10

Vincent zat op zijn helm en keek even om toen hij de man en de vrouw zag aankomen. Zijn aandacht voor het stel was echter van korte duur. Angela nam een slok van haar drank en begon te hoesten en te proesten, voor Vincent een kans om de lachers op zijn hand te krijgen. Hij voelde zich behoorlijk gepasseerd toen Fred Ed en Marcel een lift voor zaterdag had aangeboden. Zelfs die nieuwe mocht mee in de auto. En hij mocht op de brommer naar de Wizzard. Wat als het ging regenen? Hoe kon Fred die twee losers boven hem verkiezen? Hij was toch zijn beste vriend? Dat had Fred tenminste eergisteren nog beweerd, toen hij hem had geholpen met het inbouwen van een speaker in de hoedenplank van zijn auto. Gratis, voor nop! Hoe vaak had hij Fred niet gesteund als de groep hem op de hak nam? Wel tienduizend keer. Maar toen Rianne hem daarstraks een sneer verkocht kreeg hij geen steun van Fred. Nee, Fred lachte zelfs smakelijk mee. Mooie vriend! Straks werd hij als de loser van de groep gezien, en dat liet hij niet gebeuren. Hij zou wel even bewijzen wat hij waard was. De loser, dat was dan toch een van die twee junkies waar geen zinnig antwoord uit kwam? Of zou hij zijn pijlen op de nieuwe richten? Die was niet bijdehand genoeg om hem van repliek te dienen.

Zijn ogen twinkelden kwaadaardig en hij ging in de aanval.

‘Ach, ach, ach… kindje toch?’ Het gezicht van Angela liep rood aan terwijl ze hoestend naar lucht hapte. ‘Heb je je verslikt? Dat heb je als je alleen maar limonade gewend bent. Misschien is het beter als je zaterdagavond thuis blijft. Veilig bij je mama en papa op de bank. Gezellig voor de tv met een glas thee.’ Met een spottende klank in zijn stem wendde hij zich tot Fred. ‘Die meid kotst je hele auto onder en die rotzooi krijg je echt niet uit je bekleding.’ Als hij Fred kon overtuigen, dan kwam er zaterdag een plekje in de auto vrij voor hem.

Angela perste haar lippen op elkaar en zocht wanhopig naar een gevat antwoord om hem de mond mee te snoeren. Maar haar hersenen leken wel uitgeschakeld te zijn. ‘Ze gaat gewoon mee’, besliste Rianne vinnig, ‘bemoeial!’ Ze was al ruim een jaar het enige meisje van de groep en ze was blij dat daar door de komst van Angela verandering in was gekomen.

Jongens waren leuk, maar alleen maar tussen de knullen zitten ging ook vervelen.

‘Wat nou bemoeial? We zijn geen peuteropvang’, pareerde Vincent. ‘Ze komt er zaterdag niet eens in. Je moet je legitimeren en ze is pas veertien. Veertien.’ Langzaam spelde hij haar leeftijd en keek de groep rond. Maar hij kreeg geen bijval.

‘Ze controleren bijna nooit je ID-kaart’, wist Rogier. ‘Tussen negen en tien is het hartstikke druk bij de ingang. Ze schuifelt tussen ons in gewoon mee naar binnen.’

Vincent maakte een wegwerpgebaar. Was hij dan de enige die zag dat dit kind problemen ging geven? Haar vader werkte bij de politie. ‘Jullie moeten het zelf maar weten. Als het misgaat, dan is dat jullie eigen domme schuld.’

‘Doe niet zo opgefokt.’ Ed nam een hijs van zijn sigaret en knipoogde naar Angela, om haar gerust te stellen dat het niet zo’n vaart zou lopen.

De twee rechercheurs lieten zich op gepaste afstand van de groep op een bankje zakken. Cees viste een verkreukelde sigaret uit het pakje en stak hem grommend in zijn mond.

‘Het zijn onze verdachten niet’, zei Sera terwijl ze grinnikend de gehavende sigaret van haar collega bekeek.

Cees zakte onderuit en blies de rook door zijn neus naar buiten. Hij keek van de groep weg en gaf haar knikkend gelijk. ‘Net droog achter de oren’, mopperde hij. ‘Kijk ze nou toch zitten met hun bier en wiet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.’ Hij snoof hoorbaar. ‘Het liefst trok ik mijn politiepas en nam het zootje ongeregeld mee naar het bureau. Het zal je kind maar wezen.’

Sera zuchtte. ‘We zijn met een onderzoek bezig, Cees. Een aanhouding zou onze zaak kunnen schaden. Binnen vierentwintig uur weet elke crimineel in de wijde omtrek dat de politie in het park rondsnuffelt.’

‘Ik maak er in ieder geval een aantekening in het politiesysteem van dat er zich een groepje van zes jongens en twee meiden in het park ophoudt. Ze bezorgen de parkbezoekers alleen maar overlast. Dat ze gaan werken.’

Sera rolde met haar ogen. Een van de jongens uit de groep stond op en liep de struiken in. ‘Welja… Gaat ‘ie doodleuk staan plassen.’ Cees trapte zijn sigaret onder zijn schoen uit. ‘Zullen we maar naar de auto gaan? Je zit jezelf alleen maar op te fokken.’ Met een afkeurende zucht kwam Sera overeind. ‘Vind jij dat normaal dan?’ viel Cees uit.

Hij volgde haar naar het parkeerterrein en keek nog even over zijn schouder naar de groep. Sera haalde de autosleutel tevoorschijn en drukte op een knop om de auto te openen.

Geïrriteerd trok Cees aan het portier en liet zich in de stoel vallen. De motor sloeg aan. Dit wordt een lange, ongezellige dag, dacht Sera kreunend. ‘We gaan dus op zoek naar de zwarte en de zilverkleurige Dodge Ram.’ Een onverstaanbaar gebrom was het antwoord. De auto maakte vaart en voor het eind van de weg kwam het mopperende navigatiesysteem naast haar weer tot leven. ‘Rechts!’ Ter ondersteuning schokte Cees met zijn hoofd. Ze passeerden de kroeg.

‘Ze zijn er niet’, zei Cees wat overbodig nadat ze langs het parkeerterrein waren gereden. Zuchtend liet hij zich weer in de autostoel vallen. ‘We kijken nog even in de zijstraten en dan rijden we door naar hun ouderlijk huis. Misschien treffen we ze daar.’ Er viel een stilte.

‘Ik hoorde dat je dochter Lynn op zichzelf is gaan wonen’, merkte Sera op. ‘Wat leuk!’

Het hoofd van Cees draaide met een ruk haar kant op. ‘Ik vind er anders niks leuks aan.’

De wenkbrauw van Sera schoot in de hoogte en plotseling begreep ze waarom haar collega zo van slag was. ‘Ben je daarom zo chagrijnig?’

‘Ik ben niet chagrijnig.’

‘Nee, je bent het zonnetje in huis. Allemachtig, Cees.

Kinderen vliegen een keer uit. Dat is gezond.’ Hij neuriede gemaakt vrolijk terwijl hij driftig door zijn aantekeningen bladerde. ‘Ze is toch het land niet uit?’

‘Gelukkig niet.’

‘Nou dan! Je kunt haar elke dag nog opzoeken.’ ‘Het is vreselijk stil in huis’, bekende hij terwijl hij met een zucht de map dichtsloeg. ‘Meestal had ze haar muziek hard staan.’ Er verscheen een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. ‘Hardrock! Niet om aan te horen.’

‘Wat een gemis…’ Hij schoot in de lach. Sera schakelde met een grijns een versnelling hoger en gaf gas.

Trix spitste zijn oren en sprong luid blaffend van de bank. Hij rende de gang in en wachtte tot de sleutel werd omgedraaid en de deur openging. ‘Je bent laat.’ Bianca zocht naar de afstandsbediening en zette het geluid van de tv zachter. Ze glimlachte toen Pieter binnenkwam. ‘Het is tien uur geweest.’

‘Ja, het is een lange dag geworden.’ Pieter drukte een kus op haar mond en liet toen languit op de driezitsbank vallen.

‘Wil je koffie of een biertje?’

Trix sprong bovenop zijn baas en duwde zijn snuit tegen zijn gezicht. ‘Gekke hond.’ Speels greep Pieter de oren van het beest vast en schudde zijn kop heen en weer. ‘Doe maar een biertje. Ik ben moe.’ Hij trok de hond tegen zich aan. ‘We hebben vandaag meer dan honderd gesprekken uitgewerkt.

Een rare gewaarwording om een gesprek tussen twee mensen te volgen zonder zelf opgemerkt te worden. Je bent een vlieg op het behang.’ Hij kwam omhoog en pakte het flesje van haar over. ‘En de gesprekken blijven maar binnenkomen. Die gasten doen niets anders dan bellen.

Verschrikkelijk! We hebben zoveel mogelijk gesprekken weggewerkt, want achterstand betekent gemiste informatie. We moeten up-to-date zijn.’ Hij klokte het bier naar binnen en schoot plotseling in de lach. ‘Weet je wat ze me geflikt hadden?’ Zijn ogen straalden terwijl hij zijn verhaal deed. Hij vertelde over zijn dag en ze genoot van zijn enthousiasme.

Na een uur informeerde hij uiteindelijk naar haar dag. Met een gemaakte glimlach had ze haar schouders opgehaald.

‘Zoals altijd. Niets bijzonders.’ Ze wilde zijn stemming niet verpesten door haar aanvaring met Angela. Wat had het ook voor nut? Het was gebeurd. Ze had na het eten nog bij Angela op de deur geklopt, maar geen antwoord gekregen. Ze had geroepen dat ze haar gedrag niet tolereerde, maar daar had ze het bij gelaten. Loze woorden, ze wist het. Maar wat kon ze anders? Ze was niet van plan om tegen een gesloten deur te schreeuwen of aan de deurklink te staan rammelen. Het was pubergedrag, niets meer. Waarom zou ze dat de sfeer laten verpesten? Pieter was zo enthousiast. ‘De hond heeft zo wel genoeg aandacht gekregen.’ Ze stond op en trok Trix van de bank. ‘Ik kom even lekker bij je liggen.’ Ze trok veelbetekenend haar wenkbrauwen op en kroop tegen hem aan. ‘Gezellig zo…’