36

De dag begon zoals elke andere. Haar ontbijt werd gebracht en de emmer geleegd.

Bibi zat stilletjes voor het beeldscherm. Ze keek naar een dvd. De sprookjes die voorbijkwamen kende ze inmiddels uit haar hoofd. Sneeuwwitje en de zeven dwergen , Assepoester en Roodkapje . Op het einde liep het slecht af met de mensen die zo lelijk deden. Ze wou dat zij in een sprookje leefde, dan zou haar bewaker ook gestraft worden. Net goed!

Na haar succesvolle expeditie had ze zich toch zorgen gemaakt. Zou hij per ongeluk een losgeschoten of scheefgelegd stukje zeil zien? Was de door haar geknutselde ondergrond sterk genoeg om zijn gewicht te houden? En wat ging er gebeuren als hij haar graafwerk zou ontdekken? Wat zou haar straf zijn? Ze had besloten het graven uit te stellen. Als het gat een dag onopgemerkt bleef, dan zou ze weer een poging wagen. Kwam de man met de bivakmuts er nu achter, dan was het minder erg. Tenslotte was het gat nog niet zo diep.

Vanuit haar ooghoeken had ze gisteren gezien hoe hij de emmer pakte, vlak bij de kapotte plank. Toen bonkte haar hart wild in haar borstkas. Hij had niets gemerkt. Zojuist had hij zelfs met zijn zwarte laars op de zwakke plek gestaan. De plank had het nog steeds gehouden. Ze kon nu met een gerust gevoel verder gaan werken aan haar ontsnapping.

Bibi zette een andere dvd op. Het was een jeugdfilm over twee jongens en twee meisjes die een vlot bouwden en hiermee de rivier op gingen. Ze had hem al een paar keer gezien en kende sommige scènes zelfs
uit haar hoofd. Daarop had ze geoefend. Op het laatst met haar ogen dicht, want als ze in het gat lag kon ze de beelden niet zien.

Ze had even nodig om het zeil weg te trekken en de plank te verschuiven. Alles was nog precies zoals ze het had achtergelaten!

Op haar knieën begon ze weer te graven. De grond die loskwam duwde ze in de ruimte onder de plank waarop ze zat. Een halfuur later kon ze met gemak haar hele hand door de ruimte steken.

Terwijl ze hard doorwerkte, hield ze de avonturen van het viertal in de gaten. Zonder de beelden wist ze precies waar de kinderen zich bevonden. Om de verveling tegen te gaan, fluisterde ze af en toe de tekst mee.

‘Zullen we daar aanmeren?’

‘Ja, dat is een goed plan!’

‘Kijk, een overhangende boom. Laten we daar het vlot aan vastbinden.’

Terwijl de tieners in de verte een verwaarloosd huis zagen liggen, werkte Bibi door. Om de kramp voor te blijven, werkte ze afwisselend met haar rechter- en linkerhand. Toen de slotscène van de film was aangebroken, had ze een flink gat gegraven. Als ze dieper naar voren zou buigen, kon ze met haar hoofd en handen onder de rechtopstaande plank door.

Aangemoedigd door haar vorderingen kwam Bibi snel overeind. Ze liep naar de televisie en drukte op een knop van de dvd-speler. De film begon van voren af aan. Ze werkte hard en geconcentreerd verder, zodat de tijd snel verstreek.

Toen ze hoorde dat de avonturiers hun vlot te water lieten, nam Bibi een belangrijke beslissing: de plank waarop ze zat moest eruit. De ruimte tussen deze plank en de houten muur was simpelweg te klein. Daar kon ze nooit met haar bovenlichaam doorheen.

Evenals de eerste, brak ook de tweede plank toen ze er stevig aan trok. Hierdoor liet ze zich niet uit het veld slaan. Haar oplossing had gewerkt en die zou ze nu weer kunnen toepassen. Dat was trouwens van later zorg. Eerst wilde ze kijken hoe groot ze het gat moest maken. Misschien kon ze vandaag wel ontsnappen. Terug naar papa en mama.

Ze ging op haar buik liggen en schuifelde langzaam maar zeker naar beneden. Haar zicht werd gereduceerd tot een zwarte opening van veertig centimeter hoog en een halve meter breed.

‘De stroming wordt hier sterker,’ fluisterde ze.

‘We moeten naar de kant.’ Haar ogen begonnen te wennen aan de duisternis.

‘Zullen we daar aanmeren?’

Het onderste deel van de rechtopstaande plank schuurde tegen haar schouderbladen. Het lastigste gedeelte was nu aangebroken. Ze moest omhoog. Met veel moeite tilde ze haar rechterhand op. De harde hoes schraapte de aarde boven haar hoofd weg. Dikke kruimels vielen op haar haren en in haar gezicht. De stukjes grond die in haar mond kwamen spuugde ze met een vies gezicht uit. Na elke tiende graafbeweging stopte ze om de losgekomen aarde naar achteren te duwen.

Het werk was vermoeiend en ze vorderde langzaam. De jonge helden waren inmiddels bezig om uit de gevangenis te ontsnappen waarin ze door een malle professor gevangen werden gehouden. Zij hadden het nog makkelijk. Met een stukje metaal schroefden ze de scharnieren van hun celdeur los. Tja, het was maar een film, dacht ze.

‘We gaan de politie waarschuwen,’ zei Stuart. Hij was min of meer de leider van het groepje. Bibi vond hem wel stoer. En leuk. Het duurde niet lang meer voordat hij een politiewagen zag rijden. Daarna werd de professor ingerekend en werden de vier door de commissaris gecomplimenteerd voor hun moedige optreden.

Opeens gaf het natuurlijke plafond mee. Haar plastic schepje kliefde door de aarde. Bibi reageerde instinctief. Ze begon sneller te werken. Haar enthousiasme laaide weer op. Helemaal toen haar hand tot aan haar pols in de grond verdween. Je gaat nu ontsnappen!

In haar opwinding bewoog ze nogal ongecontroleerd, waardoor haar schouders tegen de wand van het gat bonkten. De aarde kwam tot leven. Een kletterende regenbui van donker gruis volgde. Bibi dook ineen. Doodsbang hield ze beide handen voor haar gesloten ogen. In alle commotie had ze haar dvd - hoesje laten vallen.

Toen ze haar ogen weer durfde te openen, bleef haar omgeving zwart. Ze ademde zwaar. Haar hart bonsde wild. Ze moest haar lippen op elkaar houden om geen aarde binnen te krijgen. Hierdoor bleef een schreeuw van angst in haar keel hangen.

De instorting was kortstondig en hevig, de stilte erna oorverdovend. De losgewoelde grond lag als een deken over haar heen. Bibi wilde uit het gat om er nooit meer in terug te keren.

Op het moment dat haar omgeving niet meer bewoog, durfde ze zich weer te bewegen. Haar linkerhand gleed over haar gezicht. Ze wreef de korrels uit haar ogen en knipperde enkele malen met haar oogleden. Omdat ze niets kon zien, boog ze haar hoofd. Wederom sidderde de angst door haar lijfje. De opening was weg. Ze kon haar benen niet meer zien. Ze zat vast. Levend begraven.

In haar paniek bewoog ze haar benen. Gelukkig kon ze haar onderbenen vrij bewegen. Ze trok haar knieën op en voelde weerstand. Beetje bij beetje kwam er beweging in de opgehoopte aarde rond haar bovenbenen. De situatie werd haar nu pas echt duidelijk. Tijdens het graven had ze de losgewoelde grond niet ver genoeg naar achteren geschoven. Die had zich opgehoopt bij haar knieën. De kleine instorting had ervoor gezorgd dat de aarde ging schuiven, waardoor ze zich nu bijna niet meer kon bewegen.

De overtollige grond moest ze vanaf nu in de ruimte onder de derde plank schuiven. Onder de vloer was namelijk voldoende plaats. Ze zette kracht met haar linkerhand en duwde zo veel mogelijk aarde naar achteren. Om ruimte te creëren bleef ze beide knieën op en neer bewegen.

Toen ze weer wat licht zag, hield ze haar benen even stil. De vermoeidheid sloeg direct toe. De lucht die ze inademde rook muf en smaakte vies. Dit gaf haar extra motivatie om alle kracht uit haar lichaam te persen. Haar linkerhand stuitte op de plastic dvd-hoes. Met het hoesje duwde ze de aarde nog krachtiger naar achteren. Op gevoel trapte ze met haar voeten de grond weg. Toen de druk op haar bovenbenen afnam, kroop ze achterwaarts. Op het moment dat ze zichzelf bevrijdde, zag ze boven haar hoofd een flinterdun lichtstraaltje. Ze was dus toch dicht bij een ontsnapping geweest…

Bibi ging rechtop staan en klopte de aangekoekte aarde van haar kleren en lichaam. De chaos viel reuze mee. Hier en daar lagen wat dorre stukjes grond op het zeil. Het merendeel van de door haar naar achteren geduwde aarde was keurig onder de vloer gegleden. De dvd was afgelopen.

Ze huiverde. Hoe laat was het inmiddels? Kon haar bewaker soms elk moment met de lunch binnenkomen? Snel begon ze schoon te maken. Eerst schoof ze alle aarde van het zeil terug in het gat. Daarna ondersteunde ze de twee planken met losliggende grond. Ze stampte het geheel met haar voeten aan en voelde meteen dat het stevig genoeg was. Het zeil gleed over het hout, waarna ze het uiteinde hiervan zorgvuldig tussen de spijkers drukte. Het zag er weer precies zo uit als vanmorgen vroeg, concludeerde ze tevreden. Met deze geruststellende gedachte in haar achterhoofd liep Bibi naar de wasbak om alle sporen van haar uitstapje op haar lichaam te verwijderen.

Toen de deur openging en de man met de bivakmuts haar lunch kwam brengen, zat Bibi al lang en breed voor de televisie. Ze was nu weer rustig en moest de hele middag denken aan het lichtstraaltje dat ze had gezien.