg verzet als tegen gevallen engelen die zijn lichaam wilden bezitten. Op dat moment drong het pas goed tot me door wat mijn vriendschap voor hem betekende. Dat hij bereid was dit te doen… Iets wat hij zo verafschuwde… Er waren geen woorden voor om uitdrukking te geven aan de diepe, overweldigende dankbaarheid die ik voelde, en ik was vastberaden om Scott nooit in de steek te laten.

‘Wees vanavond alsjeblieft heel voorzichtig,’ zei ik.

‘Doe ik. En ik blijf niet langer dan strikt noodzakelijk. Zodra je veilig weg bent uit de vergadering en ik achter de dingen ben gekomen die ik moet weten, krijgt Scott zijn lichaam terug. Ik zorg ervoor dat hem niks overkomt.’

Ik vloog Patch om de hals en drukte hem stevig tegen me aan. ‘Dank je wel,’ fluisterde ik.

Later die avond, een uur voor de afgesproken tijd, verliet ik Patch’ huis. Ik ging in mijn eentje, en op verzoek van mijn Nephilimgastheren had ik een huurauto genomen. Ze hadden echt aan alles gedacht en wilden geen enkel risico nemen dat ik door nieuwsgierige Nephilim zou worden gevolgd, of, erger nog, door een gevallen engel die erachter was gekomen dat er een zeer geheime vergadering zou plaatsvinden.

Het was donker en de straten waren glad vanwege de mist. De koplampen verlichtten het zwarte asfalt dat zich als een lint uitrolde over de heuvels en door de bochten. De verwarming had ik hoog gezet, maar die kon de kilte in mijn botten niet verdrijven. Ik wist niet wat ik vanavond moest verwachten, en dat maakte het lastig om plannen te maken. Ik moest op mijn gevoel afgaan, en daar hield ik niet van. Het liefst wilde ik het Millarhuis binnen stappen met nog iets anders waar ik me aan kon vasthouden dan alleen mijn intuïtie, maar ik had niets anders. Eindelijk stopte ik voor Marcies voormalige huis.

Een poosje bleef ik in de auto zitten kijken naar de witte pilaren en de zwarte luiken. Het gras van het gazon ging schuil onder herfstbladeren. Bruine twijgen, de restanten van hortensia’s, staken uit de twee terracotta potten aan weerskanten van de voordeur. Kranten in allerlei vormen van verval lagen verspreid over het pad. Sinds Hanks dood stond het huis leeg en het zag er lang niet zo gastvrij en chic uit als ik me herinnerde. Marcies moeder had een appartement aan de overkant van de rivier betrokken, en Marcie, nou ja, Marcie had de uitdrukking mia casa es su casa wel erg letterlijk genomen.

Achter de gordijnen zag ik een vaag schijnsel, en hoewel ik geen silhouetten kon onderscheiden, wist ik dat achter deze voordeur de invloedrijkste en machtigste Nephilimleiders ter wereld zaten, klaar om zich een oordeel te vormen over het nieuws dat ik op het punt stond te brengen. Ik wist ook dat Patch er zou zijn, en dat hij ervoor zou zorgen dat ik geen gevaar liep.

Me vasthoudend aan die gedachte haalde ik diep adem en liep naar de voordeur.

Ik klopte aan.

De deur ging open en ik werd binnengelaten door een lange vrouw die haar blik net lang genoeg op me liet rusten om te kunnen vaststellen wie ik was. Haar haar zat strak naar achteren en eindigde in een vlecht. Ze had een onopvallend, tamelijk doorsneegezicht.

Ze begroette me beleefd, maar afstandelijk en gebaarde me verder te lopen.

Het getiktak van mijn schoenzolen weerkaatste door de schemerig verlichte gang. Ik kwam langs portretfoto’s van de familie Millar, glimlachend achter stoffig glas. Op de gangtafel stond een vaas met dode lelies. Het hele huis rook muf. Ik volgde het spoor van lichten naar de eetkamer.

Zodra ik door de dubbele deuren stapte, verstomde de gedempte conversatie. Er zaten zes mannen en vijf vrouwen aan weerszijden van een lange, gepolitoerde mahoniehouten tafel. Eromheen stonden nog een stuk of wat andere Nephilim, die een nerveuze en onrustige indruk maakten. Ik moest even slikken toen ik Marcies moeder ontdekte. Ik wist dat Susanna Millar Nephilim was, maar die wetenschap had ik altijd ver weg geduwd. Het voelde bedreigend om haar op een geheime bijeenkomst van onsterfelijken aan te treffen. Marcie was niet bij haar. Misschien had Marcie geen zin gehad om te komen, maar het lag meer voor de hand dat ze niet was uitgenodigd. Susanna leek het soort moeder dat tot alles in staat is om haar dochter te vrijwaren van problemen, hoe klein ook.

Ik zag Scotts gezicht tussen de aanwezigen. Omdat ik wist dat zijn lichaam door Patch was overgenomen, ontspande de knoop in mijn maag een beetje. Toen hij mijn blik ontmoette, knikte hij bijna onmerkbaar om me een hart onder de riem te steken. Onmiddellijk voelde ik me een stuk zekerder. Ik stond er niet alleen voor. Patch waakte over me. Ik had kunnen weten dat het hem zou lukken hier te komen, ondanks alle risico.

En daar was Dante. Hij zat aan het hoofd van de tafel, was gekleed in een zwarte coltrui van kasjmier en zijn voorhoofd vertoonde een diepe frons. Peinzend hield hij twee vingers tegen zijn mond, maar toen onze blikken zich kruisten verscheen er een spottende glimlach om zijn lippen. Hij trok heel even zijn wenkbrauwen op, onmiskenbaar uitdagend. Ik draaide mijn hoofd weg.

Ik richtte mijn aandacht op een bejaarde vrouw aan het andere eind van de tafel; ze droeg een donkerrode jurk en was behangen met diamanten. Lisa Martin. Na Hank was zij de invloedrijkste en meest gerespecteerde Nephil die ik kende. Ik mocht haar niet en ik vertrouwde haar niet. Maar om dit tot een goed einde te brengen, moest ik dat soort gevoelens de komende minuten voor me houden.

‘We zijn blij dat jij het initiatief hebt genomen voor deze bijeenkomst, Nora.’ Haar stem was warm, vorstelijk en vol waardering. Het klonk me zo zoet als honing in de oren en mijn hartslag werd weer een beetje normaal. Als ik haar aan mijn kant kon krijgen, was ik al halverwege.

‘Dank je,’ zei ik uiteindelijk.

Ze gebaarde uitnodigend naar de lege stoel naast haar.

Ik liep naar de stoel, maar ging niet zitten. Ik was bang dat ik dan niet meer zou durven. Met mijn handen op tafel tot steun liet ik alle beleefdheidsfrases achterwege en begon meteen te vertellen wat de bedoeling was.

‘Ik ben me ervan bewust dat niet iedereen hier me beschouwt als de beste persoon om het leger van mijn vader aan te voeren,’ stak ik van wal. Het woord ‘vader’ was als gal in mijn mond, maar ik dacht aan Patch’ wijze woorden dat ik op alle mogelijke manieren de betrekking tussen mijn vader en mij moest benadrukken. De Nephilim verafgoodden hem, en als ik zijn goedkeuring kon gebruiken, al was het via een achterdeurtje, moest ik dat doen.

Ik maakte oogcontact met iedereen die aan tafel zat en met een paar eromheen. Ik moest laten zien dat ik over kracht en moed beschikte, en vooral dat ik teleurgesteld was door hun gebrek aan steun. ‘Ik weet dat sommigen van jullie al een lijst hebben gemaakt met namen van mannen en vrouwen die jullie voor deze taak geschikter vinden.’ Even zweeg ik, en ik liet mijn blik op Dante rusten. Hij keek terug, en in zijn bruine ogen zag ik alleen maar haat branden. ‘En ik weet ook dat Dante Matterazzi boven aan die lijst staat.’

Er werd druk gemompeld, maar niemand sprak me tegen.

‘Ik heb jullie niet laten samenkomen om mijn eerste aanvalsactie in onze oorlog met de gevallen engelen te bespreken. Ik heb jullie bij elkaar geroepen omdat er geen oorlog gevoerd kan worden zonder een krachtige leider achter wie jullie eendrachtig staan. De gevallen engelen zullen ons anders afmaken. We moeten een eenheid vormen, solidair met elkaar zijn,’ zei ik vol overtuiging. ‘Ik vind mezelf de beste aanvoerder, en zo dacht mijn vader daar ook over. Blijkbaar heb ik jullie niet kunnen overtuigen. En daarom daag ik Dante Matterazzi uit tot een duel. De winnaar zal dit leger aanvoeren.’

Dante sprong op. ‘Maar ik dacht dat wij samen iets hadden!’ De uitdrukking op zijn gezicht vertoonde de perfecte mengeling van schok en gekwetste trots. ‘Hoe kún je nou een duel voorstellen?’ vroeg hij, en aan zijn stem was te horen dat hij zich vernederd voelde.

Ik had niet verwacht dat hij zou beginnen over onze neprelatie, die alleen maar gebaseerd was op een mondelinge toezegging van mijn kant. Een relatie die ik meteen was vergeten en waar ik nu misselijk van werd. Maar ik was niet zo verbluft dat dit me tot zwijgen kon brengen. Koeltjes zei ik: ‘Ik ben bereid iedereen aan te pakken. Zoveel betekent het leiden van de Nephilim voor me. Hierbij daag ik je officieel uit tot een duel, Dante.’

Geen van de Nephilim zei iets. Maar de aanvankelijke verwondering op hun gezichten maakte al snel plaats voor tevredenheid. Een duel. Met een winnaar. Patch had gelijk, de Nephilim leefden nog in een voorbije tijd, geregeerd door darwinistische principes. Ze waren duidelijk blij met deze ontwikkeling, en te zien aan de idolate blikken die ze op Dante wierpen, twijfelde geen enkele Nephil eraan wie als winnaar uit de bus zou komen.

Dante deed zijn best zijn gezicht in de plooi te houden, maar ik zag hem toch flauwtjes glimlachen omdat ik zo stom was en het geluk hem toelachte. Hij dacht dat ik een blunder had gemaakt. Goed zo. Maar toen kneep hij zijn ogen achterdochtig tot spleetjes. Kennelijk wilde hij niet meteen toehappen.

‘Onmogelijk,’ zei hij. ‘Dat zou verraad zijn.’ Hij keek om zich heen om te zien of zijn fiere woorden op bijval konden rekenen. ‘Ik heb trouw beloofd aan Nora, en ik moet er niet aan denken iets te doen waardoor ik mijn belofte schend.’

‘Als je commandant beveel ik je met mij te duelleren,’ reageerde ik. Verdorie, ik was nog steeds legeraanvoerder, en het zou hem niet lukken mijn gezag door middel van gladde woorden en vleierij te ondermijnen. ‘Als je echt de beste leider bent, trek ik me terug. Ik wil alleen maar wat voor mijn volk het beste is.’ Deze woorden had ik al talloze keren gerepeteerd, en hoewel het een goed geoefende speech was, meende ik alles echt. Ik dacht aan Scott, aan Marcie, aan de duizenden Nephilim die ik niet persoonlijk kende, maar om wie ik wel gaf omdat ik wist dat het prima mannen en vrouwen waren die het niet verdienden elk jaar weer tot slaaf van de gevallen engelen te worden gemaakt. Ze verdienden een eerlijke strijd, en ik ging mijn best doen daarvoor te zorgen.

Het was wel eens eerder voorgekomen dat ik het bij het verkeerde eind had, schandelijk verkeerd zelfs. Uit angst voor de aartsengelen was ik de strijd voor de Nephilim uit de weg gegaan. Nog afkeurenswaardiger was dat ik de oorlog had gebruikt als excuus om aan meer duivelskunstenarij te komen. Ik was meer met mezelf bezig geweest dan met degenen die ik moest leiden. Daar zou nu een eind aan komen. Hank had me deze taak toevertrouwd, maar dit deed ik niet voor hem. Ik deed het omdat het moreel juist was.

‘Ik vind dat Nora een punt heeft,’ zei Lisa Martin. ‘Niets is minder inspirerend dan leiderschap dat wordt doorgegeven. Misschien had de Zwarte Hand gelijk wat haar betreft.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Maar misschien ook niet. We zullen zelf tot een beslissing moeten komen. Zodra dit alles is geregeld, kunnen we tegen onze vijand ten strijde trekken, verenigd achter een krachtige leider.’

Ik knikte haar waarderend toe. Als ik haar eenmaal aan mijn kant had, zouden de anderen volgen.

‘Daar ben ik het mee eens,’ zei een Nephil een eindje verderop.

‘Ik ook.’

In de eetkamer klonken nog meer instemmende geluiden op. ‘Iedereen die voor is, kan zijn hand opsteken,’ zei Lisa.

Een voor een schoten er handen de lucht in. Patch keek me aan voordat hij zijn hand opstak. Ik wist dat hij het vreselijk vond om te doen, maar hij had geen keus. Als Dante de macht van me overnam moest ik sterven. Mijn enige kans was vechten en mijn uiterste best doen om als winnaar uit de strijd te komen.

‘Dan hebben we een meerderheid,’ concludeerde Lisa. ‘Het duel zal morgen, maandag, bij zonsopgang plaatsvinden. Zodra de locatie is bepaald, zal ik iedereen op de hoogte brengen.’

‘Over twee dagen,’ reageerde Patch meteen. Hij sprak met de stem van Scott. ‘Nora heeft nog nooit met een pistool geschoten. Ze heeft tijd nodig om te oefenen.’

En ik moest Pepper de tijd geven om met zijn behekste dolk terug te komen uit de hemel, waardoor het duel hopelijk overbodig zou worden.

Lisa schudde haar hoofd. ‘Dat duurt te lang. De gevallen engelen kunnen ons elke dag aanvallen. We hebben geen idee waarom ze hebben gewacht, maar het kan ieder moment afgelopen zijn met deze impasse.’

‘Ik heb nooit iets over pistolen gezegd,’ zei Dante terwijl hij sluw van Patch naar mij keek, alsof hij probeerde te gissen wat we van plan waren en om te zien of mijn gezicht iets zou verraden. ‘Ik heb liever degens.’

‘Dante heeft het voor het zeggen,’ reageerde Lisa. ‘Hij is niet de uitdager. Dus heeft hij het recht om de wapens te bepalen. Je kiest voor degens?’

‘Dat past namelijk meer bij een dame,’ verklaarde Dante, die duidelijk uit was op nog meer goedkeuring van zijn Nephilimmakkers.

Ik verstijfde en kon mezelf er maar net van weerhouden Patch om hulp te vragen.

‘Nora heeft nog nooit een degen in handen gehad,’ zei Patch weer met Scotts stem. ‘Als ze niet kan oefenen, wordt het geen eerlijk gevecht. Geef haar tot dinsdagochtend de tijd.’

Patch’ voorstel kreeg niet meteen bijval. De ongeïnteresseerdheid was bijna voelbaar. Of ik had getraind of niet maakte ze niet uit. Hoe eerder Dante aan de macht kwam, hoe beter, sprak uit hun houding.

‘Ga jij haar trainen, Scott?’ vroeg Lisa aan Patch.

‘In tegenstelling tot sommigen van jullie ben ik niet vergeten dat ze nog altijd onze leider is,’ antwoordde Patch koeltjes.

Lisa neigde haar hoofd om aan te geven dat ze hiermee instemde. ‘Dan is het nu besloten. Over twee dagen, bij zonsopgang. Ik wens jullie twee tot dan alle goeds.’

Ik bleef niet hangen. Het duel zou er komen, en mijn aandeel in het gevaarlijke plan stond vast. Ik verliet het huis. Patch bleef achter om de reacties te peilen en misschien nog belangrijke informatie op te pikken, maar ik wilde dat hij een beetje opschoot.

Vannacht wilde ik liever niet alleen zijn.