9

‘Geef opa eens een dikke kus.’ Willem spreidde beide armen en drukte Bibi tegen zijn borst. De slangetjes die hem in zijn bewegingsvrijheid beperkten waren op de intensive care achtergebleven. Die onzekere, verschrikkelijk beklemmende tijd lag voorlopig achter hem. Hier, in zijn kamer met uitzicht op de parkeerplaats, bloeide hij beetje bij beetje op. Deze plek had hem geleerd dat de vanzelfsprekendheid van het leven een gift was. Een cadeau dat hij elke dag opnieuw zou uitpakken. ‘Morgen ga ik op vakantie,’ kirde Bibi in de omarming van haar grootvader.

Willem speelde het spelletje mee. ‘Oh, ja? En waar ga je dan naartoe?’

‘Eagles Lodge,’ antwoordde Bibi met een verguld gezicht. ‘Helemaal alleen, maar ik krijg daar vast veel vriendinnen.’

Willem lachte uitbundig. Isabel en Koen hadden nog steeds hun twijfels.

Nadat ze de internetsite van Eagles Lodge hadden bekeken, waren ze er wel uit: dat resort was toch niets voor haar. Bibi was een gezelligheidsdier dat het liefst in de directe omgeving van haar familie verbleef. Ze nodigde nota bene haar vriendinnetjes altijd bij haar thuis uit. Toch besloten ze om het Bibi te laten zien omdat ze nog geen andere oplossing hadden gevonden. Tot hun verbazing vond Bibi het resort geweldig. Vanaf de eerste blik op de site was ze verkocht. Ze hadden zich verkeken op wat hun dochter graag zou willen en het alleen vanuit hun eigen perspectief bekeken. Omdat ze zelf vaak van huis waren, hadden ze gedacht dat Bibi in de vakantie juist in de vertrouwde omgeving van familie wilde blijven. Maar zonder ouders weg en de hele dag doen en laten wat je wilt, was wat blijkbaar veel kinderen de ultieme vakantie vonden. De berichtjes in het gastenboek waren alleen maar positief. Bibi’s enthousiasme was na een paar dagen niet meer te stuiten. Ze somde alle activiteiten op waaraan ze ging deelnemen. Haar positieve oordeel zorgde voor onrust in de familie. Op Isolde na, die hierover geen mening had, plaatste iedereen vraagtekens bij deze vakantie. Was Bibi hiervoor niet te jong? Er gingen al wel kinderen van zes jaar naartoe. Uiteindelijk besloten ze dat Bibi toch naar Eagles Lodge mocht. Een nieuwe teleurstelling in deze omstandigheden zou niet eerlijk zijn. En een betere oplossing had zich niet aangediend.

Toen ze haar hun beslissing vertelden, rende Bibi uitgelaten door de kamer.

‘Dus jij hebt er wel zin in?’ leek Isolde te vragen om het vragen.

‘Jaaaa!’ joelde Bibi met kinderlijk enthousiasme. Isolde glimlachte mee en opende haar handtas. Ze rommelde er wat in en haalde ten slotte een briefje van twintig euro tevoorschijn. Ze gaf het aan haar nichtje.

‘Koop daar maar wat lekkers voor.’

‘Jeetje, dat is een maand zakgeld! Dank je wel, tante Isolde.’ Bibi gaf haar spontaan een dikke kus.

Koen bekeek het tafereel met gemengde gevoelens. Enerzijds vond hij het leuk voor Bibi, anderzijds had hij de pest in over Isoldes reactie. Zij had niets met kinderen. De enkele keren dat ze Bibi zag, sprak ze nauwelijks met haar en nu hing ze de gulle tante uit. In alles was ze Isabels tegenpool: zelfzuchtig, afstandelijk en een tikje ordinair met haar geblondeerde haren, overdadige make-up en uitdagende kleding. Hij vroeg zich af of het gebaar naar Bibi werkelijk hartelijk bedoeld was, of om hen te jennen.

‘Dan heeft opa ook nog wat te vertellen,’ onderbrak Willem. ‘Misschien is het beter als jij het vertelt, schat.’ Hij knipoogde naar Margreet.

‘De artsen zijn zeer tevreden over zijn vooruitgang,’ sprak ze opgelucht. ‘De kans is zeker aanwezig dat hij deze week nog naar huis mag. Misschien wel overmorgen.’

Isabel reageerde als eerste. Ze stond op en omhelsde haar vader. ‘Oh, papa, wat fijn.’

Vanuit zijn ooghoek zag Koen dat het gezicht van Isolde verstrakte, alsof ze schrok van het fantastische nieuws. Ze beet op haar lip en draaide haar hoofd weg. Omdat Bibi begon te juichen, werd zijn aandacht van zijn schoonzuster afgeleid. Toen de eerste, opgewonden reacties verstomden, richtte hij zijn blik weer op Isolde. Met haar ongeïnteresseerde, in zichzelf gekeerde blik bekeek ze haar familieleden. Op haar lippen lag een zelfingenomen lachje waarop je met een beetje fantasie ‘waar maken jullie je zo druk om?’ kon lezen.

Isolde was helemaal zichzelf. Koen voelde een zekere mate van opluchting dat hij haar goed had ingeschat. Het was en bleef een rotwijf.