25

Het waren de stemmen op de achtergrond die Angela uit een zwart gat naar boven trokken. Ze deed haar ogen open en zag haar moeder staan. ‘Mam?’ Een intense pijn bonkte in haar hoofd en haar keel voelde rauw. Moeizaam probeerde ze het speeksel weg te slikken. Haar vader verscheen in haar gezichtsveld en ze fronste haar voorhoofd. ‘Waar ben ik?’ De witte muren, de televisie aan het plafond, het stalen bed.

‘Je bent in het ziekenhuis’, zei haar vader en hij legde zijn hand op die van haar. ‘Ze hebben je maag leeggepompt.’ Ze ontweek zijn blik en probeerde de herinneringen aan de vorige avond naar boven te halen, maar haar geheugen liet haar jammerlijk in de steek.

‘Je weet waarschijnlijk zelf wel waarom?’

Ze beet op haar lip. ‘Nee, eigenlijk niet.’ Losse flarden doemden vanuit een dikke mist in haar hoofd op.

‘Doe niet zo achterlijk. Waar zie je ons voor aan?’ viel Pieter uit. De ergernis stond op zijn gezicht te lezen. ‘Je heb jezelf bewusteloos gezopen. Hoe krijg je zoiets voor elkaar?’

‘Het is een gave’, antwoordde ze laconiek.

‘Waar ben je mee bezig?’ Bianca trok haar man weg van het bed en nam het van hem over. ‘Ze gaan je straks onderzoeken en dat wordt geen prettige ervaring, dat kan ik je garanderen. Ze denken dat je organen beschadigd zijn door regelmatig alcoholgebruik. Is dat waar?’

‘Ik ben moe.’ Angela sloot haar ogen en hoopte dat het gezeur hierdoor zou stoppen.

‘Ik vraag je wat!’ Bianca liet zich niet afschepen, maar het bleef stil. Een koude rilling liep over haar rug. ‘Mijn God… Dus het klopt! Angela… hoe kan zoiets gebeuren?

Angela hield haar ogen gesloten toen ze zachtjes antwoordde: ‘Je weet nog maar de helft…’

Verdriet en angst stonden op het gezicht van haar moeder te lezen en dat had Angela geraakt. Ze had er nooit bij stilgestaan dat ze met haar gedrag ook haar ouders zou kwetsen.

‘Angela…’ Ze besloot om te doen alsof ze sliep zodat ze tijd kon winnen om een plan te bedenken. Een verklaring die minder hard aankwam dan de werkelijkheid. Maar met welke leugen kon ze nog op de proppen komen, nu de specialisten zich ermee gingen bemoeien? Het waren collega’s van haar moeder! Die zouden haar snel genoeg inlichten als de waarheid aan het licht kwam. Hoe had het zo uit de hand kunnen lopen? Ze ging in gedachten terug in de tijd. Naar het moment dat ze haar vrienden voor het eerst in het parkje, na schooltijd, had ontmoet. Angela had het als een kans gezien om nieuwe vrienden te maken.

Totaal ontredderd hadden Pieter en Bianca het ziekenhuis verlaten. Pieter had de auto gestart en was traag het parkeerterrein afgereden. Peinzend staarde Bianca naar het licht van de koplampen dat over het zwarte asfalt danste. Ze probeerde krampachtig te achterhalen wanneer ze in die vijftien jaar een steek had laten vallen. Ze had gefaald. Haar kind lag met een alcoholvergiftiging in het ziekenhuis en zij wist niet eens dat ze alcohol dronk. Was ze blind geweest? Had ze strenger moeten zijn? Haar meer controleren? Maar wat viel er te controleren? Die enkele keer dat ze met haar vrienden naar een feest ging? Bianca sloot haar ogen en luisterde naar het verwijtende stemmetje dat zich in haar hoofd had genesteld. ‘Je bent een slechte moeder, slecht… slecht.’ Ze slikte een traan weg. Ze hadden maar één kind en zelfs dat kind konden ze niet in het gareel houden. Pieter had een paar keer vanuit zijn ooghoeken zijn vrouw geobserveerd. Het was alsof hij haar gedachten kon lezen.

‘De arts maakt volgens mij een inschattingsfout’, verbrak hij plotseling de stilte. ‘Heb jij Angela wel eens dronken gezien? Ik heb haar hooguit twee keer met een cocktail zien lopen.

Verleden jaar tijdens de kerst. Weet je nog dat ze toen een vies gezicht trok? We hebben er nog om gelachen. En dan zou ze nu plotseling een flinke drinker zijn? Ik zou niet weten wanneer en waar ze dat dan zou doen. Jij?’

Bianca schudde haar hoofd. ‘Ik weet ook niet wat ik ervan moet denken. Ze gaat bijna nooit naar feestjes. Dit is misschien haar tweede of derde keer. We hadden toch iets moeten merken?’

‘Die vent is gek’, gromde Pieter.

‘Wim Verstraten is anders wel een kundige arts’, verdedigde Bianca haar collega.

‘Je zult zien dat de testresultaten morgen niets uitwijzen. Het moet wel een vergissing zijn.’ Pieter zette zijn richtingaanwijzer aan en parkeerde de auto achter de flat. Hij draaide de contactsleutel om en keek haar aan. ‘Als je geen alcohol gewend bent, vallen vijf of zes biertjes al snel verkeerd.’

Bianca gooide het portier in het slot. ‘Inderdaad. Angela is helemaal losgegaan en heeft het onderschat. Ze is niet het type dat regelmatig drinkt.’

Pieter kneep bemoedigend in haar hand. ‘Zo is het! Maar ondertussen is het zes uur. We melden ons af van het werk en proberen nog een paar uurtjes te slapen.’

‘Ik denk dat er van slapen niet veel zal komen.’

‘Laten we het toch proberen.’ Hij drukte een kus op haar hand en trok haar in de lift tegen zich aan. ‘Angela heeft ons straks nodig en aan twee oververmoeide oudjes heeft ze niets.’ Er gleed een trieste glimlach over zijn gezicht terwijl hij nogmaals zachtjes in haar hand kneep. Maar Bianca kreeg gelijk. Ze lag te woelen en te draaien en uiteindelijk was ze rond half acht uit bed gestapt. Ze keek naar de borstkas van haar man die ritmisch op en neer ging. Hoe was het mogelijk dat hij nu kon slapen? Ze liep op blote voeten richting de badkamer om een slokje water te drinken. Trix trippelde achter haar aan. Voor Angela’s slaapkamerdeur bleef Bianca staan. Weifelend keek ze naar de hond en legde ze haar hand op de klink.

‘Misschien heeft Angela een dagboek of vind ik er aanwijzingen die wat meer duidelijkheid kunnen geven’, fluisterde ze tegen de hond. Het voelde zo dubbel om haar kamer te doorzoeken. Het was stiekem, maar aan de andere kant… Het ging om de gezondheid van haar kind. Vooruit, commandeerde de stem in haar hoofd. Ga naar binnen. Je hoeft haar kasten toch niet te doorzoeken? Gewoon even rondkijken… Bianca opende de deur en bleef in het midden van de kamer staan. Speurend keek ze rond. Het was een normale, alledaagse meidenkamer met posters van popartiesten aan de muur. In de hoek stond een witgeschilderd bureau met daarop een computer en twee speakers. Trix sprong op het bed en zocht er tussen de kussens en kleding een geschikt plekje om alles te overzien. In de hoek van de kamer stond Angela’s rode rugtas. Bianca draaide haar hoofd weg en probeerde de tas te negeren. Ze liep naar de boekenkast en bekeek de prullaria die daarin stonden uitgestald. Haar hand gleed langs de rij met boeken die op kleur waren gesorteerd. Maar de rugtas in de hoek trok haar als een magneet. Misschien dat in haar agenda… Waarom niet? Als moeder had ze het recht om te kijken. Ze beende naar de hoek van de kamer en tilde de tas van de grond. Onhandig frunnikte ze de voorflap los en opende de tas. Schoolboeken, een etui, een leeg waterflesje en een kladblok. Ze smeet de inhoud op het bed en vond de agenda onderin de tas. Langzaam liet ze zich op het bed zakken.

Haar vingers gleden over de inktblauwe hartjes die op de kaft waren gekribbeld. Ze beet op haar onderlip en sloeg de agenda open. Het eerste kwartaal van het schooljaar stond keurig ingevuld: lokaalnummers, huiswerk en adressen van vriendinnen en vrienden. De bladzijdes van de afgelopen twee maanden waren bekrast met kronkelige tekeningen die over het papier dansten. Onder in de hoek van elke velletje stond een reeks getallen. Bianca bladerde terug: doodskoppen omringd met hartjes, vreemde karikaturen en stripachtige poppetjes. Met een zucht sloeg ze de agenda dicht. Haar blik bleef aan de kledingkast haken en ze stond op. Ze trok de deur open en doorzocht de jaszakken maar ze vond niets buiten twee halfvolle pakjes kauwgom en een briefje met daarop dezelfde cijferreeks als in de agenda. Ze drukte de computer aan en vloekte toen er om een wachtwoord werd gevraagd. Wat had ze dan gedacht? ‘Wat ben je aan het doen?’ Pieter stond in zijn onderbroek in de deuropening en haalde zijn vingers door zijn grijsblonde haren.

‘Ik hoopte antwoorden te vinden op de vragen die door mijn hoofd spoken. Ze is de laatste tijd erg veranderd. Zou ze ongelukkig zijn geweest? Werd ze gepest of had ze andere problemen? Ik snap niet waarom ze gisteravond zo belachelijk veel heeft gedronken. Er moet toch een reden zijn?’

Hij kwam naast haar staan en legde een hand in haar klamme nek. ‘Probeer de naam van de manege eens?’

‘Denk je?’ Bianca nam achter het bureau plaats en begon te typen. ‘Fout.’ Ze kreunde inwendig.

‘Trix misschien? Nee! Probeer de naam van een vriendje?’

‘Ze heeft geen vriendje. Alleen de jongens van haar kliekje. Hoe heten ze: Rogier, Fred, Ed… Allemaal fout.’

‘En dat joch met dat bruine haar dat alle kanten opspringt?

Met dat bolle gezicht…’

‘Gino! Ook niet.’

‘Hoe heet die vriendin waar ze regelmatig logeert? Die wat verderop woont… Is dat niet Ramona?’

Bianca schudde geïrriteerd haar hoofd. ‘Je weet eigenlijk maar bar weinig van je dochter. Dat meisje heet Rianne.’ Bianca’s vingers gleden over de toetsen maar het had allemaal maar weinig resultaat. Ze slaakte een diepe zucht en drukte gefrustreerd de computer uit. ‘Het heeft geen zin.

Laten we ons klaarmaken om terug naar het ziekenhuis te gaan. Ik ga douchen.’ Pieter knikte en hij volgde zijn vrouw naar de douche.