35

Die namiddag zat Bianca op haar werk toen haar mobiel overging. Ze zag de naam van Angela op het display en automatisch keek ze op haar horloge: drie uur. Ze beantwoordde de telefoon en in haar stem klonk een mengeling van verbazing en vrolijkheid. ‘Dag lieverd? Wat bel je op een raar tijdstip. Zit je niet in de les?’

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn en toen volgde er plotseling een snik. Verdriet kwam ongecontroleerd opborrelen. ‘Ik kan er niet meer tegen’, bracht Angela met horten en stoten uit. ‘Ik stop ermee, sorry mam… Ik geef het op.’

‘Angela! Waar ben je?’ Het zweet brak Bianca uit. In paniek sprong ze op en graaide haar tas mee.

‘Ik ben bang en moe en… het is alleen maar erger geworden.

En die vent… Mijn handen trillen en… Het lukt echt niet meer.’ Ze haalde moeizaam adem. ‘En die stomme school… ik voel me ontzettend alleen. Iedereen laat me in de steek… Jij, papa, Rianne, Fred…’

‘Waar ben je?’ Bianca’s stem sloeg over van angst.

‘Wat maakt dat nou uit? Ik zit bij de halte van de bus! Ik stop ermee.’ Abrupt beëindigde ze het gesprek.

Bianca holde in paniek het ziekenhuis uit, naar het fietsenhok waar ze half huilend en vloekend het sleuteltje in haar fietsslot probeerde te wurmen. Het slot sprong open en ze trok haar fiets uit het rek. Met al haar kracht trapte ze op de pedalen terwijl allerlei doemscenario’s door haar hoofd schoten. Hier was ze al die tijd zo bang voor geweest. Voor het moment dat Angela zichzelf iets zou aandoen. Ze zou toch geen mes van huis hebben meegenomen? Of zich voor een vrachtwagen werpen? Ze vervloekte de verslavingsdeskundigen en hun wachttijd, ze vervloekte haar man omdat hij nietsvermoedend op zijn werk zat. Ze vervloekte de school en ze vervloekte de regering omdat alcohol vrij te koop was. Ze vervloekte zichzelf omdat ze zich een slechte moeder vond. Haar verzuurde benen negerend trapte ze vastbesloten voort, het was nog hooguit anderhalve kilometer. Misschien had Angela een of ander giftig goedje bij zich of een handvol pillen die ze… De bushalte kwam in zicht en ze ging op haar pedalen staan om elke trap meer kracht te geven. Ze herkende Angela’s rode jas in de hoek van het bushokje. De fiets bonkte de stoeprand op en het voorwiel knalde tegen de zijkant van het bushokje aan.

‘Wat doe jij hier?’ Met rood dooraderde ogen keek Angela sniffend haar moeder aan.

‘Ik dacht… Ik dacht dat je…’ Ze smeet haar fiets op de grond en trok Angela in haar armen. ‘Waar ben jij mee bezig? Wat is dat voor rare praat?’ Ze wiegde Angela heen en weer en streelde met haar hand over haar rug. ‘We laten jou niet in de steek, dat weet je. We zijn er voor je. Haal het niet in je hoofd om jezelf iets aan te doen.’

‘Dat was ik ook niet van plan. Doe niet zo raar…’ Ze duwde haar moeder van zich af. ‘Ik ga niet meer naar school en dwing me niet om toch te gaan. Ik blijf gewoon hier de hele dag zitten. Ik heb iets stoms gedaan… voor geld… en nu denken ze dat ik… Ik trek het gewoon niet meer.’

‘Waar heb je het over? Ben je weer gaan drinken?’

‘Mam, ik ben nooit gestopt met drinken.’

‘Hoe kwam je dan aan geld?’

‘Dat probeer ik je al de hele tijd te vertellen.’ Ze zuchtte ongemakkelijk en slikte haar tranen weg. Met trillende handen duwde ze een pluk haar achter haar oor. ‘Ik heb voor geld…’ Bianca keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Ik heb met jongens gerommeld en…’

‘Je hebt je lichaam verkocht voor geld? Seks voor drank?’ Bianca’s stem klonk schril.

‘Het was niet echt seks. Ik heb bij een paar jongens wat gedaan en daar kreeg ik geld voor.’

Jammerend liet Bianca zich naast haar dochter op de bank zakken. ‘Dat meen je niet! Het wordt steeds gekker met jou. Waarom dan?’

‘Omdat ik geld nodig had’, riep Angela wanhopig uit. ‘Jullie hebben mijn geld afgepakt en ik zag geen andere oplossing dan… Ik wist het niet meer en toen… Maar het liep uit de hand en er was een vent die meer wilde…’

Geschrokken staarde Bianca haar aan. ‘Ben je verkracht?’ ‘Nee! Ik heb hem van me af kunnen slaan. Maar ondertussen is de hele school ervan op de hoogte dat ik voor geld… Ik krijg allemaal opmerkingen en aanbiedingen en… Ik ga niet meer naar school. Ik blijf hier zitten tot ik weer…’ Angela sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te snikken. ‘Het is zo moeilijk als ik niet kan drinken.’

Bianca voelde de tranen in haar ogen prikken en ze aaide troostend over het haar van haar dochter. ‘We gaan naar huis’, zei ze resoluut en ze trok Angela overeind. ‘Ik neem een paar dagen vrij en jij blijft thuis om bij te komen. We vinden wel een oplossing.’ Ze zocht met een hand naar haar mobiel in haar tas en hield met haar andere hand Angela tegen zich aangedrukt. Een man van middelbare leeftijd stapte het bushokje in en vroeg of hij ergens mee kon helpen. Bianca schudde met een dankbare glimlach haar hoofd om aan te geven dat het niet nodig was. Ze belde haar werk. ‘Nel, met Bianca’, zei ze gejaagd door de telefoon. ‘Er zijn wat problemen thuis. Ik heb de leidinggevenden al op de hoogte gebracht en ik kon wegblijven als het nodig mocht zijn. Ik neem een weekje vrij. Dank je.’ Ze borg haar mobiel op en trok Angela met zich mee het hokje uit. ‘We gaan eerst even langs de slijterij.’ De mond van Angela viel open. ‘En je houdt je mond tegen je vader.’

Angela hield haar moeder haar glas voor om nog Bacardi ingeschonken te krijgen maar Bianca beperkte het tot een laagje van vijf centimeter. Ze schoof de fles limonade naar haar toe en schroefde de dop van de Bacardifles dicht. ‘Meer hoef je echt niet te verwachten’, zei ze streng. Ze liep met de fles de kamer in en Angela volgde haar. Het was een ongewone situatie. Misschien zag haar moeder wel in dat ze het met z’n tweeën konden oplossen en dat een afkickkliniek niet nodig was? Met de fles in haar schoot draaide Bianca het nummer van de kliniek en vroeg naar dokter Bartemenes.

Bemoedigend knikte Angela haar moeder toe. Bianca deed haar verhaal en vertelde dat ze een fles Bacardi had gekocht omdat ze niet langer kon toezien hoe haar dochter als een vis op het droge naar lucht aan het happen was. Ze was een moeder en geen verslavingsspecialist. Hoe moest zij in hemelsnaam deze onmogelijke situatie het hoofd bieden? Ze zat elke dag met een bang hart op haar werk en telde de dagen af. Er was een maand verstreken sinds het intakegesprek en de situatie was onhoudbaar geworden. Ze kon zich niet voorstellen dat ze nog een paar weken moesten wachten. In wat voor hel kwamen ze dan terecht? Bartemenes had haar zwijgend aangehoord en zei toen plots dat ze Angela maandag om 09.30 uur konden brengen.

Verdoofd had Bianca de hoorn op het toestel gelegd en haar dochter sprakeloos aangestaard. Het was haar gelukt. Ze slikte haar tranen weg en haalde opgelucht adem. ‘We kunnen je koffer inpakken. Maandag is het eindelijk zover.’ Roerloos, met het glas in de hand, staarde Angela haar moeder aan en haar hart klopte in haar keel.

Angela ging rechtop in bed zitten en luisterde met gespitste oren naar de verhitte stemmen die door de dunne muren haar kamer binnendrongen. Ze was doodop na de bewogen middag en dus was ze even op haar bed gaan liggen.

Waarschijnlijk was ze in slaap gesukkeld. Haar vader was ondertussen thuisgekomen en had overduidelijk een meningsverschil met haar moeder. Zachtjes duwde Angela haar slaapkamerdeur open zodat ze flarden opving van het gesprek. ‘Haar laatste weekend… Doe niet zo vreselijk star. Hoezo? Belachelijk… Kijk dan hoe ver ze is gegaan…’ Haar moeder diende met overslaande stem haar vader van repliek. ‘Strenger? Wat nou… Het lukt haar niet en dan kun je streng zijn maar… Ze gaat eraan kapot. Open je ogen voor de realiteit en luister naar je kind. Wat maakt die ene avond nog uit?’

De diepe stem van haar vader kwam erbovenuit. ‘Nou, goed dan. Maar ik breng haar weg en haal haar persoonlijk weer op. Drie uurtjes en geen minuut langer.’ Ze hoorde de stemmen haar richting uit komen en snel sloot ze de deur en ging op het bed liggen. Er werd zachtjes op haar deur geklopt en de deur kierde open. ‘Angela… Ze slaapt’, hoorde ze haar vader fluisteren.

Ze deed alsof ze wakker schrok en duwde zich in de kussens omhoog. ‘Wat is er? Gaan we eten?’

‘We hebben besloten’, Pieter trok een grimas om aan te geven dat hij niet volledig achter het plan stond, ‘dat je dit weekend een avond mag gaan stappen met je vrienden.’

Angela’s gezicht lichtte op en met een enthousiaste gil veerde ze overeind. ‘Echt waar?’

‘Maar er zijn regels’, zei haar vader streng. ‘Ik breng je om tien uur naar waar je heen wil en ik haal je stipt om een uur weer op. En je mag vier drankjes. Niet meer! Kunnen we dat afspreken?

‘Tuurlijk. Ik kan me heus wel een avondje in bedwang houden. Vier is meer dan genoeg.’

‘Je krijgt twintig euro mee, dat lijkt mij voldoende voor vier drankjes.’

Ze vloog haar vader om de hals en drukte een kus op zijn wang. ‘Ik ben zo blij dat ik mijn vrienden straks terugzie.

Eindelijk weer een keer gezellig een avondje weg.’ Ze danste als een klein kind door de kamer en graaide haar telefoon van het nachtkastje.

‘Zie het als een aanmoediging voor de inspanning die je moet leveren’, verduidelijkte haar moeder hun besluit. ‘Want hierna is het afgelopen.’

Angela scheen het niet te horen. ‘Ik ga mijn vrienden bellen.’