18

‘We hebben toestemming om camera’s en eventueel microfoons te plaatsen’, zei rechercheur Van Buren terwijl hij het formulier liet zakken en zijn bril afnam. De foto’s van de camping lagen op de vergadertafel uitgestald en team Zuiderdrugs en drie leden van het observatieteam bestudeerden de omgeving. ‘Hoe wil je dit aanpakken?’ Van Buren leunde achterover in zijn stoel en keek Paul Hoogeboom, commandant van het observatieteam, afwachtend aan.

‘Onze jongens hebben op de locatie een vooronderzoekje gedaan.’ Paul wees op het houten gebouw schuin tegenover de caravan waarin de gebroeders Klooster zich hadden teruggetrokken. ‘Dit is het centrale sanitair gebouw van dit terrein.’ Met een pen omcirkelde hij het gebied. ‘Een drukke locatie. Er lopen veel mensen in en uit en dat verhoogt het risico om ontdekt te worden. Maar misschien kunnen we een verstopping veroorzaken, zodat er werklui aan de slag moeten. We luisteren de telefoon van de campingeigenaar af zodat we weten welk bedrijf hij inhuurt. Het graaf- en herstelwerk zorgt voor de nodige chaos op het terrein. Dat geeft ons een dekmantel, want als iemand van ons wordt opgemerkt, zal men denken dat we bij het herstelbedrijf horen. De kampeerders focussen zich op de toiletruimtes terwijl wij proberen via de rechterflank de nodige camera’s te plaatsen. Een richtmicrofoon lijkt mij geen optie vanwege het omgevingsgeluid: een toiletgebouw met pompen die om de paar uur aanslaan, graafwerkzaamheden, spelende kinderen, toiletten die doorgespoeld worden…’ Er werd instemmend geknikt.

‘En hoe wil je een verstopping creëren?’

‘Simpel! Zet twee collega’s met een jong kind in een camper op het kampeerterrein. Een camper heeft een chemisch toilet dat geregeld geleegd moet worden en een campinggast die zijn toilet komt schoonmaken valt niet op. Baby’s gebruiken luiers… We spoelen een heel pak luiers door het toilet en dat geeft op een zeker moment een behoorlijke verstopping.’

‘En waar halen we een gezin met jonge kinderen vandaan?’ wilde Sera weten.

Met een grijns keek Van Buren haar aan. ‘Hoe oud zijn jouw kinderen? Als ik mij niet vergis komt jouw gezin wel in aanmerking.’

‘Ik geloof dat je nu echt je verstand verloren hebt!’ Er werd gelachen.

‘Je krijgt een gratis weekje weg met een camper… en dan doe je moeilijk’, plaagde Heleen haar.

‘Dat is dan geregeld’, meende Van Buren, die met een sussende beweging Sera de mond snoerde. ‘Waar willen jullie de camera’s plaatsen?’

Hoogeboom tikte met zijn pen op de plattegrond. ‘We kunnen hier een aanhangwagen met zand plaatsen, dat valt niet op. In een van deze bomen hier hangen we een vogelhuisje met camera en met deze lantaarnpaal kunnen we waarschijnlijk ook wel iets. En op een strategische plek op het parkeerterrein plaatsen we een auto met een camera in de grille. Dat lijkt me wel voldoende. Op de dagen dat wij de camera’s gaan plaatsen, moeten jullie de telefoons van de broertjes live afluisteren. Stel dat ze onraad ruiken en om versterking bellen, dan wil ik mijn mensen daar weg. Jullie zijn onze oren. Daarnaast vergt het bekijken van de beelden veel tijd, houd daar rekening mee. We praten over vier camera’s die vierentwintig uur per dag filmen. Elke minuut moet door jullie team bekeken worden.’

‘Dan draaien we overuren, het is niet anders’, besliste Van Buren.

Heleen zuchtte hoorbaar. ‘Ook dat nog… Ik ben al weken moe en ik snak naar een paar dagen vrij.’

‘Dat zit er voorlopig niet in, maar zodra dit onderzoek afgerond is zijn jullie de eersten die verlof mogen nemen. Ik praat wel met de leiding.’ Van Buren stond op. ‘Jouw man heeft hoop ik een rijbewijs?’ Sera knikte. ‘Maar ik weet nog niet of mijn man en ik wel willen meewerken aan dat plannetje van jullie.’

‘Hoe gaat het met mijn twee favoriete collega’s?’ Rob van Buren kwam met een vol dienblad de tapkamer binnen. Hij rolde een stoel tussen de twee vrouwen in en zette een kop thee en een kop koffie op het bureau neer. Heleen schoof haar hoofdtelefoon omhoog en keek hem afwachtend aan. ‘Wat nou?’ riep de rechercheur verontwaardigd. ‘Mag ik jullie niet iets te drinken brengen? Koekje erbij?’

‘Wat heb je nodig?

‘Niets! Ik ben gewoon een aardige vent.’

Sera nam nu ook haar hoofdtelefoon af en leunde achterover.

‘Jij een aardige vent?’

‘Dames… waarom zijn jullie zo wreed tegen mij?’ Van Buren legde een map op Sera’s bureau en roerde met een grijns in zijn koffie. ‘Lukt het met de gesprekken? Hoeveel staan er nog in de wacht?’ Er kwam geen antwoord. De twee vrouwen staarden naar de map.

‘Wat is dit?’ Sera schoof de map zonder te openen terug naar hem.

‘Een brochure voor Merie, je man.’ De rechercheur veerde enthousiast op en trok een kleurrijke folder uit de map tevoorschijn. ‘Het wordt een Ford Transit 2,4 liter voor zes personen. Dé camper onder de campers. Met cruise control, stuurbekrachtiging, airco, douche, hordeuren, luifel, elektrische instap… de hele santenkraam. Luxer dan luxe. Alleen het beste voor mijn mensen, dat snap je.’ Sera keek zuinig. ‘Een weekje weg met de kindjes… heerlijk toch?’ ratelde Van Buren door.

Heleen trok de folder uit zijn handen en bekeek het aanbod. ‘En hoe zit het dan met…’ De melodie van Van Burens telefoon snoerde haar de mond.

‘Het spijt me, dames.’ Hij hield met een verontschuldigend gezicht zijn mobiel omhoog. ‘De plicht roept. Geen tijd om over koetjes en kalfjes te praten. Ik moet weer aan de slag.’ En weg was hij.

‘Heb je het al met Merie besproken?’ Sera knikte. ‘Hij vond het een spannend idee. Mannen!’ Ze maakte een wegwerpgebaar.

‘Nou… een paar dagen ertussenuit op kosten van de baas… Klinkt niet gek’, vond Heleen. Ze nam een hap uit haar koek.

‘Ik zou het wel weten. Heerlijk een week uitslapen, boekje lezen, wandelen, winkelen…’

‘Ben je nog steeds zo moe?’

‘Ja. Ik denk dat ik naar de dokter ga voor een bloedonderzoek.’

Sera fronste haar wenkbrauwen. ‘Misschien zit je tegen een burn-out aan. Wanneer ga je?’

‘Ik wacht af tot het onderzoek voorbij is.’

‘Doe niet zo stom. Daar moet je niet mee wachten. Die paar uurtjes bij de arts maken ook het verschil niet. Bel nou maar.’ Sera pakte de brochure van het verhuurbedrijf en bekeek de foto’s. ‘Het ziet er inderdaad wel luxe uit en de kinderen zullen het prachtig vinden.’

‘Gewoon doen!’

‘Waarom ook niet. Ik heb altijd al eens luiers door een toilet willen spoelen.’

De vrouwen schoten in de lach. ‘Bofkont’, zei Heleen.

Van Buren plakte een rooster op het planbord en riep zijn team bijeen. ‘Voordat het observatieteam in actie komt wil ik dat de tapgesprekken zijn bijgewerkt. Een achterstand betekent informatieverlies, en dat kan cruciaal zijn voor de jongens in het veld. We werken ‘s avonds tot 22.00 uur door.

Met wat extra inspanning hebben we de achterstand binnen de drie dagen weggewerkt. Daarna luisteren we een week live mee in twee ploegen: een dag- en een nachtploeg. Cees en Pieter bijten het spits af en werken van 07.00 tot 17.00 uur.

Heleen en Sera zitten in de nachtploeg en werken van 18.00 tot 04.00 uur. Op rustige momenten verwerken we de gesprekken tussen 17.00 en 18.00 uur en 04.00 en 07.00 uur. Na twee dagen draaien we diensten om, dan zitten de dames in de dagploeg en doen de heren de late shift. Vragen?

Opmerkingen?’

Sera stak haar hand op. ‘Wordt er van mij verwacht dat ik tijdens mijn “vakantie” in de luxecamper ook nog kom werken?’

Van Buren schudde zijn hoofd. ‘Ik vul de gaten op. Jij focust je op de luiers en ik neem jouw plaats hier in.’ Heleen sloot even haar ogen en liet geluidloos de lucht uit haar longen ontsnappen. Dat betekende dat ze nog sneller moest werken. De gesprekken moesten in een proces-verbaal worden geregistreerd en Rob van Buren typte nog met twee vingers. Secuur maar traag.

‘De camper wordt morgen door het observatieteam opgehaald bij het verhuurbedrijf zodat ze er een beveiligde verbinding met het hoofdbureau in kunnen installeren.’ Er werd goedkeurend gemompeld.

‘We nemen Meries moeder mee naar de camping. Dan kan ik mij concentreren op de opdracht terwijl mijn schoonmoeder voor de kinderen zorgt. Het is tenslotte een zespersoonscamper en in Turkse gezinnen is het normaal dat grootouders mee op vakantie gaan.’

‘Geweldig’, vond Van Buren.

‘Kunnen we onderling nog diensten ruilen?’ wilde Pieter weten. ‘Mijn dochter wordt volgende week vijftien en dat wil ik graag met mijn gezin vieren. En in het weekend heb ik een belangrijke voetbalwedstrijd…’

‘Ik heb dinsdag een afspraak met de hypotheekadviseur’, zei Cees. ‘De afspraak is al drie keer verplaatst. Ik heb een bod op een huis gedaan en ik moet weten…’

Van Buren krabde achter zijn oor. ‘Woensdag moet ik naar de schietbaan om mijn verplichte oefenuren te doen en donderdag zit ik twee uurtjes bij de fysiotherapeut.

Misschien dat Heleen…’ De brunette kreunde inwendig.