14

De deuren van de lounge leidden naar de tuin. Ze liepen langs de tennisbanen en twee grote trampolines en volgden de oever van het meertje tot ze bij de eerste bomen kwamen. Tijdens hun wandeling zagen ze voor zich de zoeklichten flikkeren.

Er waren twee reddingsteams gevormd. De hulpverleners kamden het weerbarstige kreupelhout meter voor meter uit. Zelfs vanaf de plek waar Isabel en Koen zich bevonden, was het duidelijk dat deze mensen nauwgezet en professioneel werkten. Er waren tien personen die onderling ongeveer drie meter afstand hielden, maar op één lijn bleven lopen. In de horizontale lichtbundel die hierdoor ontstond, konden ze alles zien. Aan de rand van het meer stonden vier mannen. Twee van hen droegen een duikpak. Hun duikflessen lagen plat op de grond. Ze maakten geen aanstalten om het water in te gaan.

Hun collega’s droegen een brandweerpak. Beiden omklemden een touw waarvan het andere uiteinde zich onder water bevond. Twee zoeklichten beschenen de plek waar andere duikers zich moesten bevinden, want daar verschenen luchtbellen aan de oppervlakte.

Isabel keek naar het bos. Ze keek liever naar de operatie die zich op het land afspeelde. Het schijnsel van de volle maan gaf de plek een mystiek tintje, zoals in een Disneyfilm. Er leek geen expliciete dreiging van uit te gaan, maar ze voelde die wel. Dat gevoel was nog sterker als ze naar het water keek. Duikers konden met behulp van apparatuur ademen, Bibi niet… Ze wilde het uitschreeuwen.

Koen legde zijn arm om haar schouders. Hij zag en voelde hoe zijn geliefde brak onder de druk. Hij kon dan niet ook instorten, maar probeerde zijn rug te rechten, haar te ondersteunen, een rots in de branding te zijn, terwijl stemmen in zijn hoofd hem tot radeloosheid dreven.

‘Het komt goed, schat. Heus, het…’

‘Hé, ik heb wat gevonden!’ Een stem vanaf de wateroppervlakte doorbrak de dreigende stilte. Gelijktijdig draaiden zij hun hoofden naar het meer. Aan het uiteinde van het touw dreef een duiker. Hij hield zijn rechterhand demonstratief omhoog. In het kunstlicht glinsterde het roze kledingstuk spookachtig.

‘Bibi’s jas,’ fluisterde Isabel ontzet. Voordat Koen kon reageren, viel ze flauw.