7

Geregeld checkte Angela haar horloge: Tien voor vier. Nog vijf minuten te gaan. Ze verbeet haar ergernis en zat op het puntje van haar stoel. Ze wist dat Rianne een kort rooster had vandaag en dat ze vijftig minuten geleden al naar het park was vertrokken. Rogier en Ed zouden rond drieën bij de skatebaan zijn en de rest kwam later. Angela had speciaal voor Rogier haar nieuwe shirt aangetrokken en wat make-up gebruikt. Ze had haar haar in een elastiek naar achteren gebonden in de hoop dat haar borsten beter uitkwamen.

Twee minuten… het leek eindeloos te duren. Toen eindelijk de zoemer door het gebouw galmde, schoot ze als een kanonskogel uit haar bank. ‘Ik heb een afspraak met de dokter’, liet ze de docent weten toen ze het lokaal uitstormde. Ze sprong de trappen af, gleed bijna onderuit en rende door de hal naar de uitgang. ‘Rustig lopen’, brulde een stem toen ze het kantoortje van de rector passeerde. Niet stoppen. Hij heeft je beslist niet herkend. Rennen!, flitste door haar hoofd. Ze rende naar buiten, het schoolplein over, de straat op. Pas aan het eind van de straat minderde ze vaart en keek ze hijgend over haar schouder naar het schoolgebouw waar de eerste leerlingen naar buiten kwamen. Niemand was haar gevolgd. Haar bezoekjes aan het park hield ze liever geheim. Hoe minder mensen ervan wisten, hoe beter. Ze negeerde het rode verkeerslicht en stak de straat over. Er werd getoeterd en een auto remde af. ‘Ben je levensmoe?’ blafte de bestuurder vanuit de auto. Angela deed alsof ze het niet hoorde. Met een stevige tred liep ze door. ‘Hé, trut… stap in.’ Een donkerblauwe Volkswagen reed stapvoets naast haar en stopte. Er werd geclaxonneerd en geschrokken keek Angela de bestuurder aan. ‘Kom dan…’ Het was Fred. Hoe kwam hij in hemelsnaam aan zo’n mooie auto? Hij boog zich over de passagiersstoel en opende het portier. ‘Ik geef je een lift.’ Hij wenkte ongeduldig dat ze moest instappen.

Het sombere gezicht van Angela lichtte op en ze huppelde naar de auto. ‘Ik wist niet dat jij een auto had.’

‘Cadeautje van mijn ouwelui, voor het behalen van mijn diploma.’ Hij trapte op het gaspedaal. De motor brulde en de auto kwam in beweging terwijl Angela met een gil het portier in het slot trok.

‘Idioot!’

Fred moest lachen. ‘Wat ben je toch ook een bang konijn.

Toon toch eens wat ballen.’ Hoofdschuddend draaide hij de volumeknop van de radio open en trapte het gaspedaal nog dieper in. De naald van de snelheidsmeter gaf zenuwachtig tussen de zestig en zeventig kilometer aan. De auto sneed door de bochten en met een angstig gezicht boorde Angela haar vingers in de zitting van de stoel. Baldadig trok Fred aan het stuur, waardoor de auto met piepende banden het parkeerterrein op reed. Bruusk remde hij af en drukte de radio uit. ‘Kijk eens aan, prinses… Heb ik je toch heelhuids naar de plaats van bestemming gebracht.’

‘Je rijdt als een gek.’

Hij grinnikte. ‘Ik ben toch geen oud wijf.’ Trots sloeg hij met zijn vlakke hand op het dashboard. ‘Dit is wel een Volkswagen Touareg 3.6 V6 met 280 pk. Daar moet je sportief in karren. Neem jij dat tasje naast je voeten mee.’ Hij stond al naast de auto te wachten tot zij was uitgestapt. Met een druk op de knop activeerde hij de portiervergrendeling.

Hij sloeg zijn arm rond haar schouders en trok haar mee het park in. ‘Volgens mij zitten ze allemaal al op ons te wachten. Je weet wat ze zeggen: het beste komt altijd het laatst.’ Hij kneep veelbetekenend in haar schouder. ‘Mannen!’ schreeuwde hij toen ze nog ruim honderd meter van hun vrienden waren verwijderd. Ze keken om. Enthousiast sprong Ed op en rende als een jonge hond op hen af.

‘Heb je nog wat kunnen regelen?’

‘Natuurlijk’, verzekerde Fred hem. ‘Ik kan alles regelen, dat weet je toch?’ Ook Rogier was gaan staan en zijn ogen vernauwden zich toen hij het tweetal zag aankomen. Angela voelde zijn blik op haar huid branden en ongemakkelijk probeerde ze de arm rond haar schouder van zich af te werpen. Tevergeefs. Freds vingers haakten zich in haar vlees vast en toen ze hem aankeek zag ze hem geamuseerd lachen. De rotzak! Hij deed het erom. Ze duwde demonstratief zijn arm weg, negeerde de blik van Rogier en liep op Rianne af.

‘Het zit in de tas van de prinses’, hoorde ze Fred zeggen.

Joelend rende Ed achter haar aan en graaide de tas uit haar hand.

‘Hoeveel krijg je?’ vroeg hij en inspecteerde de inhoud.

‘Twaalf euro.’

‘Twaalf ? Het wordt met de week duurder’, sputterde Ed tegen. Hij woog het zakje met wiet in zijn handpalm.

‘Luister eens…’ snoof Fred. ‘Ik gebruik die rotzooi niet, maar ik mag het wel telkens gaan kopen.’

‘Ja, logisch’, steunde Marcel zijn kameraad. ‘Jij bent de enige die oud genoeg is om het te halen. Wij krijgen het niet mee.’

‘Vandaar de prijs’, hield Fred vol. ‘Ik loop het risico dat een bekende mij daar binnen ziet gaan en dan zijn er nog kosten.

Mijn auto rijdt niet op water. Mag ik er ook een paar euro op verdienen? Jullie zitten relaxed op jullie gat te wachten tot ik die troep kom brengen.’

‘Wat zeur je nou over benzine? We zijn toch vrienden, en vrienden helpen elkaar zonder dat ze zich verrijken’, gromde Ed.

‘Alsof hij rijk wordt van die aalmoes van jou’, bemoeide Vincent zich nu met het gesprek.

‘Jongens, laten we nou geen ruzie maken’, suste Gino de gemoederen. ‘We delen de prijs, dus waar hebben we het over… twee euro de man.’

‘Het blijft matennaaierij.’ Met een nors gezicht haalde Ed een pakje shag uit zijn jaszak en liet zich in het gras zakken.

‘Een biertje?’ Gino stak een fles bier in de lucht en Fred knikte.

‘We hebben voor zaterdagavond gratis entreekaartjes voor de Wizard’, veranderde Rianne van onderwerp. Blij maakte ze een vreugdedansje in het midden van de kring. ‘We gaan allemaal, de hele groep.’

Freds ogen werden groot. ‘Gratis kaartjes? Die zijn fucking duur. Hoe kom je daar aan?’

‘Van Rasid. Hij heeft een oogje op me…’ Ze knipperde verleidelijk met haar ogen.

‘Is ‘ie zeker blind’, grapte Vincent en terwijl hij het zei, hoorde hij hoe beroerd die woorden klonken uit zijn mond.

Hij dook weg om de klap van Gino te ontwijken.

‘Wil jij niet mee?’ vroeg Rianne gemaakt vriendelijk.

‘Jawel!’

‘Dan kun je maar beter op je woorden letten, loser. Ik heb jou nog nooit iets zien binnenhalen met je uiterlijk. Gaat je ook nooit lukken.’ Lachend kreeg Rianne bijval van de groep en Vincent bond snel in.

‘Het was een grapje.’

‘Je neemt je moeder maar in de maling.’ Rianne schonk een laagje Bacardi in een plastic bekertje. ‘Kunnen Angela en ik zaterdagavond met jou meerijden, Fred?’

‘Tuurlijk. En om te bewijzen dat ik geen matennaaier ben mogen die twee junkies ook met ons meerijden.’

‘Dat is tof van je’, vond Ed en op handen en voeten kroop hij over het gras op Fred af. ‘Kom in mijn armen, rukker.’ Hij spreidde zijn armen en stak zijn tong uit, alsof hij hem wilde kussen.

‘Doe effe normaal.’ Lacherig duwde Fred Ed van zich af.

‘Hier…’ Rianne had de cola met de Bacardi gemixt en duwde de beker in Angela’s handen. Ze schonk een mix voor zichzelf in en nam een flinke slok.

‘Kan ik er nog bij?’ Vincent voelde de bui al hangen en probeerde nog een plekje te bemachtigen.

‘Nee, de auto zit vol. Jij hebt toch een brommer?’

Beteuterd beet Vincent op de binnenkant van zijn wang en keek Gino aan. Die haalde zijn schouders op. ‘Ik vraag wel aan mijn moeder of ze me brengt. Die zegt nooit nee.’

Fred knikte tevreden. ‘Als Vincent dan Rogier achterop meeneemt is het vervoersprobleem opgelost. Binnendoor is het met de brommer hooguit twintig minuten langer rijden.’

‘Mij best’, zei Rogier. ‘Ik leen de helm van mijn zus.’

Schoorvoetend ging ook Vincent akkoord.

‘Het feest begint om negen uur.’

‘Dan spreken we rond half tien op het parkeerterrein voor de Wizard af.’

Zwijgend had Angela de discussie aangehoord en de smoezen duizelden door haar hoofd. Hoe kon ze het aanbrengen bij haar vrienden dat een avond stappen voor haar er niet inzat? Haar ouders zouden nooit akkoord gaan. En hoe kwam ze aan geld om drankjes te kopen? Ze had vijfentwintig euro zakgeld waarvan de helft al was opgegaan aan make-up. Met een wrange glimlach nam ze een slok van haar mix. Ze begon te hoesten en haar gezicht betrok. De Bacardi brandde op haar gehemelte. Hoeveel had Rianne in haar cola gedaan? Gatver! Het leek alsof haar tong begon op te zwellen. Niets laten merken, zei een stemmetje in haar hoofd. Voorzichtig nipte ze aan haar beker. Ze had nu een ander probleem dat ze moest tackelen.