5

Uit het donkere wolkenpak dat boven ’t Gooi hing vielen dikke druppels. Isabel zette de ruitenwissers aan, draaide haar Volvo de rondweg op en drukte het gaspedaal voorzichtig in. Deze plek stond erom bekend dat hevige regenval tot gevaarlijke situaties kon leiden. Rustig aan, dus.

Met vijftig kilometer per uur reed ze richting haar wijk. Het was rustig op de weg. Het regelmatige getik van de vallende regendruppels, de aangename temperatuur in de auto en de zachte achtergrondmuziek kalmeerden haar. Ze was moe, maar liep alles wat er sinds gisterenavond gebeurd was nog eens langs.

Bibi had haar opa weggedragen zien worden, waarna de hele familie van het ene op het andere moment vertrok. Nu ze van de eerste schrik waren bekomen, moesten ze hun aandacht op Bibi richten.

Om de dagelijkse balans niet te verstoren, deden ze vandaag tijdens het ontbijt zo normaal mogelijk. Bibi sliep al toen ze ’s nachts van het ziekenhuis waren teruggekomen, dus vertelden ze haar ’s ochtends dat opa in het ziekenhuis lag omdat hij zich niet lekker voelde. Oma was er omdat mama straks op bezoek ging bij opa. Als hij een beetje was opgeknapt, mocht zij ook bij hem langskomen, beloofden ze haar. En dan mocht ze een cadeautje meebrengen. Hoewel Bibi een slim meisje was, wilden ze het voorzichtig aanpakken. Ze was gevoelig, zeker als het om haar grootvader ging.

Tot hun grote opluchting reageerde Bibi vrij nuchter. Ze vond het zielig dat opa opeens ziek was geworden, maar verheugde zich op het ziekenbezoek. Het kwam niet in haar op dat haar opa er misschien op korte termijn niet meer zou zijn. Om het vaste ritme van de ochtend niet te verstoren, ging Anna samen met haar boodschappen doen, wandelen op de hei en werken aan haar Engels.

Voordat ze in de auto stapten, zei Bibi tegen haar oma dat ze alvast naar een cadeautje voor opa ging kijken. Margreet glimlachte haar toe zoals alleen een oma dat kan. Ze zwaaide enthousiast naar haar kleindochter op de achterbank. Toen de auto uit het zicht verdween, liet ze haar tranen de vrije loop.

Isabel minderde vaart en sloeg rechts af. Ze was bijna thuis. De bui dreef over. Zonnestralen verdeelden het wolkenpak in ongelijke stukken. Het diffuse licht beschilderde de bosrijke omgeving. De ruitenwissers konden uit. Ze zag haar vader voor zich zoals hij was, levenslustig. De bezoekuren van het ziekenhuis vielen mee. Het personeel was vriendelijk en behulpzaam. Mits ze het aantal bezoekers tot twee beperkten, was het hun toegestaan om de hele dag in de nabijheid van de patiënt op de intensive care te verblijven. Vanachter glas zagen ze zijn borst op en neer gaan. Als hij wakker was, zond hij af en toe een vermoeide glimlach in hun richting. Alsof hij hen wilde geruststellen dat het goed met hem ging. De koude, dreigende, ingewikkelde apparatuur waaraan zijn lichaam lag gekoppeld, toonde dat het niet zo was.

Ze moesten flexibel zijn. Ze leefden vanaf vandaag van dag tot dag, indien noodzakelijk van uur tot uur. Pas als haar vader weer wat stabieler zou zijn, zouden ze hun strakke schema’s weer kunnen gaan oppakken.

Na het ontbijt was Koen naar zijn werk in Amersfoort gereden. Hij had zichzelf tot het middaguur de tijd gegeven om bepaalde zaken te delegeren, zodat hij ’s middags enkele uren in het ziekenhuis kon doorbrengen. Daarna kon hij thuis wat administratie doen. Eerst moest hij het internet op om hun vakantie te annuleren. De laatste twee weken van Bibi’s vakantie zouden ze niet met z’n drietjes in een bungalow in Zuid-Frankrijk doorbrengen. De kans dat haar vader in zo’n kort tijdsbestek voldoende zou herstellen was te klein om met een gerust gevoel op vakantie te gaan.

De logeerpartij van Bibi bij opa en oma was natuurlijk van de baan. Naast de emotionele zorgen hadden ze daardoor ook een praktisch probleem. Precies in die week hadden zowel Koen als zijzelf verplichtingen waar ze eenvoudigweg niet onderuit konden. Er was waarschijnlijk wel een oplossing voorhanden.

Isabel parkeerde de auto op de oprit naast het huis en vergrendelde de deur. Haar dag was redelijk rustig geweest. Daardoor kon ze een beetje ontspannen en kreeg ze weer hoop. De artsen hadden vanmorgen de lichamelijke toestand van haar vader toegelicht. Ze begreep dat de operatie was geslaagd. Zijn hartinfarct viel in de zwaarste categorie. Het was een geluk geweest dat zij snel in het ziekenhuis waren en dat er een chirurg klaar had gestaan. Hij was buiten levensgevaar, hoewel er altijd het gevaar bestond van een tweede aanval. Daarom hielden ze hem voor de zekerheid nog een paar dagen op de intensive care, waarna hij op een eigen kamer verder kon herstellen.

Ze moesten er wel rekening mee houden dat haar vader last zou kunnen krijgen van angstaanvallen, extreme vermoeidheid en andere zaken waarmee een patiënt tijdens en na zijn herstel geconfronteerd kon worden.

En toen was er Isolde, dacht Isabel cynisch toen ze de sleutel in het slot van de voordeur stak. De hele nacht hadden ze geprobeerd haar te bereiken. Thuis bleef haar telefoon maar rinkelen en de sms - berichten werden niet beantwoord. Zuslief leek van de aardbodem verdwenen. Zoals in de afgelopen jaren al vaker het geval was geweest, dook ze weer vanuit het niets op. Ditmaal uit een taxi die haar om negen uur
’s morgens voor het ziekenhuis afzette. Ze verklaarde vluchtig haar afwezigheid met ‘Ik was gisteren met iemand en zag vanmorgen pas de berichtjes op mijn mobieltje.’ Na de welkomstkussen ging ze naast haar moeder zitten en luisterde naar een opsomming van de gebeurtenissen. In haar blik lag oprechte betrokkenheid, wat voor Isolde iets bijzonders was. Meestal leefde ze namelijk uitsluitend en alleen voor zichzelf. Voor haar was familie maar gedoe.

Isabel stapte de huiskamer binnen. Koen stond direct van achter zijn computer op en liep naar haar toe om haar te omhelzen.

‘Hoe is het?’ vroeg hij na twee kussen.

‘Ik ben er redelijk doorheen gekomen,’ antwoordde ze naar waarheid. Vanaf het ziekenhuis was ze doorgereden naar de rechtbank voor overleg met collega’s en om wat dossiers op te pikken. Hoewel ze het grootste gedeelte van die tijd in gedachten bij haar vader was geweest, waren de uren omgevlogen.

‘Nog nieuws?’ Het was een retorische vraag, aangezien Koen haar niet had gebeld. Zoals verwacht schudde hij ontkennend zijn hoofd.

‘Willems toestand is stabiel. Als er geen complicaties optreden wordt hij weer helemaal de oude.’

‘Zo goed als nieuw,’ mompelde Isabel. Ze zuchtte. ‘Ik hoop het.’

Koen sloeg zijn armen om haar heen. ‘Hé meisje van me, rustig maar. Het ergste hebben we denk ik achter de rug.’ Hij trok een scheef gezicht in een poging om luchthartig te doen.

Isabel knikte aarzelend. ‘Je hebt waarschijnlijk gelijk. Het is… Ach, laat ook maar. We lopen allemaal op het puntje van onze tenen.’

‘Behalve…’ Koen slikte de rest van zijn woorden in. ‘Sorry,’ zei hij meteen. ‘Dat kwam er zomaar uit. Sloeg nergens op.’

‘Je hebt Isolde gezien?’

Hij haalde zijn schouders op, liep naar de bank en liet zich in de kussens zakken. ‘Ja, ze was met je moeder in het ziekenhuis. Toen ik kwam, zijn zij weggegaan. Vanavond gaan ze samen bij je vader op bezoek. Wat ik eruit begreep slaapt Isolde de komende dagen bij je moeder.’

‘Fijn dat ik het ook even hoor. Dit geloof je…’ Koen kapte haar zin af.

‘Niet doen, lieverd. Dat is het niet waard. Er zijn andere dingen waar jij je nu beter druk om kunt maken.’

‘Ik kan zo snel niets bedenken,’ zei ze fel.

‘Ik wel,’ antwoordde Koen kalm. ‘Vlak voordat jij thuiskwam heb ik met Anna gesproken. Ze gaat op het afgesproken tijdstip terug naar Zweden, exact zoals in het contract staat. Geen dag later. Ze heeft met haar vriendje een reis geboekt en is niet te vermurwen.’

Isabel keek hem vol ongeloof aan.

‘Wát?! Iemand die wij een jaar lang als familie hebben behandeld weigert ons uit de brand te helpen? Zeg dat je nu een rotgeintje met me uithaalt.’

Koen klakte met zijn tong en liet een lange zucht ontsnappen.

‘Helaas, lieverd. Ik heb alles geprobeerd. Op haar gevoel gespeeld, een gigantische bonus in het vooruitzicht gesteld. Ik heb zelfs haar geweldige relatie met Bibi erbij gesleept, verdomme nog aan toe. Niets hielp. Zij gaat terug naar Zweden en daarmee basta.’

Isabel ging als verdoofd naast hem zitten.

‘Dan hebben we een serieus probleem.’

Koen staarde voor zich uit en knikte bevestigend.

‘Dat kun je wel zeggen.’