44

Vanaf haar slaapplaats keek Bibi rond. Ze kende elk hoekje van de kamer. Feilloos wist ze waar alles lag en stond. Ook met haar ogen dicht. Dat was nu ook haar nieuwe uitdaging. Het moment waarop alles zwart was geworden toen ze de laatste keer aan het graven was, had diepe indruk op haar gemaakt. Ze had nauwelijks adem kunnen halen. Begraven in haar eigen tunnel. Als ze eraan dacht, proefde ze de vieze smaak van aarde.

Het lichtstraaltje dat ze boven haar hoofd had gezien, bleef haar bezighouden. Overdag scheen de zon, was het licht. En als het licht was, konden ze haar zien. Iedereen, ook de man met de bivakmuts.

Maar ’s nachts was het donker… Ze had ook over de omgeving nagedacht. Het was hier altijd muisstil. Zelfs op de momenten dat de nare man de deur opende, drong er geen enkel geluidje door. De schuur stond dus niet in een stad. Zelfs niet in een rustige, zoals haar buurt. Nee, dit was boerenland. Weilanden, koeien, schapen en paarden. Vanuit de auto had ze langs de snelweg zulke stukken grond gezien. In dat landschap paste dit gebouw helemaal. En de geur ook.

Ze wist niet of er wel iets was om je achter te verstoppen in zo’n stille omgeving. Liep ze eenmaal buiten, dan was ze misschien goed zichtbaar. Ze moest dus in het donker ontsnappen. Niemand zou haar zien, maar zij zou wel gemakkelijk een huis kunnen vinden waar de lichten brandden. En ze zou meer tijd hebben, omdat de man na het avondeten niet meer in het schuurtje kwam. Voordat hij zou merken dat ze weg was, had zij al mensen gevonden die de politie zouden bellen. Die kwamen meteen en namen natuurlijk contact op met haar ouders. Dan kon ze weer lekker in haar eigen bed slapen. De man zou dan opgesloten worden, hopelijk voor de rest van zijn leven. Daarvan was ze overtuigd.

Het probleem zat hem in het ontsnappen in het donker. Ze vond het doodeng. Graven terwijl ze geen hand voor ogen zag.

Ze ging op haar rug liggen en verzamelde moed terwijl ze haar ogen sloot. Het was tijd voor de repetitie. Als zij op deze manier aan haar ontsnapping begon, maakte het niet uit hoe donker het was. Om zo goed mogelijk te oefenen zoals het straks zou moeten gaan, had ze geen dvd opgezet. Ze telde tot dertig en stapte uit bed. Na de eerste stap wilde ze haar ogen al openen. In plaats daarvan bleef ze staan. Niet bang zijn. Als het nu al niet lukte, kon ze het in het werkelijke duister wel vergeten. Voetje voor voetje schuifelde ze verder.

Haar vingertoppen raakten de planken. Zoals ze zich had voorgenomen, ging Bibi op haar knieën zitten. Nu kwam het allerlastigste gedeelte. Omdat ze op de tast moest werken en deze morgen nog niet ging ontsnappen, was het belangrijk om geen dingen onherstelbaar te beschadigen. Haar vingers vonden de spijker, waarna ze heel voorzichtig duwde. Met beleid trok ze het zeil omhoog.

Het lukt! Ook met mijn ogen dicht vind ik de opening. Ze was nu bij de losliggende planken aanbeland. Die trok ze een voor een omhoog en ze legde het hout naast zich neer. Voordat haar handen de kuil vonden, rook ze de omgewoelde aarde. Ze glimlachte triomfantelijk.

Aangezien ze weinig benul van tijd had, besloot ze meteen om haar werk voor de buitenwereld onzichtbaar te maken. Nadat ze alles weer in de originele staat had teruggebracht, zette ze de televisie aan en ging op bed liggen.

Het was gelukt, schoot het constant door haar heen. Omdat ze dit fijne gevoel niet wilde kwijtraken, dacht ze bewust niet aan het moment dat het echt donker zou zijn en ze moest gaan graven.