29

‘Hier gaat de aanklager punten scoren,’ sprak Kim Tollenaar gedecideerd. Met haar nagel tikte ze op het door de officier van justitie ingebrachte stuk.

‘Uitstekend politiewerk. Wat mij betreft geen speld tussen te krijgen.’

Isabel probeerde zo objectief mogelijk te kijken. Natuurlijk had haar collega gelijk. Dat betekende nog niet dat zij openlijk het enthousiasme van de jongste rechter in dit selecte groepje moest delen. De rechter die voorzat diende altijd een bepaalde afstandelijkheid te bewaren. Bewust aarzelen ten opzichte van overduidelijk bewijs zou bij deze onervaren rechters alleen maar als professioneel overkomen.

‘Hierin kan ik me wel vinden,’ antwoordde Jochem Derksen. Ook hij was nog jong. Evenals Kim was hij een middendertiger die pas enkele maanden geleden officieel was beëdigd. Zijn handelingen waren rustig, maar zijn ogen waren gretig. Hij wilde zo ontzettend graag.

‘In dit specifieke bewijsstuk staat justitie inderdaad sterk,’ zei Isabel vlak. Zonder verdere toelichting pakte ze een ander dossier van de tafel die in het midden van de raadkamer stond en hield het stapeltje papieren even omhoog.

‘Op dit moment gaat mijn interesse naar dit ingebrachte stuk uit.’ Ze keek het tweetal aan. ‘ bob , de Wet Bijzondere Opsporingsbevoegdheden.’

Haar plotselinge verandering van bewijsstuk bracht de anderen even van de wijs. Ze keken haar verwachtingsvol aan. Een verklaring van Isabel bleef uit. Het was slechts een constatering van haar geweest, realiseerden ze zich.

‘Een heikel onderwerp,’ reageerde Jochem Derksen als eerste.

‘Bij meer dan de helft van de geseponeerde zaken ligt de bob hier op de een of andere manier aan ten grondslag,’ meldde Kim Tollenaar gewichtig. Met haar opgestoken blonde haar en haar intelligente blik straalde ze accuratesse uit.

‘Vandaar dat ik er in dit stadium al de aandacht op vestig,’ haakte Isabel erop in. Tot nu toe werkte haar tactiek uitstekend. Ze trok het dossier naar zich toe en bekeek het geconcentreerd. Tollenaar en Derksen pakten direct een kopie van de stapel en begonnen aandachtig te lezen.

Als de situatie niet zo triest was geweest, had Isabel in zichzelf gelachen om het overijverige tweetal dat zo graag een goede en bovenal professionele indruk wilde maken. Johan Vertongen liet haar koud. Zijn dossier kon ze misschien wel als informatiebron voor de verblijfplaats van haar ontvoerde kind gebruiken.

Terwijl ze zogenaamd de stukken doornam, overdacht ze nogmaals haar strategie. Het was van levensbelang dat ze geloofwaardig bleef. Kim en Jochem mochten dan betrekkelijk groen zijn, het waren wel intelligente mensen met een gedegen vakopleiding. Isabel was iets ouder en had meer ervaring. Ze zag dat de twee wel respect voor haar hadden en dat was belangrijk voor haar geloofwaardigheid en hun medewerking. Uiteindelijk was vakkennis wel belangrijker dan eerbied. Iemand kon nog zoveel respect voor je hebben, als je blunderde was dat net zo snel verloren.

Ondanks de kleine overwinning dat het haar gelukt was deze zaak weer onder zich te krijgen, moest ze alert blijven en niet slordig worden. Het had haar verbaasd hoe gemakkelijk het was gegaan. Nadat ze Herman Hoogland nadrukkelijk had verzocht haar oude taken terug te geven, had hij even tegengesputterd. Uiteindelijk gaf hij zijn toestemming. Hij was blij haar weer aan boord te hebben. Het gesprek met haar plaatsvervanger zou hij persoonlijk doen. Ze was oprecht blij en dankbaar geweest. Hoogland had zich aan zijn woord gehouden. Toen ze vanmorgen bij de griffier langsging, stond haar naam weer op de lijst. Terwijl ze suggereerde in de bob verdiept te zijn en af en toe op belangrijke passages te stuiten, dacht ze na over waar ze moest beginnen met spitten. Want ergens in de dossiers moest een link naar de ontvoering van Bibi zijn. ‘Waarbij we in ogenschouw moeten nemen dat de regels omtrent de bob zijn versoepeld,’ mompelde Isabel zonder daarbij haar blik van het dossier af te wenden. Haar collega’s knikten instemmend, volledig in de materie verdiept. Precies zoals zij het graag zag. Op deze eerste dag van het werkoverleg wilde ze bij hen een gedegen indruk achterlaten. Isabel realiseerde zich dat het echte spitwerk een helse klus zou worden. Eenmaal thuis zou ze zich op de dossiers storten. Desnoods moest ze een paar nachten doorwerken. Dat maakte haar niets uit.

Isabel wierp een snelle blik op haar vakgenoten. In hun jeugdige overmoed zouden ze er alles aan doen om het recht te laten zegevieren op een structurele, onderbouwde en onpartijdige manier. Houd dit altijd in je achterhoofd, prentte Isabel zichzelf in. Zij zijn objectief, jij niet. Zij willen rechtspraak, jij gaat voor Bibi. Ergens in deze stukken van de aanklager moet jij een gat schieten zodat Vertongen vrijgesproken kan worden. Tijdens deze zaak ben jij rechter, rechercheur, officier van justitie, advocaat en moeder tegelijk. Vergeet dat nooit. En het allerbelangrijkste: maak geen fouten. Een herkansing is niet mogelijk.

‘Ik stel voor om het voor vandaag hierbij te laten,’ zei Isabel. Hierna glimlachte ze meewarig.

‘Mijn eerste indruk is dat ons een flinke stapel huiswerk wacht.’

De twee jonge rechters beaamden dit. In navolging van Isabel sloten ze hun dossiers.

‘Morgenochtend, zelfde plaats, zelfde tijd?’

‘Als ik dan nog op mijn benen kan staan,’ zei Jochem Derksen. ‘Zo te zien wordt dit een nachtje doorhalen.’

Isabel grijnsde even en liep naar de deur.

‘Tot morgen.’ De komende nacht zou ze inderdaad niet aan slaap toekomen.