34

‘Je bent meer dan een uur te laat thuis.’ Haar moeder liep haar tegemoet in de gang terwijl ze driftig met haar vinger op haar polshorloge tikte.

‘Doe niet zo paranoïde’, snauwde Angela terug. ‘De bus was gewoon te laat. Ik heb een halfuur staan verkleumen in dat bushokje. Wat denk jij dan dat ik in dat uurtje gedaan heb?’ Ze hield haar gezicht zoveel mogelijk afgewend zodat haar moeder de dranklucht niet zou ruiken. ‘Ik kan nog geen rolletje drop kopen omdat jullie mijn zakgeld achterhouden.’

‘Dan had je even kunnen bellen. Ik zit op je te wachten. We hebben afspraken gemaakt.’

‘Moet ik nu ook al om elke onbenulligheid bellen? Er is niks aan de hand. Hier…’ Ze smeet haar jas in de armen van haar moeder. ‘Controleer mijn zakken maar en hier is mijn tas.’ Ze smeet haar rugtas in de hoek. ‘Het lijkt hier wel een strafkamp. Vind je het goed als ik een glas melk pak?’ vroeg ze sarcastisch.

Bianca had allang spijt van haar uitval en liet beschaamd haar schouders zakken. ‘Sorry, ik word hier helemaal nerveus van.’

‘Anders ik wel. Ik krijg het er behoorlijk benauwd van. Op school word ik gecontroleerd, thuis zitten jullie op mijn kap… Het is gewoon ongezond.’

Bianca liep achter Angela aan de keuken in. ‘Het was je dag op school?’

‘Het ging wel… Ik ga naar mijn kamer want ik heb hier helemaal geen zin meer in.’

Rond zessen kwam Pieter thuis. Hij zette zijn tas onder de kapstok en hing zijn jas op. Na het incident met Vergeel was het Zuidendrugsteam voorlopig opgeheven. Er was genoeg bewijs om Vergeel en Breedt al achter slot en grendel te krijgen. En als er in de toekomst genoeg personeel vrijkwam, dan werd het team opnieuw samengesteld. Pieter wilde niet terug in uniform de straat op en hij had de recherchechef gevraagd, ja zelfs bijna gesmeekt, om een andere functie binnen de recherche. Desnoods iets administratiefs. Linthorn ging snel akkoord, hoewel hij deed alsof hij Pieter een dienst bewees. Een extra werkkracht was nooit weg, zeker niet nu de rechercheurs met bosjes tegelijk uitvielen. Pieter werd bij het inbrakenteam ingedeeld waar hij lijsten met mogelijke verdachten moest bijhouden. Niet direct het werk dat hij voor ogen had, maar hij was wel elke avond rond zessen thuis. Aan tafel had Bianca hem bezorgd gevraagd of er iets scheelde, omdat hij zo stil was. Hij had ontkennend geantwoord en haar een geruststellende glimlach geschonken. ‘Het was een zware dag. Ik heb een verhoor gedaan, telefoontjes uitgeluisterd… Het is een gekkenhuis op het bureau’, loog hij. ‘Hoe was jouw dag?’ vroeg hij aan Angela.

Angela liet haar vork zakken. ‘De leerkrachten op school zijn erg tevreden over mijn inzet. Ik kreeg vandaag van Thijsman nog een compliment dat het zo goed gaat. Het is bijna weekend… Mag ik een avondje met mijn vrienden afspreken? Omdat ik zo mijn best heb gedaan? Ik word zo depri van het binnen zitten.’

‘Tuurlijk’, reageerde Pieter gul. ‘Ze zijn hier altijd welkom. Ik had jouw vrienden al veel eerder eens willen ontmoeten.

Vooral die Fred lijkt mij interessant gezelschap.’

‘Ik ga mijn vrienden niet thuis uitnodigen. Dat zie ik al gebeuren, dan ga jij natuurlijk het politieagentje uithangen.

Ik wil met mijn vrienden gaan dansen. Ik heb al weken niet meer gedronken.’

‘Dat lijkt mij geen goed idee’, zei Pieter resoluut en hij zette zijn mes in het vlees.

‘Mam, zeg jij nou ook eens wat? Het is toch niet eerlijk? Ik doe mijn best en mag daar toch ook een keer voor beloond worden?’

Bianca keek haar man zuchtend aan. ‘Pieter, ik vind…’

Pieter liet zijn mes kletterend op tafel neerkomen en met een woest gezicht keek hij zijn vrouw aan. ‘Ja, wat vind jij? Daar ben ik nu eens erg benieuwd naar! Laat me raden? Jij bent het met Angela eens, want je bent het altijd met haar eens.

Het zou goed zijn als jij ook eens met de vuist op tafel zou slaan of voor de verandering eens mijn kant zou kiezen.’

‘Waar slaat dat nou op’, viel Bianca verontwaardigd uit.

‘Ja, pa, dat slaat nou echt nergens op.’

Angela kwam het schoolplein op lopen toen Brian uit haar klas, met Toni en Dolf in zijn kielzog, op haar af kwam. ‘Mijn neef wil je na school even spreken’, zei hij en zijn wenkbrauwen schoten veelbetekenend omhoog. ‘Hij wacht op je bij de bosjes, naast de gymzaal.’

Angela keek de jongens taxerend aan. ‘Wat moet hij van me?’

‘Je weet wel…’ Brian maakte een obsceen gebaar en keek haar smalend aan. ‘Half drie. Hij neemt geld mee.’ Hij draaide zich om en gebaarde naar zijn kornuiten dat ze hem moesten volgen.

‘Wat wou hij van je?’ wilde Kitty weten die ondertussen bij haar was komen staan.

‘Hij wilde iets weten over het huiswerk.’ Ze haakte haar arm door die van Kitty en veranderde van onderwerp. ‘Heb jij gisteravond die film over die ontvoering gezien?’

Vijf over half drie. Angela had zich in een toilethokje verschanst zodat ze er zeker van was dat haar klasgenoten niet meer op het schoolplein stonden. Terwijl ze oplettend over haar schouder keek liep ze richting de gymzaal waar ze inderdaad iemand bij de bosjes zag staan. Hij stond met zijn rug naar haar toe en droeg een halflange, wollen jas waarvan de kraag omhoog stond. Hij schoot een sigarettenpeuk in de bosjes en draaide zich om. Angela hield haar pas in. Het was geen jongen, eerder een man. Ze schatte hem vijf- à zesentwintig jaar. Zijn ogen lichtten op toen hij haar zag staan.

‘Ben jij Angela?’ Ze knikte. ‘Ik heb mijn auto bij me. Zullen we een eindje gaan rijden?’

‘Ik weet niet of dat wel zo slim is. Ik ken jou niet.’

‘Ken jij al je klanten dan? Doe niet zo raar. Ik betaal goed, het dubbele van wat je normaal vraagt.’

Het dubbele… Het klonk verleidelijk, maar ze schudde haar hoofd. ‘Je bent te oud.’

‘Te oud?’ Hij schoot in de lach en dacht dat ze een grapje maakte. ‘Kom…’ Hij trok haar het pad op dat langs de bosjes naar de achterdeur van de gymzaal leidde. ‘Dan doen we het hier.’ Ze stribbelde niet echt tegen, waaruit hij afleidde dat ze instemde. Maar Angela was verlamd van schrik. Ze wrong haar hand los maar hij gaf haar een duwtje in de rug waardoor ze naar voren schoot.

‘Laat me gaan’, had ze uiteindelijk met een zacht, iel piepstemmetje geprotesteerd. Haar keel zat dicht en haar benen weigerden dienst.

Hij ritste zijn gulp open en begon zijn penis te masseren. ‘Je krijgt twintig euro…’ Toen ze haar hoofd schudde, verhoogde hij zijn bod naar dertig euro. Hij pakte haar hand maar ze trok die terug. ‘Ben je altijd zo kieskeurig? Eerst loop je me op te geilen en dan trek je je terug? Waar zie je me voor aan?’ Hij duwde haar ruw met haar rug tegen de muur en begon aan de knopen van haar blouse te trekken. ‘Kleine slet’, zei hij hees. Zijn vingers kneedden haar borst terwijl zijn snelle ademhaling in haar oor klonk. Met zijn knie in haar kruis hield hij haar in bedwang terwijl hij met zijn geslachtsdeel tegen haar aan begon te rijden.

‘Blijf met je vieze poten van me af.’ Haar stem was terug, al klonk ze niet als haar eigen stem. Ze stompte tegen zijn armen, trok hem aan zijn jas naar achteren en begon te gillen. ‘Ga van me af. Help! Help!’

Geschrokken hield hij zijn hand voor haar mond. ‘Stil, slet! Straks breng je ons nog in de problemen.’ Hij bonkte haar hoofd naar achteren tegen de stenen muur. Het werd haar even zwart voor de ogen en in paniek beet ze in zijn hand. Hij trok geschrokken zijn hand weg en sloeg haar in het gezicht. ‘Kreng.’ Zijn erectie was verdwenen. Woest propte hij zijn zaakje terug in zijn broek en trok de rits omhoog. ‘Jij bent van mij nog niet af. Van dit soort spelletjes ben ik niet gediend. Hoer!’ Hij draaide zich om en liep toen met grote passen dwars door de struiken naar zijn auto. Angela stond te trillen op haar benen terwijl ze haar blouse onhandig dichtknoopte. Met een snel gebaar streek ze haar haren glad en strompelde ontdaan de struiken uit. Ze wist haar tranen te bedwingen en liep snel naar de bushalte, waar ze in de hoek van het bushokje wegkroop.