11

Angela lag te piekeren. Hoe kon ze haar ouders zo ver krijgen dat ze toestemming gaven voor een avond stappen met haar vrienden? Want dat ze ging stappen, stond voor Angela buiten kijf. Als ze nu zou afhaken, zou ze Vincent in de kaart spelen en dan had ze geen leven meer. Ze zag hem al zitten, meewarig zijn hoofd schuddend en met een grijns van oor tot oor. Achteraf gezien was haar actie van zo-even natuurlijk niet zo’n slimme zet. Van haar triomfgevoel bleef weinig over, nu ze zich realiseerde dat ze op deze manier weinig gedaan zou krijgen van haar moeder. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Haar moeder zette nu zeker de hakken in het zand. Ze moest eerst de boel lijmen. Veel tijd om zoete broodjes te bakken had ze echter niet. Over twee dagen was het feest al. Haar charmeoffensief kon ook verkeerd uitpakken als het er duimendik bovenop lag waarom ze het deed. Een excuus was in dit geval waarschijnlijk niet genoeg. Misschien als ze een klusje deed, zonder dat haar moeder erom vroeg? Ze beet op haar onderlip. Morgen moest ze een uur nablijven. Hoe laat kon ze thuis zijn? Ze knipte het nachtlampje aan, stapte uit bed en viste haar rugtas uit de hoek. Terwijl ze door haar agenda bladerde bedacht ze allerlei klussen waarmee ze kon scoren: Trix wassen, de koelkast soppen of de planken in de… ‘Shit!’ Haar handen vielen stil. Het tweede uur had ze een repetitie Economie en ze had niets doorgenomen. Ze was thuisgekomen, had ruzie gemaakt en was daarna op bed tv gaan kijken. In paniek trok ze het leerboek uit de stapel troep op het bureau en zocht ze het huiswerk op. Tweeëndertig bladzijdes. Jammerend liet ze zich achterover op het bed vallen. ‘Stom rund.’ Hoe kon ze dat nou vergeten? Ze had het zelfs met rode stift in haar agenda onderstreept. Gejaagd keek ze naar de klokradio naast haar bed: half twaalf. Ze kon de schade enigszins beperken als ze de leerstof goed doorlas. Haar ogen vlogen door de tekst. Het was zoveel informatie en haar hoofd bonkte en bonkte… Ze kon zich nauwelijks concentreren.

Opnieuw! beval een stem in haar hoofd. De klok tikte de uren weg en krampachtig vocht ze tegen de slaap. Kwart voor twee. Haar hoofd knikte. Haar kin viel op haar borst maar kwam bijna direct met een schok weer omhoog. Uiteindelijk verloor ze de strijd en vielen haar ogen dicht.

‘Angela… Angela!’ De deur rammelde in het slot en Trix begon te blaffen. ‘Het is zeven uur, tijd om op te staan.’ Angela duwde zich moeizaam in haar kussen omhoog en keek suffig haar kamer rond. Was het alweer dag? Hoeveel uur had ze geslapen? Haar gevoel zei dat het weinig was.

Beteuterd keek ze naar het leerboek dat opengeslagen bij het voeteneind lag. Had ze iets van de leerstof opgeslagen of was het uit haar geheugen gewist? Ze voelde zich brak. Haar mond was kurkdroog en haar ogen gloeiden als kolen. Bij de minste beweging trok een scherpe pijn vanuit haar nek naar haar hoofd. Ze kreunde. Zo kon ze echt niet naar school.

Verder dan de bushalte… Een grijns gleed over haar gezicht. ‘Mam.’ Ze kwam uit bed en draaide de deur van het slot. Trix zat voor de deur op haar te wachten en sprong tegen haar op. Zijn lange staart zwiepte enthousiast heen en weer. ‘Mam?’ Met een iel en hees stemmetje riep ze haar moeder. Verbaasd verscheen die in de deuropening.

‘Wat is er?’

‘Ik voel me beroerd. Ik heb al sinds gistermiddag hoofdpijn en ik voel me draaierig…’ Ze liet een zielig gekreun horen en zuchtte toen eens diep. ‘En mijn buik voelt hard aan. Ik denk dat ik ongesteld moet worden. Het is pas de derde of vierde keer en het voelt telkens anders. Is dat normaal?’

‘De eerste menstruatiepijnen zijn altijd heftig. Als kind had ik er ook veel last van. Deed je daarom zo knorrig gisteravond?’ Er volgde een timide knikje. ‘Het spijt me dat ik zo stom deed. Maar bij het idee dat ik moest eten…’ Ze rilde zichtbaar. ‘En andijvie ziet er echt als snot uit.’

Haar moeder schoot in de lach. ‘Ga maar snel je bed weer in. Ik bel je school wel op dat je vandaag niet komt. En als het vanavond nog niet beter is, dan blijf je vrijdag ook thuis. Wil je een beschuitje met een kopje thee? Je moet goed eten en drinken.’

‘Ja, doe maar.’ Voetje voor voetje schuifelde Angela terug haar kamer in. ‘Mag ik ook een pijnstiller?’ Trix was haar gevolgd en kroop op bed tegen haar aan. ‘Je voelt koud aan. Heeft mama je net uitgelaten?’ Ze duwde Trix naar het voeteneind en trok de dekens tot onder haar kin. Ze was ziek. Dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Geen huiswerk en genoeg tijd om een plan te bedenken. ‘Hoe laat moet je werken?’

‘Over een uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Red je het wel alleen?’ Bianca had een dienblad bij en schoof met haar voet een kruk naast het bed.

‘Waarom niet? Misschien voel ik me tegen de middag wat beter.’

‘Ik smeer alvast een boterham voor de middag.’ Bianca zette het dienblad op de kruk en wreef met een bezorgde blik een pluk haar uit Angela’s gezicht. ‘Stop alvast een maandverband in je onderbroek. Straks zit je matras onder de troep.

Heb je nog iets nodig?’

Angela schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet invalide. Ik kan me nog gewoon bewegen.’ Ze graaide het pilletje van het dienblad en stopte het in haar mond. ‘Als die hoofdpijn maar weggaat…’

‘Ik bel vanaf mijn werk om te horen hoe het met je is. Als het niet lukt, dan neem ik een paar uur verlof. Weet je zeker dat het gaat?’

‘Ik red me wel.’

Angela hoorde de deur dichtslaan en wachtte een paar minuten voordat ze naar het raam liep om te kijken of ze haar moeder zag wegfietsen. ‘Kom Trix, we gaan een eitje bakken. Ik val bijna om van de honger.’ In de keuken zette ze de radio aan en draaide de volumeknop open. Ritmisch bewogen haar heupen mee op de muziek terwijl ze twee eieren op de rand van de koekenpan openbrak en ze in de boter liet glijden. Ze gooide een plakje ham in de lucht dat Trix behendig opving. Haar hoofdpijn was gezakt en overmoedig bedacht ze een nieuw recept. Misschien was een snufje kaneel een lekker alternatief. Tomatenpuree! Ze smeerde eerst een dikke laag mayonaise en dan de rode smurrie over haar brood. Er lag nog een zakje gedroogde uitjes in de kast. Waarom niet! Met een vork maakte ze de eieren uit de pan los en bekeek toen weifelend het resultaat. De misselijkheid kroop plotseling weer omhoog en met een benauwd gezicht duwde ze het bord van zich af. Een droog beschuitje was misschien toch verstandiger. Kauwend liep ze door het huis. ‘Wat gaan we doen, Trix? Zullen we samen het bad induiken? Kom dan…’ Angela wilde de dag nuttig besteden, er was geen tijd om te lanterfanten. Ze stopte de hond in bad, wreef de haren goed droog en kamde de vacht totdat de laatste klit was verdwenen. Als beloning schotelde ze Trix het bord met de inmiddels koude eieren voor. Met een paar flinke happen werkte hij het voedsel naar binnen.

Daarna stortte Angela zich op de koelkast, schrobde het balkon, vouwde haar kleding op en stapelde die mooi in haar kast. Tegen twaalven belde haar moeder en trots vertelde ze wat ze tot dusver had gedaan.

‘Straks stort je in’, reageerde haar moeder bezorgd. ‘Je bent ziek en dit vergt veel te veel energie.’ Angela had het lachend weggewuifd. ‘Ik voel me al stukken beter. Hoe laat ben je thuis? Dan zorg ik dat de aardappels geschild zijn.’ Als dit haar moeder niet mild zou stemmen, dan wist ze het ook niet meer. Tegen half vier had ze zich aangekleed, de hond aangelijnd en was ze richting het park gelopen. Ze had afleiding nodig en een uurtje bij haar vrienden kon geen kwaad. Toen ze Gino en Rogier zag zitten in het gras liet ze Trix los en de hond schoot als een speer op het tweetal af. ‘Jullie zijn vroeg.’ Enigszins verlegen liet ze zich naast Rogier op de grond zakken. Haar arm raakte die van hem en ze voelde een warme gloed door haar lichaam stromen. Ze staarde voor zich uit en durfde hem niet aan te kijken, bang dat haar gezicht knalrood zou worden. Er stond een fles cola in het midden en Rogier hield een bekertje omhoog.

‘De alcohol is op. Wil je wat fris?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik ben gisteravond ziek thuisgekomen en vanmorgen had ik nog last van hoofdpijn’, zei ze om maar iets te zeggen te hebben.

‘Ik had ook last van een kater. We zuipen te veel’, gniffelde Rogier. Angela hield haar gezicht strak in de plooi. Een kater?

Dus zo voelde dat! Maar ze was toch niet echt dronken geweest?

‘Kijk eens wat ik heb meegenomen…’ Rianne kwam aangelopen en stak een fles zoete amandellikeur in de lucht. ‘Een halve fles amaretto! Die heb ik uit de kast van Bob de Loser gegapt.’