40

‘Goed werk, Peter,’ zei Eric Donkers. ‘Pak een paar uur slaap. De komende dagen worden zwaar.’

Na een instemmend antwoord van Sierkamp nam hij afscheid en verbrak de verbinding. Hij legde zijn mobiele telefoon op de tafel, liep door naar de keuken en trakteerde zichzelf op een flinke bel whisky. Ontspannen. Binnenkort zou hij het slaaptekort wel inhalen. Als deze zaak eenmaal achter de rug was.

Hij opende de balkondeur en liet zich in het dikke kussen zakken dat op de zitting van de tuinstoel lag. De whisky smaakte hemels. Zoals verwacht had Oudenaar de rechter een mobiele telefoon toegespeeld, in de waan dat die bij haar volkomen veilig zou zijn. ‘Dat heb je mis, John,’ fluisterde hij. ‘Je wordt slordig.’

Hij nam een flinke slok. De whisky zette zijn keel in vuur en vlam. Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd. ‘Ga je schamen, joh,’ bromde Donkers tegen zichzelf. ‘Als je maar de helft kunt bereiken van datgene wat hij heeft gedaan, mag je al van een geslaagde carrière spreken.’

Hij dronk zijn glas leeg, stond op en liep weer naar binnen. Binnen de minuut was hij terug met een gevuld glas. Tijdens zijn tweede slok hoorde hij voetstappen in de kamer. De balkondeur werd geopend.

‘Dag, schat.’

‘Hoi,’ antwoordde Corinne Andijk slaperig. Ze was op blote voeten en droeg een kamerjas over haar pyjama. Haar donkerblonde lokken hingen op haar schouders.

‘Ik hoorde je stommelen.’

‘Sorry.’

‘Geeft niet. Zo zien we elkaar tenminste nog eens.’

‘Nogmaals sorry.’

Corinne pakte het glas en rook eraan. Ze trok een vies gezicht.

‘Volgens mij ben jij eerder aan een ontbijt toe dan aan een borrel,’ concludeerde Donkers. ‘Ben je vroeg naar bed gegaan?’

Zijn vriendin knikte. ‘Een uur of tien, ik was echt kapot. Vandaag was er op de zaak een speciale zomeruitverkoop.’ Ze keek hem met een schuin oog aan. ‘Kun je je nog herinneren dat ik dat verleden week heb verteld? Tussen jouw “hallo” en “tot ziens” in?’

Hoewel hij geen flauw idee had, knikte Donkers driftig.

‘Natuurlijk, die aanbiedingsdag van parfums en andere luchtjes.’

‘Haarproducten en crèmes,’ verbeterde ze met een stoïcijnse uitdrukking.

‘Ik haal die dingen altijd door elkaar,’ probeerde Donkers op onschuldige toon. ‘Er zit nauwelijks verschil tussen.’

‘Daar denken mijn klanten toch anders over.’

‘Accepteer je nog een verontschuldiging?’

Ze haalde beide schouders op. ‘Als je met een politieman samenwoont leer je daarmee te leven.’

Donkers overdacht haar woorden. Voor de verandering. Meestal luisterde hij met een half oor naar wat zijn vriendin hem vertelde. Niet zozeer uit desinteresse, maar meer vanwege het feit dat zijn werk continu door zijn hoofd speelde. Ook op zijn vrije dagen, die ze sporadisch samen doorbrachten. Dat had weer te maken met zijn rooster, waarin vrije weekenden een zeldzaamheid waren.

‘Jij zou een medaille moeten krijgen.’

Corinne keek hem verbaasd aan.

‘Omdat je het al zes jaar met mij uithoudt. Dat is een meer dan bijzondere prestatie.’

Ze glimlachte dunnetjes om zijn flauwe grap. Haar vingertoppen streken over de bovenkant van zijn hand.

‘Jij hebt ook je goede kanten.’

Donkers schudde vertwijfeld met zijn hoofd. Zijn stemming was omgeslagen. De realiteit van hun relatie drong hard tot hem door. Hij luisterde daadwerkelijk naar wat Corinne zei en voelde zich opeens een egocentrische klootzak.

‘Noem er eens eentje,’ sprak hij humorloos.

Blijkbaar voelde Corinne zijn stemming feilloos aan. Haar blik was begripvol.

‘Deze zaak vreet aan je, nietwaar?’

Donkers staarde in de verte waar de duisternis ergens de verblijfplaats van Bibi verborgen hield.

‘Ik ben er vierentwintig uur per dag mee bezig. Letterlijk, ik droom er zelfs van. Luister, ik wil je iets zeggen. Ik weet dat ik niet altijd even goed communiceer. Nu is het moment om te praten, denk ik.’

‘Dat klinkt goed, Eric. Uit jouw mond ook een beetje raar.’

‘Van dat laatste ben ik me bewust. Aan de andere kant, een mens is nooit te oud om een nare gewoonte af te leren.’

Hij pakte zijn glas en liet de whisky erin rondjes draaien. ‘De zaak waarmee ik nu bezig ben, is de meest gecompliceerde uit mijn carrière. Zonder in details te treden, zal ik proberen je een idee te geven.’

Hij nam een slok. Hoewel de whisky zijn tong losser maakte, wist Donkers precies wat hij wel en niet ging vertellen.

‘Er is een negenjarig meisje ontvoerd. De schoften die dit op hun geweten hebben willen hiermee haar moeder onder druk zetten. Deze vrouw bekleedt namelijk een belangrijke maatschappelijke functie.’

Corinne luisterde aandachtig. Ze vroeg niet naar de naam van het meisje of het beroep dat haar moeder uitoefende. In de loop der jaren had ze een feilloos gevoel ontwikkeld voor timing en wat ze wel en niet moest vragen.

‘Het onderzoek zat lange tijd muurvast,’ ging hij verder. ‘Sinds enkele dagen hebben we gelukkig weer aanknopingspunten. Al hebben we daar flinke risico’s voor moeten nemen.’

‘Je brengt het alsof je baan op het spel stond.’

Donkers knikte resoluut.

‘Plus die van een aantal teamleden.’ Hij tikte met zijn nagels op het plastic tafelblad.

‘Soms moet je risico’s nemen om te krijgen wat je wilt.’

Omdat het een beetje licht in zijn hoofd werd, nipte hij zuinig van de whisky.

‘Kunnen jullie nu dat meisje bevrijden?’ vroeg Corinne. Ze zag dat Eric lichtelijk aangeschoten was, maar wist dat hij nooit iets zou vertellen wat hij ten opzichte van zijn teamleden eigenlijk niet kon maken. In dat soort informatie was ze trouwens niet geïnteresseerd. Haar prioriteit lag bij de gemoedstoestand van haar vriend. En ze wilde uit zien te vissen wanneer hij verwachtte dat deze zaak werd opgelost. Dit kon zo niet doorgaan. Hij zag eruit als een wandelend lijk. Zelfs bij een job als die van hem waren er grenzen.

‘Dat is wel de bedoeling. De vraag is of wij het doen. Er is nog een partij mee bezig. Mensen die wel aan de goede kant van de wet staan, hoor. Weet je nog, vier jaar geleden?’

Corinne wist precies wat hij bedoelde. Samen met zijn partner Rolf had Eric een inval gedaan in een drugspand. Het was een kelder in de binnenstad. Toen ze binnenstormden viel meteen het licht uit. In het stikdonker ontstond een schietpartij. Rolf werd geraakt. De volgende dag overleed hij aan zijn verwondingen.

Toen dit speelde, kenden ze elkaar twee jaar. De dood van zijn partner had een diepe impact op Erics functioneren. Hij sliep nauwelijks en een schuldgevoel vrat aan zijn zelfrespect en geloofwaardigheid. Na tal van indringende gesprekken besloten ze de knoop door te hakken. Hij solliciteerde in Friesland en werd aangenomen. Zij ging met hem mee. Ze werkte bij een parfumerie- en drogisterijketen met filialen in heel Nederland. In Friesland kwam ze vrij gemakkelijk aan de slag.

‘Mijn voormalige chef is het meisje op het spoor.’

Corinne dacht diep na.

‘John? Help me eens.’

‘Oudenaar,’ vulde hij aan.

‘Werkt hij nog bij de politie?’

‘Nee. Hij is een onderzoeksbureau begonnen. Samen met een aantal ex-collega’s. Echte professionals.’

‘Ik krijg de indruk dat zij verder zijn dan jullie.’

Donkers haalde zijn schouders op.

‘Misschien. Daar hebben we nu nog weinig zicht op. Maar dat gaat veranderen…’

Corinne zag zijn ingehouden glimlach die een triomfantelijk trekje vertoonde.

‘Is er soms sprake van competitie? Ik bedoel, een Amsterdammer die nu als rechercheur in Friesland werkt tegenover zijn oude chef. Klinkt dat niet als het uitvechten van oud zeer?’

‘Absoluut niet,’ reageerde Donkers voor zijn doen ongewoon fel. ‘Ik heb veel respect voor Oudenaar. Het is een prettig mens en qua vakkennis kent hij in Amsterdam zijn gelijke niet.’

Corinne moest moeite doen om haar reactie in te slikken. Dit ging verder dan een ontvoering, meldde haar intuïtie. Voordat ze de kans kreeg om verder in zijn geest te hengelen, draaide haar vriend zich naar haar toe.

‘Luister lieverd, ik begrijp dat het een vreemd tijdstip is om duidelijk te maken wat ik voor je voel. Het heeft waarschijnlijk te maken met de omstandigheden. De druk waaronder ik de laatste tijd werk is behoorlijk zwaar. In combinatie met een paar borrels zegt een introverte kerel als ik ineens dingen die hem van het hart moeten.’

Zijn blik bleef strak op haar gericht.

‘In die zes jaar dat wij samen zijn, heb je veel voor me betekend. Je was er voor me na de dood van Rolf en ging met me mee naar Friesland om een nieuw leven te beginnen. Terwijl ik voornamelijk met mijn hoofd bij het werk zat, heb je nooit geklaagd. Kortom, je was en bent geweldig.’

Hij haalde diep adem.

‘Ik begin me nu te realiseren dat het niet vanzelfsprekend is. Om te mogen leven met een vrouw als jij, bedoel ik. Ik ben een geluksvogel die dat nu pas inziet. Nou ja, ik wist het wel, maar sprak er nooit over. Zo openlijk als nu.’

Hoewel ze het fijn vond hoe kwetsbaar Eric zich opstelde, moest ze toch haar lachen inhouden. Hij meende ongetwijfeld wat hij zei, maar de whisky maakte hem loslippig en dat was ze niet van hem gewend. Toch vond ze hem wel schattig, al zou ze dat nooit tegen hem zeggen. ‘Hoe het ook afloopt, deze zaak is over uiterlijk een paar weken afgelopen. Erger je tot die tijd niet te veel aan mijn onhebbelijkheden, laat me in die periode mijn werk doen. Het is namelijk ontzettend belangrijk voor me om dat meisje te vinden voordat iemand haar wat aandoet.’

‘Dat begrijp ik.’

‘Daarna ga ik proberen te veranderen. Er meer voor jou te zijn, naar je te luisteren, samen leuke dingen doen.’

Corinne kneep in zijn hand. Zijn aanval van openhartigheid was vertederend. Of het inderdaad gevolgen voor de toekomst had zou moeten blijken. Voorlopig gaf ze hem het voordeel van de twijfel. Zij hield nog zielsveel van hem. Ook met de Eric Donkers ‘oude stijl’ wilde ze wel honderd jaar oud worden. Maar dat was haar geheim.

‘Zullen we naar bed gaan?’ Ze zond hem een veelbetekenende blik toe. Donkers veerde op.

‘Wat jij wilt, schat.’