47

Moreno was aangesteld als onze persoonlijke lijfwacht. Sean Nast vloog met ons mee om dingen voor te bereiden voordat de anderen kwamen. Onderweg legde hij uit wat er was gebeurd. Een deel van Antones plan was geweest om contact op te nemen met Sean en hem erbij te betrekken. Ondertussen had Moreno zoveel vertrouwen bij dokter Inglis gewekt dat ze hem haar plan vertelde na de inval op de boerderij. Daarna had hij het Antone verteld, die regelrecht naar Sean toe was gegaan.

Het was hun niet gelukt ons te bereiken voordat dokter Inglis haar aanval inzette, maar ze waren onderweg geweest.

‘Het zou fijn zijn geweest als je een manier had gevonden om ons te vertellen dat er hulp onderweg was,’ zei ik tegen Moreno toen Sean zijn verhaal even onderbrak om zijn telefoon op te nemen. ‘Of als je ons had geholpen tijdens het gevecht.’

Hij trok alleen zijn wenkbrauwen op, alsof dat een belachelijke opmerking was.

‘Na alles wat we hebben meegemaakt, hadden jullie me moeten vertrouwen,’ zei hij.

Ik lachte spottend. ‘Ja, want jij bent zo’n betrouwbaar type.’

‘Dat ben ik inderdaad, voor de juiste mensen, onder de juiste omstandigheden. Het is een flexibel concept.’

‘Verwacht niet van me dat ik vergeet dat je probeerde me neer te schieten, met een echt pistool.’

‘Omdat je eruitzag als een poema die je vader bedreigde, die een van de “juiste mensen” is. Ik ben een verdraaid goede schutter en ik zou je niet hebben geraakt als het niet nodig was, en als het wel nodig was, zou ik je alleen maar vleuggellam hebben gemaakt. Als je op een verontschuldiging wacht, juffrouw Maya, dan kun je lang wachten. Als je nog eens zo’n stunt uithaalt, trek ik mijn wapen opnieuw. En dan raak ik je misschien wel.’

Ik keek hem kwaad aan. Hij glimlachte.

We bereikten de kliniek en Daniel werd naar de operatiekamer gebracht. Hij was stabiel en er was geen risico… in ieder geval niet meer dan het gebruikelijke risico dat een operatie met zich meebrengt, maar daar probeerde ik niet aan te denken.

Naast de kliniek zat een satellietkantoor van de Cabal. Daar nam Sean me mee naartoe nadat ze Daniel hadden voorbereid op zijn operatie. Ze hadden alle werknemers weggestuurd voor deze onderhandelingsbespreking en terwijl we naar binnen gingen, was het er griezelig stil. Toen hoorde ik snelle voetstappen. Antone verscheen om een hoek. Hij zag me, versnelde zijn pas en sloeg zijn armen om me heen. Ik beantwoordde zijn omhelzing niet, maar ik duwde hem ook niet weg.

Toen ik weer voetstappen hoorde, keek ik op en zag Rafe uit een kamer stappen, grijnzend, met Ash en Corey achter hem. Antone gebaarde dat ze weer naar binnen moesten gaan. Toen we dichterbij kwamen, zag ik Kit, Sam, Hayley, Chloe, Derek, Tori en Simon in iets wat op een bestuurskamer leek.

‘Iedereen is hier, behalve Kenjii en Annie, maar dat is alleen maar omdat de lange vliegreis te veel stress bij ze zou veroorzaken.’ Antone gaf een klopje op mijn rug, boog zich over naar mijn oor en fluisterde: ‘Het is bijna voorbij, Maya. Nog even volhouden.’

Daarna liepen we de kamer binnen, werden er begroetingen gemompeld en een paar knuffels uitgewisseld, maar de aandacht verplaatste zich al snel naar de man die bij ons was – een vreemde voor de meesten van hen.

Sean stelde zichzelf voor en daarna stelde Kit alle anderen voor. Toen hij bij Tori kwam, verbreedde Seans glimlach zich.

‘O ja,’ zei hij. ‘De andere heks-tovenares.’

Ze fronste. ‘Is er dan nóg een?’

‘Savannah, mijn kleine zusje.’ Hij zweeg even. ‘Nou ja, zo klein is ze niet. Ze is vorige maand twintig geworden. Als alles hier goed verloopt, zul je haar op een dag wel ontmoeten. Niet heel binnenkort, ben ik bang, er zijn al te veel mensen die van de experimenten af weten.’

Kit stelde Derek voor en Chloe verstijfde, met haar blik strak op Seans gezicht gericht, zijn reactie afwachtend. Maar hij glimlachte en schudde Derek de hand.

‘Hij is een weerwolf,’ zei Tori.

Hij keek naar Derek. ‘Ik heb gehoord dat je al transformeert. Hoe gaat dat?’ Een kort lachje. ‘Gepaard met helse pijnen, heb ik gehoord, dus dat was een stomme vraag. Maar gaat het verder goed?’

Derek knikte.

Tori kwam dichterbij. ‘Ik dacht dat de Cabals een probleem met weerwolven hadden?’

‘Dat is ook zo. Een oud vooroordeel. Maar dat zusje over wie ik het had, bracht vroeger hele zomers met een roedel weerwolven door.’

‘De roedel in de buurt van Syracuse?’

Hij glimlachte. ‘Heb je de verhalen gehoord? Dat verbaast me niets. Ik zou ze zeker niet als vijand willen, maar de Alpha is een goed mens. Maar zoals gezegd heb ik geen haast om jullie kennis te laten maken met de rest van de bovennatuurlijke wereld. Niet totdat jullie ouder zijn. Maar als Derek weerwolfproblemen heeft, kan ik te rade gaan bij de besten.’

‘En wat nu?’ vroeg Tori.

‘Nu gaan we praten over wat er hierna zal gebeuren. Nu ik weet dat het project bestaat, heb ik mijn grootvader – de hoogste directeur – ertoe overgehaald om mij de leiding te geven. Aangezien de meeste mensen verwachten dat ik hem opvolg, zijn ze geneigd om naar me te luisteren.’ Hij werd ernstig. ‘Ik weet dat jullie het allerliefst jullie vrijheid willen. Met jullie ouders worden herenigd en met rust worden gelaten. Maar zelfs als ik de Cabals daartoe zou kunnen overhalen – wat ik niet kan – zou het niet lang duren voordat iemand anders jullie in de smiezen krijgt, zoals jullie al hebben gemerkt. Wat we vandaag zullen proberen, is een compromis bereiken. We geven jullie zo veel mogelijk vrijheid en steun, en we hopen dat we jullie er daardoor uiteindelijk van kunnen overtuigen dat het nog niet zo’n slecht vooruitzicht is om ooit voor een Cabal te werken.’

‘Dus dit gaat allemaal om het voorbereiden van toekomstige werknemers,’ zei Tori.

Sean knikte. ‘Bijzonder waardevolle werknemers. Het is geen liefdadigheid of burgerlijke plicht – laat ik daar eerlijk over zijn. Het is net als elke andere investering: we zijn bereid het financiële risico te nemen in de hoop op uitzonderlijke resultaten. Maar voorlopig is het ons doel om een compromis te bereiken waar iedereen mee kan leven.’

Er stonden vertegenwoordigers van beide Cabals te wachten om te onderhandelen. Antone en Kit zouden het woord voor ons voeren.

Corey stapte naar voren. ‘Wij willen graag dat Maya Project Phoenix vertegenwoordigt.’ Hij wendde zich tot Antone. ‘Jij lijkt aan onze kant te staan, maar na een week lang voor je op de vlucht te zijn geweest, neem ik het risico niet.’ Hij keek naar Kit. ‘En jij lijkt ook aan onze kant te staan, maar je eigen kinderen zijn hierbij betrokken. Ik wil dat Maya het woord voor mij voert.’

Klink ik als een lafaard als ik zeg dat ik wilde dat ik dit samen met Daniel kon doen? Er was ooit een tijd dat ik zou staan te trappelen om mijn vrienden te vertegenwoordigen. Maar nu, na alles wat we hadden meegemaakt, had ik een lesje in nederigheid geleerd. Ik zal niet zeggen dat mijn zelfvertrouwen een deuk had opgelopen, maar het was misschien afgenomen tot een handelbaarder niveau. Ik had twijfels. Ik had zorgen. En hoe ongemakkelijk dat ook aanvoelde, ik denk ik daardoor beter voorbereid was op deze onderhandelingen dan ik ooit zou zijn. Mijn handelingen en mijn besluiten hadden consequenties voor ons allemaal, en als ik een leider wilde zijn, mocht ik dat nooit vergeten. Dus stemde ik ermee in, hoewel met enige schroom.

Zoals Antone zei, was het bijna voorbij. Niet meer op de vlucht slaan. Ons niet meer verschuilen. Niet meer vechten. Alleen maar praten. Maar van alles wat ik de afgelopen weken had moeten doorstaan, waren deze onderhandelingen het moeilijkst – en het meest beangstigend. Ik onderhandelde over mijn toekomst en die van mijn vrienden. Als we tot een deal konden komen en alles ging later mis, dan zou het mijn schuld zijn. Als we niet tot een deal konden komen, omdat we het niet eens konden worden over een of andere voorwaarde, dan zou dat ook mijn schuld zijn.

Het plan dat Kit en Antone voorstelden, was niet veel anders dan wat ik in mijn hoofd had. Het was zelfs beter. Kit had als advocaat de ervaring om zich ergens in vast te bijten, zelfs al leek het onwaarschijnlijk dat we het eens werden over bepaalde voorwaarden.

Halverwege de bespreking belde de kliniek om te vertellen dat Daniel uit de operatiekamer en wakker was. Dat maakte het eenvoudiger voor me om me te concentreren.

Uiteindelijk bereikten we een akkoord. Was het perfect? Nee. Had ik er het volste vertrouwen in dat de Cabals zich eraan zouden houden? Nee. Maar Kit leek tevreden en ik wist dat hij het beste met zijn kinderen voorhad, wat betekende dat ik op zijn gezonde verstand moest vertrouwen.

De volgende stap was het de anderen vertellen. Klopten ze me op de rug en zeiden ze dat ik het fantastisch had gedaan? Natuurlijk niet. Ik moest uitleggen waarom we bepaalde concessies hadden gedaan en wat we hadden geprobeerd te regelen en wat niet was gelukt. Alleen Corey stond honderd procent achter het plan. Rafe wist dat ik mijn best had gedaan en leek tevreden. Hayley en Sam beaamden met tegenzin dat het de beste oplossing leek te zijn. De grootste verrassing kwam echter van Ash, die mompelde dat hij helemaal niets beloofde, maar dat hij in de buurt zou blijven om te kijken hoe alles zich ontwikkelde. En daarmee, na alle lauwe reacties op mijn inspanningen, kreeg ik de meest bevredigende reactie, de reactie waardoor ik wist dat ik er niet helemaal een puinhoop van had gemaakt. Mijn broer zou blijven.

Daarna brachten ze me naar Daniel. Hij was al uit bed en probeerde zijn overredingskracht uit op de artsen om ze ervan te overtuigen dat ze hem naar ons in de kamer ernaast moesten laten gaan. Zodra ik zijn stem hoorde, maakte mijn hart een sprongetje en wilde ik het liefst naar hem toe rennen, zoals in het park toen ik hem bij het vuur zag zitten. Ik maakte mezelf wijs dat ik alleen maar blij en opgelucht was om te zien dat het goed met hem ging, en natuurlijk speelde dat ook mee, maar er was meer. Ik voelde altijd iets wanneer ik hem zag, of we nu dagen of uren van elkaar gescheiden waren geweest. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn hartslag versnelde, en ik voelde dat ik grijnsde. Alleen het geluid van zijn stem maakte me al blij en ontspannen zoals niets anders dat kon. Het was alsof het universum met een klik op zijn plaats schoof wanneer Daniel er was. Dat was altijd zo geweest.

Ik bleef in de gang staan, waar hij me niet kon zien, en probeerde naar hem te kijken. Ik kon hem duidelijk zien, maar dat bedoelde ik niet. Ik bedoelde echt naar hem kijken. Als naar een jongen. Maar zodra ik dat probeerde, leek het alsof mijn hersenen een barricade opwierpen. Verboden terrein. Taboe. Ik zou niet op die manier naar hem mogen kijken, want hij was van Serena, zelfs nu, een jaar na haar dood. Ik bleef dat denken, bleef dat voelen. Het had alles makkelijker gemaakt. Niet op die manier naar hem kijken, want als je dat doet, zul je dingen onder ogen moeten zien waar je nog niet klaar voor bent, dingen die je al voelt sinds hij echt van Serena was.

Ik had gezegd dat ik Serena dat spelletje twee jaar geleden had laten winnen omdat ik niet dat soort gevoelens voor Daniel had. Dat was niet waar. Ik had haar laten winnen omdat ik dat soort gevoelens wel voor hem begon te krijgen. Als ik naar hem keek in de boksring, of wanneer hij zijn shirt en broek uittrok om met ons te gaan zwemmen, dan voelde ik dingen waar ik nog niet klaar voor was. Het was allemaal veel te verwarrend. En gênant. Dus liet ik Serena winnen. En toen was hij van haar, en ik zou nooit op die manier naar de vriend van mijn beste vriendin kijken, dus het probleem was opgelost. Alleen was dat niet zo. Niet echt. Ik had slechts een nieuw etiketje met ‘alleen vriendschap’ over mijn gevoel heen geplakt. Een zeer hechte vriendschap waar niemand tussen kon komen, zelfs een jongen op wie ik echt gek was niet.

En waar stond ik nu dan? Op dezelfde plek als twee jaar geleden. Ik was in de war. Want nu was Rafe er, en hij was meer dan alleen maar vervanging of afleiding.

Op dat moment kreeg Daniel me in de gaten en er verscheen een brede grijns op zijn gezicht. Ik bleef even stokstijf staan, maar toen hij riep: ‘Kom je binnen?’ deed ik dat. Ik liep de kamer in en vertelde hem over de deal die ik met de Cabals had gesloten.

Zodra ik klaar was, pakte hij mijn hand en trok me dichter naar zich toe. ‘Gaat het wel goed met je?’

‘Ik ben niet degene die is neergeschoten.’

‘Nee, maar ik denk toch dat jij het zwaarder te verduren hebt gehad. Ik weet dat die onderhandelingen niet makkelijk moeten zijn geweest, en ik wilde dat ik bij je had kunnen zijn, maar dat was duidelijk niet nodig. Je hebt het geweldig gedaan. Meer dan geweldig.’ Hij trok me naar zich toe voor een knuffel. ‘Je hebt het perfect gedaan.’

‘Dit ziet er bekend uit,’ zei ik terwijl ik in de helikopter vanuit mijn stoel achter de piloot om me heen keek, met Daniel naast me.

‘Alleen lig ik deze keer niet buiten bewustzijn op de grond,’ zei Rafe, die aan de andere kant naast me zat.

‘Hou in ieder geval je veiligheidsriem om,’ zei Daniel. ‘Totdat deze schotwond is genezen, ben ik niet fit genoeg om buiten een helikopterdeur te hangen.’

‘Hoe vaak ga je het nog over die schotwond hebben?’ riep Corey vanaf de stoel achter ons.

‘Eh… volgens mij was dit de eerste keer.’

‘Nou, laat het dan ook de laatste keer zijn.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Stom heldengedoe.’ Hij keek om zich heen. ‘Vinden jullie ook dat het niet echt een vreedzaam gebaar is om ons in een helikopter te stoppen?’

‘Daarom zeiden ze dat we ook mochten wachten totdat het privévliegtuig terug was uit Vancouver.’

Het was waar, ze hadden er alle begrip voor dat we na die fatale vlucht uit Salmon Creek misschien niet meer in een helikopter wilden stappen. Maar iedereen was het wachten beu. Dus waren we akkoord gegaan met helikopters, twee stuks.

We probeerden rustig te blijven tijdens de vlucht, maar iedereen was nerveus. Opgewonden, terwijl we niet wisten of we wel opgewonden durfden te zijn. We landden keurig op tijd op het beloofde vliegveld. Daarna moesten we door de douane.

‘Canada?’ zei Ash tegen mij. ‘Je hebt niet gezegd dat het in Canada was.’

‘Ik heb gezegd dat het Ontario was.’

‘Ik dacht dat je Ontario in Californië bedoelde.’

‘Meen je dat nou echt?’ zei Tori, die haar ogen ten hemel sloeg. ‘Met een helikopter naar Californië? Je mag dan een lekker ding zijn, maar je zus heeft duidelijk alle hersenen in de familie geërfd.’

‘Noemde ze me nou een lekker ding?’ fluisterde Ash tegen mij, met een nog norsere blik dan wanneer iemand hem een klootzak noemde.

‘Ze heeft al zes maanden geen afspraakje gehad,’ klonk Dereks diepe stem achter ons. ‘Begrijp me niet verkeerd, maar zolang je geen familie van haar bent, ben je een prooi. Trouwens, zelfs –’

Tori draaide zich woest naar hem om. ‘Ik wist het niet.’

‘Hé, wacht eens even,’ zei Corey. ‘Dus Ash is een lekker ding en ik ben een cutie? Is er een verschil?’

‘Ja,’ zei Hayley, die hem met een harde duw duidelijk maakte dat hij moest doorlopen.