39

Hij was binnen. De woonkamer ademde een doodse stilte. Het vale schijnsel van de maan belichtte een stuk van de vloer en de helft van een tafelpoot. Zijn ogen waren inmiddels aan de duisternis gewend. Hij stapte naar voren en zette zijn voet uiterst voorzichtig neer.

Met een zaklantaarn verkende hij de woonkamer. Serre, eettafel, boekenkast, salontafel, vensterbank, vloer en meubilair. Terwijl hij nauwgezet elk hoekje onderzocht, verwonderde hij zich over de beveiliging van dit huis. Of eigenlijk het gebrek eraan. Er was geen elektronische beveiliging of een waakhond. Via de serre was het een koud kunstje om onopgemerkt binnen te komen. Daarvoor hoefde je geen rechercheur te zijn. Na een grondige inspectie van de woonkamer was de keuken aan de beurt. Ook hier was niet te vinden wat hij zocht. Toen de lichtbundel van zijn kleine zaklantaarn in de hal slechts schoenen en jassen aantrof, wist hij het zeker. Verdomme, nu moest hij toch naar boven.

Hij stopte de lamp in zijn mond. Op handen en voeten sloop hij naar boven. Bij elke tree waarop hij zijn gewicht plaatste, wachtte hij op het krakende geluid dat zo kenmerkend was voor de trappen in deze oude huizen.

Terwijl hij gestaag voortkroop, vroeg hij zich vertwijfeld af waarom een rechercheur uit Friesland in het holst van de nacht door het huis van een rechter in Bussum sloop. Natuurlijk wist hij het antwoord op deze vraag. Alleen klonk het hier en nu stukken minder overtuigend dan tijdens het overleg met Eric en zijn andere collega’s het geval was geweest.

John Oudenaar moest de rechter een mobiele telefoon hebben overhandigd. Oudenaar stond bekend als een vakman wiens reputatie ook tot Friesland en omgeving was doorgedrongen. Hij wist ongetwijfeld dat Isabel Bouman afgeluisterd werd.

Nog tien treden. Eenmaal op de eerste verdieping zou hij direct naar de slaapkamer van de rechter en haar echtgenoot gaan. Waarschijnlijk hield zij het apparaatje op grijpafstand. Hij zou precies hetzelfde doen als zijn dochter was ontvoerd.

Het gekraak ging door merg en been. In een reflex schoot zijn hand van de tree omhoog. Als verstijfd bleef hij in deze merkwaardige positie zitten. Toen hij zijn adem echt niet meer kon inhouden, blies hij tergend langzaam uit. Gespitst op elk geluid bleef hij krampachtig zitten. Op zijn wilde hartslagen na, bleef het echter stil in de villa. Voorzichtig sloeg hij de krakende tree over en klom verder. Er lagen twee mensen te slapen. Hij liet de lichtbundel langs het bed glijden. Via de vloer en een verlengsnoer liep de dunne straal naar het nachtkastje. Op het nachtkastje lagen twee mobiele telefoons. Hij sloop naar voren… en verstarde weer. Het lichaam naast hem bewoog. Het was de vrouw. De rechter draaide zich op haar rug. Ze mompelde wat onverstaanbare zinnen.

Hij slikte. Als het echtpaar wakker werd, moest hij ze zonder geweld overmeesteren. Hij droeg een holster waarin zijn dienstpistool zat opgeborgen. Ongeladen, maar dat wist het echtpaar niet. Hij zou hen dwingen op bed te blijven liggen met de dekens over hun hoofd. In het luttele tijdsbestek dat hij nodig had om te doen waarvoor hij kwam, bleven zij verdoofd van angst liggen.

Zo hadden ze het uitgedacht. In de auto, tijdens de surveillance. Toen had het logisch geklonken. En noodzakelijk, want ze moesten het nummer van die mobiele telefoon te pakken zien te krijgen.

Iedereen in het team was ervan overtuigd dat Oudenaar en zijn mensen dicht bij het vuur konden komen. Niet het justitiële apparaat, maar deze ex-politiemensen waren hun beste kans. Het was een mooi plan, dacht rechercheur Peter Sierkamp terwijl hij stokstijf in de slaapkamer van Koen en Isabel stond. Tot zijn grote opluchting hoorde hij hoe Isabel regelmatig ademhaalde. Hij besloot het erop te wagen.

Hij greep de mobiele telefoons en op zijn tenen verliet hij de slaapkamer. Eenmaal op de gang, bekeek hij de nummers in de telefoons. In een van de mobieltjes stond maar één nummer. Hij noteerde het en legde ze weer terug op het nachtkastje.

Toen hij weer in de tuin stond, voelde hij dat het zweet onder zijn bivakmuts en trainingspak vandaan gutste. Hij mat zich een overwinnaarsglimlach aan en liep zo nonchalant mogelijk naar de dienstauto waarin zijn collega’s op hem zaten te wachten.