18

‘Hoe kan het dat niemand heeft gezien… ik bedoel… er waren toch meerdere kinderen… wat deed die groepsleider d…’

Willem Bouman begroef zijn gezicht in zijn rechterhand. Zijn mondhoeken trilden, de spiertjes rond zijn ogen maakten stuiptrekkingen. Door onmacht, verwijt, ongeloof en intens verdriet kwam hij nauwelijks uit zijn woorden.

Isabel haalde voor de zoveelste maal diep adem door haar neus en liet de lucht langzaam door haar mond ontsnappen. Haar enige remedie tegen de opkomende tranen. Al zou ze zich niet lang meer goed kunnen houden.

‘Doe alsjeblieft rustig aan, Willem,’ zei Koen. ‘We moeten er niet aan denken dat jij…’ hij slikte het vervolg van zijn zin in.

‘Weer een hartaanval krijgt?’ vulde zijn schoonvader aan. ‘Nou, als we daar Bibi mee terugkrijgen…’

‘Laten we vooral kalm blijven,’ probeerde Koen. Zijn huid was bleek en onder zijn rooddoorlopen ogen zaten enorme wallen. De schichtige persoon die zijn uiterste best deed om de rust in de familie te bewaren, was een schim van de zelfverzekerde Koen Sanders.

‘Godverdomme!’ Isolde doorbrak de stilte die steeds drukkender werd. Ze stond op en balde haar vuisten. Woede en radeloosheid wisselden elkaar af. Tot nu toe had ze zich wat afzijdig gehouden, zoals ze van haar gewend waren. Er zat een veeg mascara op haar wang. Ze beende van de woonkamer naar de achterkamer. ‘Hoe is dit mogelijk! Wie doet nou zoiets?! Welke klootzak…’ Ze hield abrupt haar stap in en keek hulpeloos in het rond. Ze ging op een stoel aan de eettafel zitten.

Zo hadden ze Isolde nog niet eerder gezien. Isabel keek naar haar moeder en wendde haar blik meteen af. De vrouw die haar hele leven had geprobeerd om een rots in de branding voor haar gezin te zijn, was in nauwelijks een halfuur tijd verschrompeld tot een fragiel hoopje ellende. Ze zat, net als toen haar man het hartinfarct kreeg, onbeweeglijk in haar stoel. Nadat ze het nieuws omtrent haar kleindochter had vernomen, was er geen woord meer van haar lippen gekomen. Ze absorbeerde het verdriet en leed in stilte.

Denk aan iets anders, legde Isabel zichzelf op. Stap uit deze draaikolk van misère voordat hij je opslokt. Blijf die onpeilbare diepte voor. Ze sloot haar ogen. De geur van haar vroegere thuis werd sterker en bracht haar terug in de tijd. Ze stond in haar kamer. De langwerpige spiegel op de kastdeur toonde diepbruine ogen en lang, donkerbruin haar dat bijna tot haar billen reikte. Een meisje van negen jaar oud dat nog een heel leven voor zich had. Een gouden toekomst…

‘Ontspan je, lieverd.’ De stem van Koen klonk gedempt, alsof hij haar vanuit de verte toesprak. Ze knipperde een paar maal met haar ogen, waarna het spiegelbeeld plaatsmaakte voor de woonkamer. De troebele vlek in haar rechterooghoek vervormde tot het bezorgde gezicht van Koen. Hij had zijn linkerarm om haar schouder geslagen en drukte haar zachtjes tegen zich aan.

‘Gaat het weer?’ vroeg hij bezorgd.

Ze knikte sloom. Het spiegelbeeld van het meisje dat zo sprekend op haar dochter leek vulde alle hoeken. Spoedig zou dit kind zich weer melden. Haar levenslustige blik en…

‘We moeten zo weer gaan,’ onderbrak Koen haar gedachten. ‘We zijn alleen maar teruggekomen om het jullie persoonlijk te vertellen. Dat was onze plicht. Jullie zijn zulke fantastische mensen…’ Een brok in zijn keel blokkeerde zijn stem. Hij kuchte.

‘We gaan terug naar dat resort om Bibi te zoeken. En we zullen haar vinden, al moeten we persoonlijk elk huis in Friesland doorzoeken.’

Isolde stond ineens voor Isabel. Ze ging op haar hurken zitten en sloeg beide armen om haar zus heen. Ze trok Isabel tegen zich aan. De tranen stroomden over haar wangen.

‘Laat mij meegaan, laat me ook zoeken. Ik moet iets doen, anders word ik stapelgek van angst.’

Koen was volkomen verbaasd door deze reactie van zijn schoonzus. De afstandelijke, egoïstische en onbeschofte Isolde was vandaag als een blad aan de boom omgeslagen. In plaats van een keiharde vrouw die door het leven was getekend, zag hij een emotioneel en oprecht bezorgd familielid. Een metamorfose die hem zeer trof.

‘Jeetje, Isolde,’ stamelde hij. ‘Ik weet niet of dat nou zo’n goed idee is.’ Isabel zei niets.

Terwijl hij over zijn woorden struikelde, nam zij teder het hoofd van Isolde in haar handen en keek haar indringend aan. Het oogcontact had bijna iets magisch. Een jarenlange last viel van hun schouders. De vroegere band tussen de zussen leek terug te zijn.

‘Als je me wilt helpen, blijf je bij papa en mama,’ snikte Isabel. ‘Zij hebben je nu het meest nodig. Koen en ik redden ons wel.’

Isolde sloeg haar ogen neer en knikte gedwee. ‘Ik blijf hier. Hou ons alsjeblieft op de hoogte.’

‘Dat beloof ik,’ fluisterde Isabel.

Ze omhelsden elkaar stevig.