27

Dokter Bartemenes had een mager postuur en een extreem gerimpeld gezicht. Zijn haar was strak naar achteren gekamd om de krullen te onderdrukken. Zijn borstelige wenkbrauwen staken alle kanten op en zijn oogopslag was streng. Hij stak een lang verhaal af over tolerantieontwikkeling ten opzichte van alcohol, afbraakstoffen en afkicken onder begeleiding.

Angela had er weinig van begrepen, maar haar ouders hadden geknikt. Niet dat het haar ook maar in de verste verte interesseerde. Ze wilde maar een ding, en dat was naar huis. Op een gegeven moment had Bartemenes zich geërgerd aan haar nonchalante houding en had hij haar berispend toegesproken. Geschrokken had ze de man aangestaard. Zijn donkere ogen bleven strak op haar gericht, alsof hij op de een of andere manier in haar hoofd kon kijken. Hij stelde allerlei vragen: hoeveel ze dronk, wanneer ze dronk en met wie ze dronk. Angela ging zich steeds ongemakkelijker voelen als ze weer eens een ontwijkend antwoord gaf. Bartemenes leunde achterover en klapte het dossier dicht. ‘Dat je hulp nodig hebt is wel duidelijk. Ik stel voor om een intakegesprek te doen in ons afkickcentrum. Aan de hand van dit gesprek stellen de psycholoog en de ervaringsdeskundige een plan van aanpak op dat precies aansluit bij jouw individuele behoeften. We doen dit stap voor stap en volledig in overleg met jou. Het gebeurt allemaal op vrijwillige basis. Hoe klinkt dat?’ Angela haalde haar schouders op. ‘Dan zie ik je donderdagmiddag om 14.30 uur samen met je moeder bij mij op kantoor.’ Hij stond op en stak zijn hand uit. ‘Ik denk dat jij en je ouders een hoop te bespreken hebben.’

Pieter Vantichelen ijsbeerde door de kamer. Hij deed zijn best om zijn boosheid te beteugelen. Er waren zoveel vragen, waar moest hij beginnen? Bianca zat ontredderd naast Angela op de bank en hield haar hand stevig vast. ‘Hoe lang is dit al aan de hand?’

Angela staarde beschaamd naar haar voeten. ‘Ruim een jaar.’ Ze voelde haar moeder verkrampen.

‘Hoe vaak? Is dat elke dag? Elke week?’

‘In het weekend’, was het antwoord. Angela beet op haar lip. Ze had het lef niet om de waarheid te vertellen. ‘Meestal als we gingen stappen. Maar ik kan gemakkelijk stoppen. Het is niet zo dat ik sta te trillen als ik niet drink.’

‘Je krijgt anders niet voor niets een intakegesprek bij een verslavingsdeskundige’, verweet Pieter zijn dochter. ‘Hoe kwam je aan het geld om drank te kopen?’

Koortsachtig zocht Angela naar een manier om onder het spervuur van vragen uit te komen. Straks gaf ze te veel prijs en dan brak de hel los. ‘Mag ik een beetje water drinken? Ik heb al de hele dag last van een droge mond.’ Ze stond op en liep naar de keuken. Ze moest tijd rekken om haar gedachten te ordenen. ‘Willen jullie ook wat?’ Ze hoorden haar ouders in de kamer smoezen. Misschien was het wel beter als ze de waarheid vertelde. Zoals het nu ging was ze ook niet gelukkig. Haar hand trilde toen ze het glas met water vulde en aan haar lippen zetten. Ze nam een flinke slok en liep met knikkende knieën terug de kamer in. Ze plofte op de bank neer en deed alsof ze de vraag van zo-even was vergeten.

Haar vader zag er ineens heel vermoeid en oud uit.

‘Luister lieverd, we zijn er om jou te helpen. Als je niet eerlijk bent wordt het alleen maar lastiger voor ons om jou te beschermen.’

Ze keek hem een tijdlang zwijgend aan en verzamelde al haar moed. Er blonken tranen in haar ogen en met schorre stem gaf ze antwoord. ‘Ik stal het geld uit de spaarpot en… uit jullie portemonnee.’

‘Dus niet mijn collega… Jij was het?’ Bianca draaide haar hoofd weg toen de waarheid tot haar doordrong. Met een timide knikje bekende Angela schuld. De tranen stroomden over haar wangen en bibberig haalde ze adem. Ze keek haar vader aan om zijn reactie te peilen. Meestal maakten haar tranen hem week, maar dit keer leken ze geen effect te hebben. Hij zat op de rand van zijn stoel en leek redelijk kalm. Nerveus kneep ze in haar handen. ‘En ik verkocht pillen. Niet veel en niet vaak maar…’

‘Pillen? Wat voor pillen?’ De stem van haar vader veranderde van toon. Zijn ogen werden groot, zijn gezicht betrok. ‘Xtc.

Fred kocht het spul en ik verkocht het op feestjes.’ Angela wendde haar gezicht af om oogcontact te vermijden.

Langzaam kwam Pieter overeind. ‘Drugs? Jij verkocht drugs… Mijn dochter? Hoe diep kun je zinken… Drugs!’

‘Gebruik je zelf ook?’ vroeg haar moeder met een benepen stem.

‘Ik doe niet aan drugs.’

‘Je handelt er alleen maar in. Gelukkig dan maar’, reageerde haar vader sarcastisch. ‘Hoe haal je het in je botte hersens om die troep… Ligt het hier in huis?’ Zijn gezicht liep rood aan, zijn neusvleugels stonden wijd open. Ze knikte. ‘Ga ze halen.’ Hij seinde met zijn hoofd en Angela stond op. Ze volgden haar naar haar slaapkamer waar ze een woordenboek uit de kast pakte en opende. In het midden van de bladzijden was een gat van tien bij twaalf centimeter uitgesneden. Pieter stak zijn hand uit en Angela overhandigde hem een zakje pillen. Zijn ogen stonden donker.

‘Ik probeer drugsdealers achter slot en grendel te krijgen en dan blijkt mijn eigen dochter er zelf een te zijn. Waar kocht die Fred de pillen?’

De alarmbellen in Angela’s hoofd gingen af en nonchalant haalde ze haar schouders op. ‘Dat weet ik niet. Ik heb de man één keer in de speeltuin ontmoet.’

‘Wat is zijn naam?’

‘Zijn naam?’ herhaalde Angela onnozel. ‘Weet ik veel. Het was een kale man, iets langer dan ik, slank, ongeveer dertig jaar.’

‘Dus jullie kopen pillen van een wildvreemde vent in een speeltuin? Denk je dat ik achterlijk ben? Een kale man van rond de dertig? Hij droeg zeker een spijkerbroek en een wit T-shirt en had verder niets opvallends’, snauwde hij. ‘Geen bril, geen snor, geen gouden tanden, gewoon een kale man zoals er honderdduizenden van rondlopen in dit land.’

‘Hij had een tatoeage.’ De woorden tuimelden uit Angela’s mond en geschrokken door haar loslippigheid klemde ze haar kaken op elkaar.

‘Wat voor een tatoeage?’ Misschien liet haar vader haar wel met rust als ze iets van de waarheid prijsgaf. ‘Het was een zwart-witte tatoeage van een spin in een web op zijn…’

Automatisch wees ze de plek op haar hoofd aan en zag toen pas haar fout in.

Pieter keek haar enigszins verbaasd aan. ‘Op zijn hoofd? Hij had een tatoeage op zijn hoofd?’ Met tegenzin knikte ze.

Pieter maakte het zakje open en viste het papiertje dat tussen de pillen zat eruit. Hij vouwde het open en bestudeerde de aantekeningen die op het papier waren gepend. Het was zo’n cijferreeks als Bianca in Angela’s agenda en op het briefje in haar jaszak had aangetroffen. ‘Jullie winst, neem ik aan?’

Demonstratief stak Pieter het velletje omhoog en keek haar strak aan. Ze knikte weer. Zijn ademsappel bewoog, hij had het moeilijk. ‘Dat is een aardige omzet voor twee onnozele pubers. Je begrijpt dat ik je moet aangeven’, zei hij met dikke stem. Er viel een beklemmende stilte.

Bianca klampte zich vast aan de deurpost, de grond leek onder haar voeten weg te zakken. ‘Ben je gek geworden? Ze is geen crimineel. Als je het waagt dan… dan…’ Ze begon te snikken en stompte hem op de arm. ‘Je geeft haar niet aan.

Het was een stomme daad van twee kinderen, twee onnozele pubers zoals jij net zei. Ze is onze dochter, jouw eigen vlees en bloed.’

‘Ik werk bij de politie, verdomme…’ Gefrustreerd draaide hij zich om en stampte de kamer uit. Hij wist niet meer waar hij goed aan deed. Aan de ene kant wilde hij zijn dochter niet aangeven, maar aan de andere kant… Hij sloot zich op in het toilet en liet zich op de toiletpot zakken. Radeloos legde hij zijn hoofd in zijn handen. Hij had vaak genoeg jongeren opgepakt en verhoord zonder een greintje mededogen. Maar dit was een ander verhaal, dit keer ging het om Angela.

Vijftien jaar en verslaafd… Krampachtig probeerde hij zijn tranen te bedwingen, maar het was tevergeefs. Het was allemaal de schuld van… van… van de dealer, die vent met de tatoeage op zijn hoofd. Als hij die ploert te pakken kreeg, dan maakte hij hem af.