21

Fred toetste het nummer van zijn vriend in en zei haastig, zonder op een begroeting te wachten: ‘Ja, met Fred. Kun jij mij voor zaterdag aan een paar pillen helpen? Niet te duur, ik verkoop ze weer door.’ Fred stak zijn duim op naar Angela, als teken dat het goed ging komen. ‘Drie euro per pil? Wat belachelijk duur. Ze zijn toch niet van goud? Kan dat niet goedkoper? Wat kost het me als ik er twintig van je afneem?’ Fred begon hardop te lachen. ‘Ben je wel goed bij je hoofd?’ Hij trommelde geïrriteerd met zijn vingers op het dak van zijn auto terwijl Giel hem een hele uitleg gaf. ‘Waar ben je? Ik ben binnen een halfuurtje bij je.’ Hij klapte zijn telefoon dicht en trok het portier van zijn auto open. ‘Stap in. Giel heeft nog wat pillen in de aanbieding. Als we snel zijn hebben we eerste keus.’

Angela’s ogen begonnen te glimmen. Huppelend liep ze om de auto heen en liet zich op de passagiersstoel zakken.

‘Kunnen we er niet meteen vijftig kopen?’

‘Voel jij je wel goed? En ik mag dat zeker voorschieten? Laten we eerst maar eens proberen om er twintig te verkopen.

Straks kunnen we ze aan de straatstenen niet kwijt en dan kan ik fluiten naar mijn geld.’ Hij draaide de contactsleutel om en stuurde zijn auto de weg op. ‘Giel en ik kennen elkaar van toen we nog kleine jochies waren. We zaten vroeger samen in hetzelfde voetbalelftal. Hij is een beetje een rare en kan agressief uit de hoek komen, maar als hij je mag, dan zit je goed. Wel mondje dicht tegen de anderen. Dit is mijn adresje en ik wil niet dat Ed of wie dan ook op eigen houtje het spul bij Giel gaat kopen.’ Fred draaide een zijstraat in en parkeerde de auto voor de deur van nummer twaalf. ‘We gaan een stukje lopen.’ Hij gooide het portier open en stapte uit. ‘Ik heb liever niet dat mijn auto bij Giel voor de deur wordt gezien. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.’

Hij stak de straat over en Angela beende achter hem aan.

‘Het is toch wel veilig?’ wilde ze weten. Het onderzoek van het rechercheteam van haar vader schoot door haar hoofd. Abrupt bleef Fred staan. ‘Veilig? Als je veiligheid wil, dan moet je hier niet aan beginnen. Dan kun je beter voor drie euro per uur vakken gaan vullen in de supermarkt.’

Onderzoekend keek hij haar aan. ‘Je kunt nu nog terug.’ ‘Nee, daar gaat het niet om’, antwoordde Angela fel. ‘Het was gewoon een vraag.’

Met een zucht liep hij verder. ‘Je weet zeker dat je dit durft?’

‘Ja, tuurlijk. En ik heb het geld nodig’, bekende ze schoorvoetend.

‘Om te kunnen drinken?’ Fred keek haar van opzij aan.

Onverschillig haalde Angela haar schouders op. ‘Pas maar op dat je niet verslaafd raakt. Misschien ben je het al?’

‘Echt niet. Zo ver laat ik het niet komen. Ik heb geld nodig om af en toe een rondje te kunnen geven en om wat leuks te kopen. Alles is schreeuwend duur. Met dat beetje zakgeld dat ik krijg, lukt het niet.’

Fred minderde vaart, keek over zijn schouder en liep toen een portiek binnen. Bij de groene, afgebladderde deur bleef hij staan. Hij keek nogmaals over zijn schouder en drukte toen op de deurbel. Het bleef stil en pas na een derde poging hoorden ze voetstappen en ging de deur open. Een jongen van vooraan in de twintig verscheen in de deuropening. Zijn kaalgeschoren hoofd was versierd met een zwart-witte tatoeage van een spin. Met een stug knikje begroette hij zijn gasten. ‘Wie is dat?’ Onderzoekend nam hij Angela van top tot teen op.

‘Ze is een vriendin. Angela is oké’, beweerde Fred. Hij sloeg Giel vriendschappelijk op zijn schouder. ‘Ben je altijd zo gastvrij?’ Grommend deed Giel een stap opzij en liet het tweetal binnen. Via een donkere, lange gang kwamen ze in een kamer uit. De ruimte was hooguit vier bij vier en stond volgestouwd met een mikmak aan meubels. De beige vloerbedekking was smoezelig en zat vol gaten. Het bloemetjesbehang was grotendeels verkleurd en liet in de hoeken los. De gordijnen voor de ramen waren gesloten, behalve waar de gordijnringen ontbraken, daar piepte het licht naar binnen. Eén simpele elektriciteitsdraad liep naar een fitting en een peertje die de kamer verlichtten.

‘Biertje?’ Giel liet zich in een tot op de draad versleten fauteuil vallen en graaide een fles bier uit de krat naast de stoel. Met een boog gooide hij het flesje door de lucht en Fred ving het behendig op. Fred nam op de bank tegenover Giel plaats en pakte een aansteker van tafel. ‘Jij ook?’ vroeg Giel en hij hield een tweede flesje omhoog. Angela knikte en zakte naast Fred neer. De bierfles belandde met een plof naast haar in de kussens.

‘Hoe is het met je rug?’ Fred wipte met de achterkant van de aansteker de dop van zijn bierflesje los.

Giel maakte een wegwerpgebaar. ‘Klote! De boel zit zo vast als een huis en de fysiotherapie helpt geen ene moer.’ Met een vreemde grijns op zijn lippen hield hij Angela met zijn blik gevangen. ‘Dus je hebt eindelijk verkering? Ik begon al te twijfelen…’

Angela werd rood. ‘We zijn gewoon vrienden, meer niet’, ging ze direct in de verdediging.

‘Dan is Fred een stommerik. Hij heeft geen verstand van mooie dingen. Ik wel…’ Er volgde een vette knipoog en Angela lachte als een boer die kiespijn had. Waarom liepen de meeste mannen hun pik achterna? Alsof vrouwen op dit soort opmerkingen zaten te wachten. Al dat gedoe met seks was iets waarvan Angela weinig snapte, en ze betwijfelde of ze er ooit iets van zou snappen. Ze klokte het lauwe bier naar binnen. ‘Dus jullie hebben pillen nodig?’ Giel richtte zich weer tot Fred. ‘Wat voor merk wil je? Witte Speakers, rode Defqon, Ferrari’s of paarse Partyflocks?’

‘Weet ik veel. Wat zijn de inkoopprijzen?’ Fred was rechtop gaan zitten en keek ernstig.

‘Twee euro per stuk. Partyflocks en Speakers zijn erg populair, maar die zijn ook vijftig eurocent duurder.’

‘Zoveel nog?’

‘Mijn prijzen vallen nog mee. Je vindt echt geen goedkoper adresje. Ik mats je omdat we vrienden zijn. Je moet het goede spul niet in een café verkopen. Dan vang je er hooguit vijf euro voor. Maar op een groot feest brengen ze gegarandeerd acht tot negen euro per stuk op.’ Angela had de rekensom snel gemaakt. Met twintig pillen konden ze makkelijk vijfenzestig euro per persoon per avond verdienen. Ze zocht oogcontact met Fred. Wat haar betrof was de deal rond, maar Fred leek te twijfelen.

‘Wat doen die pillen van twee euro in de verkoop?’ ‘Vijf tot zes euro. Dat hangt natuurlijk ook van de concurrentie af. De goedkope pillen worden overal aangeboden, maar het echte spul is zeldzaam. Daar betaalt men met plezier iets meer voor.’

‘Doe dan maar twintig van die dure.’

‘Dat doe je slim’, meende Giel. Hij stond op en liep naar een eiken kast waar hij een zak met pillen uithaalde. Hij gooide twee zakjes in Freds schoot. ‘Dat is dan vijftig euro. Bel voortaan een paar dagen op voorhand zodat ik wat tijd heb om ze in te kopen.’

De autosleutel hing in het contact, maar Fred maakte geen aanstalten om de auto te starten. Angela frunnikte aan het plastic zakje en bekeek de pillen van alle kanten. ‘Verstop ze goed want als je hiermee gepakt wordt…’

Angela keek op. ‘Moet ik ze bewaren?’

‘Jij doet toch de verkoop? Het heeft weinig zin als ik telkens een paar pillen moet komen brengen. Trouwens… wie verwacht er nu dat de dochter van een smeris die troep in huis heeft? Bij jou thuis ligt het veilig.’ Hij lachte en zij grijnsde mee. ‘Ik ben benieuwd of je zaterdag de hele partij zal kunnen verkopen.’

‘Met gemak. Je had er rustig vijftig kunnen kopen.’

‘De volgende keer misschien. Jammer dat we niet rechtstreeks bij de grote jongens kunnen kopen. Dan is de winst een stuk hoger. Ik probeer achter het adres van Giels dealer te komen.’ Meewarig schudde Fred zijn hoofd toen hij Angela de pillen in haar tas zag stoppen. ‘Je zult een betere plek voor de pillen moeten vinden. Als je gecontroleerd wordt ben je de klos, want ze kijken eerst in je tas.’

Angela wuifde zijn opmerking weg. ‘Ik ben nog nooit gecontroleerd. Zullen we naar het park gaan? De anderen vragen zich waarschijnlijk af waar we blijven.’

Tegen zessen kwam Angela thuis en ze werd enthousiast door Trix verwelkomd. Haar moeder stond in de keuken te koken en stak even haar hoofd om de deur. ‘Dag lieverd. Ik heb de hond al uitgelaten, want ik was vroeg klaar. Hoe was je dag?’

Angela liep de keuken in en bleef op een afstandje staan, bang dat haar moeder de alcohol zou ruiken. ‘Super! De dag vloog voorbij’, antwoordde ze overdreven vrolijk. Op weg naar huis had ze twee stukken pepermuntkauwgom in haar mond gepropt in de hoop dat het de alcoholgeur zou verbergen. Het leek te werken, want haar moeder had nog nooit iets geroken.

Bianca prikte in de aardappelen. ‘Nog drie dagen en dan word je vijftien. Spannend! Wanneer wil je je vrienden uitnodigen? Dan kunnen we eindelijk eens kennismaken met Rianne.’ Ze draaide het vuur onder de pannen uit en liet de groenten in een vergiet glijden. Angela leek haar moeder niet te horen. Ze trok een sliert kauwgom uit haar mond en schatte de lengte. ‘Wij willen op vrijdag- of zaterdagavond je verjaardag met de familie vieren.’

Angela verstijfde. De sliert kauwgom gleed uit haar vingers en bleef aan haar kin plakken. ‘Zaterdagavond kan ik niet.’ Ze stopte de kauwgom terug in haar mond en begon driftig te kauwen. ‘Ik blijf bij Rianne slapen. We gaan naar een themafeest in het clubhuis van de padvinderij.’

‘Op je verjaardag? Dat had je eerst wel eens mogen overleggen met ons.’

‘Moet ik dat overleggen? Het is toch mijn verjaardag? Ik wil zaterdag naar een echt feest. Ik word te oud om vrienden uit te nodigen voor een kinderpartijtje.’

Verbouwereerd keek Bianca haar dochter aan. Ze voelde zich plotseling gruwelijk ouderwets. Natuurlijk wilde Angela niet met haar vrienden tussen de oudjes zitten. ‘En wat doen we met de familie die langs wil komen? Tante Trees en Ome Gijs, oma en opa, Janneke…’

‘Dan komen ze maar op vrijdag. Als ze vragen wat ik wil, dan is dat geld. Ik ga sparen voor een reis naar Australië.’ ‘Australië? Kind, hoe kom je daar nou weer bij?’

‘Als ik klaar ben met school, ga ik samen met Rianne een paar maanden naar haar familie in Australië. Dan zie ik wat meer van de wereld dan alleen die suffe campings in Drenthe waar jullie elk jaar naartoe gaan.’

Bianca schudde zuchtend haar hoofd. ‘Daar hebben we het nog wel een keer over. Wij geven in ieder geval geen geld voor je verjaardag. Dat vind ik onpersoonlijk.’

‘Waarom? Het zou leuk zijn als ik een keer kreeg wat ik echt wilde en niet wat jullie vinden dat ik nodig heb.’

De vork in Bianca’s hand kletterde op het aanrecht.

Verontwaardigd keek ze haar dochter aan. ‘Je wordt met de dag onbeschofter.’ Nukkig trok Angela de koelkast open en pakte een fles limonade uit de deur.