53

‘Vuile klootzak,’ siste Leo Jansen tussen zijn tanden. Een van die kerels had met een welgemikt schot de lamp aan barrels geschoten, waardoor het ineens pikkedonker was.

‘Terugtrekken naar de woonkamer.’ Donny volgde hem zonder iets te zeggen. Dit zag er niet goed uit. Het werd tijd voor een meesterzet van zijn kant.

‘Alle lichten uit, pop,’ sprak Jansen op een geforceerd rustige toon. Kimberly deed wat haar vader zei. Ze knipperde met haar ogen om aan het plotselinge duister te wennen.

‘Loop naar het luik toe, Kim. Lukt dat?’

Bij de tweede stap stootte ze met haar been tegen de rand van de tafel. Ze vloekte en vervolgde haar weg. Nadat ze zich nog twee keer gestoten had, bereikte ze de plek waar het luik was.

‘Luister nu heel goed naar me, lieverd,’ zei Jansen indringend. ‘Er zijn wat problemen buiten. We nemen het zekere voor het onzekere. Daarom ga jij nu de kelder in.’

Kimberly rilde.

‘Jezus, pa. In het donker met al die spinnen…’

Geheel tegen zijn gewoonte in kapte hij haar woorden af.

‘We hebben hierop geoefend, weet je nog?’

Ze knikte.

‘Aan het eind van de kelder zit een ander luik. Dat komt uit aan de rechterkant van de schuur. Jij opent het en kijkt of dat kind ergens rondloopt. Die gasten zijn namelijk al binnen geweest en zijn zonder haar naar buiten gekomen.’

‘Is ze ontsnapt?’ vroeg Donny verbaasd. ‘Dat is onmogelijk…’

‘Hou je bek. Misschien had jij je werk beter moeten doen,’ snauwde Leo Jansen. Hij richtte zich weer tot zijn dochter.

‘Het kind is de schakel in het spel. Als je haar hebt, komt het geld vanzelf. Hou je aan mijn aanwijzingen en alles komt goed.’

‘Maar…’

‘Niet nu, schatje. Jij gaat doen wat we hebben afgesproken. Wij houden die gasten wel bezig. Met een beetje geluk piepen we er zelfs nog tussenuit. Onkruid vergaat tenslotte niet.’ Hij lachte gemaakt.

‘Het allerbelangrijkste is dat jij ons juweeltje terughaalt. Zonder kindje geen centjes, oké?’

‘Oké,’ antwoordde ze pruilend. ‘Ik vind dat rotkind wel.’

‘Zo mag ik het horen.’

Hij opende het luik, reikte haar een zaklantaarn aan en gaf haar een kus.

‘Denk om Hugo de Groot,’ fluisterde hij. Aangezien het doodstil in de kamer was, hoorde Donny wat hij zei, maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. Hij had Jansen al zo vaak kindertaal tegen Kimberly horen bezigen dat deze zin niet vreemd op hem overkwam. Nadat Jansen het luik achter Kimberly had gesloten, wendde hij zich tot Watering.

‘Wij moeten die gasten zo lang mogelijk bezighouden. Daarmee geven we Kimberly een broodnodige voorsprong. Jij neemt de linkerflank, dan neem ik de rechter voor mijn rekening.’

‘Ik dacht het niet.’

‘Had jij soms een beter plan, genie?’ gromde Jansen.

‘Ja,’ zei Donny eenvoudig. Vliegensvlug pakte hij Jansens pistool en draaide dit 180 graden om. De kogel boorde zich recht in het voorhoofd van Jansen.

Met een tevreden gevoel over zijn bekwaam uitgevoerde actie stapte Donny over het lijk heen. Het mocht niet zo zijn dat hij samen met die ouwe malloot in een vuurgevecht verwikkeld raakte. Dan waren ze bij voorbaat kansloos. Dit kon voor zelfmoord doorgaan, zodat de politie alvast een dader had. Als ze zo binnenvielen en op het lijk stuitten, was de kans redelijk groot dat ze voor even opgelucht ademhaalden. Daarmee won hij tijd. Kostbare tijd.

De makkelijkste uitweg was de kelder. Die trut van een Kimberly vond dat kind misschien, waarna ze alsnog aan extra poen zou komen. Tel daarbij de inhoud van Jansens kluis op en ze had een mooi bedrag. In een openhartige bui had Kimberly hem ooit verteld waar die kluis precies lag.

Hij wist wat hij nu moest doen. Straks ging hij van een afstandje Kimberly’s zoektocht bekijken. Had ze succes, dan nam hij het kind met een snelle manoeuvre van haar over. Lukte het haar niet om die Bibi te pakken te krijgen, dan zorgde hij er gewoon voor eerder in Amsterdam te arriveren. Dat was kinderlijk eenvoudig. Hij wist namelijk waar de vluchtauto stond. De sleutels lagen in de kofferbak die niet was afgesloten. Met de inhoud van de kluis kon hij jarenlang in luxe onderduiken.

Eerst het luik. Hij pakte het handvat en trok eraan. Het hout gaf niet mee. Hij trok harder maar het resultaat bleef hetzelfde. Het luik zat muurvast. Toen realiseerde hij zich wat die oude gek had bedoeld met Hugo de Groot.

Dat was de man die zich in een boekenkist had opgesloten om uit Slot Loevestein te ontsnappen. Het was een ezelsbruggetje voor de niet zo snuggere Kimberly geweest, zodat ze niet zou vergeten het luik aan de binnenkant te vergrendelen. Hij vloekte. Tijd om verder na te denken werd hem niet gegund. De eerste lichtbundels zwenkten door het vertrek.