15

Er werd geklopt. Isabel keek Koen angstig aan. Bezoek kon van alles betekenen: goed nieuws, slecht nieuws of geen nieuws.

De man die binnenkwam was halverwege de dertig. Hij was lang, slank en droeg een spijkerbroek en een dunne sweater met daaroverheen een bruin jack. In zijn linkerhand hield hij een attachékoffertje. Hij schudde hun de hand en stelde zich voor als Eric Donkers van het recherchebijstandsteam Friesland. Hierna nam hij plaats op een houten stoel, recht tegenover de driezitsbank waarop zij zaten.

‘Hoe gaat het met u, mevrouw Sanders?’ Zijn stem klonk vlak. Het was eerder een verplichte openingszin dan een oprechte vraag.

‘Goed,’ antwoordde Isabel, terwijl ze lichtelijk geërgerd bedacht dat ze wel met Koen getrouwd was, maar toch echt Bouman heette. De vanzelfsprekendheid waarmee mensen concludeerden dat ze haar meisjesnaam niet meer voerde, was storend.

‘Ik neem aan dat een dokter u heeft onderzocht?’ wilde Donkers weten. Isabel knikte. Nadat ze onderuit was gegaan, had Koen haar samen met een brandweerman naar hun kamer gebracht. Een halfuur later was er een dokter ter plaatse. Hij hield het op stress. Dat had ze zelf ook al bedacht, daarvoor hoefde je geen arts te zijn. Toen de man hun kamer verliet, had ze de kalmeringstabletten in haar tas gestopt. Het kwam niet in haar op om ze in te nemen. Ze moest helder blijven. Mocht ze daardoor nog een keer onderuitgaan, dan moest dat maar. Ze weigerde als een zombie rond te dolen terwijl haar dochter werd vermist.

‘Is er nog nieuws?’ Breekbaar stelde Koen de vraag.

‘Misschien,’ zei Donkers en opende zijn koffertje. Hierin zaten twee doorzichtige plastic zakken. Beide waren luchtdicht afgesloten. Hij legde de zak met daarin de roze jas voorzichtig op de tafel die tussen hen in stond.

‘Ik begrijp hoe moeilijk dit voor u is, maar wilt u proberen mijn vragen te beantwoorden?’

Ze knikten afwezig en slikten toen hij ook de tweede zak op tafel legde.

‘Ik heb begrepen dat u van een afstand deze jas heeft geïdentificeerd als een kledingstuk van uw dochter?’ Isabel en Koen keken vol afgrijzen naar de inhoud van de tweede zak.

‘Dat… dat Burberry hoedje heb ik verleden maand voor haar gekocht,’ stamelde Isabel. Donkers zag dat er geen enkele twijfel was en stopte de zakken weer terug in zijn koffer. Hij leunde iets naar hen toe. ‘Een paar minuten geleden zijn de zoekactiviteiten in het bos gestaakt. De technische recherche neemt het nu over. De brandweerduikers blijven zoeken. Er is mij verzekerd dat zij binnen enkele uren het meertje aan een grondig onderzoek hebben onderworpen. Op deze twee kledingstukken na, is er verder niets gevonden. We tasten volledig in het duister. Wel is het nagenoeg zeker dat Bibi niet meer in het bos is en de kans dat ze verdronken is lijkt ook steeds kleiner te worden.’

Voordat Koen en Isabel hem konden onderbreken, ging hij verder. ‘Ik probeer open kaart met u te spelen. Ik realiseer me dat u zich in een vreselijke situatie bevindt en dat mijn woorden hard aankomen. Het opsporen van Bibi heeft onze hoogste prioriteit en de eerste vierentwintig uur van het onderzoek zijn vaak doorslaggevend. Daarom moeten wij nu door.’

Isabel en Koen keken hem aan. Hun wereld werd steeds kleiner. Bestond bijna alleen maar uit de vrees voor het leven van hun kind. De nachtmerrie van iedere ouder. Donkers haalde een opschrijfboekje uit de binnenzak van zijn jack.

‘Is Bibi eerder weggelopen?’ Donkers keek Koen aan.

‘Nooit.’

‘Heeft ze het weleens ter sprake gebracht?’

‘Nooit.’

‘Hebt u familie die hier in de buurt woont of op vakantie is?’

‘Nee.’

‘Kan Bibi zwemmen?’

‘Ze heeft drie diploma’s.’

‘Gebruikt ze medicijnen?’

‘Nee.’

‘Ik ga ervan uit dat Bibi tussendoor naar huis heeft gebeld. Had ze het over nieuwe contacten, vreemden die haar hadden benaderd?’

‘Niet dat ik weet. Ze had het erg naar haar zin en trok veel op met haar kamergenootje, Maartje Loonstra.’

‘Helder,’ zei Donkers en vervolgde zijn vragen.

‘Waren er de laatste tijd spanningen bij u thuis? Werk, financieel, in de relatiesfeer?’

‘Het enige wat ik kan bedenken is het hartinfarct dat mijn schoonvader enkele weken geleden heeft gehad. Toen was het een paar dagen behoorlijk spannend.’

Donkers maakte een aantekening. Hierna keek hij naar Isabel.

‘U bent rechter. Zijn er ooit bedreigingen aan uw adres geuit?’

Isabel schudde ontkennend haar hoofd. ‘Beginnend rechter,’ verduidelijkte ze. ‘Aan grote zaken waarin zoiets zou kunnen spelen, ben ik nog niet toe.’

Donkers keek weer naar Koen.

‘U zit in de zakenwereld. Veel contacten, neem ik aan. Waaronder wellicht ook dubieuze…’

Koen kon de beheersing opbrengen om niet meteen op de insinuatie in te gaan. Hij knikte traag, om aan te geven dat hij snel in zijn hoofd het lijstje met zakelijke contacten afliep.

‘Een doodlopend spoor, rechercheur,’ antwoordde hij overtuigend. ‘Het merendeel van mijn contacten is buitenlands. In deze branche zijn zakelijke conflicten schaars. Mochten ze voorkomen, en dat heb ik in mijn carrière slechts tweemaal meegemaakt, dan wordt het door de advocaten van beide partijen uitgevochten.’

Donkers liet het onderwerp verder rusten.

‘Hebt u toevallig een recente foto van Bibi op zak?’

Koen pakte een pasfoto uit zijn portefeuille en overhandigde deze.

‘Ik wil het hierbij laten,’ zei Donkers. ‘Bedankt voor uw medewerking.’ Hij sloeg de bladzijde van zijn aantekeningenboekje om en schoof het naar Isabel toe.

‘Wilt u zo vriendelijk zijn om alle telefoonnummers en e-mailadressen te noteren waarop u bent te bereiken?’ Hij haalde twee visitekaartjes tevoorschijn en legde ze op tafel.

‘Mocht u nog iets te binnen schieten, dan kunt u mij altijd bellen. Als zich ontwikkelingen in het onderzoek aandienen, kunt u erop vertrouwen dat ik direct contact met u opneem.’

‘Dat is prettig om te horen,’ zei Koen meer uit beleefdheid dan overtuiging.

Donkers stond op.

‘Van directeur Stollenberg heb ik begrepen dat u zijn gast bent zo lang u maar wenst. U bent geheel vrij om te doen wat u goeddunkt, maar als ik u mijn advies mag geven: ga naar huis. Hier kunt u niets doen. Elk uur dat u hier langer blijft is een onnodige kwelling. Ik wens u veel sterkte toe.’

Hij schudde beiden de hand en liep naar de deur.

‘Meneer Donkers?’ Hij draaide zich om.

‘Mevrouw Sanders?’

Isabel probeerde de opkomende tranen tegen te houden. ‘Hebt u enig idee wat er nu gaat gebeuren?’

Donkers haalde diep adem en keek haar recht aan.

‘Ik ga nu naar het bureau en zet iedere beschikbare rechercheur in deze regio op de zaak.’

Hij knikte hen toe. ‘Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om uw dochter te vinden.’

Voordat ze de kans kregen om nog een vraag te stellen, trok hij de deur achter zich dicht.