Hoofdstuk 16

Nadat Scott en ik alle bladeren in oranje vuilniszakken met de afbeelding van een pompoen hadden gemikt, en die vervolgens decoratief in de tuin hadden neergezet, gingen we naar binnen voor een glas melk en door mijn moeder gebakken chocoladekoekjes met heerlijk smeuïg pepermuntglazuur. Ik dacht dat Marcie zich wel in haar kamer zou hebben teruggetrokken, maar nee, ze wachtte ons in de keuken op.

‘Ik vind dat we hier een Halloween-feest moeten geven,’ zei ze.

Ik snoof en zette mijn glas melk op tafel. ‘Sorry hoor, maar we geven nooit feestjes.’

Mijn moeders gezicht begon helemaal te stralen. ‘Wat een leuk idee, Marcie. Sinds het overlijden van Harrison hebben we geen feest meer gegeven. Ik kan straks wel even langs de feestwinkel gaan om te kijken wat voor versiering ze hebben.’

Op zoek naar steun keek ik Scott aan, maar hij haalde zijn schouders op. ‘Best cool.’

‘Je hebt een melksnor,’ merkte ik vals op.

Hij veegde die af met zijn hand en veegde vervolgens zijn hand af aan mijn arm.

‘Getver!’ riep ik uit, en ik gaf hem een stevige por tegen zijn schouder.

‘Laten we een thema verzinnen. Bijvoorbeeld beroemde paren uit de geschiedenis, en dan moet iedereen als stelletje komen,’ zei Marcie.

‘Is dat niet al eens eerder gedaan?’ vroeg ik. ‘Een keertje of tien miljoen?’

‘Het thema zou eigenlijk een personage uit de Halloween-films moeten zijn,’ merkte Scott met een sadistische grijns op.

‘Ho, ho! Wacht even. Iedereen zijn mond houden,’ zei ik, en ik hief mijn handen. ‘Mam, je beseft toch wel dat we dan het hele huis moeten opruimen en schoonmaken?’

Mijn moeder lachte een beetje verontwaardigd. ‘Zo vies is het hier niet, Nora.’

‘En brengt iedereen zelf bier mee, of zorgen wij daarvoor?’ vroeg Scott.

‘Geen bier!’ zeiden mijn moeder en ik tegelijk.

‘Nou, ik ben voor het thema met beroemde paren,’ zei Marcie, die duidelijk tot een besluit was gekomen. ‘Dan gaan wij samen, Scott.’

Scott ging er meteen op in. ‘Kan ik dan Michael Myers zijn, en jij een van de oppassen die ik toetakel?’

‘Nee,’ antwoordde Marcie. ‘We gaan als Tristan en Isolde.’

Ik stak mijn tong uit. ‘Wat origineel.’

Speels schopte Scott tegen mijn been. ‘Hallo, zonnetje in huis.’

Ik vind het stom om een Halloween-feest te geven terwijl het Cheshvan is, stuurde ik hem mijn gedachten. De gevallen engelen houden dan misschien even een adempauze, maar lang kan dat niet meer duren. We weten allebei dat er oorlog komt, en iedereen verwacht van me dat ik ingrijp. Sorry dat ik een beetje chagrijnig overkom.

Snap ik, seinde Scott terug. Maar misschien kun je met een feest even je gedachten verzetten.

Ben je echt van plan om met Marcie te gaan?

Er verscheen een glimlach om zijn lippen. Vind je dat ik beter met jou kan gaan?

Ik vind dat je met Vee zou moeten gaan.

Voordat ik Scotts reactie kon peilen, zei Marcie: ‘Laten we samen naar de feestwinkel gaan, mevrouw Grey. Dan kunnen we daarna in de kantoorboekhandel uitnodigingen uitzoeken. Ik wil iets griezeligs en feestelijks, maar het moet ook schattig zijn.’ Ze trok haar schouders op en gaf een gilletje. ‘O, het wordt geweldig!’

‘Wie ga jij vragen, Nora?’ vroeg mijn moeder.

Ik kneep mijn lippen op elkaar, niet in staat met het juiste antwoord te komen. Scott was bezet, ik had geen zin in Dante – hoewel het goed zou zijn om de geruchten over onze relatie aan te wakkeren, maar daar was ik niet voor in de stemming – en mijn moeder had de pest aan Patch. Erger nog, ik werd zelf ook verondersteld een enorme hekel aan hem te hebben. Wat de buitenwereld betrof, waren we vijanden voor het leven en daarna.

Ik wilde niet bij het feest betrokken worden. Ik had wel iets anders aan mijn hoofd. Er zat een wraakzuchtige aartsengel achter me aan; ik was legeraanvoerder, maar wist niet welke kant het op moest – ondanks mijn pact met de aartsengelen had ik het gevoel dat een oorlog niet alleen onvermijdelijk was, maar zelfs wel een goed idee – mijn beste vriendin hield dingen voor me geheim en ik lag halve nachten wakker omdat ik probeerde uit te vogelen wat dat voor geheimen waren. En nu dit. Een Hallo ween-feest. Bij mij thuis. En ik werd verwacht voor gastvrouw te spelen.

Marcie lachte aanstellerig. ‘Anthony Amowitz ziet je wel zitten.’

‘O, vertel eens iets meer over Anthony,’ stookte mijn moeder haar op.

Marcie hield wel van een roddel, dus stak ze meteen van wal. ‘Vorig jaar hadden we samen gym. Elke keer dat we softbal speelden, was hij vanger en gaapte hij naar Nora’s benen als ze aan slag was. Hij ving nooit wat omdat hij zich zo liet afleiden.’

‘Nora heeft dan ook prima benen,’ merkte mijn moeder plagerig op.

Met mijn duim gebaarde ik naar de trap. ‘Ik ga naar mijn kamer om een paar duizend keer met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Alles beter dan dit.’

‘Anthony en jij zouden als Scarlett en Rhett kunnen gaan,’ riep Marcie me na. ‘Of als Buffy en Angel. Wat vind je eigenlijk van Tarzan en Jane?’

Die avond liet ik mijn raam op een kier staan en even na middernacht kroop Patch naar binnen. Hij rook naar buitenlucht, de geur van het bos, en ging zachtjes naast me in bed liggen. Hoewel ik liever had gehad dat we elkaar gewoon in het openbaar konden ontmoeten, was zo’n stiekem rendez-vous toch heel sexy.

‘Ik heb iets voor je,’ zei hij, en hij zette een zak van bruin papier op mijn buik.

Ik kwam overeind en keek erin. ‘Een toffee-appel uit het pretpark!’ Ik grijnsde breed. ‘Daar hebben ze de allerlekkerste. En ook nog met kokosschaafsel erop! Daar ben ik dol op.’

‘Het is een beterschapscadeautje. Hoe is het met je wond?’

Ik deed mijn nachthemd omhoog zodat hij het goede nieuws zelf kon zien. ‘Helemaal beter.’ De blauwe verkleuring was een paar uur geleden verdwenen, en zodra dat was gebeurd, was de wond bijna meteen geheeld. Er was alleen nog een bleek litteken over.

Patch zoende me. ‘Dat is goed nieuws.’

‘Blakely nog gezien?’

‘Nee, maar dat is een kwestie van tijd.’

‘Heb je het gevoel dat hij je volgt?’

‘Nee.’ Het klonk lichtelijk geërgerd. ‘Maar ik weet zeker dat hij me in de gaten houdt. Hij wil dat mes terug.’

‘Door die duivelskunstenarij is alles veranderd, hè?’

‘Ik moet toegeven dat het me dwingt creatief te zijn.’

‘Heb je Blakelys mes bij je?’ Ik keek naar zijn zakken, waar niets in leek te zitten.

Hij tilde zijn shirt een stukje op. Het heft stak boven zijn leren riem uit. ‘Ik verlies het geen seconde uit mijn ogen.’

‘Weet je zeker dat hij het komt halen? Misschien daagt hij je uit. Misschien weet hij dat aartsengelen niet zo rechtdoorzee zijn als we allemaal dachten, en denkt hij dat hij met duivelskunstenarij kan wegkomen.’

‘Dat is een mogelijkheid, maar ik denk niet dat het zo zit. Aarts engelen kunnen goed dingen verborgen houden, zeker voor Nephilim. Volgens mij is Blakely bang, en ik vermoed dat hij gauw in actie gaat komen.’

‘Stel dat hij helpers meeneemt? Stel dat wij met z’n tweetjes tegenover twintig van hen komen te staan?’

‘Hij komt alleen,’ antwoordde Patch geruststellend. ‘Hij heeft iets stoms gedaan, en hij gaat proberen zelf de rotzooi op te ruimen. We weten dat hij heel belangrijk is voor de Nephilim, dus het is ondenkbaar dat hij toestemming had om in zijn eentje naar de wedstrijd te gaan. Ik durf te wedden dat Blakely er stiekem tussenuit is geknepen. Bovendien heeft hij een mes achtergelaten dat vol duivelskunstenarij zit. Hij knijpt ’m op dit moment en weet dat hij het in orde moet maken voordat ze erachter komen. Ik ga gebruikmaken van zijn angst en wanhoop. Hij weet dat we nog met elkaar gaan. Ik ga hem laten zweren dat hij geen woord loslaat over onze relatie en zeg hem dat hij pas na die eed zijn mes terugkrijgt.’

Ik maakte een voorgesneden partje van de toffee-appel los en beet dat in tweeën. Ik kon maar beter doen alsof ik heel rustig was.

‘Nog iets?’ vroeg Patch.

‘Eh, nou ja… Toen Dante en ik vanochtend aan het trainen waren, werden we gestoord door een paar ploerten van gevallen engelen.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘We hebben ons verborgen gehouden totdat ze weg waren, maar je kunt merken dat iedereen nogal opgefokt is vanwege Cheshvan. Je kent zeker geen magere gevallen engel met allerlei merktekens op zijn borst? Dit is al de tweede keer dat ik hem heb gezien.’

‘Niet dat ik weet. Maar ik zal mijn ogen openhouden. Weet je het wel zeker?’

‘Absoluut. En nog iets: Marcie geeft hier een Halloween-feest.’

Patch glimlachte. ‘Ruzie in het gezin Grey-Millar?’

‘Het thema is beroemde stelletjes uit de geschiedenis. Kan het nog onorigineler? Het ergste is dat ze mijn moeder hierin heeft meegesleept. Ze zijn vandaag versieringen gaan kopen. Daar zijn ze dríé uur mee bezig geweest. Het lijkt wel of ze opeens dikke vriendinnen zijn.’ Ik pakte nog een partje appel en trok er een lelijk gezicht naar. ‘Marcie heeft helemaal de touwtjes in handen. Ik wilde dat Scott met Vee ging, maar Marcie heeft hem zover gekregen dat hij met haar gaat.’

Patch grijnsde.

Verongelijkt keek ik hem aan. ‘Dit is niet om te lachen. Marcie verpest mijn leven. Aan wiens kant sta je eigenlijk?’

Patch stak zijn handen op. ‘Ik bemoei me er niet mee!’

‘Ik heb een date nodig voor dat stomme feest. Ik moet Marcie overtroeven.’ Ineens kreeg ik inspiratie. ‘Ik wil een sexyer jongen aan mijn arm, en ook een mooier kostuum. Ik ga iets veel en veel beters verzinnen dan Tristan en Isolde.’ Hoopvol keek ik Patch aan.

Uitdrukkingsloos keek hij terug. ‘We mogen niet samen worden gezien.’

‘Maar je bent dan toch gekostumeerd? Beschouw het als een uitdaging om nog stiekemer te doen. Geef toe dat al dit stiekeme gedoe best sexy is.’

‘Ik doe niet aan verkleedfeestjes.’

‘Toe nou. Voor mij?’ Ik keek hem verleidelijk aan.

‘Je wordt nog eens mijn dood.’

‘Ik ken maar één iemand die er beter uitziet dan Scott…’ Dat leek me wel een uitdaging voor zijn ego.

‘Van je moeder mag ik toch geen stap in huis zetten. Ik heb het geweer gezien dat ze op de bovenste plank in de bijkeuken bewaart.’

‘Maar suffie, je bent toch vermomd? Ze zal niet eens weten dat jij het bent.’

‘Je geeft niet op, hè?’

‘Nee. Wat denk je van John Lennon en Yoko Ono? Of van Samson en Delila? Robin Hood en Vrouwe Marianne?’

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Ooit gedacht aan Patch en Nora?’

Ik vouwde mijn handen over mijn buik en liet mijn blik over het plafond dwalen. ‘Marcie gaat op haar bek.’

Op dat moment maakte Patch’ mobiel geluid en hij keek op het schermpje. ‘Onbekend nummer,’ mompelde hij, en ik kreeg het helemaal koud vanbinnen.

‘Denk je dat het Blakely is?’

‘Maar één manier om daarachter te komen.’ Hij nam op en zijn stem klonk rustig maar niet erg hartelijk. Meteen voelde ik hem verstijven, en ik wist onmiddellijk dat het inderdaad Blakely moest zijn. Het gesprek duurde slechts een paar tellen.

‘Ja, hij was het,’ zei Patch tegen me. ‘Hij wil me spreken. Nu meteen.’

‘Is dat alles? Het lijkt veel te gemakkelijk.’

Patch keek me in de ogen, en ik wist meteen dat er meer aan de hand was. Ik kon de uitdrukking op zijn gezicht niet goed duiden, maar ik werd er wel erg ongerust van. ‘Als we hem het mes geven, geeft hij ons het tegengif.’

‘Tegengif?’ vroeg ik.

‘Toen hij je stak, heeft hij je besmet. Hij zei niet waarmee. Alleen dat je het tegengif snel moet krijgen, anders…’ Hij moest even slikken. ‘Anders zou je er spijt van krijgen. Wij allebei.’