1

Al vijftien jaar lang was De Roze Kaketoe het populairste danscafé van de omgeving bij de jeugd. Niet omdat het pand en zijn inrichting de fantasie prikkelden door allerlei vernuftige en moderne hoogstandjes. Integendeel, het interieur was eerder eenvoudig en voorspelbaar: houten vloeren en een lange gepolijste bar. Aan de muur hingen blauwe neonreclames en ingelijste lp’s van artiesten die de meeste jonge bezoekers zelfs niet kenden. De statafels stonden in een halve cirkel rond de dansvloer en langs de wanden stonden smalle banken, bekleed met donker kunstleer. Het was meer de beveiliging, of beter gezegd het gebrek aan beveiliging, wat de tent zo aantrekkelijk maakte. Er werd nauwelijks naar identiteitsbewijzen gevraagd, en dat lokte de nodige tieners naar het feestgedruis. Op een zaterdagavond in mei zat het danscafé De Roze Kaketoe, zoals elke zaterdagavond, weer stampvol. De achterdeuren stonden open. Het was er benauwend warm, maar dat leek de feestgangers niet te storen. Gekleurde lichtstralen waaierden de ruimte door. De lichtstralen bleven enkele minuten boven de dansvloer hangen om daarna via het plafond te verdwijnen in het niets. ‘Angie, Angie, Angie…’ Het gejoel zweepte de gemoederen op. Angela stak grijnzend haar vinger in de lucht om haar publiek duidelijk te maken dat ze kregen waar ze om vroegen. Ze gooide haar hoofd achterover en zette het glas aan haar lippen. Met verhitte gezichten dromden de toeschouwers om het meisje heen. Ze klapten in hun handen om het ritme aan te geven. Steeds sneller en sneller. Bulderend gelach, schreeuwende stemmen. ‘Angie, Angie…’ Angela wiegde met haar heupen op de maat van het gejoel terwijl het geelblonde vocht langs haar kin op haar borst droop en haar T-shirt doordrenkte.

Het was haar vierde glas al dat ze, tot groot vermaak van haar vrienden, naar binnen klokte. Het gejoel zwol aan toen het laatste restje bier haar keel binnengleed. Angela stak triomfantelijk het glas in de lucht en probeerde tegelijkertijd krampachtig het zuur dat in haar keel omhoog golfde weg te slikken. Haar knieën knikten en leken het te gaan begeven.

Ze greep zich vast aan de breedgeschouderde knul die tegenover haar stond. Hij legde zijn hand op haar kont en keek zijn vrienden aan alsof hij zojuist de hoofdprijs in de wacht had gesleept. Slikkend toverde Angela een gemaakte glimlach op haar lippen. De zaal begon te tollen en haar benen leken wel van rubber. Een nieuwe lading zuur kroop in haar slokdarm omhoog en ze sloeg paniekerig haar hand voor haar mond om te voorkomen dat het er uitkwam. Ze probeerde zich los te rukken, maar de jongen was niet van plan om zijn prijs zonder slag of stoot op te geven. ‘Blijf nog even, Angie’, fleemde hij. Hij greep haar arm vast en op dat moment ontsnapte een lading braaksel tussen haar vingers.

Met een schreeuw van afgrijzen brak de kring open en Angela strompelde weg. Het braaksel sijpelde langs haar handen omlaag en ze kreunde van ellende. Handen duwden haar in de richting van de hal. Ze botste tegen een van de statafels en verloor bijna haar evenwicht. Ze zocht steun bij een pilaar en voelde een volgende lading zuur opkomen. Een hand greep haar vast en trok haar mee de toiletruimte in. Angela zakte door haar knieën en het braaksel belandde in de toiletpot.

Water vermengd met urine spatte op in haar gezicht. Haar maag trok opnieuw samen en nog een lading kots plonsde in het water. ‘Ik ga dood’, jammerde ze en ze probeerde haar natte haren uit het toilet te vissen. Ze liet haar hoofd rusten op de rand van de toiletpot en probeerde weer bij haar positieven te komen. Ze had zich laten opfokken. Ze beet nijdig op haar lip. Het was allemaal de schuld van Fred, met zijn idiote spelletjes. Hij had beweerd dat hij meer kon drinken dan een meisje en Angela wilde zich niet laten kennen. Maar Fred was pas rond twaalven aangekomen en zij had dan al enkele mixjes op. Logisch dat hij na vier biertjes nog rechtop stond. Puffend en slikkend haalde ze adem. ‘Angie, gaat het?’ Angela wapperde met haar hand als teken dat ze met rust gelaten wilde worden. ‘Ik kom zo’, gromde ze. De deur sloeg dicht en de geluiden verstomden.

Na vijf minuten kwam ze trillend overeind, ze schuifelde naar de wastafel en draaide de kraan open. Met een zucht bestudeerde ze haar gezicht in de spiegel. Haar mascara was uitgelopen en had grillige lijnen over haar gezicht getrokken.

Met de mouw van haar shirt veegde ze het zwart van haar wangen. Ze liet het koude water over haar polsen stromen en plensde een handvol in haar gezicht. Gulzig dronk ze wat water uit de kom van haar hand. Daar knapte ze iets van op. Ze leunde met haar rug tegen de muur en sloot haar ogen.

De misselijkheid trok weg en langzaam stabiliseerde haar hartslag zich. Nog vijf minuten, hield ze zich voor. Dan voelde ze zich weer als vanouds. Waarom liet ze zich toch telkens weer gek maken? De avond was net begonnen en ze stond nu al te tollen op haar benen. Misschien moest ze het een paar uurtjes rustig aan doen en alleen nog spa drinken.

Ze kon vanavond niet bij Rianne blijven slapen, wat betekende dat ze naar huis moest. En daar kon ze niet dronken aankomen. Haar ouders gingen beslist door het lint.

De ouders van Rianne maakten er nooit een probleem van als ze dronken was. Zij begrepen tenminste dat jongeren zich wel eens wilden uitleven. Maar haar ouders waren zo bekrompen. Een jointje, alcohol en zelfs roken was bij haar thuis taboe. Waarschijnlijk kwam het ook door hun werk.

Haar vader was politieagent en haar moeder werkte in het ziekenhuis als verpleegkundige. Ze werden dagelijks geconfronteerd met comazuipers, junks, baldadige vechtersbazen en dealers op parkeerterreinen. Maar voor Angela was het een kwestie van vertrouwen. Zolang ze het onder controle had, was er niets aan de hand. Het was toch normaal dat ze op haar leeftijd plezier wilde maken?

Niemand uit haar vriendenkring had ouders die daar moeite mee hadden. Vooral haar moeder behandelde haar als een klein kind. Verontwaardigd inspecteerde Angela voor de laatste keer haar make-up en trok toen de deur open. In de hal voelde ze de kou via de openstaande deuren binnenwaaien. Ze weifelde en stapte naar buiten. Ze hief haar hoofd omhoog en liet de wind door haar donkerblonde haren spelen. Hoorbaar snoof ze de frisse lucht naar binnen. ‘Gaat het?’ Freek stond plotseling naast haar en legde zijn arm rond haar schouder. Geïrriteerd schudde ze het gewicht van zich af. Ze mocht Freek niet. Hij was rond de dertig en had halflang haar dat meestal in een staart gebonden zat. Hij reed in een dure BMW en was op bijna elk feestje wel aanwezig, waarbij hij met zijn machogedrag indruk probeerde te maken op de meisjes.

‘Nou even niet!’ snauwde Angela en automatisch zette ze een stap opzij. Ze wankelde en hij lachte.

‘Doe niet zo onaardig. Volgens mij heb je te veel gedronken.’ ‘Dat klopt! Ik heb de hele boel ondergekotst dus als je het niet erg vindt… Ik ben liever even alleen.’

‘Moet ik je naar huis brengen?’

‘Nee, laat me nou maar. Het komt vanzelf wel goed.’

Hij grijnsde zijn spierwitte tanden bloot. ‘Je kunt ook bij mij overnachten. Ik heb nog wel een logeerkamertje vrij.’

‘Ik dacht het niet.’ Ze draaide haar hoofd weg.

‘Moet ik iets te drinken voor je halen?’

Met een zucht keek ze hem aan. Zijn gedram begon haar te irriteren en toen hij dichterbij kwam gaf ze hem een duw.

‘Sodemieter op.’

‘Angie?’ Gino verscheen in de deuropening en keek Freek onderzoekend aan. ‘Kom je of blijf je liever buiten?’

Haar gezicht klaarde op. ‘Nee, ik ga met je mee.’ Ze stak haar arm door die van Gino en liep wat onvast met hem mee de feestzaal in. Ze werd toegejuicht.

Triomfantelijk keek Fred haar aan. ‘Ik zei toch dat ik van je zou winnen?’

‘Ik ben geen bierdrinker’, schoot Angela in de verdediging. ‘Ik word kotsmisselijk van bier. Ik heb liever een Bacardi Breezer of een mix.’

‘Wijvendrank’, vond Fred en hij kreeg joelend bijval van de rest.

‘Tuurlijk. Ik denk dat jij na twee Bacardi’s al omvalt’, pareerde Angela.

‘Wedden van niet?’

Uitdagend stak Angela haar kin in de lucht. Deze weddenschap ging ze met gemak winnen. Fred wapperde met zijn hand door de lucht. ‘Vincent, haal even twee Breezers.’