41

Toen ik langs de keuken liep, hoorde ik iemand. Ik stak mijn hoofd naar binnen. Corey maakte met één hand een blikje fris open en hield met de andere een koude pizzapunt in evenwicht.

‘Hoi,’ zei hij. ‘Je bent net op tijd om te voorkomen dat ik alleen moet eten.’

‘Nee, ik heb geen honger,’ zei ik, en ik wilde me weer terugtrekken.

Hij liep naar me toe voordat ik kon verdwijnen. ‘Heb je Daniel gevonden? Hij was naar je op zoek.’

Ik mompelde dat ik hem niet had gezien en probeerde weer weg te komen. Deze keer versperde Corey me de doorgang.

‘Oké, wat heb ik gedaan?’ vroeg hij.

‘Niets. Ik ben gewoon moe.’

‘Ja, ja. Ik vermoedde al dat ik uit de gratie was, maar door alles wat er is gebeurd wist ik het niet zeker. Nu weet ik het zeker. Ik zie het aan die blik.’

‘Welke blik?’

‘Die Maya-is-kwaad-op-Corey-blik. Vijftig procent teleurstelling, dertig procent afkeuring, twintig procent ergernis. Ik heb iets gedaan waar je niet blij mee bent.’

Ik aarzelde en flapte er toen uit: ‘Rafe heeft me verteld wat je over Daniel hebt gezegd.’

Hij fronste. ‘Je zult iets duidelijker moeten zijn.’

‘In Salmon Creek, toen Rafe en ik net met elkaar omgingen. Je hebt tegen hem gezegd dat hij uit mijn buurt moest blijven omdat Daniel…’ Ik keek naar de openstaande deur en dempte mijn stem. ‘Omdat Daniel gek op me is.’

Hij vloekte, liet de pizzapunt op het aanrecht vallen en wilde naar de deur lopen. ‘Ik vermoord hem.’

Ik greep hem bij de achterkant van zijn shirt, stak mijn hand om hem heen en deed de deur dicht.

Corey draaide zich om. ‘Dat had Rafe je niet mogen vertellen. Daar had hij het recht niet toe. Wat bezielde hem?’

‘Dus het is waar? Wat je hebt gezegd?’

Hij zweeg even en keek toen op me neer. ‘Moet je dat echt vragen, Maya?’

Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar het voelde alsof er iemand op mijn borst zat en ik hapte naar adem. Corey vloekte. Hij greep me bij mijn arm en loodste me naar een stoel. Toen duwde hij me erop en ging gehurkt voor me zitten, met zijn gezicht op dezelfde hoogte als het mijne.

‘Haal adem, Maya,’ zei hij. ‘Rustig ademhalen.’

Ik keek hem kwaad aan en vond mijn stem terug. ‘Ik ben niet –’

‘Ja, dat ben je wel. Je ziet eruit alsof je elk moment kunt flauwvallen. Blijkbaar is het wél een verrassing voor je.’ Hij vloekte weer en schudde toen zijn hoofd. ‘Wat een puinhoop. En wat een ongelofelijk slechte timing. Ik vermoord hem.’

‘Hij heeft het niet zo bedoeld. Hij is gespannen en nerveus, en hij dacht niet na.’ Was ik Rafe aan het verdedigen? Ik haalde diep adem en keek Corey aan. ‘Je had hem niets moeten vertellen.’

‘Waarom niet?’

Ik keek hem strak aan. ‘Waarom niet? Moet je dat nog vragen?’

Hij trok een stoel bij en ging zitten. ‘Ja, dat moet ik. Daniel is mijn vriend, Maya. Ik heb twee jaar lang moeten aanzien hoe hij door een hel ging terwijl hij gek op jou was, maar verkering met Serena had, wat overigens een stom idee was, en dat heb ik hem ook vaak genoeg verteld. Toen besefte hij zelf dat het een stom idee was en kwelde hij zichzelf omdat hij haar wilde dumpen. Wat niets was vergeleken met de kwelling die hij moest doorstaan toen ze stierf, en hij verscheurd werd door verdriet om haar terwijl hij tegelijkertijd bij jou wilde zijn, in de wetenschap dat er geen enkele kans was dat dat in de nabije toekomst zou gebeuren. Er gaat een jaar voorbij en ik dring er bij hem op aan dat hij zijn gevoelens aan jou kenbaar maakt, en net als hij van plan is dat te doen, komt Rafael Martinez op de proppen. Daniel staat eindelijk op het punt om echt iets te doen en jij krijgt verkering met een knul uit de stad. Na al die jaren. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om níét tegen Rafe te zeggen dat hij moest ophoepelen.’

Toen hij klaar was, keek hij me aan en vloekte binnensmonds. Hij greep me bij mijn schouder.

‘Haal adem, Maya.’

Ik schudde zijn hand van me af. ‘Er is niets met me aan de hand.’

‘Ja, dat is er wel. Je ziet eruit alsof iemand je een opdonder met een zandzak heeft gegeven.’ Hij zuchtte. ‘Ik bleef maar tegen mezelf zeggen dat je het wist. Dat je het wel moest weten.’

Ik keek hem aan. ‘En dat ik dus een harteloos kreng was omdat ik het negeerde?’

‘Natuurlijk niet. Ik dacht dat je er nog niet klaar voor was. Na Serena en alles wat er was gebeurd. Dat je afstand hield…’ Zijn stem stierf weg. ‘Het spijt me. Je had er niet op die manier achter moeten komen. Niet nu. Niet van Rafe. Niet van mij. Ik neem het Rafe kwalijk, en ik neem het Daniel ook een beetje kwalijk. Je weet hoe hij is. Altijd zo verdraaid bezorgd of hij wel het juiste doet. Maar nu weet je het, dus ik hoop vurig dat je er iets aan gaat doen.’

Ik keek naar hem op.

‘Kijk niet naar me alsof je niet weet wat ik bedoel. Misschien is het bij jou niet zo zichtbaar als bij Daniel, maar je maakt mij niet wijs dat je niet –’

De keukendeur ging open.

Daniel kwam binnen. Toen hij ons zag, bleef hij stilstaan. ‘Hebben jullie een feestje en zijn jullie vergeten mij uit te nodigen?’ Hij liep naar het aanrecht, waar de pizzadoos stond. ‘Als je alles hebt opgegeten, doe ik je wat.’

Coreys blik zwierf van mij naar Daniel. Toen stond hij op. ‘Maya en ik waren alleen maar aan het praten. Er is iets –’

Ik greep hem bij de achterkant van zijn shirt en gaf zo’n harde ruk dat hij wankelde. Daniel keek naar ons en fronste.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij.

‘We hadden het over Hayley,’ zei ik. ‘Over iets wat ze me in vertrouwen heeft verteld. Kan ik nog even onder vier ogen met Corey praten?’

‘Natuurlijk. Geef maar een gil als jullie klaar zijn.’

Daniel vertrok. Met Coreys shirt nog steeds tussen mijn vingers stond ik op en ging dichter bij hem staan.

‘Je gaat het hem niet vertellen,’ fluisterde ik.

Hij draaide zich half om zodat hij me aankeek. ‘Waarom niet? Ik ben dit zat. Het is alsof ik weer twaalf jaar oud ben: Ik vind haar leuk. Vindt ze mij leuk? Wat als ze mij niet leuk vindt?’

‘Alleen moesten wij toen we twaalf waren jouw gezeur aanhoren.’ Ik ging nog dichter bij hem staan en dempte mijn stem nog verder. ‘Doe dit niet, Corey.’

‘Hij is gek op jou. Jij bent gek op hem. Je weet dat het zo is.’

‘Ja, ik ben gek op hem. Als vriend. En verder?’ Ik rechtte mijn rug en keek Corey strak aan. ‘Toen ik ervoor zorgde dat Serena hem meevroeg naar dat feest, was ik er nog niet klaar voor om met jongens te daten. Met welke jongen dan ook. Ik was gewoon nog niet zover. Tegen de tijd dat ik dat wel was, was Daniel niet beschikbaar. In mijn gedachten is hij sindsdien altijd ‘niet beschikbaar’ geweest. Ik heb geen idee wat ik precies voor Daniel voel. Ik speel geen spelletje, ik weet het echt niet. Ik ben uit mijn doen en in de war, en ik heb zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat je niet van me kunt verwachten dat ik nu mijn gevoelens ga onderzoeken. Verdraaid, op dit moment kan ik niet eens kiezen of ik pizza Hawaï of vegetarische pizza wil.’

‘De vegetarische. Geloof me, je kiest altijd de vegetarische.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Zelfs als ik iets zou voelen, zou ik er nu toch niets mee kunnen doen, of wel soms? In deze omstandigheden? Ik maak me nu even drukker over de rest van mijn leven.’

Toen hij niets zei, liep ik naar de deur. ‘Ik zal hem weer naar binnen roepen.’

Corey schoot naar voren en greep mijn arm vast. ‘Ik zal mijn mond houden, op één voorwaarde.’

Ik keek hem over mijn schouder aan.

‘Straf Daniel hier niet voor,’ zei hij.

‘Straffen?’

‘Misschien is dat niet het juiste woord, maar je weet wat ik bedoel. Sluit hem niet buiten. Vlucht niet bij hem vandaan. Maak de situatie niet ongemakkelijk.’

‘Die is al ongemakkelijk.’

‘Maar zo is het al jaren. Daniel voelt zich al eeuwen zo en hij heeft het geen invloed laten hebben op jullie vriendschap. Hij heeft zich niet met jou en andere jongens bemoeid. Hij is er altijd cool onder gebleven. Dat moet jij ook doen. Hij heeft niets verkeerd gedaan.’

‘Dat weet ik.’

‘Gedraag je daar dan naar, oké?’

Ik knikte en deed de deur open om mijn hoofd naar buiten te steken.

‘Daniel?’

Hij kwam aan de andere kant van de gang uit een kamer lopen. ‘Uitgepraat?’

Ik zei ja en wilde mijn hoofd terugtrekken, maar hij gebaarde dat ik naar buiten moest komen. Ik aarzelde, maar stapte toen de gang in. Hij liep naar me toe.

‘Is alles in orde?’ fluisterde hij.

‘Ja hoor.’ Ik wilde de keuken weer in lopen, maar hij hield me tegen.

Hij kwam dicht bij me staan en ik verstijfde. Precies wat Corey niet wilde dat ik deed. Je wordt bedankt, Rafe. En jij ook, Corey, dat je hiermee bent begonnen.

‘Wat is er aan de hand?’ fluisterde hij.

Ik keek naar hem op en zag bezorgdheid op zijn gezicht. Bezorgdheid en ongerustheid. Corey had gelijk: als Daniel iets voor me voelde, dan was het niets nieuws. Dit was gewoon Daniel zoals hij altijd was geweest.

Ik leunde tegen hem aan en legde mijn wang tegen zijn schouder. Hij sloeg zijn armen om me heen voor een knuffel. Niets ongemakkelijks. Niets nieuws. Alleen maar een troostende knuffel.

‘Slechte dag gehad, hè?’ fluisterde hij.

Ik knikte en maakte me los. ‘Kunnen we een stuk pizza gaan eten en erover praten?’

‘Natuurlijk. Ik denk niet dat iemand van ons vannacht veel zal slapen.’

We liepen de keuken in. In eerste instantie leek het vertrek verlaten, en ik fronste terwijl ik naar de half opgegeten pizzapunt op tafel keek.

‘Corey was hier net nog…’

Bij het horen van een geluid links van me draaide ik me om en zag Corey op de grond liggen.