51

Eric Donkers bekeek de recente ontwikkelingen vanuit een auto die op honderd meter van de boerderij stond geparkeerd. Achter hem stonden nog een personenwagen en twee busjes waarin leden van het arrestatieteam geduldig op hun kans wachtten. Tien AT’ ers en vijf rechercheurs, dat moest genoeg zijn. Ook als Oudenaar en zijn makkers meespeelden.

Zijn voormalige chef had hem op het spoor van de ontvoerders gezet. Maar waar het om draaide was het resultaat. Als hij pas op het allerlaatste ogenblik toe zou slaan, en als held met het meisje kon weglopen, had niemand het nog over de voorgeschiedenis. Dat hij illegaal had getapt, bijvoorbeeld. Om over inbraak maar te zwijgen.

Toegegeven, Oudenaar had de kastanjes uit het vuur gehaald, maar niemand zou het weten of onthouden. Als je wint, heb je vrienden.

Hij dacht het aanvalsplan van Oudenaar te kennen en werd daarin bevestigd toen hij hen bezig zag. Al had Oudenaar wel veel vroeger toegeslagen dan hij had verwacht.

Hij werd daardoor gedwongen ver vooruit te kijken. Nu ingrijpen kon niet. Dat was te vroeg. De kans op friendly fire was te groot. Hij moest adequaat reageren op de ontwikkelingen die hij door zijn nachtkijker zag. Gespannen volgde hij het tafereel bij de schuur. Lichtflitsen gaven het decor een spookachtig tintje. Toen hij de grote man weer naar buiten zag komen, sprak uit diens lichaamstaal teleurstelling.

‘Bibi zit binnen,’ sprak Donkers vol ongeloof. ‘We hebben verdomme allemaal misgegokt!’

Er klonk een schot. De grote man zeeg neer. Zijn collega’s trokken hem naar de zijkant van de schuur.

Donkers reageerde meteen. Als Bibi in de boerderij was, kon hij haar niet aan het vuurgevecht blootstellen dat ongetwijfeld zou volgen.

‘We gaan naar binnen. Go, go, go! Voer alle toeters en bellen die je hebt! Ze moeten weten dat wij eraan komen.’

De busjes en de personenwagens kwamen in beweging.