27

Isabel stond voor het kantoor van Herman Hoogland. Met wat acteertalent moest ze de president van de rechtbank van haar gelijk overtuigen. Hij moest een beslissing herroepen. De zaak zou inmiddels wel bij een andere rechter ondergebracht zijn. Ze had zich voorgenomen om het kantoor niet te verlaten voordat zij de zaak van Johan Vertongen had gekregen. Al moest ze daarvoor op haar knieën. Ze sloot haar ogen even en laadde zichzelf op voor deze belangrijke confrontatie. Het gezicht van Bibi was het duwtje dat ze nodig had.

Na het telefoontje was ze bijna onderuitgegaan. Het duurde even voordat ze weer helder kon denken. Bibi leefde! Maar werd vastgehouden door een of meerdere criminelen. O god, als ze haar maar niets hadden aangedaan. Hoe kunnen ze een kind in zo’n idiote ruil betrekken!

De man aan de telefoon had van haar gevraagd, nee geëist, om advocaat van de duivel te spelen. Onderhandelen was niet mogelijk. Alleen als ze aan de eis gehoor gaf, zag ze Bibi weer terug. Levend. Ze moest hem op zijn woord geloven maar hoe kun je iemand vertrouwen die je kind bij je weghaalt?

Toen Koen terugkeerde van zijn wandeling, was ze nog steeds in de war, uit balans. De vreugde dat hun dochter nog leefde, wisselde zich af met de angst voor en de onzekerheid over wat hun nog te wachten stond. Als moeder zou ze er alles voor overhebben om haar dochter terug te krijgen, maar als rechter moest ze met alle implicaties rekening houden. Wat was dit frustrerend. Juist door haar baan werd haar dochter nu door criminelen vastgehouden.

Koen reageerde in eerste instantie uitgelaten. Hun dochter leefde! De rest deed er niet toe, omdat zij eenvoudigweg onbetaalbaar was. Zij zouden doen wat er van hen werd gevraagd. Al hield dit in dat vooral Isabel zou moeten doen wat er van haar werd geëist.

Ze hielden elkaar stevig vast. Bibi leefde nog. Aan die onzekerheid was een eind gekomen. Wat stelde een vrijspraak van een zekere Johan Vertongen immers voor vergeleken bij het leven van hun dochter? Helemaal niets toch? Daarom moest Isabel weer op de zaak gezet worden.

In hun huiskamer leek alles zo simpel, dacht ze. Nu ze met de werkelijkheid werd geconfronteerd, lag het ineens anders. Tientallen doemscenario’s waren al voorbijgekomen. Ze klopte aan.

‘Binnen.’

Haar eerste passen waren voorzichtig. Ze had haar vorige bezoek aan dit kantoor nog vers in het geheugen. De imponerende inrichting van de ruimte, de status van Hoogland. Ach wat deed het ertoe. Ze moest zich focussen op haar opdracht.

‘Isabel!’ Herman Hoogland stond op van zijn stoel. Voordat zij het bureau had bereikt, stond hij al naast haar. Hij nam haar handen tussen de zijne en keek haar recht aan.

‘Wat fijn je te zien, Isabel. Hoe gaat het met je?’ Hij trok een stoel naar zich toe en gebaarde haar om plaats te nemen.

‘Ik wist niet wat ik hoorde,’ ging hij verder. ‘Vreselijk, dat zoiets jóú moet overkomen.’

Isabel knikte slechts.

‘Is er nieuws? Zeg me dat die kleine meid terecht is.’

Ze schudde kalm van nee. ‘De politie tast volledig in het duister. Vanaf het moment dat ze is verdwenen, heeft niemand meer iets van haar vernomen.’

De somberheid in zijn gezicht accentueerde de diepe lijnen en rimpels, waardoor hij nog ouder leek. Hij zuchtte.

‘Wat is er in godsnaam gebeurd? Waar kan ze toch zijn?’

‘Op die vraag zouden wij ook graag een antwoord hebben.’

Hoogland schudde beschaamd zijn hoofd.

‘Sorry,’ antwoordde hij. ‘Ik begrijp dat jij en je familie die vragen al duizendmaal hebben gesteld.’ Hij wreef met zijn rechterhand over zijn ogen.

‘Ik leef met jullie mee. Jullie gaan door een hel. Als er ook maar iets is wat ik kan doen, laat het me dan alsjeblieft weten.’

Isabel was opgelucht, hoopvol. Ze had goed gegokt door niet plompverloren haar verzoek op tafel te leggen. Nu Hoogland zijn hulp had aangeboden kon ze erop ingaan, zonder er zelf over te beginnen. Ze had zich voorbereid, nu kwam het erop aan.

‘Wij leven inderdaad onder enorme stress,’ sprak ze bewust met vlakke stem.

‘Bibi is vierentwintig uur per dag in onze gedachten. Het maakt niet uit wat we doen of waarover we praten.’

‘Dat kan ik me goed voorstellen,’ antwoordde Hoogland.

‘De muren komen vaak letterlijk op ons af.’ Ze pakte een tissue uit haar tas en depte haar vochtige ogen. Hoogland was zichtbaar opgelaten.

‘Er moet iets gebeuren,’ sprak Isabel terwijl ze het doekje weer terugstopte in haar tas. ‘En daarmee bedoel ik dat we het benauwde kringetje waarin we leven moeten doorbreken. Als we nog langer thuis naar de telefoon blijven staren, worden we gek.’

Hoogland keek haar nu weer aan. ‘Heb je al enig idee hoe je dat gaat aanpakken?’

Isabel knikte. ‘We moeten weer aan het werk. Afleiding is essentieel voor Koen en mij. Structuur, iets omhanden hebben, iets doen waar we wel goed in zijn.’ Het zelfverwijt ontging hem, maar het was eruit voordat ze er erg in had. Ze zuchtte. ‘Dan wordt het hopelijk wat draaglijker.’

Hoogland glimlachte innemend en spreidde beide handen als een soort van welkomstgebaar.

‘Geen enkel punt, Isabel. Bepaal je eigen tijden, doe lekker rustig aan. Een beetje hand- en spandiensten om de dag mee te vullen.’

Ze keek hem strak aan en schudde haar hoofd krachtig. Hij keek haar verbaasd aan.

‘Dat is dus niet wat jij in gedachten had?’

‘Nee, ik kan geen half werk leveren,’ antwoordde ze. ‘Als ik op variabele tijden collega’s adviseer, krijg ik gegarandeerd het gevoel dat ik er een beetje bij loop, bovendien heeft niemand wat aan mijn halve beschikbaarheid. Dat gaat een paar dagen goed en daarna ben ik weer terug bij af.’

Hoogland keek haar bedachtzaam aan. ‘Oké, maar hoe zie jij het dan?’

Ze schraapte haar keel. Nam een strijdvaardige houding aan. Ze was rechter. Een beroep met verantwoordelijkheid.

‘Ik wil maandag weer fulltime beginnen. Dan kan ik kennismaken met mijn collega’s en de dossiers van de zaak Vertongen doornemen.’

Hoogland fronste zijn wenkbrauwen.

‘De zaak Vertongen? Maar daar heb ik al iemand anders op gezet. In die zaak kon ik geen risico nemen.’

‘Ik praat wel met mijn vervanger,’ zei Isabel. ‘Als ik met een duidelijke argumentatie kom, ben ik ervan overtuigd dat hij of zij bereid is een stapje terug te doen.’

De voorzichtige glimlach op het gelaat van Hoogland sprak voor zich. Hij vond haar initiatief opmerkelijk, misschien wel amusant, maar had zijn twijfels. Terwijl hij nadacht, schudde hij traag zijn hoofd.

‘Technisch gezien zou het kunnen, maar is dit wel verstandig, Isabel? Ik bedoel…’

‘Alstublieft!’ Het was een verzoek, maar het klonk bijna als een bevel. Onverzoenlijk. Ze zou niet weggaan zonder zijn instemming.