36

Angela staarde in het glas, dat alweer leeg was. Vier glazen alcohol was de limiet die ze met haar ouders had afgesproken. Wat waren vier glazen op een hele avond? En wat viel er voor haar ouders eigenlijk te controleren? Ze zei gewoon dat ze er niet meer dan vier drankjes had gehad.

Morgen werd ze naar de afkickkliniek gebracht dus ze konden haar toch niet echt meer straffen. Ze kreeg een mix in haar handen geduwd en de barkeeper wees naar de man aan de andere kant van de bar. Freek! Hij hief proostend zijn bierglas omhoog en liet zich van de barkruk glijden. Breed grijnzend kwam hij op haar af lopen. Dit was haar laatste avond en op die lapzwans zat ze dus niet te wachten.

‘Ik heb jou al een tijd niet meer gezien. Volgens mij was de laatste keer toen je hier voor pampus in de hal lag en door een ambulance werd afgevoerd.’ Met een wrang lachje liet ze hem weten dat hij het juist had. Wraakgevoelens borrelden op. Als hij zijn bek had gehouden, dan waren haar ouders er waarschijnlijk nooit achter gekomen. Dan was er geen afkickkliniek geweest en had ze nog elk weekend de bloemetjes buiten kunnen zetten.

‘Bedankt voor je drankje.’ Ze stak het glas omhoog en keek hem verleidelijk aan. Dit was haar kans om wraak te nemen.

Zolang hij maar dacht dat hij vanavond een kans bij haar maakte, zou hij blijven trakteren. Ze ging er eens goed van profiteren. Waar was Gino? Hij was de enige die ze kon vertrouwen. ‘Ik ben zo terug, schat.’ Ze klopte Freek op zijn been en keek zoekend in het rond. Toen ze Gino zag liep ze op hem af en trok hem mee een hoek in. ‘Gino, ik heb je hulp nodig. Ik wil die hufter aan de bar een loer draaien. Ik drink hem helemaal platzak.’

‘Freek? Vergeet het maar… Die heeft meer geld dan jij kunt opdrinken. Laat die vent toch. Geniet van je avond. Voordat je het weet staat je vader voor de deur.’

‘Mijn besluit staat vast. Jij moet ervoor zorgen dat ik niet met mijn dronken kop met hem zoenend in een donker hoekje beland. Beloofd?‘

‘Je speelt met vuur.’

‘Niet als ik op jou kan rekenen. Beloof dat je me beschermt tegen die lamzak.’

Gino knikte. ‘Maar als je te ver gaat, grijp ik in. Ik ga niet weer toezien hoe je in een coma wordt afgevoerd.’

‘Je bent een schat.’ Ze drukte een kus op zijn lippen en huppelde terug naar de bar, waar Freek ongeduldig op haar zat te wachten.

Al haar vrienden, met uitzondering van Rianne die volgende week terugkwam van haar reis naar Australië, waren naar De Roze Kaketoe gekomen: Fred, Vincent, Ed, Marcel, Rogier en Gino. Angela was nog geen vijf minuten binnen of ze werd aangeklampt door feestgangers die een pilletje van haar wilden kopen. Ze moest nee zeggen, en daar had ze toch wel moeite mee. Fred negeerde haar al de hele avond en als hij toch iets tegen haar zei dan was hij kortaf. Rogier en Ed hadden geïnformeerd naar de behandelingen in de afkickkliniek. Gino en Marcel hadden meegeluisterd maar niets gezegd, Vincent had zich omgedraaid en Fred was bij een groep luidruchtige meisjes gaan staan. Ed begreep niet dat ze uit vrije wil voor een behandeling had gekozen. ‘Weet je nog…’ had hij gebruld en hij had allerlei anekdotes opgehaald. Die keer dat ze alle restjes wijn, bier, Smirnoff, Passoa had gemixt en dat ze na het drinken ervan kotsend in de struiken lag. Hoe vaak had ze niet kotsend in de struiken gelegen? Ze waren de tel kwijt. ‘Wel honderd keer’, had Ed beweerd. ‘Weet je nog dat we de keet werden uitgetrapt omdat Rogier ruzie kreeg met die gozer? Jij ging toen helemaal door het lint en gooide met je zatte kop een raam in.’ Er werd gelachen. ‘En die keer dat je lallend bij een portier om de nek hing en hem allerlei seksueel getinte voorstellen deed. We hebben je moeten meesleuren.’

‘Het mooiste vond ik de wet T-shirt-wedstrijd die Rianne heeft gewonnen’, riep Vincent. Hij reikte naar zijn restje bier op tafel. ‘Jij had je beha uitgedaan en bij Ed om zijn hoofd geknoopt. Weet je nog?’

Angela’s benevelde geest worstelde zich door haar geheugen, maar het leek zo goed als leeg te zijn. ‘Ik kan het me niet herinneren’, zei ze en ze sloeg het laatste restje in haar glas achterover.

Freek schoof zijn kruk wat dichter naar haar toe en legde zijn hand op haar dijbeen. ‘Wil je nog iets drinken?’ vroeg hij terwijl hij zijn gezicht gevaarlijk dicht bij het hare hield.

‘Jongens, Freek trakteert. Wie wil er een biertje? Doe mij maar een mixje.’ Misschien moest ze het wat rustiger aan doen. Dit werd beslist haar laatste drankje. Hoeveel had ze er op? Twee, drie, vijf ? Freek schoof een vol dienblad op tafel en de jongens grepen enthousiast een glas. ‘Ik ga effe… effe naar…’ Angela stond op en hield zich vast aan de tafel.

‘Wow.’ Haar hoofd tolde en ze wankelde op haar benen. ‘Het gebouw stort in’, gilde ze lachend. Ze zette een stap en zakte door haar knieën. ‘Die rotschoenen’, mompelde ze.

‘Goedkope klotedingen.’ Ze bukte zich om haar pumps uit te trekken en verloor haar evenwicht.

Freek greep haar vast voordat ze viel. ‘Kom, meisje, ik breng je even naar buiten voor wat frisse lucht.’ Gino stond met zijn rug naar Angela, starend naar een meisje dat zich op de klanken van de muziek in allerlei wulpse bochten wrong.

Freek ondersteunde Angela tot in de hal en wierp een snelle blik over zijn schouder voordat hij haar naar het parkeerterrein trok. ‘Gaat het al wat beter?’ Hij loodste haar naar zijn BMW, achter in het parkeerterrein. Giechelend en proestend leunde ze tegen de auto. Freek viste zijn autosleutels uit zijn zak en opende de portieren. De koplampen schoten nerveus aan en uit. Hoffelijk hield hij het portier voor haar open.

‘Gaan we ergens heen? Mijn vrienden… Mijn schoenen liggen nog… Ik ga terug, ik wil wat drinken.’

‘Ik heb nog een fles Bacardi in de auto. Wat denk je ervan om die samen gezellig op te drinken?’ stelde hij poeslief voor.

‘Zonder al die herrie om ons heen?’ Met lichte dwang duwde hij haar in de stoel, maar net voordat hij het portier wilde sluiten zag hij twee gedaantes achter hem opdoemen. Een vuist raakte hem vol in het gezicht. Hij kromp ineen en werd hardhandig tegen de grond geslagen. Een voet trapte in zijn maag, een tweede schop raakte zijn rug en een derde, vierde en vijfde keer volgde. Hij sloeg zijn armen beschermend om zijn hoofd en kromp in elkaar. Boze stemmen sneden door de lucht maar Freek kon ze niet verstaan. Door een harde klap op zijn achterhoofd werd het zwart voor zijn ogen.

Ondertussen had Vincent Angela uit de auto getrokken en geschreeuwd dat ze een trut was en dat ze mee moest komen. Gino pakte haar bij haar arm en samen sleurden de vrienden haar over het terrein, terug naar het feest. Ze bekommerden zich niet om de man die bewusteloos in het donker naast zijn auto lag.

Ze duwden Angela een kop koffie in haar handen, maar ze weigerde om het bruine spul op te drinken. ‘Je moet’, had Marcel haar bevolen. ‘Over een halfuur komt je vader je halen en je bent zo zat als een kanon. Probeer het nou maar…’ Ze had met een vies gezicht aan de koffie genipt en met een schuin oog naar de bierglazen op tafel gekeken. Toen haar vader een sms stuurde dat hij op het parkeerterrein op haar stond te wachten was haar toestand niet veel verbeterd. In de hal had ze van de jongens afscheid genomen, met uitzondering van Vincent en Fred die in geen velden of wegen te bekennen waren. Ed had haar omhelsd en haar sterkte gewenst en Marcel volgde zijn voorbeeld. Rogier had haar na een knipoog op de mond gekust, voor de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer. De kus waar ze zo lang naar had uitgekeken, het deed haar niets. Het waren gewoon twee natte lippen op de hare. Geen tinteling, geen vlinders in haar buik. Niets. Gino had haar naar buiten begeleid en haar daar in zijn armen getrokken. ‘Ik ga je missen’, had hij in haar oor gefluisterd. Ze had door zijn haren gewoeld en hem ‘haar schat’ genoemd. En toen was ze bij haar vader in de auto gestapt en reden ze het terrein af. Pieter reageerde furieus toen zijn dochter dronken naast hem in de stoel plofte. Hij wees haar op hun afspraak, maar zij wuifde zijn boze uitval met een brede glimlach weg. ‘Ik hou van jullie…’ had ze gelispeld en ze begon te giechelen omdat ze hem dubbel zag. Heel de rit naar huis zat Pieter foeterend achter het stuur en toen Bianca de deur opende en Angela van hem overnam reageerde hij zijn boosheid op haar af. Bianca negeerde zijn verwijten. In haar ogen hadden ze een goed besluit genomen. Natuurlijk deed het haar pijn om haar dochter in deze staat te zien. Maar ze was niet zo naïef geweest om te denken dat Angela zich aan de limiet van vier drankjes zou houden. In hemelsnaam… het kind was verslaafd. Bianca had de hele avond handenwringend op de bank gezeten en de uren afgeteld. Het leek een eeuwigheid te duren. De minuten leken wel uren en kropen tergend langzaam voorbij. Maar nu was Angela thuis en gloorde er hoop aan de horizon. Ze zette Angela onder de douche, waste haar haren en bracht haar naar bed. Bijna onmiddellijk viel Angela in slaap.