Hoofdstuk 10

Ik was al vlak bij de Volkswagen toen ik een donkere gestalte achter het stuur zag zitten. Ik bleef stokstijf staan en bereidde me voor op een tweede ronde met Cowboyhoed. Met ingehouden adem overlegde ik met mezelf of het niet verstandig zou zijn om hard weg te rennen. Maar terwijl ik daar zo stond te twijfelen, kwam mijn op hol geslagen fantasie een beetje tot rust en nam de gestalte zijn ware vorm aan. Patch gebaarde dat ik in de auto moest komen zitten. Er verscheen een brede grijns op mijn gezicht en al mijn zorgen waren in één klap verdwenen.

‘Aan het spijbelen om te gaan rolschaatsen?’ vroeg hij terwijl ik instapte.

‘Je kent me toch? Ik heb nou eenmaal een zwak voor paarse wieltjes.’

Patch lachte. ‘Ik zag je auto niet bij school staan. Ik was naar je op zoek. Heb je even?’

Ik gaf hem de autosleuteltjes. ‘Rij jij maar.’

Patch bracht ons naar een schitterend luxe appartementencomplex met uitzicht over Casco Bay. Te zien aan het materiaal waaruit het gebouw was opgetrokken – donkerrode baksteen afgewisseld met natuursteen uit een plaatselijke groeve – was het waarschijnlijk meer dan honderd jaar oud. Maar de historische charme was een beetje verloren gegaan omdat het helemaal was gerenoveerd en voorzien van glimmende ramen, zwartmarmeren zuilen en een portier. Patch reed een garage in waar slechts plaats was voor één auto. Hij liet de garagedeur zakken en het werd koel en donker om ons heen.

‘Nieuw optrekje?’ vroeg ik.

‘Pepper heeft een stelletje Nephilschorem ingehuurd om mijn appartement onder Delphic te verbouwen. Ik moest snel een andere plek zien te vinden, met een betere beveiliging.’

We stapten de auto uit, gingen een paar smalle trappen op en kwamen door een deur in Patch’ nieuwe keuken. De ramen liepen van de vloer tot aan het plafond en boden een geweldig uitzicht over de baai. Een paar zeilboten voeren als witte stipjes over het water en een schilderachtig blauwe waas hulde de omringende kliffen in nevel. De baai werd omzoomd door bomen in najaarstooi, de vurige tinten rood leken het landschap in vuur en vlam te zetten. Het haventje voor het appartementencomplex was zo te zien alleen voor de bewoners.

‘Chic, hoor,’ zei ik tegen Patch.

Hij kwam achter me staan, reikte me een beker warme chocolademelk aan en drukte een kus in mijn hals. ‘Ik vind het te open en te bloot, en dat is niet iets wat je me gauw zult horen zeggen.’

Terwijl ik slokjes nam, leunde ik tegen hem aan. ‘Ik maakte me zorgen om je.’

‘Pepper heeft me gisteravond buiten The Devil’s Handbag behoorlijk verrast. Daardoor kreeg ik niet de kans om onze Nephilimvriend Cowboyhoed te spreken. Maar ik kon wel een paar telefoontjes plegen, en ik heb gezocht naar de hut waar hij je naartoe had gebracht. Erg slim is hij niet. Die hut is van zijn grootouders. Cowboyhoed heet eigenlijk Shaun Corbridge, en naar Nephilimmaatstaven is hij twee jaar oud. Twee jaar geleden heeft hij met Kerstmis de gelofte afgelegd en is vrijwillig toegetreden tot het leger van de Zwarte Hand. Hij heeft een kort lontje en een geschiedenis van drugsgebruik. Omdat hij graag naam wil maken, dacht hij dat via jou te kunnen doen. Dat hij in staat is tot stomme dingen, is wel duidelijk.’ Weer drukte hij een kus in het holletje van mijn nek, deze keer langduriger. ‘Ik heb je gemist. Heb je me nog iets te melden?’

Waar zou ik beginnen?

‘Ik zou je kunnen vertellen dat Pepper vanochtend geprobeerd heeft me te ontvoeren, of misschien wil je liever horen dat Dante me stiekem een drankje heeft toegediend dat met duivels kunstenarij was verrijkt? Het blijkt dat Blakely, Hanks rechterhand, al maanden met duivelskunstenarij aan het knoeien is en een energiedrug voor de Nephilim heeft ontwikkeld.’

‘Wát?’ grauwde hij. Het had niet kwader kunnen klinken. ‘Heeft Pepper je iets gedaan? Van Dante maak ik gehakt!’

Ik schudde ontkennend mijn hoofd, en tot mijn verbazing kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik wist waarom Dante het had gedaan. Hij wilde dat ik sterk genoeg zou zijn om de Nephilim naar de overwinning te kunnen leiden. Maar de manier waarop hij het had aangepakt, deugde niet. Hij had tegen me gelogen. Door middel van een list had hij ervoor gezorgd dat ik iets had ingenomen wat niet alleen op aarde verboden was, maar wat ook gevaarlijk kon zijn. Ik was niet zo naïef om te denken dat duivelskunstenarij geen negatieve bijwerkingen zou hebben. De kracht werd wel geleidelijk minder, maar in mij was het zaad van het kwaad gezaaid.

‘Dante zei dat het drankje na een dag uitgewerkt is,’ zei ik. ‘Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat hij van plan is het spul binnenkort onder talloze andere Nephilim te verspreiden. Daar krijgen ze superkracht van. Anders kan ik het niet verwoorden. Toen ik het had ingenomen, kon ik sneller rennen, hoger springen en had ik scherpere zintuigen. Volgens Dante zou een Nephil daarmee bij een één-op-ééngevecht een gevallen engel kunnen verslaan. En dat geloof ik, Patch. Het is me gelukt om aan Pepper te ontkomen. Aan een aartsengel! Zonder dat drankje zou hij me hebben opgesloten.’

Patch’ ogen schitterden van een ijzige, ingehouden woede. ‘Waar kan ik Dante vinden?’ vroeg hij afgemeten.

Ik had niet verwacht dat Patch zo kwaad zou worden. Achteraf gezien had ik beter moeten weten. Uiteraard was hij razend, maar als hij nu op zoek zou gaan naar Dante, zou die erachter komen dat ik Patch over de duivelskunstenarij had verteld. Ik moest heel voorzichtig te werk gaan. ‘Wat hij heeft gedaan, was heel verkeerd, maar hij had het beste met me voor,’ zei ik.

Een rauwe lach. ‘Geloof je dat nou echt?’

‘Ik denk dat hij wanhopig is, dat hij geen andere mogelijkheid ziet.’

‘Dan zoekt hij niet goed.’

‘Hij heeft me ook een ultimatum gesteld. Of ik sta achter de Nephilim en hem, of ik sta achter jou. Hij heeft me over duivelskunstenarij verteld om me op de proef te stellen. Om te kijken of ik het aan jou zou doorbrieven.’ Ik hief mijn handen en liet ze weer zakken. ‘Ik zou dat soort informatie nooit voor je achterhouden. We zijn een team. Maar we moeten wel even heel goed nadenken hoe we dit spelletje verder gaan spelen.’

‘Ik ga hem vermoorden.’

Met een zucht drukte ik mijn vingertoppen tegen mijn slapen. ‘Je laat je alleen maar leiden door je persoonlijke afkeer van Dante. En door je woede.’

‘Woede?’ Patch grinnikte, maar het klonk onmiskenbaar dreigend. ‘O, engel. Dat beschrijft echt niet wat er in me omgaat. Ik heb net gehoord dat een Nephil je duivelskunstenarij heeft opgedrongen. Het maakt me niet uit wat hij dacht, en het kan me niets schelen dat het uit wanhoop voortkwam. Het is een fout die hij niet nogmaals zal maken. En voordat je in de verleiding komt medelijden met hem te hebben, moet je het volgende weten: hij had het kunnen zien aankomen. Ik heb hem gewaarschuwd dat als jij onder zijn hoede ook maar een schrammetje opliep, ik hem daarvoor verantwoordelijk zou houden.’

‘“Onder zijn hoede”?’ sprak ik hem na. Ik deed mijn best de puzzelstukjes in elkaar te passen.

‘Ik weet dat je met hem traint,’ reageerde Patch kortaf.

‘Weet je dat?’

‘Je bent een grote meid, je maakt zelf wel uit wat je wilt. Kennelijk had je zo je redenen om van Dante te leren hoe je jezelf moet verdedigen, en ik was niet van plan je tegen te houden. Ik vertrouw jou, maar hem niet, en zo te horen had ik gelijk. Ik vraag het je nog één keer: waar verbergt hij zich?’ Het klonk bijna als een woest gegrom, en hij had een duistere uitdrukking op zijn gezicht.

‘Waarom denk je dat hij zich verbergt?’ vroeg ik. Ik voelde me ellendig en was van slag omdat ik voor de zoveelste keer klem zat tussen Patch en Dante. Tussen gevallen engelen en Nephilim. Ik had niet bewust onze training voor Patch verzwegen, het leek me gewoon beter om niet nog meer competitie tussen Dante en hem te veroorzaken.

Patch lachte zo ijzig dat de rillingen over mijn rug liepen. ‘Als hij slim is, verbergt hij zich.’

‘Ik ben ook kwaad, Patch. Echt, als ik deze ochtend kon overdoen, zou ik geen moment aarzelen. Maar ik vind het niks dat jij dingen zonder mij bepaalt. Ten eerste heb je me voorzien van een tracking-apparaatje. En ten tweede heb je Dante achter mijn rug om bedreigd. Je doet allemaal dingen op je eigen houtje. Ik dacht dat je aan mijn kant stond, dat we samenwerkten als team.’

Patch’ nieuwe telefoon ging over en hij keek op het schermpje. Dat was niets voor hem. Tegenwoordig liet hij alles naar de voicemail gaan en was heel voorzichtig met waarop hij reageerde.

‘Verwacht je iets belangrijks?’ vroeg ik.

‘Ja, en ik moet er meteen mee aan de slag. Engel, ik sta aan jouw kant en dat blijft zo. Het spijt me als je het gevoel hebt gekregen dat dat niet zo is. Dat is echt niet mijn bedoeling, geloof me.’ Hij kuste me vluchtig op de mond, maar het voelde niet teder. ‘Je moet iets voor me doen. Kijk of je iets over Blakely kunt achterhalen. Waar hij nu verblijft, de plekken die hij de afgelopen tijd heeft bezocht, hoeveel Nephilimbodyguards hij om zich heen heeft, de prototypes die hij aan het ontwikkelen is, en wanneer hij dit superdrankje wil verspreiden. Je hebt gelijk: ik denk dat de duivelskunstenarij beperkt is gebleven tot Dante en Blakely. Anders zouden de aartsengelen er wel bovenop zijn gesprongen. Tot gauw, engel.’ Snel beende hij weg naar de trap die naar de garage leidde.

‘Dus een andere keer praten we verder?’ riep ik hem na, stomverbaasd over zijn haastige aftocht.

Boven aan de trap bleef hij staan. ‘Dante heeft je een ultimatum gesteld, maar ook zonder hem had je uiteindelijk een keuze moeten maken. Ik kan die beslissing niet voor je nemen, maar als je een klankbord wilt, laat het me dan weten. Ik help je graag. Zet het alarm aan als je weggaat. Op het aanrecht ligt een eigen sleutel voor je. Je bent altijd welkom. Ik neem contact met je op.’

‘En Cheshvan dan?’ vroeg ik. Ik wilde nog zoveel met hem bespreken, en nu ging hij ineens weg. ‘Dat begint vanavond, als de maan opkomt.’

Patch knikte afgemeten. ‘Ik heb het gevoel dat er iets onheilspellends in de lucht hangt. Ik hou een oogje op je, maar desondanks moet je goed op jezelf passen. Blijf niet later buiten dan strikt noodzakelijk. Je moet voor zonsondergang thuis zijn.’

Zonder briefje van de verpleegkundige had het geen zin terug te gaan naar school. Bovendien, als ik nu wegging was er nog maar een uur over voordat de laatste bel ging. Daarom besloot ik in Patch’ appartement te blijven en eens goed na te denken over wat me te doen stond.

Ik deed de deur van de koelkast open om te zien of er iets te eten in lag, maar hij was helemaal leeg. Blijkbaar was Patch overhaast in een gemeubileerd appartement getrokken. Het was er keurig schoon, opgeruimd en volkomen onpersoonlijk. Roestvrijstalen keukenapparatuur, bruingrijze wanden en een walnoothouten vloer. Moderne meubels in effen tinten. Een flat-screen-tv en twee leren fauteuils die tegenover elkaar stonden. Mannelijk, modieus en kil.

Ik liet het gesprek met Patch nog eens door mijn hoofd gaan en kwam tot de conclusie dat hij zich totaal niet druk maakte over het grote dilemma waar Dantes ultimatum me voor had gesteld. Wat zou dat betekenen? Dacht hij dat ik dit zelf wel kon oplossen en dat de keuze tussen Nephilim en gevallen engelen een makkie was? Dat was het namelijk niet. De keus werd met de dag lastiger.

Ik dacht na over wat Patch van me verlangde. Hij wilde dat ik uitploos waar Blakely uithing en wat hij van plan was. Waarschijnlijk dacht Patch dat ik daar via Dante wel achter kon komen; Dante als tussenpersoon tussen Blakely en mij. En om op goede voet met Dante te blijven, moest ik hem de indruk geven dat ik aan zijn kant stond en doen alsof ik het helemaal met de Nephilim eens was.

In veel opzichten was ik het inderdaad met ze eens. Ik leefde met ze mee omdat ze niet streden om heerschappij of voor een ander verdorven doel – ze streden voor vrijheid. Ik had er alles voor over om ze daarbij te helpen. Maar ik wilde niet dat Blakely of Dante de gevallen engelen in gevaar bracht. Als de gevallen engelen van de aardbodem werden weggevaagd, was het met Patch ook afgelopen. Ik wilde Patch niet kwijt en zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zijn soort zou blijven voortbestaan.

Met andere woorden: ik was niet dichter bij een oplossing gekomen. Ik was terug bij af, speelde met beide partijen mee. Ineens drong de ironie hiervan tot me door. Ik was precies zoals Pepper Friberg. Het enige verschil met Pepper was dat ik wel degelijk partij wilde kiezen. Al dat stiekeme gedoe, de leugens en het doen alsof ik beide partijen trouw was, hield me ’s nachts uit mijn slaap. Binnenkort zou ik zoveel leugens moeten onthouden dat ik verstrikt zou raken in mijn eigen web.

Ik slaakte een diepe zucht en keek in Patch’ diepvries. Helaas, er waren niet als bij toverslag bekertjes ijs in verschenen.