20

Ongeduldig checkte Angela haar horloge. Nog vijf minuten voor het pauze was. Ze borg haar pen al op in het etui en ritste het dicht. Zweetdruppels gleden over haar rug en ze voelde een paniekaanval opkomen. Waarom kropen die laatste minuten altijd zo langzaam voorbij als je haast had?

Garritse, de docente Duits, ratelde maar door over naamvallen en vervoegingen. Haar mond bewoog maar de woorden drongen de laatste twintig minuten al niet meer door tot Angela. Ze kneep haar handen tot vuisten, haar knokkels kleurden wit. Nog twee minuten. Met een zucht beet ze op haar onderlip. Mens, houd toch je snater!

Alsjeblieft… wanneer gaat die ellendige bel af. Nog acht seconden, nog zeven, nog zes… ‘Vergeet morgen niet…’ Garritse stak een formulier in de lucht maar Angela stond al naast haar stoel. Ze graaide haar spullen bij elkaar en schoof de stapel boeken in haar tas. ‘Angela…’ Maar het meisje leek de docente niet te horen. Gespannen haalde ze haar vingers door haar lange haren en ze sloot opgelucht even haar ogen toen de bel tot leven kwam. ‘Angela, ik praat tegen je.’

Geïrriteerd keek ze de docente aan. Wat moest dat stomme mens van haar? Al dat gezeur aan haar hoofd… Het kostte Angela moeite om niet haar middelvinger op te steken.

‘Jaaahaa. Ik hoor u wel.’

‘Zeg, jongedame, kan het wat minder?’ Angela kreunde inwendig. ‘Ik moet heel nodig plassen. Ik doe het bijna in mijn broek.’ Ze wiebelde van haar linker- op haar rechterbeen. ‘Mag ik alstublieft gaan?’

‘Ja, en daarna kom je direct terug. De laatste tijd vind ik jouw gedrag echt beneden alle peil. Je prestaties zijn slecht, je haalt de ene na de andere onvoldoende en je let nauwelijks op tijdens de les. Ik weet niet waar jij last van hebt, maar zo ken ik je niet en zo wil ik je ook niet leren kennen. Ga nu maar…’

‘Whatever…’ gromde Angela en met een opstandig gebaar schoot ze de klas uit. Ze beende de toiletruimte voorbij en rende de trappen af, naar de uitgang. Op het schoolplein maakte ze haar tas open en trok het waterflesje, dat ze thuis zorgvuldig met Bacardi had gevuld, tevoorschijn. Haar vingers trilden toen ze de dop losschroefde en de fles aan haar mond zette. Ze nam een flinke slok en voelde hoe langzaam de paniek uit haar lijf wegebde. Haar schouders zakten en ze hief haar gezicht naar de zon zodat die het kon verwarmen. ‘Weet je al wat je van je ouders krijgt?’ vroeg een stem naast haar. Angela liet haar waterflesje zakken. Ook dat nog… Melanie en Tessa waren haar gevolgd en keken haar afwachtend aan.

‘Een neuscorrectie…’ Ze grijnsde toen ze de verbaasde gezichten zag.

‘Meen je dat nou?’

Je kon ze ook alles wijsmaken. ‘Ja, tuurlijk. Ik voel me niet compleet met deze neus. Ze snijden de top eraf.’

‘O, wat eng.’ Tessa trok wit weg. ‘Geef je nog een feestje?’

Angela nam een slok en zuchtte. ‘Nee, ik zit dan waarschijnlijk nog in het verband. Dus geen feestje, maar een cadeau is altijd welkom. Ik moet even…’ Ze wees met het flesje naar Rianne, aan de andere kant van het plein, en liep toen weg. ‘Rianne, help! Ik word belaagd door kleuters.’

Rianne zwaaide toen ze Tessa en Melanie naar haar zag kijken. ‘Het is net een plaag. Ik ben eh…’ Angela twijfelde. ‘Ach, laat maar.’ Ze had Rianne en de anderen dolgraag willen uitnodigen voor haar verjaardag maar dan viel ze door de mand. Niet alleen bij haar ouders maar ook bij haar vrienden. Ze kon hen moeilijk limonade aanbieden en stiekem alcohol schenken kon ze wel vergeten met een vader als politieagent. Thuis vieren was dus geen optie. Ze kon natuurlijk een extra rondje geven als ze nog eens gingen stappen. Maar dan had ze wel geld nodig. ‘Hoe is je tentamenweek gegaan?’

Rianne glunderde. ‘Tot nu toe één vijf en de rest voldoendes. Ik wil me nu concentreren op de examens. Ik kom voorlopig even niet naar het park. Ik moet mijn diploma halen, want nog een jaar op deze kloteschool overleef ik niet. En als ik geslaagd ben…’ Ze stak haar handen smekend in de lucht.

‘Dan ga ik een paar maanden niets doen, alleen maar feestvieren. Misschien ga ik een paar weken naar familie in Australië… Ik vind wel dat ik dat verdiend heb.’

‘Australië? Who…’ Angela nam een paar flinke slokken uit de waterfles. Ze realiseerde zich plots dat haar beste vriendin straks niet meer op school zat. Dat ze het met Melanie en Tessa moest doen. Haar hart bonkte wild tegen haar borstkas en het was alsof haar keel langzaam werd dichtgeknepen.

Met twee handen hield ze het flesje tegen zich aangedrukt.

Het werd een nachtmerrie, dat stond vast.

Het waterflesje stond op de hoek van de tafel. Het was nog driekwart vol, genoeg om de schooldag door te komen.

Zolang Angela het kon zien raakte ze niet in paniek. Ze voelde zich beroerd nu ze wist dat ze haar verjaardag niet met haar vrienden kon vieren en dat ze volgend jaar alleen in dit gat moest zien te overleven. Haar hele leven was rot. Een doffe ellende. Als ze maar niet dachten dat zij als een braaf trutje het jaar ging afmaken. Ze wilde ook reizen en feesten en… Zelfs een verjaardagsfeest was haar niet gegund. Ze voelde zich misselijk en ze schoot uit haar stoel omhoog. ‘Ik ga even naar de wc.’

Thijsman, de docent Nederlands, liet zijn boek zakken en keek haar verbouwereerd aan. ‘Pardon?’

‘Ik voel me niet goed.’ Angela graaide het waterflesje van tafel en zonder een reactie van Thijsman af te wachten beende ze het leslokaal uit. Ze had zich opgesloten in de wc en leunde nu met haar rug tegen de muur. Nog twee lesuren te gaan. Zouden ze haar zoeken als ze hier bleef zitten? Ze wilde naar huis, een paar minuten op bed gaan liggen. Even wegdoezelen en aan niets denken.

‘Angela?’ Er werd op de deur gebonkt.

Angela sloot haar ogen. ‘Kunnen jullie me geen vijf minuten met rust laten? Wat moet je?’ Ze rukte de deur open en vloekte toen ze Thijsman zag staan. De idioot was haar het meisjestoilet in gevolgd. Was er hier dan niets meer heilig? ‘Nou, nou… Wat een taal. Wat is er met jou aan de hand?’

Thijsmans gezicht betrok.

Wat kon het haar eigenlijk nog schelen wie er voor haar stond? Dat gezeik van al die pennenlikkers… ‘Ik heb hoofdpijn, buikpijn en ik ben misselijk.’ Ze keek de docent uitdagend aan. ‘En het wordt er niet beter op als u op de deur blijft bonken. Dus als u het niet erg vindt, dan kots ik liever alleen.’ Met een dreun sloeg ze de deur weer dicht. Het bleef even stil. Waarschijnlijk was Thijsman dit ook niet gewoon.

‘Moet iemand je naar huis brengen?’ Zijn stem klonk wat onvast.

Angela slaakte een diepe zucht. ‘Dat is erg lief van u maar… ik wil effe… alleen zijn.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Rot op’, spelden haar lippen geluidloos tegen de deur. Om er zeker van te zijn dat Thijsman niet op haar bleef wachten maakte ze wat kotsgeluiden. Daarna liet ze zich stil op de toiletpot zakken en begon ze te giechelen.

Ze speelde met de kauwgom in haar mond terwijl ze stond te wachten totdat het lesuur was afgelopen. Toen het signaal eindelijk klonk vlogen de deuren open en stroomden de leerlingen als een zwerm ijverige bijen naar buiten. Angela stak haar hand op toen ze Melanie en Tessa het lokaal uit zag komen. ‘Heb je mijn tas?’ Melanie schudde haar hoofd. ‘Pak dan even…’ Angela zuchtte geïrriteerd. Wat was het toch een trut. Alsof ze nog zin had om Thijsman onder ogen te komen. Die ging natuurlijk allerlei vervelende vragen stellen.

Melanie liep terug het lokaal in en niet veel later stond Thijsman in de deuropening. Hij wenkte haar. ‘Het gaat weer iets beter’, zei Angela. ‘Sorry dat ik zo snauwde, maar ik voelde me echt beroerd.’ Ze merkte dat hij haar maar half geloofde. Ze schonk hem haar liefste glimlach en dat werkte. Zijn gezicht brak open.

‘Het is je vergeven. Doe je het wel rustig aan? Je ziet nog lijkbleek.’

Melanie sloeg haar arm rond haar schouder. ‘Gaat het?’

‘Nee. Ik denk dat ik maar naar huis ga. Wil jij mij afmelden?’

Angela slofte piekerend richting het park terwijl ze ondertussen aan haar waterflesje nipte. Als ze haar vrienden wilde trakteren voor haar verjaardag had ze geld nodig. Eén rondje kostte al snel vijfentwintig euro. Het geld vloog haar portemonnee uit. Ze had een week haar uitgaven bijgehouden en toen kwam ze op negentig euro. En niet alleen aan drank. Ook aan sigaretten en kauwgom. Haar vader had een spaarpot met kleingeld en dagelijks haalde ze daar wat uit. Ze voelde zich er helemaal niet schuldig over.

Maar ja… er ging meer uit dan hij spaarde. Het werd te link, en daarom stal ze geld uit de portemonnee van haar moeder. Meestal ’s avonds laat als haar moeder lag te slapen. Of ze leverde lege limonadeflessen in voor het statiegeld, maar dat bracht eerlijk gezegd niet veel op. Ze had zelfs een nieuwe dvd en een cd van haar vader verkocht aan Harold uit de vierde. Ze kon natuurlijk aan haar familie geld vragen voor haar verjaardag. Onlangs had ze in een advertentie gelezen dat je goud kon inleveren voor geld. In de buffetkast lagen de sieraden van haar moeder. Ze droeg ze toch nooit. Een ringetje meer of minder…

‘Angie.’ Angela draaide zich om. Aan de overkant stond Fred tegen zijn auto geleund. ‘Ben je vrij?’

‘Ik heb vrij genomen’, riep ze terug. Zonder te kijken stak ze de straat over. Een auto kwam met piepende banden tot stilstand en de man achter het stuur vloekte. Ze toonde hem haar middelvinger en rende schaterend op Fred af. ‘Eikel!’ schreeuwde ze de auto na. ‘Ga je naar het park, Fred?’

‘Ik moet eerst nog wat rotzooi voor Edje halen.’

Angela liet haar rugtas op de grond zakken en kneep haar ogen half dicht. Haar hersenen draaiden op volle toeren.

‘Wat verdien jij daar nou aan?’

Fred haalde zijn schouders op. ‘Een paar euro.’

‘Kunnen we samen niet een handeltje beginnen?’

Fred trok zijn wenkbrauwen op en schoot in de lach. ‘Een handeltje? Van dat beetje dat Ed en Marcel gebruiken?’

‘Nee, we pakken het groots aan. We kunnen pillen verkopen op feestjes. Jij kunt gemakkelijk aan xtc komen, toch?’

‘Bedoel je dat we gaan dealen? Ben je wel lekker?’

‘Sinds wanneer ben jij het braafste jongetje van de klas? Je dealt nu toch ook?’

‘Dat is een vriendendienst.’

‘Zeur toch niet. Als jij de pillen koopt, dan verkoop ik ze en dan delen we de winst.’

‘Dat durf jij niet!’

‘Echt wel. Doen?’

Fred keek haar lang aan voor hij antwoordde. ‘Oké.’