59

‘Kom hier,’ beval Donny Watering. Isabel en Bibi keken hem hulpeloos en verbijsterd aan. Ze hadden in een flits gezien hoe de lange man Eric Donkers had neergeslagen. Amper bijgekomen van de worsteling met de vrouw en hun hereniging, drong nog niet helemaal tot ze door wat er precies aan de hand was.

‘Hier komen, verdomme.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, zwaaide hij dreigend met zijn pistool.

Isabel en Bibi stonden op en liepen met lood in hun schoenen naar hem toe. Hun redding was verder weg dan ooit. De man die voor hen stond maakte een zelfverzekerde indruk. Eric Donkers lag op de grond en kreunde. Donny keek naar de hulpeloze politieman en overwoog om hem nog een schop na te geven. Hij bedacht echter dat hij zijn energie beter kon gebruiken. Hij keek Isabel aan.

‘Pak haar hand.’

Isabel deed wat hij haar opdroeg.

‘Geef mij jouw hand.’

Ze aarzelde een ogenblik, wat haar direct een uitbrander opleverde.

‘Geef me nu je hand, anders geef ik jou iets.’ Hij balde zijn vuist.

Bibi begon te huilen.

‘Kop dicht.’ Hij grijnsde vals. ‘Wij zijn nu een gelukkig gezin. Als jullie precies doen wat ik zeg, blijft dat zo.’ Hij bukte zich, pakte de staaflantaarn die naast Eric Donkers lag en stopte deze in zijn jack. Daarna greep hij Isabel ruw bij haar hand.

‘Meekomen.’

Hij trok Isabel mee het weiland in. Bibi hield de hand van haar moeder stevig vast. Ze had de bruut aan zijn lichaamstaal en stem herkend als de man met de bivakmuts. Ze was doodsbang, maar had tegelijkertijd het gevoel dat het allemaal goed zou komen. Haar moeder was tenslotte dicht bij haar.

Donny hield er een hoog tempo op na. Hij had gegokt en zijn kaarten lagen nog steeds goed. Bewust had hij afgewacht wie er als winnaar uit het gevecht in de sloot was gekomen. Toen bleek dat Kimberly het onderspit delfde en verdween, wilde hij ingrijpen en voor zijn eigen kansen gaan. Terwijl hij op het punt stond om naar de sloot te gaan, zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe een man langs hem scheerde. Gefocust op het tafereel in het water, zag de sprintende man hem over het hoofd.

‘Doorlopen,’ spoorde hij zijn gijzelaars aan. Hij liep recht op de weg af. De politie zou volledig verrast zijn als hij opeens in het volle licht opdook. Met moeder en dochter naast zich. Niemand zou hem een strobreed in de weg leggen.

Eenmaal achter het stuur van een politiewagen, zou hij wegscheuren om later ergens een andere auto te bemachtigen. Dat moest lukken; een wapen deed wonderen. Dan naar Amsterdam, de kluis legen en van het toneel verdwijnen.

Wat hij in de tussentijd met de moeder en het kind zou doen, was nog onduidelijk. Daarmee wilde hij zich nu nog niet bezighouden. Eerst had hij ze nodig als gijzelaars.

Donny keek naar links en schrok. Isabel liep naast hem, maar het kind was verdwenen. Hij stopte.

‘Waar is je dochter?!’

Isabel keek hem strijdbaar aan. Toen ze bemerkte dat de man even niet oplette, had ze Bibi in haar hand geknepen en deze meteen losgelaten. Tot haar grote opluchting had Bibi het begrepen en was ze weggelopen. Binnen enkele seconden had de nacht haar aan het zicht onttrokken.

‘Weet ik niet,’ antwoordde ze.

Donny ontstak in woede.

‘Roep haar terug. Nu!’

Isabel schudde zelfverzekerd van nee. Het was nu buigen of barsten. Ze koos voor het laatste.

‘Gore teef!’ Zijn vlakke hand trof haar vol in het gezicht. Isabel viel en bleef versuft liggen. Hij knielde naast haar neer. Hij pakte een pluk haar en trok haar omhoog.

‘Roep haar!’

Met een van pijn vertrokken gezicht, opende Isabel haar mond.

‘Blijf daar, Bibi. Niet hierheen komen!’

Donny smeet haar hoofd tegen het gras. Hij pakte de lantaarn uit zijn jack en knipte deze aan. Hij bescheen het gezicht van Isabel die hevig met haar ogen knipperde tegen het felle licht.

‘Bibi!’ schreeuwde hij. ‘Omdat jij zo stout bent geweest, ligt je moeder nu op de grond. Als jij hierheen komt is er niemand boos en lopen we samen verder. Als we bij de weg zijn, laat ik jullie vrij.’

Het bleef stil. ‘Dat beloof ik,’ voegde Donny eraan toe. Vanwege zijn ingehouden woede, klonk het weinig overtuigend. Hij wachtte even op een reactie. Toen die niet kwam, verloor hij zijn laatste restje zelfbeheersing. Hij richtte de lantaarn op zijn kin, waardoor zijn gezicht oplichtte.

‘Jij weet toch wie ik ben, Bibi? De man die jou heeft verzorgd. Zo zie ik eruit zonder bivakmuts.’ Hij lachte onheilspellend.

‘We gaan nu stoppen met spelletjes. Ik geef je tien tellen om hier te komen, anders schiet ik mama dood.’ Hij strekte zijn arm en zette de loop van het pistool tegen Isabels hoofd. Met zijn andere hand bescheen hij nog steeds zijn eigen gezicht.

‘Zal ik mama eens in het zonnetje zetten? Vind jij het soms leuk om te zien hoe ik haar een kogel door het hoofd jaag? Alleen omdat jij in het donker blijft…’

Een schot galmde door de nacht. Donny Watering viel om en bleef liggen. Hij was op slag dood. De lantaarn rolde van hem vandaan. Met onzekere tred liep Eric Donkers naar Isabel.

‘Gaat het?’ fluisterde hij. Voordat ze kon antwoorden, verscheen Bibi uit het niets en omarmde haar.

‘Nu wel,’ snikte Isabel.

‘Mooi,’ zei Donkers. Ditmaal deed hij geen stapje terug, maar legde zijn armen om moeder en dochter heen. Toen de leden van het arrestatieteam hen vonden, zaten ze nog in precies dezelfde houding.