11

We waren terug op onze ‘kampeerplek’, wat niet meer was dan een beschut veldje met een kuil die bedoeld was voor een kampvuur, alleen hadden we niets om er eentje te kunnen stoken.

Toen Corey aankondigde dat hij Daniel en mij iets moest vertellen, besloot Ash een stukje te gaan lopen. Ik zou graag denken dat het uit beleefdheid was, maar waarschijnlijk had hij gewoon geen zin om een saai persoonlijk gesprek te moeten aanhoren.

‘Ik weet wat ik ben,’ zei Corey. ‘Ik heb die twee woorden opgezocht die samen met “skinwalker” en “benandante” op dat stuk papier stonden. Ik moest de spelling gokken, maar uiteindelijk kreeg ik resultaten.’

Daniel ving mijn blik op en ik boog beschaamd mijn hoofd. Daar hadden we niet eens aan gedacht. De woorden waren geblokkeerd toen we ze in Salmon Creek probeerden op te zoeken. Het had het eerste moeten zijn wat we in de bibliotheek opzochten.

‘Het spijt me,’ zei ik. ‘Dat hadden wij moeten doen.’

Corey keek verbouwereerd. ‘Waarom? De juiste term vinden voor wat ik ben is niet echt een van onze prioriteiten. En vaak is het nog niet eens waar wat je vindt. Op internet staan alleen maar verhaaltjes. Net als bij jullie. Ik heb jullie tweeën ook opgezocht. Daniel zou moeten strijden voor de olijfbomen. Ik wed dat je niet eens weet waar de dichtstbijzijnde olijfboom staat.’

‘Geen idee,’ zei Daniel.

‘En Maya? Jij zou een slechte heks zijn.’ Hij zweeg even. ‘Nou ja, dat gedeelte klopt wel.’

Ik gooide een kiezelsteen naar hem toe.

‘Hé, ik ben aardig tegen je geweest, dus dat moet ik weer in evenwicht brengen. Waar het om gaat, is dat ik “sileni” en “xana” heb opgezocht. Hayley en Nicole zijn xana, een soort duistere kruising tussen een zeemeermin en een sirene. Een blonde, zingende watergeest. Verder kon ik er weinig over vinden. Maar blijkbaar bezitten ze een soort kwade strijdvaardigheid. Jullie weten toch dat sirenen mannen gek maakten met hun gezang? Nou, dat kunnen xana ook, maar alleen bij mensen die het verdienen.’ Hij zweeg even. ‘Dat betekent dat ik heel wat aardiger tegen Hayley moet doen.’

‘Goed idee,’ zei ik. ‘Dan ben jij dus een silene. En dat is?’

Hij pookte met een takje in de aarde, alsof hij een denkbeeldig kampvuur opporde. Na een korte stilte zei hij: ‘Jullie weten toch wat een sater is?’

‘Eh… een vent die half geit is?’

Hij keek me geërgerd aan.

‘Wat?’ zei ik. ‘Dat is toch zo? Een centaur is half paard, een faun half hert. Een sater –’

‘Het is niet waar. Ze verwarden saters met een soort Romeinse monsters toen de Romeinen en de Grieken vriendjes werden. De echte Griekse saters waren volgers van Dionysus. Ze zagen er menselijk uit.’

‘Dionysus,’ zei ik. ‘De god van wijn, vrouwen en liederen. Weet je, toen je zei dat jouw type niet bij je paste…’

‘Ja, ja. Maar goed, die saters dronken graag, zaten achter de vrouwen aan en bespeelden een soort harmonica. Hun leider was een vent die Silenus heette en die toekomstvisioenen had.’

‘Aha.’

‘Hij was een mindere god,’ zei Corey. ‘Hij gaf les aan Dionysus.’

‘Zoals Chiron en Achilles.’

‘Wie?’

‘O ja, jij sliep altijd tijdens Griekse en Romeinse mythologie. Je zei dat je het niet hoefde te weten omdat je het niet op je leven kon toepassen. Blijkbaar had je dat goed mis.’

Daniel grinnikte.

‘Dus Silenus was een mindere godheid,’ zei ik. ‘Wat heeft hij met jou te maken?’

‘Het is ingewikkeld. Herinner je je die lange verhalen die we vorig jaar moesten schrijven voor Engels? Meneer Parks beschuldigde me van het maken van consistentiefouten.’

‘Continuïteitsfouten,’ zei ik.

‘Ook goed. Het ging nergens over.’

‘Je hoofdpersonen veranderden van naam. Herhaaldelijk.’

‘Het scheelde maar een paar letters,’ zei hij. ‘Bovendien leest Parks duidelijk nooit mythen, want daarin stikt het van de continuïteitsfouten. Soms was Silenus één vent, en soms werd het woord sileni voor al zijn volgers gebruikt.’

‘Dat komt door invloeden van andere culturen. En regionale verschillen en het feit dat die verhalen mondeling werden overgedragen.’

‘Is dat een examenantwoord dat je uit je hoofd hebt geleerd?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Niemand houdt van betweters, Maya. Hou dat commentaar lekker voor je, anders haal ik je broer terug.’

‘Dat hoorde ik,’ klonk een stem uit het bos.

‘O ja?’ riep Corey terug. ‘Weet je hoe je het moet vermijden om dingen te horen die je niet wilt horen? Door mensen niet af te luisteren.’

‘Dat valt niet mee als je een supergehoor hebt,’ zei Ash, die de open plek op kwam lopen.

‘En het valt ook niet mee als je niet zo ver het bos in gaat, uit angst dat die mus met die uzi je vindt.’

Ash stak zijn middelvinger naar hem op en kuierde op zijn gemakje naar het ‘kampvuur’, zodat we vooral niet zouden denken dat hij bij ons wilde komen zitten.

‘Ja, je bent een silene,’ zei Ash terwijl hij zich op een boomstronk liet zakken.

‘Dat wist jij?’ zei Corey. ‘Bedankt dat je me dat even hebt verteld.’

‘Je vroeg er niet naar.’

‘Dan vraag ik het nu. Wat kun je me nog meer vertellen?’

Ash haalde zijn schouders op. ‘Eigenlijk niets. Ik weet wat benandanti, xana en sileni zijn, maar het heeft niets met mij te maken, dus zag ik het nut er niet van in om er meer over te weten te komen. Je zou visioenen moeten hebben, wat waarschijnlijk ook zo is. Dat is je belangrijkste bovennatuurlijke kracht. Dat en charme.’

‘Charme?’

Hij haalde nogmaals zijn schouders op. ‘Net zoals benandanti de gave van overredingskracht hebben, hebben sileni de gave van charme. Mensen vinden hen aardig. Dat gedeelte is bij jou blijkbaar nog niet ontwikkeld. Misschien komt dat ooit nog.’

‘Hé, ik ben charmant. Het werkt alleen beter bij meiden.’ Hij wierp een blik op mij. ‘Ja, toch?’

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

‘Niet bij jou,’ zei hij. ‘Ik bedoelde meiden die ik echt graag mag.’

Daniel snoof terwijl mijn wenkbrauwen nog verder omhooggingen.

Corey wierp ons beiden een geërgerde blik toe. ‘Jullie weten wel wat ik bedoel.’

‘Ja,’ zei ik. ‘Van een afstandje bekeken, bezit je inderdaad een zekere charme. Vooral tegenover meisjes die gedronken hebben of van wie het beoordelingsvermogen op een andere manier vertroebeld is. Dat zal wel met dat satergedeelte te maken hebben.’

‘Erg grappig. Ik dacht dat je probeerde me me beter te laten voelen over dat gedoe met die visioenen?’

‘Dat was voordat ik erachter kwam dat je een Griekse god bent. Ik denk niet dat je je daar slecht over hoeft te voelen.’

‘Griekse god?’ Hij glimlachte. ‘Ja, dat past wel bij me, hè?’

‘Lekker dan,’ mompelde Daniel. ‘Alsof zijn ego nog niet groot genoeg was.’

‘Een mindere Griekse god,’ zei ik. ‘Veel minder. Met een paardenstaart misschien. Of met geitenpoten.’

Corey haalde uit om me een stomp op mijn arm te geven, maar ik dook lachend weg.

Ik zag dat Ash aanstalten maakte om weer weg te gaan, dus wendde ik me tot hem. ‘Kun je ons nog meer vertellen? Over een van die soorten?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het niet. Het hangt ervan af wat jullie al weten.’

Ik kon hem natuurlijk gewoon vragen ons alles te vertellen wat hij wist, maar ik had het gevoel dat hij eerder antwoord zou geven op gerichte vragen. Lange verhandelingen waren niet zijn stijl. Nog een reden om me af te vragen of we wel echt familie van elkaar waren.

‘Als we jou vertellen wat we weten, kun jij dan helpen de gaten op te vullen?’

‘Ik denk het wel.’

Zijn toon suggereerde dat hij er weinig zin in had, maar hij had toegestemd, dus nam ik mijn kans waar voordat hij van gedachten kon veranderen.

Volgens Ash had Project Phoenix niet geprobeerd om vier uitgestorven bovennatuurlijke soorten te doen herrijzen. Het waren er in eerste instantie zes geweest, maar bij twee soorten was het blijkbaar een groot fiasco geworden. Daarom stonden ze niet op het lijstje van Mina Lee. Ash had geen idee welke twee soorten dat waren, en het kon hem ook niets schelen.

Dat leek nogal een egoïstische instelling, maar ik had in Salmon Creek altijd alles kunnen doen wat me interesseerde. Ik had ouders die me alles gaven. Ik hoefde niet eens een bijbaantje te nemen. Ons ‘werk’ was school. Als we meer wilden, werden we aangemoedigd om vrijwilligerswerk voor de gemeenschap te doen.

Maar als je op straat leefde, was overleven je werk. Je kon het je niet veroorloven om interesse te hebben in dingen die geen directe invloed op je leven hadden. Ash had zich blijkbaar gericht op de skinwalkeraspecten van Project Phoenix. De rest was hij per ongeluk te weten gekomen. Ik kon het me niet voorstellen dat iemand niet méér zou willen weten. Niet nieuwsgierig zou zijn. Maar tot nu toe was hij nergens nieuwsgierig naar geweest: niet naar onze situatie, onze ervaringen, ons leven. Misschien is zelfs dat – eenvoudige persoonlijke interesse – voor sommigen een luxe.

Zijn gebrek aan interesse in aanmerking genomen, was het eigenlijk verrassend hoeveel hij had onthouden van wat hem terloops ter ore was gekomen. Voordat hij ons ontmoette, wist hij al wat de twee succesvolle soorten waren. Hij wist ook dat ieder kind tussen de vijftien en zeventien jaar in Salmon Creek een proefpersoon van Project Phoenix was.

Ieder kind tussen de vijftien en zeventien jaar. Ieder kind in onze klas, de meesten in de klas onder ons, en een paar in een klas hoger. En dat waren nog niet eens alle proefpersonen. In het begin had er een soort natuurlijke afvloeiing plaatsgevonden – ouders die zich realiseerden dat ze toch niet wilden dat hun kind in een laboratorium opgroeide, hoe utopisch dat laboratorium ook was. Alle vier de skinwalkerouders sloegen op de vlucht, zoals Rafe me al had verteld. Daarom hadden ze zo hun uiterste best gedaan om mij terug te krijgen.

Elk van de zes groepen bestond uit zes proefpersonen. Zesendertig in totaal, exclusief de voorafgaande proefpersonen, zoals Annie. Van de acht kinderen in Salmon Creek die bovennatuurlijke krachten vertoonden – Rafe en ik, Daniel en Sam, Serena, Nicole en Hayley, en Corey – hadden er zeven in die helikopter gezeten. De achtste – Serena – was al dood. Was dat toeval? Nee. Wij waren de enigen bij wie de modificaties leken te werken.

Hoewel het nog steeds mogelijk was dat er laatbloeiers bij zaten, hadden ze wat ons betreft zekerheid. Daarom hadden we in dezelfde helikopter gezeten. Daarom was de burgemeester met ons meegegaan. Wij waren de meest waardevolle lading. Dat wisten de Nasts, daarom hadden ze hun pijlen op onze helikopter gericht. En het was waarschijnlijk ook de reden waarom ze de bosbrand hadden veroorzaakt, om ervoor te zorgen dat we geëvacueerd zouden worden.

En meer wist Ash niet. Ik weet niet of we er iets aan hadden, maar we begrepen alles wel wat beter.