2

‘Dames eerst’, grijnsde Fred terwijl hij het glas met Bacardi van Vincent overnam.

‘Doe niet zo lullig.’ Gino gaf Fred een stomp op zijn bovenarm. ‘Laat haar even bekomen. Jij eerst.’

Fred haalde nonchalant zijn schouders op en nam een flinke slok. Zijn gezicht betrok toen het zoete goedje naar binnen gleed en afkeurend maakte hij een smakkend geluid. ‘Gatver, het is net suikerwater.’ Angela deed een schietgebedje en hoopte dat haar maag niet zou protesteren. Ze nipte voorzichtig aan haar Breezer. Het smaakte prima. Ze lachte, nam een teug en keek Fred toen afwachtend aan.

‘Kom op, man’, spoorde Vincent zijn vriend aan. ‘Nog een paar slokken.’ Fred kreeg een por van een van de jongens die achter hem stond. ‘Drink op.’

‘Rustig maar’, bromde Fred geïrriteerd. Fred was met zijn eenentwintig jaar de gangmaker van de groep. Een echte lefgozer. Hij was altijd van de partij als er iets te beleven viel en zijn ideeën waren soms wat gewaagd en ondoordacht.

Maar dat maakte hem juist zo geliefd bij zijn vrienden. Hun groepje bestond uit zes jongens en twee meisjes, waaronder Angela. Fred wist precies hoe hij haar moest bespelen om haar zo ver te krijgen dat ze aan zijn weddenschappen deelnam. En liever haar dan een van zijn vrienden, want met Angela was de kans veel groter dat hij de weddenschap zou winnen. Dat zij daarvoor wel het onderspit moest delven, zag hij niet als een probleem. Fred rechtte zijn rug en sloot zijn ogen terwijl hij de inhoud van zijn glas achteroversloeg. Er klonk gejuich en handen sloegen prijzend op zijn schouder.

Het was nu de beurt aan Angela. Er speelde een uitdagende glimlach om haar lippen. Ze wachtte tot de gemoederen bedaard waren en dronk toen langzaam haar glas leeg.

‘Kinderspel, mietje’, riep ze. Fred klemde zijn kaken op elkaar en bestelde twee nieuwe drankjes. Vanuit zijn ooghoeken observeerde hij zijn vriendin. Haar gezicht was rood en ze stond behoorlijk onvast op haar benen. Hoeveel kon ze nog incasseren? Eén, hooguit twee glazen en dan ging ze neer, schatte hij. Dat was te hopen, want de Bacardi viel hem zwaar. Hij had het beter bij bier kunnen houden. Misschien kon hij wat smokkelen. Hij hief lachend zijn glas in de lucht, sloeg Vincent vriendschappelijk op de arm en begon toen luidkeels het volkslied te zingen. De groep deed uit volle borst met hem mee. ‘Wilhelmus vahan Nahassouwen, ben ik van Duihuitsen bloed.’ Fred zwaaide met zijn glas door de lucht en het vocht vloog in het rond. Dat was weer een slok minder. De Bacardi sijpelde langs zijn hand omlaag.

‘Wilhelmus…’ Hij wankelde en hield zijn glas schuin. Het glas was nog voor de helft gevuld en hij zette het snel aan zijn lippen, voordat de anderen zijn geslepen trucje door hadden. Morsend dronk hij zijn glas leeg en hij proestte toen de Bacardi in zijn kraag gleed. ‘En dat was glas twee’, schalde hij door de zaal. Hij hoste samen met Rogier en Ed de dansvloer over. Zijn hoofd bonkte en hij kreeg het zo warm dat zijn rug doornat werd. Angela staarde in haar volle glas. ‘Geef het nou maar op’, probeerde Gino met een bezorgd gezicht haar glas af te pakken.

‘Bemoei je er niet mee’, snibde Angela met een dikke tong. Ze wilde hem wegduwen maar sloeg mis. Met een snel gebaar veegde ze haar natte haren uit haar gezicht. ‘Ik weet wat ik doe. Ik ben de kampioen van… van dinges… en ik ga dit winnen, stelletje fuckers.’ Ze stak haar tong uit naar het hossende drietal en nam een slok. Hysterisch begon ze te lachen. ‘Wat een… troep… Wilhelmus van Nasi…houwen…’ Ze sloeg de inhoud van haar glas in een slok achterover en zakte toen door haar knieën. Het glas gleed uit haar handen en onhandig probeerde ze zich aan de rand van de tafel vast te klampen. Ze gilde en de tafel wankelde onder haar gewicht.

‘Shit…’ Gino greep haar vast en hield haar recht. ‘Pas je op?’ ‘Ik voel me…’ Ze probeerde weer op eigen benen te staan, maar ze leek wel verlamd. Haar armen, haar vingers, voeten, benen. Heel haar lichaam weigerde dienst. In de verte hoorde ze het gelach en geschreeuw. Haar ogen draaiden weg en haar hoofd klapte achterover tegen Gino’s borst. Als een lappenpop gleed ze uit zijn handen en ze belandde op de grond.

‘Angie? Angie…’ Gino knielde naast haar neer en tikte voorzichtig met zijn vlakke hand op haar wang. ‘Angela!’ Hij trok haar wat overeind en duwde de nieuwsgierige toeschouwers die zich om hem hadden verzameld weg.

‘Vincent, help even.’ Vincent greep Angela’s enkels vast en tilde haar enkele centimeters op. ‘Is ze out?’ Fred begon te joelen en stak zijn handen in de lucht. ‘Johooo, wat is die Angie stil, wat is die Angie stil’, zong hij luid. Er werd gelachen terwijl Vincent en Gino het slappe lichaam naar de gang sleepten. ‘We leggen haar bij de deur, dan krijgt ze wat frisse lucht’, brulde Gino boven het feestgejoel uit. Hij schrok toen Angela’s hoofd op de grond bonkte. ‘Til haar wat hoger op, eikel’, schreeuwde Gino.

‘Ze is loodzwaar’, gromde Vincent terug.

‘Leg haar op de houten bank naast de garderobe’, opperde Rogier die achter het tweetal was aangelopen. ‘Wacht maar even…’ Hij schoof een rij helmen opzij, omklemde Angela’s heupen en trok haar lichaam op de bank.

‘Hier ligt ze goed. Wie blijft er bij haar?’

‘Hoezo?’ Afkeurend keek Vincent Gino aan. ‘Ze kan hier best alleen blijven. We komen om de beurt kijken hoe het met haar is. Ik heb geen zin om voor babysit te spellen.’

‘Dat kan makkelijk’, vond Rogier ook en hij knikte met zijn hoofd in de richting van de zaal. ‘Kom nou maar. Je doet net alsof het de eerste keer is dat ze out gaat. Ze moet even bijkomen.’ Met tegenzin volgde Gino zijn vrienden naar de zaal.

‘Hé!’ Freek greep Vincent bij zijn arm. ‘Hoelang ligt Angela al in de hal?’

Vincent haalde zijn schouders op. ‘Dat moet je aan Gino vragen. Hij houdt haar in de gaten’, schreeuwde hij hem in het oor.

Freek zocht in het rond en vond Gino op de dansvloer. Hij beende op Gino af. ‘Angela is nog steeds buiten westen. Hoe lang ligt ze daar al?’

‘Ik ben een kwartier geleden gaan kijken en toen leek alles oké. Hoezo?’

‘Alles leek oké? Jullie dumpen haar in de gang en dan is alles oké? Waarom hebben jullie de manager er niet bijgehaald? Ze heeft een arts nodig.’

Gino fronste zijn wenkbrauwen. ‘Nee, man. Dan komt ze in de problemen!’

‘Ze zit waarschijnlijk al in de problemen. Mooie vriend ben jij!’ beet Freek hem toe. Hij draaide zich om en stak de dansvloer over. Gino trok aan zijn T-shirt en probeerde hem te stoppen. Maar Freek was sterk en sleurde de jongen met zich mee terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak viste.

‘Wat ga je doen?’ schreeuwde Gino met een verhit gezicht. Pas in de hal liet hij Freek los.

‘Iets wat jullie al veel eerder hadden moeten doen. Een ambulance bellen.’

‘Doe normaal, man. Er is niets aan de hand. Ze komt zo weer bij.’

‘Hoe lang ligt ze hier al?’

Gino trok nerveus met zijn mond en keek naar zijn vriendin die nog in dezelfde houding als ze haar hadden achtergelaten op het bankje lag. ‘Een halfuurtje, een uurtje?’

‘Echt niet. Volgens mij ligt ze hier al langer.’ Freek tikte op haar wang, maar er kwam geen reactie. Hij veerde overeind toen hij plots een vrouwenstem in zijn oor hoorde. ‘Ja, met Freek de Lang. We hebben een ambulance nodig.’

Gino trok wit weg en rende de hal uit, de zaal in. ‘Fred!

Vincent… Rogier… Ed!’ Paniekerig keek hij in het rond. Hij moest die kerel stoppen. Waar waren zijn vrienden gebleven?