Hoofdstuk 29

Maar het was niet Scott die me aanviel.

Kokhalzend en naar adem happend probeerde ik lucht in mijn longen te krijgen. Toen ik zag dat Dante weer op me afkwam, draaide ik me pijlsnel om en gaf hem een trap in zijn maag. Hij vloog naar achteren, en met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht smakte hij tegen de grond.

De blik in zijn ogen werd keihard. Maar die van mij ook. Ik dook boven op hem, ging schrijlings op zijn borst zitten en sloeg zijn hoofd een paar keer hard tegen de grond. Net niet hard genoeg om hem helemaal buiten westen te laten raken, want ik had hem nog een heleboel vragen te stellen.

Breng de zweep, droeg ik de hond op terwijl ik een beeld naar zijn kop doorseinde zodat hij mijn commando zou begrijpen.

Met de zweep in zijn bek kwam de hond gehoorzaam naar me toe; blijkbaar was hij ongevoelig voor duivelskunstenarij. Zou het kunnen dat dit prototype geen uitwerking op hem had? Hoe dan ook, ik kon bijna niet geloven dat ik gedachten kon overbrengen aan dieren. Of in elk geval aan deze hond.

Ik draaide Dante op zijn buik en gebruikte de zweep om zijn handen te boeien, terwijl hij kreunend protesteerde. De zweep brandde in mijn vingers, maar ik was te woedend om er aandacht aan te schenken.

Ik stond op en gaf hem een schop tegen zijn ribben om hem weer bij zijn positieven te brengen. ‘Zorg dat het eerste het beste wat over je lippen komt een verklaring is,’ zei ik.

Zelfs met één wang tegen de grond gedrukt wist hij nog een intimiderend glimlachje te produceren. ‘Ik wist niet dat jij het was,’ zei hij schijnheilig.

Ik ging op mijn hurken zitten en keek hem in de ogen. ‘Als je niet met me wilt praten, lever ik je uit aan Patch, en wij weten alle bei dat dat heel vervelend kan worden.’

‘Patch.’ Dante grinnikte. ‘Bel hem op. Doe maar. Kijk of hij opneemt.’

Een ijskoude angst sloeg me om het hart. ‘Wat bedoel je?’

‘Maak mijn handen los en dan vertel ik in grote lijnen wat ik met hem heb gedaan.’

Ik gaf hem zo’n harde mep in zijn gezicht dat mijn hand er pijn van deed. ‘Waar is Patch?’ vroeg ik weer, en ik deed mijn best geen paniek in mijn stem te laten doorklinken, want daar zou Dante alleen maar van genieten.

‘Wil je weten wat ik met Patch heb gedaan… of wat ik met Patch én Scott heb gedaan?’

Ik had het gevoel dat ik door de grond ging. We waren inderdaad in de val gelopen. Dante had Patch en Scott uitgeschakeld en was toen naar mij toegekomen. Maar waarom?

Ik legde zelf de puzzelstukjes in elkaar.

‘Je chanteert Pepper Friberg en daarom ben je hier op de begraafplaats, toch? Je hoeft geen antwoord te geven. Het is de enige zinnige verklaring.’ En ik maar denken dat het Dabria was… Als ik me niet zo op haar had gefixeerd, had ik misschien wel meer overzicht gehad, opengestaan voor andere mogelijkheden, misschien had ik dan wel een waarschuwingssignaal opgevangen…

Dante zuchtte even heel diep. ‘Eerst mijn handen losmaken, dan zal ik met je praten. Niet andersom.’

Ik was zo witheet van woede dat de tranen me in de ogen sprongen. Ik had Dante vertrouwd. Hij had me getraind en raad gegeven. Ik was hem gaan beschouwen als een van mijn medestanders in de wereld van de Nephilim. Zonder zijn begeleiding had ik het niet half zover geschopt.

‘Waarom heb je Pepper gechanteerd? Waarom?’ schreeuwde ik toen Dante alleen maar met zijn ogen knipperde en verder zijn mond hield.

Ik kon mezelf er niet toe brengen hem nog een keer te schoppen. Het lukte me bijna niet om op mijn benen te blijven staan, zoveel pijn deed dit verraad me. Ik leunde tegen de stenen muur en haalde een paar keer diep adem om mijn hoofd wat helderder te krijgen. Mijn knieën knikten en mijn keel zat dicht.

‘Maak mijn handen los, Nora. Ik wilde je niet echt iets aandoen. Ik moest je kalmeren, dat is alles. Ik wilde met je praten en je uitleggen waar ik mee bezig ben en waarom.’ Hij zei het allemaal heel rustig en overtuigend, maar ik trapte er niet in.

‘Zijn Patch en Scott gewond?’ vroeg ik. Patch kon geen fysieke pijn voelen, maar het was best mogelijk dat Dante een nieuw prototype van duivelskunstenarij had gebruikt om hem te pijnigen.

‘Nee. Ik heb ze geboeid, zoals jij met mij hebt gedaan. Ze zijn weliswaar pis- en pisnijdig, maar geen van tweeën verkeert in levensgevaar. Duivelskunstenarij is natuurlijk niet goed voor ze, maar ze houden het wel een tijdje vol zonder nare bijwerkingen.’

‘Dan geef ik je precies drie minuten de tijd om antwoord op mijn vragen te geven en daarna ga ik naar ze op zoek. Als je tegen die tijd mijn vragen niet tot mijn volle tevredenheid hebt beantwoord, roep ik de coyotes. Ze zijn een plaag in deze omgeving, ze eten huiskatten en kleine hondjes, zeker wanneer het winter wordt en voedsel schaars is. Ik neem aan dat je wel naar het nieuws hebt gekeken.’

Dante snoof misprijzend. ‘Waar heb je het over?’

‘Ik kan gedachten overbrengen aan dieren, Dante. Daardoor viel die hond je aan op het moment dat ik hem nodig had. Ik weet zeker dat de coyotes wel trek hebben in een hapje. Ook al kan ik je niet vermoorden, ik kan er wel voor zorgen dat je er spijt van krijgt dat je niet hebt meegewerkt. Waarom chanteerde je Pepper Friberg? Nephilim persen geen aartsengelen af.’

Dante kreunde toen hij zich tevergeefs op zijn rug probeerde te draaien.

‘Kun je die zweep niet losmaken, dan kunnen we even fatsoenlijk met elkaar praten.’

‘Jij hebt alle fatsoen overboord gegooid toen je me probeerde te wurgen.’

‘Ik heb echt wel meer dan drie minuten nodig om te vertellen hoe de vork in de steel zit,’ reageerde Dante kalm. Blijkbaar was hij totaal niet onder de indruk van mijn dreigement. Ik besloot dat het tijd was om hem te laten merken dat het menens was.

Eten, seinde ik door naar de zwarte hond, die geïnteresseerd alles had gadegeslagen. Zijn vacht lag helemaal plat en ik kon zien dat hij broodmager en uitgehongerd was. En mocht ik nog meer bewijs willen dat hij honger had, dan hoefde ik alleen maar te kijken naar de manier waarop hij ongedurig heen en weer drentelde en zijn bek aflikte. Om mijn commando te verduidelijken stuurde ik een beeld door van Dantes vlees en deed een stap achteruit alsof ik afstand deed van Dante als mijn prooi. De hond nam een sprong en zette zijn tanden in Dantes arm.

Dante vloekte en probeerde weg te kruipen. ‘Pepper mocht mijn plannen niet in de war schoppen!’ riep hij uit. ‘Haal die hond weg!’

‘Wat voor plannen?’

Dante kromp in elkaar en trok zijn schouder op om de hond af te weren. ‘Pepper is door de aartsengelen naar de aarde gestuurd om grondig onderzoek te doen naar mij en Blakely.’

Ik overdacht dit scenario en knikte. ‘Omdat de aartsengelen vermoedden dat duivelskunstenarij niet samen met Hank was verdwenen en jullie er nog steeds gebruik van maken. Maar voordat ze actie gingen ondernemen, wilden ze zekerheid hebben. Dat klinkt aannemelijk. Ga verder.’

‘Dus moest ik Pepper zien af te leiden, snap je? Haal die hond bij me vandaan!’

‘Je hebt me nog steeds niet verteld waarom je hem chanteert.’ Dante kromp weer in elkaar om de happende kaken van mijn kersverse lievelingshond te ontwijken. ‘Zorg dat dat beest me met rust laat.’

‘Hoe sneller je je verhaal vertelt, hoe eerder ik mijn nieuwe beste vriend hier een ander knabbeltje zal geven…’

‘Gevallen engelen hebben Pepper nodig om met hemelse krachten een aantal voorwerpen te beheksen. Ze zijn op de hoogte van het bestaan van duivelskunstenarij en weten dat Blakely en ik die beheersen. Daarom willen ze gebruikmaken van hemelse krachten om er zeker van te zijn dat de Nephilim geen enkele kans maken de oorlog te winnen. Zíj chanteren Pepper.’

Oké. Dit klonk geloofwaardig. Maar er was nog steeds één ding dat niet klopte. ‘Hoe ben jij hierin verzeild geraakt?’

‘Ik werk voor de gevallen engelen.’ Hij zei het zo zacht dat ik even dacht dat ik het niet goed had verstaan.

Ik kwam dichterbij. ‘Wil je dat nog eens zeggen?’

‘Ik ben een verrader, nou goed? De Nephilim gaan deze oorlog niet winnen,’ voegde hij er verdedigend aan toe. ‘Hoe je het ook bekijkt, uiteindelijk zullen de gevallen engelen aan het langste eind trekken. En niet alleen omdat ze van plan zijn gebruik te maken van de hemelse machten. De aartsengelen staan aan de kant van de gevallen engelen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar over ons denken ze heel anders. De aartsengelen hebben ons ras altijd als iets weerzinwekkends beschouwd. Ze willen dat we verdwijnen, en als ze om dit te bereiken tijdelijk met gevallen engelen moeten samenwerken, dan doen ze dat. Alleen degenen onder ons die een verbond met de gevallen engelen zijn aangegaan, hebben de kans het te overleven.’

Ik staarde Dante aan, niet in staat het allemaal tot me door te laten dringen. Dante Matterazzi deed handjeklap met de vijand. Dezelfde Dante die me zo trouw had getraind. Ik kon er met mijn verstand niet bij. ‘En hoe zit het met ons Nephilimleger?’ vroeg ik terwijl ik steeds woedender werd.

‘Dat gaat zijn ondergang tegemoet. En diep vanbinnen weet jij dat ook. Binnen afzienbare tijd komen de gevallen engelen in actie en zitten we midden in een oorlog. Ik heb ze duivelskunstenarij gegeven. Ze kunnen beschikken over de krachten van hemel én hel – plus de steun van de aartsengelen. Alles zal binnen een dag bekeken zijn. Als jij me helpt om Pepper de voorwerpen te laten beheksen, zal ik dat bevestigen en ervoor zorgen dat een paar van de invloedrijkste gevallen engelen te weten komen dat je me hebt bijgestaan en trouw aan de zaak bent.’

Ik deed een stap achteruit en zag Dante opeens met heel andere ogen. Ik wist niet eens wie hij was. Hij was echt een volkomen vreemde voor me. ‘Ik snap niet… De revolutie… Is het allemaal gelogen?’ wist ik met horten en stoten uit te brengen.

‘Uit zelfbehoud,’ zei hij. ‘Ik heb het gedaan om mezelf te redden.’

‘Maar… maar hoe zit het met de rest van de Nephilim?’ stamelde ik.

Zijn zwijgen sprak boekdelen. Hij had net zo goed ongeïnteresseerd zijn schouders kunnen ophalen om aan te geven dat hun lot hem niets interesseerde. Dante deed het helemaal voor zichzelf, punt uit.

‘Ze geloven in je,’ zei ik terwijl ik me met de seconde ellendiger begon te voelen. ‘Ze rekenen op je.’

‘Ze rekenen op jóú.’

Ik schrok. Opeens drong de verpletterende omvang van mijn verantwoordelijkheid tot me door. Ik was hun leider. Ik was het gezicht van deze strijd. En nu was mijn betrouwbaarste raadgever naar de andere kant overgelopen. Het leger stond er al niet zo sterk voor, maar nu werd werkelijk alle hoop de bodem in geslagen.

‘Dit kun je me niet aandoen,’ zei ik dreigend. ‘Ik zal je ontmaskeren en aan iedereen vertellen wat je in je schild voert. Ik ben niet op de hoogte van alle Nephilimwetten, maar ik weet zeker dat ze wel een systeem hebben om met verraders af te rekenen en ik heb zo het vermoeden dat dit systeem niet helemaal onpartijdig zal zijn.’

‘En hoe denk je dat te doen?’ vroeg Dante. ‘Als ik ertegen inbreng dat jij de echte verrader bent, wie zullen ze volgens jou dan geloven?’

Hier had hij een punt. Wie zouden de Nephilim geloven? Een jonge, onervaren bedriegster die door haar overleden vader aan de macht was gebracht, of een sterke, capabele, charismatische man met de eigenschappen en het uiterlijk van een legendarische Romeinse god?

‘Ik heb foto’s van jou met Patch, en van jou met Pepper,’ zei Dante. ‘Zelfs een paar foto’s waar je nogal vriendschappelijk met Dabria op staat. Die ga ik tegen je gebruiken, Nora. Ik zal het zo brengen dat het duidelijk wordt dat je solidair bent met de gevallen engelen. Ze zullen je vernietigen.’

‘Dat kun je niet maken,’ zei ik kokend van woede.

‘Je bevindt je op een doodlopende weg. Dit is je laatste kans om op je schreden terug te keren. Kies mijn kant. Je bent sterker dan je denkt en samen zullen we een onverslaanbaar team vormen. Ik kan je gebruiken om…’

Ik lachte grimmig. ‘Ik heb het er helemaal mee gehad dat je me gebruikt!’ Ik greep een grote steen van de brokkelige muur met de bedoeling die naar Dantes hoofd te keilen. Als hij bewusteloos was, zou ik Patch’ hulp inroepen en samen met hem besluiten wat we verder met Dante gingen doen. Maar toen verscheen er een wrede, verwrongen grijns op Dantes duistere gezicht, waardoor hij veel meer op een demon leek dan op een legendarische Romeinse god.

‘Wat een verspilling van talent,’ mompelde hij afkeurend. Hoewel ik hem gevangen hield, had hij zo’n zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht dat er opeens een afschuwelijk vermoeden in me opkwam. De zweep waarmee zijn handen waren vastgebonden veroorzaakte geen blaren op zijn huid, zoals bij mij. En afgezien van het feit dat hij met zijn gezicht in het grind lag, leek hij zich best op zijn gemak te voelen.

De zweep knapte los van zijn polsen en in een oogwenk stond hij overeind.

‘Dacht je nou echt dat ik Blakely een wapen zou laten ontwikkelen dat tegen me kon worden gebruikt?’ merkte hij met een smalende grijns op. Hij commandeerde de zweep en slingerde die in mijn richting. Een verzengende hitte sneed door mijn lichaam, en naar adem snakkend ging ik keihard onderuit. Duizelig van de slag krabbelde ik achteruit en probeerde Dante weer in mijn blikveld te krijgen.

‘Misschien wil je wel weten dat ik van plan ben om jouw positie als leider van het Nephilimleger over te nemen,’ zei Dante snerend. ‘Ik zal de Nephilim rechtstreeks in handen van de gevallen engelen leiden. Als ze erachter komen wat ik heb gedaan, is het te laat.’

Dante zou me dit alleen vertellen als hij wist dat ik geen enkele kans had om hem tegen te houden. Maar ik gooide de handdoek niet in de ring, geen sprake van. ‘Je hebt aan Hank een eed gezworen dat je me zou helpen zijn leger naar de vrijheid te leiden, arrogante idioot. Als je probeert mijn titel af te pakken, hebben we allebei onze eed verbroken en zullen we te maken krijgen met de gevolgen. Dat betekent onze dood, Dante. Dat zou ik geen geringe complicatie willen noemen,’ bracht ik hem cynisch in herinnering.

Dante grinnikte spottend. ‘Over die eed gesproken… Dat was een dikke, vette leugen. Ik heb dat alleen maar gezegd om je vertrouwen te winnen. Maar eigenlijk hoefde ik daar niet eens moeite voor te doen. Door de prototypes van duivelskunstenarij die ik je heb gegeven, was je wel gedwongen me te vertrouwen.’

Ik kreeg niet de tijd om zijn bedrog helemaal tot me door te laten dringen. Voor de tweede keer brandde de zweep door mijn kleren heen. Uit puur zelfbehoud kwam ik in actie en krabbelde over het muurtje. Achter me hoorde ik de hond blaffen en aanvallen. Ik liet me aan de andere kant op de grond vallen en gleed langs de steile helling die glibberig was van de dauw naar de grafzerken diep beneden me.