13

‘Ben jij soms niet goed wijs? Mij afvallen tegenover zo’n pennenlikker!’ Koen had zich in het kantoor van Stollenberg en tijdens hun wandeling naar de kamer zichtbaar ingehouden. Nadat hij de kamerdeur achter zich had dichtgetrokken, spuwde hij zijn gal.

‘Dit is geen tripje met gratis overnachting, Isabel. Onze dochter is vermist, verdomme. En jij laat je door zo’n jandoedel wegsturen. Dit kan toch niet waar zijn? We moeten hier weg, helpen met zoeken, initiatief nemen, weet ik veel wat we moeten doen. Alles is beter dan hier op onze krent afwachten tot iemand misschien op het idee komt ons in te lichten over de vorderingen.’

Isabel liep naar het raam en schoof de gordijnen opzij.

‘Dat is ook precies wat we gaan doen,’ zei ze beslist. Met drie grote stappen stond Koen naast haar.

‘Ik kan je even niet volgen,’ antwoordde hij terwijl zijn blik was gericht op de lichtjes aan de overkant van het meer.

‘Sjoerd Stollenberg handelt volgens het boekje. Hij is algemeen directeur van Eagles Lodge en in die hoedanigheid moet je zijn optreden ook zien. Zijn prioriteiten liggen elders dan die van ons.’

‘Dat begrijp ik. Zijn eerste zorg is het welzijn van zijn resort. Bibi’s verdwijning kan Eagles Lodge een slechte naam bezorgen. Dat wil hij natuurlijk koste wat kost vermijden.’

Isabel knikte. ‘Het laatste wat hij kan gebruiken zijn doodongeruste ouders die voor opschudding in zijn tent zorgen. Die vallen niet onder zijn staf of overheidsdienst en zijn daarom een onstabiele factor.’

Ze keek grimmig. Sjoerd Stollenberg had precies de verkeerde snaar bij haar geraakt. Hetzelfde gold voor hem. Hij kon die zelfingenomen dandy met zijn gemaakte maniertjes wel wurgen.

Isabel keek weer naar buiten. ‘Kijk en luister nou eens goed,’ ging ze verder. Ze opende het raam, waardoor er frisse lucht in de bedompte kamer stroomde. ‘Die lichtjes zijn van zaklantaarns. Ze zoeken in linies. Aan de rand van het meer maken de brandweerduikers zich gereed.’

Ze draaide haar hoofd naar Koen en trok beide wenkbrauwen op.

‘Duidelijk,’ antwoordde Koen meteen. Maar hij moest een belangrijk detail over het hoofd zien want ze bleef hem aankijken.

‘Geluid,’ beantwoordde Isabel zijn blik. ‘Dat is er dus niet. Op de Lodge zelf is het muisstil. Een merkwaardige situatie als je bedenkt dat er een kind vermist is. Dan zou je toch denken dat er minstens sprake moet zijn van een onrustige situatie? Nou, het lijkt hier wel een begraafplaats op een regenachtige, doordeweekse dag. Alleen de wind slaakt af en toe een zucht.’

Koen kneep zijn oogleden iets toe. ‘Je hebt een punt. Het heeft er alle schijn van dat alle kinderen gewoon liggen te slapen. En dat willen ze waarschijnlijk zo houden. Hoewel… Eigenlijk interesseert het mij geen barst wat de rest van de wereld doet. We moeten Bibi gaan zoeken.’

Hij draaide zich om en beende naar de deur. Isabel liep vlak achter hem. Ze keek strak voor zich uit. Niemand moest het wagen haar tegen te houden. Toen ze door de gang liepen, hoorde ze in gedachten weer Bibi’s stem. Onbewust ging ze harder lopen.