---

Donderdag 26 januari 1978

Absurdistisch kamertoneel

 

  1

 

 

Gisteravond, in de televisieschemering van de recreatie, was niemand iets bijzonders aan hem opgevallen, maar Remo had zich evengoed een melaatse gevoeld. In het felle ochtendlicht van de binnenplaats zou de beurse vingerafdruk van zijn overvallers zeker opvallen. Zijn geld was op. Uiteindelijk wist hij, nog net voor het luchtuur, van Pin Cushion een kinderpleister los te krijgen, in ruil voor een hazelnootreep. De plakstroken hechtten niet goed over de bovenste baardrafels, maar voorlopig had hij zijn onschuldig ogende wondje – in plaats van een gebrandmerkte vogelvrijverklaring.

 

  Op de binnenplaats probeerde hij iets over de stand van het onderzoek aan de weet te komen. Van tijd tot tijd kreeg een ondervraagde gevangene de nauwgezet uitgetypte versie van het verhoor ter ondertekening voorgelegd. Transcripties van nietszeggende gesprekken, experimentele toneelconversatie, virtuoos ontwijkend zowel in vraag als in antwoord. Amusante lectuur, waar geen Choreaan zijn krabbel onder weigerde.

 

  V. Was er sprake van een samenzwering?

 

  A. De joint ging in een kringetje rond.

 

 

 

  2

 

 

Het dominospel in de recreatie bestond uit zwarte stenen, maar een dubbele vijf moest ooit zoekgeraakt zijn, want die was vervangen door een witte, van ivoor, met zwarte noppen. De vreemde steen maakte het hele spel absurd, en Remo vervloekte het moment dat hij toegezegd had mee te dominoën met het groepje zwarte gevangenen – onder de vuil sarcastische blikken van een paar Arische Broeders, ook dat nog. The French Dyke, onthaald op gefluit en braakgeluiden, kwam hem redden. ‘Woodehouse? Telefoon.’

 

  Hij kon gewoon achter haar aan door de gang lopen, waaruit maar weer eens bleek hoezeer ze hem vertrouwden, en dat onder de gegeven omstandigheden. Het schommelvet op de heupen van LaBrucherie maakte haar stap lui en zwaar, en hij verlangde hevig naar de ranke vrouwen uit zijn oude leven. Ze bracht hem niet naar een van de betaaltelefoons in de gang beneden, maar naar die in de cipiersloge op de eerste verdieping. De hoorn lag in een halfvol postm

 

  ‘En,’ zei Dunning, ‘win je ook wel eens met domino?’

 

  ‘Hoe wist jij...’

 

  ‘Roulette lag minder voor de hand.’

 

  ‘Je belt niet zomaar.’ Hij durfde niet op de bureaustoel voor bewakers te gaan zitten. De plompe Kimberly was voor de open deur blijven staan.

 

  ‘Weet je nog, kort na nieuwjaar, wat die geprivilegieerde toen tegen je zei?’

 

  ‘De sadist. Ik zou zogenaamd de negenentwintigste vrijkomen.’

 

  ‘Geef hem bij het afscheid een pakje sigaretten. De negenentwintigste haal ik je op. Aanstaande zondag.’

 

  ‘...’

 

  ‘Mijn trommelvlies scheurt zowat van jouw uitzinnige vreugde, Mr Remo.’

 

  ‘Achterhaald nieuws, Doug. Er is intussen het een en ander gebeurd. Ze zullen me zo gauw niet laten gaan.’

 

  ‘Ik heb de indruk dat je niet vrijuit kunt praten.’

 

  ‘Let op de eufemismen.’ The French Dyke stond dromerig naar een punt aan de overkant van de Ring te kijken, maar het kon net zo goed betekenen dat ze scherp toeluisterde. Remo draaide zich van haar af, en legde een hand rond zijn mond. ‘De persoon met wie ik schoonmaakte, die... maakt niet langer met mij schoon.’

 

  ‘Afrekening?’

 

  ‘Het onderzoek is in volle gang.’

 

  ‘Ik ken dat. Jij al verhoord?’

 

  ‘Absurdistisch kamertoneel.’

 

  ‘Ik hoor het al. Zondag vrij. We halen je ’s morgens op.’

 

  ‘We?’

 

  ‘Paula. Jack. Ik.’

 

  ‘Herinner Paula aan de scheerspullen.’

 

  ‘Aftershave?’

 

  ‘De Mentor. Terug naar de beschaving.’

 

  ‘Zonde van die baard.’

 

  ‘Het was je geslaagdste advies als advocaat. Maar eentje hier heeft me herkend. En die is nu weg.’

 

  ‘Woodehouse, afronden,’ riep LaBrucherie, met een turkoois gelakte nagel op haar horlogeglas tikkend. ‘Ik geef je nog twintig seconden.’

 

  ‘Vertel me zondag alles over de persoon die door baarden heen kan kijken,’ zei Dunning. ‘We staan op de parkeerplaats bij de receptie.’

 

  ‘Ik hoop dat jullie niet voor niets hoeven te wachten. Een paar dagen terug lag ik nog naakt in een stikdonkere isoleercel, en dan zou ik nu ineens... Met dat onderzoek hebben ze alle reden hebben mij de volle drie maanden hier te houden.’

 

  ‘Dat is het hem nou juist. Ze hebben de pest aan dat soort onderzoeken. Gevangenen zijn beesten... die maken mekaar af. Echte mensen dienen daar hun handen niet aan vuil te maken. Jij bent een mogelijke getuige, dus laten ze je gaan.’