Charterschool

Er was niet één aspect van ons leven dat Warren Jeffs ongemoeid liet. Het onderwijs was een van de eerste gebieden waar hij zijn uiterst strenge en hatelijke stempel op drukte.

Warrens vader had, nadat hij profeet was geworden, een streep door elke vorm van hoger onderwijs gehaald. De enige uitzonderingen werden gemaakt voor diegenen die van zijn voorganger, oom Roy, voor diens verscheiden te horen hadden gekregen dat ze mochten studeren. Dat betekende dat enkelen van ons mochten studeren, maar dat de meesten geen enkele kans of mogelijkheid hadden om verder te leren. Dit leidde ertoe dat de bevolking, als gevolg van het gebrek aan lectuur, het ontwikkelen van kritisch denkvermogen, en kunst, steeds verder geïsoleerd raakte. Het betekende ook dat er een reëel tekort aan opgeleide docenten was.

Het was onmogelijk om leraren van buiten aan te trekken, want niemand was bereid om voor zo’n bescheiden salaris te werken. Een leraar verdiende op zijn hoogst iets van twintigduizend dollar per jaar. Sommige gezinnen onderwezen hun kinderen thuis omdat ze van mening waren dat de openbare scholen te zeer besmet waren door wereldse invloeden. Het onderwijs dat de kinderen thuis kregen was beneden alle peil. Aan de andere kant was het aantal kinderen dat thuis onderwijs genoot totaal niet van invloed op het lerarentekort. Klaslokalen waren overvol en de leraren konden het werk amper aan.

Op een maandelijkse lerarenvergadering kwam dit onderwerp aan de orde. We wisten dat de gezinnen niet kleiner, maar steeds groter werden. Ons brainstormen leverde geen enkele oplossing op. Maar de week daarop hoorde ik van het systeem van de charterschool dat in Arizona zijn intrede zou doen. (Charterscholen zijn in Amerika, van overheidswege gefinancierde lagere en middelbare scholen die zijn vrijgesteld van bepaalde regels, voorschriften en statuten waar andere openbare scholen wel aan moeten voldoen, maar daarvoor in ruil moeten ze officieel kunnen aantonen dat er per school vastgestelde resultaten worden bereikt.)

De staat accepteerde voorstellen voor extra scholen die de komende jaren geopend zouden worden. Ik deed research om te bekijken wat een charterschool voor ons zou kunnen betekenen, en raakte ademloos enthousiast.

Voor de financiering van een charterschool ging de overheid uit van het aantal leerlingen. Het bedrag dat Arizona per leerling zou uitkeren was even hoog als het bedrag dat in Phoenix werd gehanteerd. Dat betekende dat we voldoende inkomen konden genereren om bevoegde leraren van buiten de gemeenschap te kunnen betalen. Naar mijn idee zou een aanvraag van ons gehonoreerd moeten worden.

Ik vertelde het hoofd van de school, Alvin Barlow, dat we, als we computers in de klassen zouden gebruiken, het onderwijs veel efficiënter zouden kunnen maken en meerdere kleinere klassen zouden kunnen creëren. Een deel van de lessen zou in het computerlab door een computerdeskundige, in plaats van een docent, kunnen worden gegeven, daarmee zouden er docenten vrijkomen om langer voor de klas te staan. Wiskundeproefwerken en taaltests zouden bijvoorbeeld heel gemakkelijk per computer kunnen worden afgenomen.

Ik had meerdere modules computerprogrammering en HTML gevolgd. Ik wist voldoende om een programma voor ons rooster te kunnen schrijven. Barlow was onder de indruk. Hij stond volledig achter mijn plan voor een charterschool.

Als lerares stond ik goed bekend en ik was befaamd om het feit dat ik een speciaal talent had om elk kind te leren lezen. Ouders die kinderen met leesmoeilijkheden hadden, vroegen Barlow of hun kind bij mij in de tweede klas geplaatst kon worden.

Merril vond de charterschool ook een goed idee, en hij gaf me groen licht. Voor ik het voorstel op schrift zette, vroeg ik Merril of hij vond dat we het eerst aan oom Rulon moesten laten zien. Hij zei dat hij het er met de profeet over zou hebben, maar hij voorzag geen problemen. Het is mij niet bekend of Merril dat gesprek inderdaad heeft gehad, maar meerdere vrouwen van de profeet wisten dat ik aan het schoolontwerp werkte, dus hij moet in ieder geval geweten hebben wat er gaande was.

Ik zat er dag en nacht aan te werken. Mijn nichten Jayne en Lee Ann, die beiden lerares waren, hielpen mee. Op de avond voor de sluitingsdatum hadden we het af, en we haalden opgelucht adem. We waren trots op wat we hadden bereikt, en nu was het afwachten geblazen.

Een maand later werden we gevraagd om naar Phoenix te komen om ons voorstel te presenteren. Er waren honderd aanvragen binnengekomen. De meeste van die aanvragen waren van schooldirecteuren of inspecteurs die veel meer ervaring hadden dan wij. Jayne en ik voelden ons net kleine kinderen.

Van de twintig voorstellen die voor het onze werden behandeld, werd er maar eentje goedgekeurd. Er werd echt streng geoordeeld. Eindelijk waren wij dan aan de beurt, en we moesten talloze vragen beantwoorden.

Uiteindelijk zei een van de vrouwelijke leden van de commissie: ‘Ik wil deze school. Ik heb nog nooit zo’n goed project gezien als dit.’ Een van haar mannelijke collega’s was het met haar eens. Hij was onder de indruk van de vele vernieuwende ideeën die we in ons voorstel hadden opgenomen, en wilde zien hoe we die in praktijk zouden brengen.

De commissie vroeg zich af of het ons zou lukken om in de zomermaanden een schoolgebouw neer te zetten dat groot genoeg was om ons project te huisvesten. Ik gaf ze de verzekering dat dit geen enkel probleem zou zijn. De gemeenschap was het gewend om snel te bouwen.

Ons plan werd goedgekeurd! Jayne en ik waren opgetogen. Ik had nog nooit iets gedaan wat me zo’n goed gevoel had bezorgd. Ik was trots en vastberaden om een succes van deze school te maken. De onderwijscommissie van de staat Arizona liet ons weten dat ze nog nooit zo’n fantastisch project hadden gezien.

Merril was onder de indruk van wat we hadden bereikt, en zei dat hij het aan oom Rulon zou vertellen. Warren Jeffs in Salt Lake City hoorde van onze overwinning. Warren had daar nog steeds de leiding over de particuliere school van de FLDS, en daarnaast speelde hij – namens zijn ziekelijke vader – een belangrijke rol bij het dagelijkse reilen en zeilen van de sekte. Warrens onderwijsmethode bestond uit het slaan van leerlingen met aanwijsstokken. Op de hele school waren maar twee bevoegde leraren. De rest had, in het beste geval, net de middelbare school doorlopen. Hun enige kwalificatie was hun trouw aan de FLDS en aan Warren.

Warren hoorde dat ons project voor de charterschool een omvangrijk computerprogramma omvat te. Hij had computers op zijn school verboden. Hij wist dat ik bezig was met het schrijven van mijn eigen lesboeken als aanvulling op mijn leesmethode, en dat vormde eveneens een bedreiging voor hem. Kinderen die behoorlijk onderwijs hadden gehad zouden in de toekomst wel eens zelfstandig kunnen gaan denken. Volgens mij wist Jeffs dat dit zijn leiderspositie op den duur zou kunnen ondermijnen. Dus misschien had ik beter voorbereid moeten zijn op wat er vervolgens gebeurde.

Merril ging met oom Rulon over de school praten, en oom Rulon liet hem duidelijk weten dat het hele plan niet door zou gaan. Ik heb er geen idee van of Merril nog geprobeerd heeft hem op andere gedachten te brengen.

Het enige wat ik er ooit van te horen heb gekregen, was dat de profeet erop tegen was. Er zou geen charterschool komen. Alvin Barlow, het schoolhoofd, was boos. Merril verbood me om verder nog iets met die charterschool te doen. Ik was de motor achter de hele operatie geweest.

Ik was woedend – gekrenkt tot in het diepst van mijn ziel. Vrijwel iedereen binnen de gemeenschap wilde deze school. Voor het eerst begon ik te zien hoe religie iets positiefs en bezielends kon onderdrukken. Kinderen onderwijs onthouden was gewetenloos.

Ik was ook giftig omdat ik geen toestemming kreeg om het project aan oom Rulon uit te leggen voordat Warren hem tegen de school had opgezet.

Beetje bij beetje begon ik een idee van de puzzelstukjes te krijgen, maar ik had ze nog niet in elkaar geschoven. Ik was zo uit mijn doen dat ik een week lang geen hap door mijn keel kon krijgen.

We lieten de overheid weten dat het ons niet zou lukken om binnen de afgesproken tijd een schoolgebouw uit de grond te stampen. (Het departement van onderwijs belde ons nadien elk jaar op om te vragen hoe ze met het bouwen konden helpen. Jayne verzon de ene na de andere keer een smoes, maar zei dat ze vroeg of laat de waarheid zou bekennen: de profeet wilde niets van de school weten en gaf er geen toestemming voor.)

Ik was zo ontdaan over de afwijzing van het project van de charterschool dat ik geen les meer wilde geven. Toen het schooljaar was afgelopen nam ik mijn ontslag. Ik had geen toekomst binnen het onderwijs, in ieder geval niet zolang Warren Jeffs de macht van de profeet bezat. Ik dacht niet aan wat er na de dood van zijn vader zou kunnen gebeuren. Er was eigenlijk niemand die dacht dat Warren de volgende profeet zou zijn. En ik zeker niet. Daarvoor had hij veel te weinig capaciteiten.