47

Of ik de juiste beslissing heb genomen? Ja. Ik ben opeens overtuigd van mezelf. Een groot verschil vergeleken met de afgelopen tijd. Het vreet aan me om afhankelijk te zijn van een ander. En met een ander bedoel ik natuurlijk niet papa of andere familieleden, maar de mensen die ons in deze situatie hebben gebracht en ook de mensen die ons juist proberen te helpen om jou te vinden. We zitten tussen iedereen ingeklemd.

Van het ene op het andere moment is bij mij de knop omgegaan. Handelen, in plaats van afwachten. Er zelf op afstappen is beter dan blijven toekijken. Daarom zit ik in de auto op weg naar een parkeerplaats in de buurt van Muiden. Ik moet weten hoe ver ze met het onderzoek naar jouw vindplaats zijn en of ik je zelf moet gaan zoeken.

Ik denk dat papa erg boos op mij is. En dat is terecht, want wat ik in een opwelling heb gedaan, is naar hem toe niet netjes. Hij wilde mee, zijn aandeel leveren. Maar ik weet gewoon zeker dat papa beter thuis kan blijven. Dit moet ik alleen doen. Dan is de kans veel groter dat ik jou vind. Bovendien heeft jouw lot al die tijd in mijn handen gelegen, omdat ik iets moest doen in ruil voor jouw vrijlating. Nu zal ik het ook moeten oplossen.

Ik heb gefaald, iets wat ik mezelf steeds heb verweten. Maar zo zwart-wit ligt het dus niet, lieverd. Als je het eerlijk bekijkt, heb ik gedaan wat ik kon. Het lukte alleen niet. Ik kan me voorstellen dat dat je verbaast, maar ik zal het je proberen uit te leggen.

De man tegen wie ze jou willen ruilen heet Johan Vertongen. Hij is een crimineel die in de gevangenis zit en daar nog jarenlang blijft. De mensen die jou hebben ontvoerd, verwachten van mij dat ik hem geen straf geef. Als hij vrijkomt, laten ze jou gaan. Ik zou niets liever willen dan jouw vrijheid. Natuurlijk hebben we er alles voor over om jou terug te krijgen. En dat is ook precies wat ik nu ga doen. Tot nu toe liet ik de ontvoerders bepalen hoe het zou lopen, maar dat is nu voorbij.

De afgelopen dagen heb ik ook steeds meer moeite gekregen met het idee dat er straks weer een crimineel vrij rondloopt, terwijl ik maar af moet wachten of ik jou daarvoor terugkrijg. Niet voor niets heb ik jarenlang gestudeerd om rechter te kunnen worden. Mijn werk is ook een deel van mijn leven. Een onderdeel van mij, waarin ik geloof. Zo zou het in elk geval moeten zijn. Door Johan Vertongen vrij te spreken, zou ik mezelf verloochenen. Ik ben bang dat ik dan nooit meer in de spiegel kan kijken. Begrijp je dat?

Al die gevoelens botsen steeds. Diep in mijn hart ben ik blij dat het recht zegeviert, terwijl datzelfde hart breekt als ik aan jou denk. Moet ik alles, jouw leven, op het spel zetten omdat ik niet wil dat die crimineel rond blijft lopen, of moet ik erop gokken dat ze zich aan hun woord houden en de man vrijspreken zodat ik jou terugkrijg? Deze twijfels hebben me bijna verscheurd. Het leek alsof ik in twee mensen werd gesplitst, totdat ik bedacht dat als er toch iets met jou gebeurt, als zij zich niet aan hun woord houden, dan heb ik alles verloren.

Wat een moeilijke uitleg, hè? Eigenlijk begrijp ik er zelf ook niets van. Gevoelens en gedachten die elkaar maar tegen blijven spreken. Hartstikke stom, zou jij zeggen. En je hebt volkomen gelijk…

Hoewel ik misschien warrig op je overkom en hoewel ik niet weet of het allemaal goed zal aflopen, voel ik me sterk. Het is voor de eerste keer sinds lange tijd dat er weer kracht door mijn lichaam vloeit. De oude mama is terug, Bibi. Klaar om de strijd aan te gaan. Ditmaal met daden.

Ik kom je halen.