37

Niemand stond te springen om nog een nacht in het bos door te brengen. We waren op de vlucht, zei Ash, dus waarom zouden we verdorie níét midden in de nacht bij de boerderij aankloppen? Daar zat wat in, maar mijn gevoel zei me dat het beter was om te wachten tot het licht was, en Daniel was het daarmee eens.

We vonden een plekje diep in het bos en maakten ons op om te gaan slapen. Voordat we dat deden, stelde ik voor dat we om de beurt zouden patrouilleren en de wacht zouden houden – in de hoop dat Daniel daardoor wat rust zou krijgen. Zelfs Hayley stemde in. We zagen allemaal wat dit van Daniel vergde. Hij was nog steeds herstellende van het ongeluk en hij moest in topvorm zijn wanneer we die mensen ervan wilden overtuigen om naar ons te luisteren.

Een ander deel van mijn plan was dat ik als eerste de wacht zou houden, zodat Daniel, als hij nog steeds wilde praten, met me mee zou kunnen glippen. Rafe bood echter aan om met me mee te gaan en daar kon ik weinig tegen inbrengen.

We gingen op patrouille, zodat we de anderen niet zouden storen. Nadat we een paar keer rond het kamp waren gelopen, pakte Rafe mijn hand en trok me achter de bosjes.

‘Volgens mij moeten we de wacht houden,’ zei ik.

‘Hm, misschien, maar dat klinkt als een protest voor de vorm.’

Zijn handen gleden om mijn middel. Ik aarzelde en stond op het punt om te zeggen dat het geen protest voor de vorm was, dat we de wacht moesten houden voor het geval de weerwolf – of iemand anders – hierheen zou komen en slapende vreemdelingen in het bos zou aantreffen.

Zelfs toen ik het dacht, voelde ik me belachelijk. Paranoïde. Het was doodstil in het bos. Er was niets mis met een korte pauze. Een paar dagen geleden zou ik er geen seconde over hebben nagedacht om te protesteren – één blik in Rafes ogen en alle voorzichtigheid zou zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Nog een teken dat ik gespannen en moe was, nam ik aan.

Ik kuste hem en het duurde maar een tel voordat mijn aarzeling verdween. Zijn vingers streken over de naakte huid van mijn rug waar mijn shirt uit mijn spijkerbroek omhoog was geschoven. Ik trok mijn hoofd terug en keek loom glimlachend naar hem op, met mijn ogen half gesloten. Ik voelde me zweverig en gelukkig toen zijn geur me overspoelde.

‘Zo is het perfect,’ mompelde hij. ‘Wanneer we alleen zijn, wanneer je me op deze manier kust en naar me kijkt. Als ik dat zie, twijfel ik er geen seconde aan dat dit goed zit.’

Ik glimlachte wrang. ‘O, ik heb wel wat twijfels over het slagen van ons plan. Het is op dit moment alleen een stuk makkelijker om ze te vergeten.’

‘Ik bedoelde niet –’ Hij brak zijn zin af en knikte. ‘We doen wat we kunnen. Twijfels horen erbij.’

Hij boog zijn hoofd en kuste me. Het was een vreemde kus, die in hevigheid toenam en weer vertraagde, alsof je bergopwaarts liep. Ik voelde de hitte, waarna hij zich weer iets terugtrok. Hij kuste me harder. Trok zich weer iets terug. Uiteindelijk verbrak hij het contact en stapte zo snel bij me vandaan dat mijn handen van zijn nek gleden.

‘Ik bedoelde niet het plan, Maya. Ik bedoelde ons.’

‘Ons?’ Mijn hartslag versnelde. ‘Twijfels? Wat is er aan de hand?’

Hij zette weer een stap bij me vandaan en ik wilde hem naar me toe trekken en zeggen: ‘Wat het ook is, vergeet het.’ Maar ik bleef stilstaan, met een bonzend hart.

‘Ik wil niet zo’n jongen zijn. Dat wil ik gewoon niet.’

‘Wat voor jongen?’ vroeg ik. Maar ik wist het. Ik wist het en ik zette me schrap.

‘Zo’n jongen die er moeite mee heeft dat zijn vriendin met een andere jongen omgaat. Zo ben ik niet, Maya. Ik word niet jaloers zonder dat er een reden voor is.’

‘Gaat dit om wat Sam heeft gezegd? Dat verhaal dat ze vertelde? Dat heeft ze verzonnen om –’

‘Dat weet ik.’

‘Maar waarom… Is het omdat ik zo bezorgd over Daniel was?’

‘Nee. Ja. Nee.’ Hij schudde driftig zijn hoofd. ‘Jaloers worden omdat je bezorgd bent over een vriend die door een auto is aangereden? Alleen een stommeling zou dat doen. Ik wist dat je bezorgd was. Verdraaid, ik zou het vreemd hebben gevonden als je niet bezorgd was. Maar als ik zou zien dat je overdreven bezorgd was, dan zou ik…’ Hij gromde zacht en schopte tegen de grond terwijl hij zich omdraaide. ‘Dan zou ik me een stommeling voelen. Ik wil jullie vriendschap accepteren, echt waar. Maar kleine dingetjes blijven zich opstapelen en ik blijf maar denken aan wat Corey zei en… en ik kan het niet accepteren.’

‘Wat heeft Corey gezegd?’ vroeg ik zacht terwijl een vonk van woede in me ontstak. ‘Als hij heeft gesuggereerd dat er ooit iets tussen Daniel en mij…’

‘Het gaat niet om jou. Het gaat om Daniel.’

‘Wat?’

Hij aarzelde en leek er niet op door te willen gaan. Maar toen zette hij nog een stap bij me vandaan en knakte met zijn vingerkootjes. ‘Een paar jaar geleden hebben Serena en jij strootjes getrokken om te bepalen wie Daniel mee zou vragen naar een feest, toch?’

‘Ja, maar… Wacht eens, wie heeft je dat verteld?’ Alleen Serena en ik wisten dat.

‘Zij heeft het tegen Daniel verteld.’

‘Wat? Nee. Waarom –’

‘Jullie hebben strootjes getrokken en jij liet haar winnen.’

‘Hé, wacht eens even. Nee. Ik heb haar nooit verteld dat ik haar heb laten –’

‘Maar je hebt het wel gedaan, of niet soms?’

Ik zweeg even. ‘Ja, omdat ze gek op hem was.’

‘En jij niet. Hij was gewoon een vriend.’

‘Precies.’

Rafe knikte, alsof dat was wat hij had verwacht. Maar waarom voerden we dit gesprek dan eigenlijk?

‘Wacht eens. Heeft Serena Daniel verteld dat ik haar heb laten winnen?’

Hij knikte.

‘Waarom zou ze dat doen?’

‘Omdat ze wist dat hij alleen maar met haar naar het feest zou gaan als hij wist dat jij hem niet zou vragen, omdat je dat niet wilde.’

‘Ik… Ik begrijp het niet.’

‘Echt niet?’ Rafes toon werd milder. ‘Daniel wilde dat jij hem mee zou vragen naar dat feest. Ik weet niet waarom hij ermee instemde om met Serena te gaan. Het voor de hand liggende antwoord is dat hij hoopte dat jij jaloers zou worden, maar zo zit hij niet in elkaar. Ik denk dat hij ermee instemde omdat ze vrienden waren en hij niet onbeschoft wilde zijn. Dat is meer iets voor Daniel.’

‘Nee.’ Mijn hart bonsde zo hard dat mijn stem hees klonk. ‘Zo was het helemaal niet.’

‘Ja, zo was het wel. Hij ging met haar naar het feest omdat hij zich ertoe verplicht voelde. En misschien ook een beetje omdat jij zijn hart had gebroken.’

Ik keek met een ruk op. ‘Nee, ik heb nooit…’

Rafe stak zijn handen op. ‘Niet met opzet. Corey zei dat Daniel geen verkering met Serena had omdat hij kwaad op jou was. Alleen… Ik weet het niet. Corey denkt dat het afleiding was, dat hij jou misschien probeerde te laten zien dat hij een geschikte gozer was om verkering mee te hebben, en misschien hoopte hij zelfs dat jij zou beseffen dat je toch iets voor hem voelde. Maar dat gebeurde niet.’

Ik dacht aan wat Daniel me onlangs had verteld over zijn relatie met Serena. Het ging prima tussen ons. Maar het… leidde nergens toe. Toen ze me uitnodigde voor dat dansfeest, kon ik niet weigeren. Ze was een vriendin, en…

En…

En je wilde mij niet vragen.

Nee, zo was het niet. Rafe had het mis. Corey had…

‘Heeft Corey je dat verteld?’ vroeg ik. ‘Wanneer dan? En waarom zou hij jóú dat vertellen?’

‘Het was in Salmon Creek, vlak nadat jij en ik met elkaar begonnen om te gaan. Hij probeerde me af te schrikken. Dat je met zomergasten uitging, vond hij prima. Maar dit zag er niet uit als een zomerscharrel en hij wilde me in onbedekte termen laten weten dat je bezet was. Ik negeerde hem. Natuurlijk wist ik dat Daniel je leuk vond, maar als hij geen avances maakte, dan was dat zijn probleem. Pech voor hem. Als hij serieus was geweest, had hij allang iets gedaan, leek me. Maar toen we buiten die helikopter hingen, en ik zijn gezicht zag – hij zou je nooit hebben losgelaten, al was hij samen met ons naar beneden gestort…’

Rafe schudde zijn hoofd en liep een paar passen bij me vandaan, maar bleef toen met zijn rug naar me toe stilstaan. ‘Ik besefte dat ik het verkeerd had geïnterpreteerd. Daniel bleef niet aan de zijlijn staan omdat hij niet precies wist wat hij voor je voelde. Hij wachtte af. Hij wachtte op een teken van jou, omdat hij bang was om zijn gevoelens te uiten en jullie vriendschap daar misschien door op het spel te zetten. Ik vond het rot voor hem, want ik was ervan overtuigd dat jij niet hetzelfde voor hem voelde. En toen…’

Hij draaide zich langzaam om. ‘Toen ik terugkeerde naar Salmon Creek, gebeurde er gewoon… van alles. Je was zo blij me te zien dat ik er niet aan twijfelde wat je voor me voelde, vooral niet toen ik bekende dat ik werd afgeluisterd en dat voor jou niets uitmaakte. Je wilde me. Geen twijfel aan. Toen je erop stond om Daniel over de afluisterapparatuur te vertellen, maakte ik mezelf wijs dat dat logisch was, omdat hij je vriend was. Meer niet. Maar het was alsof er een schakelaar was omgedraaid. Een vonkje twijfel. En nu zoek ik iedere keer dat zijn naam wordt genoemd of wanneer ik jullie tweeën samen zie naar tekenen. En die zie ik ook. Er is iets veranderd na dat helikopterongeluk. Jullie zoeken oogcontact, fluisteren tegen elkaar, en misschien was dat er allemaal al, maar ik denk dat er iets is veranderd tussen jullie.’

Hij haalde diep adem en liep weer naar me toe. Ik bleef als aan de grond genageld staan en kon geen woord uitbrengen. Rafe bleef vlak voor me staan en legde toen een hand op mijn heup.

‘Ik wil van je horen dat ik me dingen inbeeld, Maya.’

‘W-wat?’ wist ik uit te brengen.

Hij boog zich naar me over en een haarlok viel over zijn wang. Ik staarde naar die lok en wilde mijn hand uitsteken om hem naar achteren te strijken, lachen en zeggen dat hij gek was. Maar ik kon het niet. Onder de paniek die door me heen ging, lag iets harders. Een sprankje woede. Niet alleen woede. Gekwetstheid. Verwarring. Verraad.

‘Zeg dat ik het mis heb, Maya. Zeg me dat je niets anders voor Daniel voelt dan vriendschap.’

‘Want anders?’

Hij knipperde met zijn ogen bij het horen van mijn toon. ‘Ik –’

‘We maken ons op voor wat de belangrijkste ontmoeting in ons leven kan zijn,’ zei ik, broze woorden die braken terwijl ze uit mijn dichtgeknepen keel kwamen. ‘Ik heb de laatste paar uren de grootste moeite moeten doen om niet naar de dichtstbijzijnde boom te rennen en over te geven. Dit moet ons lukken, anders zie ik mijn ouders misschien nooit meer. En jij vindt het nodig om dit nu te doen? Jij vindt dat ik al het andere maar moet vergeten? Mijn vriendje is jaloers, dus moet ik hem geruststellen?’

Zijn ogen verwijdden zich. Een glimp van paniek. Hij zei iets, maar ik verstond het niet. Bloed raasde in mijn oren.

‘… gelijk,’ zei Rafe. ‘Het kan wachten. Ik was helemaal niet van plan het hier nu over te hebben.’ Hij zweeg even en rechtte toen zijn schouders. ‘Maar we zullen er ooit over moeten praten. Hij is verliefd op je, Maya.’

‘Nee, dat is hij niet.’

‘Ja, dat is hij wel, en iedereen weet het. Niet alleen Corey. Daarom heeft Sam zo’n hekel aan me. Zij vindt dat Daniel recht heeft op wat hij wil, en wat hij wil dat ben –’

‘Dat is niet waar!’

De woorden kwamen als een brul uit mijn mond. Rafe deinsde achteruit. Tranen welden op in mijn ogen, het bos schemerde erdoorheen. Mijn borst kneep samen totdat ik alleen nog hijgend kon ademhalen. Langzaam sloeg ik mijn blik op om hem aan te kijken.

‘Waarom vertel je me dit? Hij is mijn vriend. Mijn beste vriend. En nu kan ik hem nooit meer aankijken zonder te weten dat hij meer wil, en…’ Ik hapte naar adem. ‘En het zal nooit meer hetzelfde zijn. Dat is wat je wilde, hè? Je wilt er zeker van zijn dat er een eind aan komt, zelfs als het alleen maar vriendschap is.’

Een geur dreef voorbij op de bries. Toen ik hem probeerde op te vangen, was hij alweer verdwenen, maar op een of andere manier bleef hij in mijn hoofd hangen en vermengde zich met de woede en de pijn. Ik voelde dat mijn handen begonnen te kloppen en balde ze tot vuisten.

‘Dat is niet wat ik wil, Maya. Ik zou nooit tussen jou en –’

‘Dat heb je net gedaan!’ zei ik. ‘Ik ben de afgelopen week door een hel gegaan. Ik dacht dat ik jou zag doodgaan. Ik heb mijn ouders op mijn begrafenis gezien. Ik ben erachter gekomen dat mijn hele leven een leugen is en dat ik misschien nooit meer een normaal leven zal leiden. En weet je wie me erdoorheen heeft gesleept? De enige persoon op wie ik kan rekenen, op wie ik altijd kan rekenen. Misschien ben je jaloers omdat jij dat niet bent, maar hoe gek ik ook op jou ben, er is iemand die er al verdomd veel langer is, en dat is degene die ik nodig had. Maar dat kon jij niet aan, dus pakte je het af. Toen ik het het hardst nodig had, rukte jij het bij me vandaan.’

Ik deed zijn armband af en legde hem op een boomstronk. Hij staarde ernaar en toen naar mij, en ik zag de paniek op zijn gezicht. Ik zag ook spijt, en geschoktheid, en daar wilde ik me aan vastklampen. Hij heeft er spijt van. Hij heeft het niet zo bedoeld. Hij heeft een fout gemaakt. Maar het enige waar ik aan kon denken, was Daniel, en aan wat dit betekende en hoe ik me erbij voelde en… Hoe voelde ik me er eigenlijk bij?

En die geur. Die flard van een geur die ik niet kon opvangen, die iets diep in me deed kloppen en mijn handen deed pulseren en…

Rafe stak zijn hand naar me uit. Ik strompelde naar achteren, draaide me om, zette een stap bij hem vandaan en toen nog een stap, en nog eentje. Ik begon te rennen, dwars door het bos terwijl de takken in mijn gezicht sloegen, steeds sneller tot ik mijn lichaam van vorm voelde veranderen, me smekend om te blijven stilstaan en het gewoon te laten gebeuren, maar ik bleef rennen. Achter me Rafe, mijn naam roepend, me opjagend, totdat ik uiteindelijk struikelde en al buiten bewustzijn was voordat ik de grond raakte.